Translate

dinsdag 29 januari 2013

Koningin Beatrix

Koningin Beatrix - die over een paar dagen 75 jaar wordt - kondigde gisteren op de televisie aan, dat ze op 30 april 2013 gaat aftreden.
Jarenlang was er over gespeculeerd en toch zat ik vijf minuten lang aan de buis gekluisterd.

Bijna had ik haar een keer ontmoet.
Ik had namelijk (in 1990) - ter gelegenheid van de honderdste sterfdag van Vincent van Gogh - in het centrum van Nuenen een kunstobject geplaatst.

Het was een abstracte zon met een traan, geschilderd in felle primaire kleuren, en het was zo'n meter of vier hoog.
Het hing gedeeltelijk boven de grond.

Koningin Beatrix kwam ook naar Nuenen om deze herdenking bij te wonen. De plechtigheid was weliswaar op het gemeentehuis iets verderop, maar ze moest wel eerst aan mijn kunstwerk voorbij, en dan zou ze wellicht een kijkje komen nemen.
Om 13.00 uur zou ze aankomen.

Nou..., de klok tikte de tijd voorbij, geen Beatrix te zien. Zo rond half drie zag ik een busje aankomen rijden. Het reed niet hard en...,hé, achter het (kogelvrije) glas zag ik een stel mensen zitten, waaronder de koningin. Ik zwaaide en..., het busje stopte. En terwijl ze allemaal aandachtig naar mij én het kunstwerk keken, werd er ondertussen druk overlegd.

Plotseling keek ze vluchtig op haar horloge, tikte de chauffeur op zijn schouder en ze leek te zeggen: schiet op man, we zijn al véél te laat!
Daarna gaf de man gas, en weg was Beatrix! Een beetje teleurgesteld staarde ik nog minutenlang naar de stofwolk, die het busje achter zich liet.

Haar zus prinses Irene heb ik wel een paar keer ontmoet, toen mijn vrouw (Caroline de Roy van Zuydewijn) in 2002 een hoed voor haar maakte - ter gelegenheid van het huwelijk van Willem-Alexander en Maxima. We hebben toen nog een heel interessant gesprek over kunst gevoerd.

Ik vermoed wel dat Beatrix nu een heel dik sprookjesboek gaat schrijven.
Want in die 33 jaar heeft ze natuurlijk ontzettend veel meegemaakt!

zondag 27 januari 2013

Ter nagedachtenis aan Fabiola

Zondagmiddag. Rob zit op de rand van zijn bed een beetje treurig voor zich uit te staren.
Met zijn pas geslepen ijzers in zijn hand, kijkt hij door het slaapkamerraam naar buiten.
Weg sneeuw..., weg ijs. Wat rest is blubber.

'Ik zal ze maar weer invetten en veilig op zolder opbergen, mompelt hij in zichzelf. Weg ijspret!' En hij had er zich nog zó op verheugd.

Tja, iedere dag liedjes schrijven, componeren, optreden... Druk, druk, druk!

En juist op de dag dat hij tijd had vrijgemaakt om met zijn vriendin te gaan schaatsen, valt de dooi in!


Niet dat hij goed kan schaatsen, althans nu niet meer. Vroeger toen hij nog jong was, zwierde hij - met één hand op zijn rug - over de ijsbaan.
En om de meisjes extra te imponeren, draaide hij dan ook nog een pirouetje vlak voor hun neus.

Ja, dat waren nog eens tijden. En na afloop samen genieten van een beker warme chocolademelk met een flinke scheut rum erin.

Met een diepe zucht opent hij zijn laptop, en klikt op "Uitzending gemist van de NOS".
'Hé..., het levende kunstwerk Fabiola is overleden, zegt hij tegen zijn oude poes - die snorrend op zijn schoot ligt. Weer een kleurrijk figuur dat tot grijze as zal vergaan.'

Zijn poes kijkt hem niet begrijpend aan.
'Niet te verwarren met koningin Fabiola - die van "De Indische Waterlelies,' zegt hij nu iets strenger.
De oude poes kijkt hem nog steeds niet begrijpend aan.

'Aan jou heb ik ook niet veel,' zegt Rob. Vervolgens opent hij de tuindeuren en loopt in zijn pyjama naar buiten. 'Ik doe net alsof het nog vriest,' zegt hij morrend tegen zichzelf.

En met één hand op zijn rug - begint hij schaatsbewegingen te maken.
Zijn pantoffels glijden lekker soppend door de grijze smurrie over het tuinpad.

'Niemand neemt mij mijn ijspret af,' roept hij luidkeels.
Het is mijn zondag, en dan doe ik..., wat ik wil!

dinsdag 22 januari 2013

Een beeldje van Obama

Obama kan in een land met slechts twee partijen niet veel veranderen. De Republikeinen hebben teveel macht. En..., als een soort Lucky Luke, die vrijwillig zijn schietijzers inlevert, wil hij natuurlijk niet de geschiedenis ingaan.

Nee..., als eerste zwarte president van Amerika wil Obama zijn beeltenis in Mount Rushmore uitgehouwen zien. En dan het liefst nog veel groter dan de 18 meter hoge busten van de presidenten George Washington, Thomas Jefferson, Theodore Roosevelt en Abraham Lincoln.

Ze hebben er veertien jaar over gedaan om die vier presidenten uit de rotsen te hakken.
Nou, zoveel tijd heeft Obama niet.


Hij zal dan ook de modernste technieken aanwenden, om dit klusje binnen zijn tweede ambtstermijn te klaren.

Martin Luther King had een droom. Maar Obama houdt niet van dromen!
En daarom wil hij zijn stenen afbeelding natuurlijk al zien, voordat hij dood is.
Stel dat er iemand van gedachten verandert. Nee, eerst zien en dan geloven!

Stel je voor dat Lady Gaga ooit de eerste vrouwelijke president van de USA wordt, en dat ze dan die dame tegen de rotsen aanplakken. Hij moet er niet aan denken.
En dat South Dakota dan verandert in "Monsterland". Grrr...

Omdat de rots lichtgrijs van kleur is, zal hij er persoonlijk op toezien, dat zijn gelaat met een verfsoort beschilderd wordt, die zeker de eerste honderdvijftig jaar niet gaat afbladderen.

zondag 20 januari 2013

Extra dekens voor de kou

Zondag. Rob ligt in bed. Hij is een beetje grieperig. Terwijl hij een zakdoek vol snottert, kijkt hij door het raam naar buiten. Een roodborstje zit een beetje verkleumd op de vensterbank.
Dikke sneeuwvlokken dwarrelen naar beneden. Hij rilt en duikt diep weg onder de extra dekens.
Winter! Rob weet er alles van!

Want lang geleden zong hij:

'En in de winter extra dekens voor de kou.
Wat verwarming zonder jou.'


Buiten hoort hij een grommende buurman. Kromgebogen probeert hij - zuchtend en kreunend - zijn tuinpad sneeuwvrij te maken.

'Het is vechten tegen de sneeuwman, het is een bij voorbaat verloren duel, mompelt Rob in zichzelf. Dat die man dat niet begrijpt?

Maar, misschien moet hij wel van zijn vrouw de sneeuw wegruimen!

Omdat zij jaren geleden tijdens het skiën haar been heeft gebroken, dat nooit meer echt is goed gekomen. En waardoor ze nu nog steeds rondloopt, alsