Translate

maandag 29 oktober 2012

Een kreukelakkoord

Mark Rutte en Diederik Samsom verbreken vandaag de radiostilte. Er komt nu blijkbaar "een beeldmoment". De boel (= Nederland) wordt op orde gebracht! Ben benieuwd hoeveel dat nu weer gaat kosten.

Antwerpse havenbaronnen trekken lieslaarzen aan en gaan nu zelf de Westerschelde uitdiepen. Dat geleuter met Nederland moet maar eens afgelopen zijn!

Orkaan Sandy neemt aan kracht toe. New York wordt hermetisch dichtgetimmerd, en de beurzen op Wall Street gaan - tijdelijk? - dicht. Zou het geld nu echt op zijn?

Red Bull coureur Sebastian Vettel wint wederom de Grand Prix van India. De vonken vlogen er vanaf! Mijn vrolijke schoonbroer, die dragraces rijdt op lachgas, zou het dus ook eens met Red Bull kunnen proberen.

Bedgeheimen onthuld: de biseksuele Marlène Dietrich - een notoire mannen- en vrouwenverslindster - blijkt het nu ook met vader en zoon J.F. Kennedy te hebben gedaan. De toen al wat oudere Joe Kennedy had ze pas op 60 jarige leeftijd te pakken. "Denk je wel aan mijn kapsel schat".
Seks en politiek zijn onafscheidelijke vrienden.

De Amerikanen vonden in 1882 zelf het elektrische strijkijzer uit. En nu roept er nota bene een Amerikaan; dat we ons moeten bevrijden van de tirannie van het strijkijzer.

Zie je het al voor je: Mark Rutte en Diederik Samsom - beiden in een gekreukeld hemd - openbaren een nieuw kreukelakkoord. Wat zal mamma blij zijn!

zondag 28 oktober 2012

Sandy of Ellen?

Zondag is de dag van Rob de Nijs. Dus afblijven. Het is zijn dag! Maar wat zou hij vandaag toch allemaal weer aan het doen zijn? Hij is van vast vergeten de klok een uurtje terug te zetten. De bomen in de tuin worden steeds kaler. Het wordt weer winter. Lekker warm bij de kachel en door het beslagen raam naar de sneeuwvlokken kijken. Yes! Ik verheug mij er al op.

Orkaan Sandy komt er aan! Obama bibbert. New York wordt overstroomt! Mensen hamsteren, en de metro wordt wellicht gesloten. Ik begrijp nog steeds niet waarom ze die verschrikkelijke tropische stormen altijd zo'n lieve jongens- of meisjesnaam geven: Sandy, Henri, Isabel, Leslie, Alberto... Ik begrijp daar echt geen snars van.

Parachutespringen vanaf een keukentrapje. Het enige wat je nodig hebt is: een parachute, een bladblazer en een filmcamera. Een beetje bibberend uit je ogen kijken en... het ziet er op het scherm net echt uit! Sprong Felix Baumgartner dus wel echt 39 kilometer naar beneden? Ik heb zo ook altijd grote twijfels gehad bij de eerste maanlanding.

Voedselcontroles in supermarkten. Een sprinkhaan in een blik sperziebonen; een paar wimpers in een ijstaart; een schroef in een staaf marsepein; een postzegel uit 1984, met een afbeelding van Rob samen met een schaars geklede Frau Antje, in een stuk kaas; een muis in een pot augurken... Volgens mij is het binnenkort uit met de pret, en slikken we alleen nog maar astronautenpillen!

Post.nl ontslaat 800 bezorgers omdat ze dit jaar de post slecht bezorgden. In België is er eens een postbode gesnapt, die meer dan tien jaar iedere dag de post gewoon bij hem boven op zolder deponeerde. Daarna ging hij de hele dag wielrennen of vissen.

Zou Rob bang zijn voor Sandy of... voor Halloween, en zit hij nu bibberend achter zijn sofa verscholen? Je weet het immers nooit met hem. Het blijft een man vol verrassingen!

zaterdag 27 oktober 2012

Halloween

Bij mij voor de deur wordt koortsachtig hard gewerkt. Vrijwillige buurtbewoners doen het pad langs het riviertje langzaam in een horrortafereel veranderen.

De entree - een nauwe doorgang gedecoreerd met doodshoofden, enorme spinnen en veel webben - voorspelt niet veel goeds. Ik buk mij en met een vreemd gevoel in mijn onderbuik betreed ik de wereld van Halloween. Door ritselende slierten plastic en plakkerige spinnenwebben baan ik mij een weg.

Uitgeholde pompoenen met uitgesneden ogen staren mij aan. Voorzichtig schuifel ik verder. Ik zie een kerkhof met witte kruisen, gevangen in spinnenwebben en omringd met rode jampotjes met daarin flakkerende kaarsjes. Slierten grauwe rook maken het spookachtige tafereel compleet.

Overal om mij heen staan kleurige lichtspots. En beamers, die als het straks donker wordt, ondersteund door grommende onderaardse geluiden uit luidsprekers, ongetwijfeld dansende horrorfiguren op de struiken zullen projecteren!

Bij het bruggetje, dat vanavond schaars verlicht zal worden door flakkerende lantaarns, kronkelt een enge vuurspuwende gifgroene draak in het donkere water onder mij. En iets verderop is er een huisje met daarin een uitnodigende stoel. Daar ga ik toch écht niet op zitten! Wie weet wat mij dan overkomt.

Hier en daar zie ik ook balen stro met daarop nog meer pompoenen, doodshoofden en spinnenwebben. En tussen de bomen staan skeletten met enge priemende rode ogen.
Ik kijk naar mijzelf in een gebarsten spiegel bedekt met spinnenwebben. Overal zie ik spinnenwebben. Ik raak er in verstrikt. Help...

Als de duisternis valt, komen er uit allerlei gaten en spelonken vast enge demonen tevoorschijn. Vampiers fladderen door de lucht en heksen met zwarte puntige hoeden vliegen op bezems rond. Tovenaars met lange witte baarden prevelen onbegrijpelijke spreuken. En later op de avond, als de volle maan zijn licht werpt over het kerkhof, schuiven grafstenen knarsend open en slijmerige Michael Jackson zombies kruipen naar buiten.

Als er maar geen moord wordt gepleegd, zoals in van die enge Amerikaanse films. Door een man met een wit masker en met een grote bloederige bijl. Een man die kinderkopjes verzamelt. Of..., misschien heeft hij het wel op mij gemunt?

Dat wordt straks huiveren en bibberen! Het hele dorp zal komen kijken. Schoorvoetend bewegen zij zich over het knarsende, schaars verlichte grindpad, terwijl er vanachter de struiken enge geluiden klinken. Kattengejank gaat door merg en been. Kleine kinderen met wit weggetrokken gezichtjes houden stevig de hand van hun moeder vast.

Een ijskoude wind huilt om mij heen. Gelukkig is er een kraampje waar warme pompoensoep wordt geserveerd.

Ik weet het: ik ben geen held. Vanavond ga ik dus niet kijken. Ik blijf veilig binnen, loerend door een spleet tussen de gordijnen.

Wilt u meer informatie over Halloween Aalst-Waalre klik dan rechts op de link!

vrijdag 26 oktober 2012

Kookles

De snooze-knop op je wekker veroorzaakt een gevecht tussen de stof serotonine (die je in slaap doet vallen) en dopamine (de stof die zegt dat je moet opstaan). Met als gevolg: dat je de hele dag niet optimaal fit bent.
Vanaf nu wordt er dus niet meer gesnooz...d-de!

New Yorkse politieagent wilde zijn vriendin zachtjes koken en daarna opeten. Gedver..., vlees moet je braden en lekker kruiden.
Die man moet eerst maar eens op kookles gaan, ja toch!

Wetenschappers, en ook weermannetjes en -vrouwtjes gaan voortaan zwijgen. Want als ze bijvoorbeeld een aankomende aardbeving te licht inschatten, gaan ze nu geheid de gevangenis in.
We moeten dus weer zelf een natte vinger in de lucht steken en het weer voorspellen.
Het kan vriezen en het kan dooien.

Een Smartphone bevat dubbel zoveel ziektekiemen als een deurklink van een toilet!
Dus binnenkort mag je daar ook al niet meer bellen.

De nieuwe tour van de Rolling Stones heet: Rock en Rollator!

Project CHAMP: Boeing heeft een raket uitgevonden die alle elektronica vernietigt, maar de rest onaangeroerd laat.

Begin jaren '80 hadden ze de Neutronenbom uitgevonden, die alle mensen vernietigde en de gebouwen overeind liet staan.
Ik heb toen nog een serie tekeningen gemaakt van mijn kleren. Een eenzame spijkerbroek die over een stoel hing en zo meer. Want weldra zou ik er niet meer zijn.

Maar..., ik ben er nog steeds, dus met Champ zal het ook wel niet zo'n vaart lopen.

Hé..., ho..., help, mijn computer houdt er mee op.
Biep..., biep..., blurp!

donderdag 25 oktober 2012

Op de foto met erotische frieten

E.T. is nu bijgezet in het museum van Madame Tussauds. Zangeres Keet - bekend van onder andere Roodkapje - ging als eerste bij volle maan, vliegend op een BMX, samen met het buitenaardse wezen (gezellig smullend van patatten) op de foto.

Vlaamse frieten crisis.
Vrouw wil niet gefotografeerd worden! "Wat kost een heel klein kinderportie zonder mayonaise, en zonder zout?"

Spanjaarden vieren dit jaar Halloween in leegstaande luchthavens. In plaats van meloenen gebruiken ze uitgeholde aardappelen. Bekijk binnenkort de foto's!

Pornosites stelen massaal privébestanden van seksuele aard!

Jaren geleden heb ik, in mijn naïviteit, een foto van mijzelf in tangaslip - knabbelend aan overheerlijke frieten met veel mayonaise - op internet geplaatst. Dom, dom, dom! Want nu sta ik op de cover van een of ander seksblad, dat vermeldt dat je van veel frieten eten: erotische fantasieën krijgt.

'Zou E.T. eigenlijk wel van frieten houden of doet hij maar alsof?' vraag ik mij af.

Met Google Adsense kun je veel geld verdienen.
Vandaag maak ik dan ook voor het eerst in mijn verhalen reclame voor een Ierse band uit Dublin, die muziek maken onder de naam: Dogs.
Ik ben benieuwd wat het gaat opleveren!

Of zal ik toch maar reclame voor frieten maken?

Mijn schoonzoon (die dol is op frieten) zit in deze band aan de knoppen. Vandaar...

Luister maar eens naar een paar songs op: http://www.dogstheband.com/


Graag ontvang ik reacties.

dinsdag 23 oktober 2012

Wat een feest!

NAC ontslaat trainer. Standaard ontslaat hoofdcoach.

Nou..., dan pakt de Engelse voetbalclub Crystal Palace het slimmer aan. Zij laten vrolijke hupseflupsende Cheerleaders dansen op Gangnam Style van PSY. En de dames doen ook nog eens lipsyncen.

En Ronnie Tober, die dankzij de rappers Ali B en Priester - zij maakten een succesvolle remake van "Breng die rozen naar Sandra" - een ware comeback maakte, mag ook mee dansen. Bovendien won hij onlangs nog de Michiel de Ruyter Prijs en binnenkort komt hij met een nieuw nummer "Kom in mijn armen vannacht". Dus redenen genoeg om te feesten!

En, er is nog veel meer om in feeststemming te komen! Want dankzij de crisis wordt de zelfrijdende auto al heel binnenkort een feit. En goedkoop! Omdat ze minder zwaar zijn - er wordt immers niet meer gebotst - er zit dus ook geen airbag in. Ja..., dat wordt een hele zorg minder voor de ziekenhuizen.

En, je mag 'rijden' zonder rijbewijs én zonder verzekering. Dus feest voor mensen die van een drankje houden. Ze mogen weer lekker dronken achter het stuur kruipen. En..., ook goed voor de drankindustrie. Zo zijn er natuurlijk nog talloze voordelen op te noemen. Vul zelf maar in!

Alleen komt er massale werkeloosheid bij de vervoersbedrijven! Maar die chauffeurs worden dan ingezet om de overbodige stoplichten en verkeersborden op te ruimen.

Of we dit allemaal nog gaan meemaken, is de vraag; want volgens de Maya kalender vergaat de wereld op 21-12-2012.

En dan is het uit met de pret!

zondag 21 oktober 2012

Pompoendag

Het is weer zondag: de dag van Rob de Nijs. Eergisteren plaatste hij een mooie oude foto van hem, samen met Willeke Alberti, op Facebook.

Wat zou Rob vandaag weer aan het uitspoken zijn? In dozen met oude foto's snuffelen? Of misschien zit hij, gehurkt midden in de woonkamer, met een aardappelmesje een pompoen uit te hollen.

Willeke heb ik - nog niet zo heel lang geleden - op een after-party van de komedie "Oranje Boven" van Jon van Eerd ontmoet. (Caroline had namelijk hoedjes voor die klucht gemaakt.) Leuke vrouw! En ik beloofde naar haar optreden in Antwerpen te komen kijken.

De zaal was gevuld met bejaarden, en ze entertainde die mensen met heel veel plezier. Ze had er nog steeds zin in. Ja..., spiegelbeeld uit mijn dromen.

In de haven van Hong Kong is een rubberboot opgeblazen. En in 't Harde (Gelderland) is bij een plofkraak een pinautomaat buitgemaakt.
We hebben al een plofkip, een plofmotor, een plofbal, plofrijst en nu ook al een plofkraak.

Laatst zag ik een man met een plofhoofd. Het moet niet gekker worden.

Pompoendagen in diverse plaatsen van Nederland. In Asten woog vorig jaar het zwaarste exemplaar maar liefst 307 kilogram.

Nog een weekje en dan mogen wij weer bibberen. Horror en suspense... Halloween is coming! Horror Show in theater Tuschinski in Amsterdam.

Als kind holden wij suikerbieten uit en stopten daar een brandende kaars in. 's Avonds lagen we dan in de struiken te wachten, totdat er een jong meisje voorbijkwam.

En dan riepen wij heel hard: ahoe... aho... waaah... woeiee... Het meisje plaste dan van schrik in haar broekje, en wij lachten ons bijna te pletter. Wat een feest!

zaterdag 20 oktober 2012

Er was eens...

Als ik beelden zie van Willemstad (Curaçao), dan zie ik een Madurodam met Amsterdamse grachtenhuizen. Geschilderd in frisse pastelkleuren: roze, citroengeel en fluweelblauw.

Het ziet er bijna sprookjesachtig uit. De zon schijnt er iedere dag en er wonen hele vrolijke mensen. 'Waarom maken die politici daar dan ruzie?' vraag ik mij af.

Ik volg natuurlijk de uitslag van de Gouden Televizier-Ring 2012. Voor sommigen is dat ook een soort van sprookje. "Eindelijk hebben wij na twaalf jaar de Gouden Stuiver gewonnen" hoor ik iemand van Het Klokhuis juichen.

Och, ik gun ze allemaal een gouden ring, een stuiver of een sterretje. In het bijzonder Ali B. Maar wanneer ontvang ik nu eens een prijs voor mijn Crazy Stories Format? Met een koperen gordijnring zouden ze mij al heel gelukkig maken.

Veel mensen zaten ook aan de televisie gekluisterd voor het huwelijk van de Luxemburgse erfgroothertog (wat een rare titel) Guillaume en de Belgische gravin Stéphanie.
De kus op het balkon deed natuurlijk menig traantje weg pinken.

En dan was er ook nog de doop van het Zweedse prinsesje Estelle.

Het leek wel sprookjesdag.

Alleen moet Berlusconi op zijn tellen passen met die nachtclubdanseres Rubi. Want als hij niet uitkijkt, komt er een grote roze olifant met een lange snuit, en die blaast zijn sprookje uit!

vrijdag 19 oktober 2012

Carnaval

Nike - sponsor van Armstrong - trekt zich terug, en de Rabobank houdt het ook al voor gezien. Straks blijken voetballers ook doping te gebruiken. Het zijn de voortekenen van een nieuw era. Bob Dylan krijgt toch gelijk!

Starcraft nu nog op schermpjes in cafés, straks life in het - ex-voetbal - stadion! Toeschouwers met een joystick in de hand bevolken de tribunes en gokken op: Terrans of eenheden van Zerg, op Protoss, Kerrigan en andere futuristische figuren.

En Huk en Blizzard zijn onze nieuwe helden.

Een nieuw soort DJ's zullen de spektakels met opzwepende Game-House muziek ondersteunen. En iedereen drinkt Red Bull, want Red Bull geeft je vleugels.

De mens is bezig een SF-wereld te creëren, nog voordat het werkelijkheid wordt! Hebben wij dan zo'n ontzettende haast? Willen wij echt zo graag de creaties uit Star Wars worden?

Zelfs het carnaval gaat veranderen! Mensen gaan zich vermommen als Aliens, terwijl het nog lang niet zo ver is. Hoewel? Gekloonde dieren zoals; schaap Dolly en de koeien Holly en Belle zijn ook al lang geen nieuws meer. Wie weet wat voor rare klonen er inmiddels rondlopen.

donderdag 18 oktober 2012

Emmanuelle

Gehurkt, zit ik in een halve kring van rode paddenstoelen met witte stippen (vliegenzwammen). De wind schudt de takken van de bomen heftig op en neer. Roestbruine bladeren dwarrelen naar beneden. Haastige eekhoorntjes verzamelen eikels. Ik voel mij alsof ik op een kerkhof ben.

Sylvia Kristel is overleden! De vrouw die softporno acceptabel maakte.

In mijn jeugd woonde ik in Valkenswaard. Zij volgde op enkele kilometers afstand in een klooster in Veldhoven haar HAVO opleiding. Later woonde ik in Utrecht in de Stationsdwarsstraat. Zij woonde een paar stappen verder om de hoek in het hotel van haar ouders. Daar kom je pas veel later achter, maar toch... Misschien hebben we toen ooit met elkaar gedanst, of samen op de trein staan wachten?

Vele jaren later (in 2000) woonde ik in Antwerpen, en was - samen met mijn vrouw Caroline - eigenaar van een Hoedensalon.

...Op een zaterdagmiddag liepen er honderden vaders en moeders met kleine kinderen door de straat. Ze waren allemaal naar de aankomst van Sinterklaas gaan kijken. En regelmatig stonden er tientallen mensen voor de etalage. 'Kom maar binnen Sinterklaasje,' neuriede ik vrolijk.

Er stapten een man en een vrouw naar binnen. De vrouw had een lange grijze regenjas aan en droeg een bril met zwaar montuur. Plotseling herkende ik haar. Het was Sylvia Kristel. Ze keken wat rond en in mijn ooghoeken zag ik haar - een beetje twijfelend - met een blauwe hoed in haar handen staan.

Toen ik met mijn laatste klant klaar was, vroeg ik of ik haar kon helpen. En ik zette de blauwe hoed eens goed op haar hoofd. Achter haar zware bril verscholen zich twee bijzondere ogen, die mij op een bepaalde manier onbewust zwoel aankeken.

Het eerste wat ik dacht: nu snap ik waarom jij in al die Emmanuelle films hebt gespeeld! Ze had nog steeds enorm veel seksappeal!

Ik leidde haar naar een spiegel en zei: 'Die hoed staat je heel goed Sylvia.'
Daarna informeerde ik belangstellend; hoe het met haar was.
'Naar omstandigheden redelijk goed,' antwoordde ze. En ze vertelde over de kanker, die ze leek te hebben overwonnen.

'Als je deze hoed wilt hebben, dan moet hij wel iets verkleind worden.' zei ik vervolgens.
'Goed, doe dat dan maar,' antwoordde ze.
En ik gaf de hoed aan Caroline, die handig een paar aanpassingen maakte.

Ondertussen kletste ik wat met haar vriend. Het was Freddy de Vree (een Vlaamse schrijver), waar ze al een aantal jaren mee samen was.

Toen de hoed klaar was, zette Sylvia hem voor een spiegel nog eens op. 'Ja, nu zit hij lekker,' zei ze. Ik zocht een mooie hoedendoos en ondertussen rekende haar vriend af. Daarna gaf ik haar een hand en wenste haar nog het allerbeste.

Korte tijd later overleed Freddy de Vree.
Toen in 2007 haar autobiografie "Naakt" verscheen, heb ik die natuurlijk meteen gekocht.

Ik zal nog vaak aan haar denken.

woensdag 17 oktober 2012

Anouk gaat goochelen

De regen komt met bakken naar beneden. Dit is helemaal niet waar. Ik klets maar wat.

Want als schrijver mag ik met letters goochelen: dus geen weer voor een lekker herfstwandelingetje. Vervolgens kruip ik achter mijn computer en google wat.

Googelen lijkt verdacht veel op goochelen!

Kunsthal: Geamputeerde expositie groot succes, dankzij ramptoerisme? Was de roof een goocheltruc?

Anouk gaat volgend jaar in mei naar het Eurovisie Songfestival in Malmö. Ik heb al meer dan veertig jaar een Zweedse vriend. Ik vind het een prachtig land, maar helaas ben ik een beetje ontgoocheld door ABBA.

Er is geen voorronde, dus brengt zij een ongecensureerd eigen nummer. Is dit een Obama act: Yes, we can change? Wordt het oubollige (en corrupte) songfestival eindelijk hip? Gaat Anouk ook goochelen?

Even verder googelen...

Grieken gaan voortaan bedorven voedsel consumeren. Ze gaan bewijzen dat de producenten ons foppen. Veel producten smaken nauwelijks anders, en van ingeblikte perziken die bijvoorbeeld al tien jaar over datum zijn, word je echt niet ziek! In tegendeel, ze zijn lekker gerijpt!

In de zeer nabije toekomst slikt de mens mini-robotten! Die zwerven door je lichaam en melden bijvoorbeeld jouw dokter; dat er iets mis is. Vind ik een goede truck!

De meeste mensen vergeten hun dromen en dat is vaak jammer (behalve de nachtmerries dan). Binnenkort kun je voor het slapen, intypen wat je wilt dromen. Je goochelt dus maar wat. En de volgende morgen vertelt de robot naar wat voor een fantastische show jij bent geweest.

En... er komt ook een Google-bril, die alle draadjes, poorten, plug-ins en apps gaat vervangen. Jij denkt iets... Eigenlijk bedenkt Google iets voor jou! En dan begint het feest! Vul de rest zelf maar in.

We hoeven in de toekomst dus nooit meer zelf te googelen! Google goochelt het voor jou!

maandag 15 oktober 2012

Hé, hop je mee...


Hop, hop, hop... Hé, hola, help, mijn reiskoffer gaat er vandoor!

Jeugdige hacker - vijf jaar oud - hackt "De Hop".

Koffers luisteren niet meer! Ze lijken zonder hun baasje zelf op vakantie te willen gaan.

Overal paniek op vliegvelden. Internationale chaos. Rennende mensen achter losgeslagen koffers.

Er worden vangnetten gespannen. Sommige airports zetten zelfs politie te paard in (met lasso).

Passagiers gaan met elkaar op de vuist: Hé, ho..., geef hier! Die rooie met al die stickers is van mij! Dat had je gedacht zeker... Mooi niet. Hier... pak aan!


'Nieuws met een glimlach' is gestopt.

Sinds 2018 schrijft Jozef Bloks vanuit Spanje op dit blog (het Altea Blog) korte verhaaltjes met een glimlach over wat hij op het strand van Altea allemaal beleeft.
Lees maar eens een verhaaltje bijvoorbeeld: Recept: pikante kip met rijst


Bekijk tevens talloze t-shirts van Jozef Bloks met afbeeldingen van stripfiguren, grappige teksten, muziek, kunst en natuurlijk de zwaan van Altea op Spreadshirt.com

zondag 14 oktober 2012

Zondag

Zondag is de dag van Rob de Nijs.

Als ik aan Rob de Nijs denk, denk ik aan zondag. En op zondag denk ik aan Rob de Nijs.

Toen Lenny Kuhr - in 1980 - in de top veertig stond met het nummer "Visite", fietsten er iedere avond dronken cafégangers, luidkeels "we gaan bij Lenny op visite" blèrend, voorbij haar huis. Kijk, dat was andere koek.

In het bos struikel ik bijna over een konijn met een bochel. Flats! Een houtduif schijt op mijn schouder.

Ik ga op een bankje zitten en denk terug aan de eenzame zondagen uit mijn jeugd. 's Morgens in je beste kleren naar de kerk. Daarna urenlang verveeld met een bal tegen een muur trappen. "Let op je kleren..., maak ze niet vies!"

Een dorp met lege straten en pleinen. Waar zijn mijn vriendjes? Stilte om mij heen! Ik heb dat nooit begrepen. Een weggegooide dag. Een dag waarop voor veel kinderen een vreemde man het vlees aansnijdt.

Toen ik wat ouder werd, was er eindelijk vertier. 's Middags derderangs cowboyfilms kijken in een tweederangs bioscoop. Of was het andersom? "John Wayne en de flirtende squaw met één oog". Heel spannend!

Mijn leven lang is zondag een eenzame dag gebleven. Gesloten winkeldeuren. En nog steeds bijna niemand op straat. Tenzij er ergens een of andere festiviteit is. Of... met z'n allen naar de meubelboulevard, maar dat heeft mij nooit aangetrokken.

Ik herinner mij een druilerige zondagochtend. Ik reed door een lege straat en plotseling liep er een meisje van een jaar of twintig de weg op. Ik stopte. Ze vroeg of ik vijfentwintig gulden voor haar had. En in ruil bood ze haar lichaam aan. Behalve dat ze een beetje met haar rechteroog loenste, zag ze er niet onaardig uit.

"Zondag blijf ik de hele dag dicht bij je" zingt Rob.
Misschien had ik het dus toch maar moeten doen!

Ik draai de volumeknop van mijn stereo-installatie nog verder open, en vrolijk zing ik mee: Zondag... de wereld staat voor ons heel even... stil vandaag... A-ha-ha, a-ha-ha, toe, ga door.

Vandaag dus geen vrolijk nieuws. Maar gelukkig helpt Rob mij door de dag. En morgen zing ik "Monday Monday" van de Mama's and the Papa's.

zaterdag 13 oktober 2012

De wielewaal

Gisteravond zag ik Hans Dorrestijn in de Wereld Draait Door en hij vertelde een prachtig verhaal over de wielewaal.

Ik ben al jaren fan van hem en zo las ik eens dat hij door een buikvliesontsteking was geveld. De telefoon ging. Een man vroeg of hij een tekstje voor een reclamespotje wilde schrijven. Kermend van de pijn snauwde hij: 'Nog voor geen honderdduizend gulden.' Tien minuten later ging de telefoon weer en dezelfde man vertelde dat hij akkoord ging. Van dat geld heeft Hans toen zijn huis prachtig verbouwd.

Maar goed…, plotseling had hij het in die uitzending ook over een andere vogel namelijk: De roodvoorhoofdkanarie. Nu kan hij zich wel voor vogelspotter uitgeven, maar dit ging mij te ver! Ik dacht: nu kletst hij uit zijn nek. Ik googelde naar: de roodvoorhoofdkanarie. En… verdomd, die vogel bestond echt!

Het deed mij wel aan een kwajongensstreek uit mijn jeugd denken.

...Ik had eens een merel gevangen en met waterverf zijn vleugels wit geschilderd. Vrolijk kwetterend vloog hij door de tuinen van de buren. De telefoon rinkelde. Het was professor Slim. Bijna onverstaanbaar ratelend vertelde hij, dat hij een Afrikaanse Toekan in zijn tuin had gesignaleerd. 'Oh…, is dat zo,' zei ik droogjes.

's Middags ging de deurbel! Een paar tellen later stond ik oog in oog met een filmcamera van het Wereld Natuur Fonds.
'Er schijnt een zeer zeldzame Afrikaanse Toekan in uw tuin te vertoeven,' zei de man achter de camera.
'Oh…, is dat zo,' zei ik wederom droogjes.
Professor Slim was er ook bij en zei hijgend: 'Ja, ja, het is een bijzonder exemplaar!'

Samen met Mr. Lens (de cameraman) en professor Slim wandelde ik de tuin in. Een winterkoninkje met een rood voorhoofd ging fluitend op mijn schouder zitten, maar daar had Mr. Lens geen oog voor. Ik aaide een zwart konijn met witte stippen over zijn oren. Ook die was niet interessant genoeg. Mr. Lens moest en zou de zeldzame Afrikaanse Toekan zien! Ik riep: 'Roekoe…, roekoe.' En na de zoveelste "roekoe" verscheen hij eindelijk. Ik greep de vogel bij zijn staart en trots hield ik hem hoog in de lucht. Samen poseerden wij gretig voor Mr. Lens.

Dezelfde middag kwam er er ook nog een journalist met een fotograaf van een plaatselijk krant. En ook toen poseerden wij weer gretig voor de camera. De volgende dag stond mijn portret groot op de voorpagina en… met een fantastisch artikel erbij! Onder de foto stond "Schrijvend kunstenaar Jozef Bloks".

Mijn buurvrouw Connie - die wist wat ik had gedaan - lachte zich bijna te pletter.
'Sinds wanneer ben jij schrijvend kunstenaar?' vroeg ze verbaasd.
'Goed dat je het vraagt…, sinds vandaag,' antwoordde ik grinnikend.

donderdag 11 oktober 2012

Al is de leugen nog zo snel...

Hoog boven mij in de fel blauwe lucht vliegt een groep witte ganzen. Ze vliegen in een V-formatie. Plotseling hoor ik de aanvoerder snateren. Hij wordt afgelost. Hij heeft geen knechten. De ganzen zijn immers allemaal gelijk. Ze vliegen in een bepaald tempo en krijgen geen doping van dokter Ferrari. Ze doen het op eigen kracht. Ze verdienen er ook geen bakken geld mee en niemand wordt kampioen.

Misschien krijgen zij ook kanker, maar dan hoeven ze de wereld niet te vertellen dat je dat kan overwinnen, en dat je zelfs kampioen kan worden, als je er maar in gelooft. En ondertussen gewoon bergen pillen blijven slikken.

Die ganzen hoeven de mensheid niets voor te liegen. Zij zijn op weg naar warme oorden, en als de reis goed verloopt, komen ze daar hopelijk ongeschonden aan. Dat ze onderweg vreselijk onweer en misschien wel sneeuwbuien moeten trotseren, dat roofvogels hen zullen aanvallen, en dat een aantal van hen zullen sneuvelen, dat weten zij niet.

Ook dat zij wellicht opgeschrikt zullen worden door een aria van een operazangeres hoog boven hen in het heelal. Ook dat weten zij niet. En als ze uiteindelijk de finish bereiken, krijgt geen van hen een medaille.

Terwijl ik dit schrijf, vraag ik mij af of marsmannetjes wel van operamuziek houden. Hoe gaan ze daar op reageren? Misschien worden ze wel heel boos? En wordt Sarah Brightman de veroorzaker van de eerste interplanetaire oorlog. Wel spannend allemaal!

maandag 8 oktober 2012

Vuurspuwende draak

Gisteren was het nog een gezellige rustdag met Rob de Nijs (in tutu). Vandaag word ik weer met mijn neus op de harde werkelijkheid gedrukt. Seksueel misbruik van kinderen in de Jeugdzorg. Daar kun je absoluut geen grapjes over maken. Relschoppers van Project X in Haren veroordeeld. Noodfonds in nood: Europees monetair noodfonds wordt vervangen door een nieuw noodfonds. GroenLinks? Tja, dat lijkt mij ook einde oefening. Textielketen "Henk" wordt gedeeltelijk van de ondergang gered. Ook geen prettig nieuws. De laatste tijd lees ik steeds vaker namen van ondernemingen waar ik nog nooit van heb gehoord. Bij deze moet ik toch echt even aan de Vlaamse stripfiguur Cowboy Henk (met bananenkuif) denken.

Grand Prix van Japan. Formule 1. Veel brokkenpiloten. Mijn schoonbroer doet aan drag racing, waarbij ze als brandstof vaak lachgas gebruiken. Hij is dan ook een hele vrolijke jongen.

Albuquerque Balloon Fiesta in New Mexico (USA). Vijfhonderd ballonnen in allerlei felle kleuren en gedaantes. Ballonnen zijn voor kinderen, maar hier zie ik grote mensen er mee spelen. Ik zie opgeblazen vogels en dieren waaronder een struisvogel en een pandabeer. Ik zie een enorme Mickey Mouse. Ik zie; kastelen; zonnen; bananen; raketten en natuurlijk ook een Michelin man. En die gaan allemaal vrolijk de lucht in. Ja, ik vind dat prachtig.

Ballonnen doen mij aan Toon Hermans denken, die voor een uitpuilende zaal met volwassenen zong: Een ballon... een ballonnetje... een ballonnetje hoog in de lucht... aan een draadje... Toen konden grote mensen blijkbaar nog van een kinderliedje genieten. Toen was het leven nog simpel.

In de zomermaanden zie ik boven mijn huis ook wel eens grote ballonnen voorbij zweven. Kleine mensjes hoog in de lucht, in een mandje. Vanaf de grond hoor ik dan de brander een razend geluid voortbrengen. Alsof er een vuurspuwende draak overvliegt. 'Ja, daar boven in de lucht is het doodstil,' hoor je wel eens iemand zeggen. Mens lieg toch niet, denk ik dan.

zondag 7 oktober 2012

De zwaan

Zondag is de dag van Rob de Nijs. Mag niemand aankomen, die is van hem! Gisteren plaatste hij nog een prachtige foto uit de jaren zestig op Facebook: Rob samen met Threa Dobbs bij een mooie auto uit die tijd.

Het is vandaag een mooie herfstdag. De zon schijnt, af en toe een wolkje maar verder een geweldig weertje om te gaan wandelen.

Ik kijk naar twee witte zwanen, die in het riviertje (voor mijn huis) met elkaar ruzie maken. Met gespreide vleugels gaan ze elkaar te lijf. En natuurlijk moet ik aan het Zwanenmeer van Tsjaikovski denken.

Ondertussen cirkelt er bijna geruisloos een drome boven mij in de lucht. 'Misschien is zondag wel een goede dag om wietplantages op te sporen,' mompel ik in mijzelf. Het is een kleine helikopter die ik hier wel vaker zie vliegen. Mijn schoonmoeder dacht dat het speelgoed was. 'Nee, zei ik, die zijn van de politie of van het leger. Daar spioneren ze mee. En... ze kunnen er ook mee schieten!' Het schijnt dat er nu al dromes zijn in de vorm van een vogel, en die in de stad rondvliegen. Privacy? Wat was dat ook alweer?

Ik kijk naar de zwanen en vraag mij af of dat misschien ook dromes zijn.

Mijn gsm trilt in mijn broek. Een bericht van een fan. "Een ijshockeyer die balletdanser werd" lees ik op het schermpje. Matthew Golding - ook wel bijgenaamd "De witte tornado" - wint Zwaan op de Nederlandse Dansdagen in Maastricht.

In mijn verbeelding zie ik Rob op zondag in een tutu door het huis huppelen. Maar, het is zijn dag! En dan mag hij doen wat hij wil!

zaterdag 6 oktober 2012

Het Cubavinkje

De Cubaanse blogster Yoani Sánchez is weer op vrije voeten.

Als blogger moet je in sommige landen dus opletten wat je schrijft.

Ik snuffel even in mijn map met verhalen, want ik heb ooit iets over Cuba geschreven naar aanleiding van de Cubacrisis van 1962. Al snel vind ik het. Het is een verhaaltje uit het boek "Annabelle".

...Jezus, ik wist niet dat het toen zo erg was. Ik belde meteen mijn (toekomstige) schoonpapa, die mij vertelde dat ze bij zijn bedrijf, ’s middags om drie uur, allemaal buiten stonden te wachten…, te wachten op de grote boem! Als Kennedy en Chroetsjov het toen niet met elkaar eens waren geworden, dan was er een vreselijke atoomoorlog uitgebroken, die waarschijnlijk de halve wereld zou hebben verwoest! Ik was toen elf jaar en niemand had mij iets verteld. Ik speelde gezellig in het bos met mijn vrienden: de konijnen, de oeroeboerende nachtuilen, de koekoeken en de krekels, en dan ineens: boem…, weg bos!

‘Ik ben toen weer eens door het oog van de naald gekropen,’ zeg ik tegen Annabelle.
‘Welke naald?’ vraagt ze slaperig.

Bij toeval was ik toen in het bezit was een stel Cubavinkjes, die vrolijk in mijn volière rondvlogen. Regelmatig piepten ze "make peace..., no war" en dat zal Fidel vast en zeker gehoord hebben! Ik heb er natuurlijk wel mijn voordeel uitgeslagen, want toen Cuba daarna economisch werd geboycot, konden er ook geen Cubavinkjes meer uitgevoerd worden. Die vogeltjes werden van het ene op het andere moment ontzettend veel geld waard.

Ik was dus ‘s middags om drie uur in een klap stinkend rijk geworden! Plotseling was ik een rijke zoon met arme ouders. En mijn vader vroeg aan mij of hij wat geld kon lenen voor een nieuwe auto. De rollen waren dus even mooi omgedraaid, want nu was ik de baas in huis!

vrijdag 5 oktober 2012

De roofvogel

In Antwerpen is in december 2011 de Hoedensalon van mijn vrouw Caroline de Roy van Zuydewijn door brand verwoest en ook het woonhuis moest er aan geloven. Ik schrijf dan nu mijn blog vanuit een dorp aan de rivier ergens in Nederland. En ook hier beleef ik weer nieuwe avonturen.

Ik denk dat het een buizerd is. Hoog boven mij in de lucht maakt hij grote cirkels. Ik denk dat ik hem ken, want vorige winter zat er een regelmatig in de wei voor mijn huis. Ik vermoedde dat hij mollen probeerde te vangen.

Ik ben ooit van een buizerd geschrokken. Op een ochtend wandelde ik door een bos en op een bepaald moment kwam ik bij een klein riviertje. Het was nog erg vroeg en slierten mist hingen boven het water. Geïnteresseerd keek ik naar wat er allemaal voorbij dreef: waterplanten, takken, een kapot visnet, een plastic tas, een dood varkentje en nog veel meer andere rommel. Aan de overkant groeide wat kreupelhout en daarachter was een weidelandschap.

Plotseling hoorde ik het schreeuwerige gekras van een stel kraaien. En ineens was hij daar! Omringd door die lawaaierige, zwarte Hitchcock vogels, doemde hij voor mijn neus op. Zijn vleugels hadden zeker een spanwijdte van ruim een meter. Heel langzaam bewoog hij ze op en neer. Af en toe maakte hij een draaiende beweging om de kraaien weg te jagen, maar veel hielp dit niet. Ze bleven hem vervelen. Op een afstand van nog geen vijf meter bleef de enorme vogel - op bijna ooghoogte - voor mij in de lucht hangen. Alsof ik een potentiële prooi was, leek hij mij te bestuderen. Ik bleef natuurlijk doodstil staan en keek gefascineerd naar dit prachtig exemplaar. Na ongeveer vijf minuten vloog hij weer langzaam verder.

Ondertussen is de vogel - boven mij in de lucht - vertrokken. En ik vervolg mijn dagelijkse wandelingetje.

Een regenachtige dag

Ik sluit de voordeur en loop het tuinpad af. Vervolgens steek ik de weg over. In het weiland voor mij - aan de overkant van het riviertje - staan twee paarden nat te worden. Ze schijnen er geen last van te hebben. Al snel houd ik het voor gezien en wandel via een grindpad in de richting van een bruggetje. Het grind maakt een krakend geluid onder mijn schoenzolen.

Even later sta ik gebogen over de railing en kijk naar het water dat onder mij voorbij stroomt. 'Gisteren was het dierendag,' mompel ik in mijzelf. En "De Wereld Draait Door" liet zien hoe een kok met een vlijmscherp mes een kikker onthoofdde. Snel draaide ik mijn hoofd weg van de televisie. Dit kon ik niet aanzien!

Lang geleden heb ook ik wel eens kikkerbilletjes gegeten, ik behoor immers tot het soort mens, dat alles eens geproefd moet hebben. Alleen aan stierenballen heb ik mij nog nooit gewaagd. Nee, die kikkerbilletjes vond ik maar niets. Een kikker is voor mij een adellijk dier met een kroontje op zijn hoofd. En het is ook een sprookjesfiguur. Vaak heb ik een kikker gekust, helaas veranderde hij nooit in een prins of... als het een zij was, niet in een prinses. Afgelopen zomer zat de vijver in de tuin vol met kikkervisjes. Aandachtig heb ik ze geobserveerd; hoe ze eerst achterpootjes kregen, daarna voorpootjes en tenslotte hun staartjes verloren. Het was een prachtig gezicht, al die minikikkertjes die door de tuin huppelden.

woensdag 3 oktober 2012

De paardrijdster

De zon staat hoog aan de horizon. Het is warm. Er waait een zacht windje. Het is lekker weer. Langzaam wandel ik naar een weiland, waar een stel jonge meisjes paardrijles krijgen. Een lerares geeft aanwijzigingen. Ze rijden rondjes. De paarden hoppen op en neer en zo ook de meisjes. Het zijn mooie, jonge meisjes.

Terwijl ik sta te kijken, passeert er een jogger. Het is een wat oudere man met een rood opgezwollen hoofd. En hij roept: 'Mooie paarden.' Ik knik en denk: kijk jij maar uit dat je geen hartaanval krijgt. Tien minuten later hoor ik de sirenes van een ziekenauto niet ver van mij vandaan.

De paarden stoppen en de meisjes springen behendig van hun rug. Het is blijkbaar pauze. Er worden trommeltjes geopend en gezamenlijk genieten ze van heerlijk ogende sandwiches. Een van de meisjes kijkt naar mij en rijkt mij een sandwich, belegd met kaas, aan. 'Nou, dank je wel,' zeg ik. We raken aan de praat en ik zeg dat ze hele mooie ogen heeft. En... dat zij mij aan iemand herinnert.

'Lijk jij misschien erg veel op jouw moeder,' vraag ik.
'Ja, sprekend,' antwoordt ze.
Binnen enkele minuten hebben we een leuk contact en het blijkt dat ik haar moeder heb gekend. We hebben samen nog op dansles gezeten en nog veel meer...

De pauze is blijkbaar voorbij. De lerares geeft nieuwe instructies en de meisjes springen weer op de rug van de paarden. 'Ik zal haar de groeten van je doen,' roept het meisje terwijl ze mij in galop passeert.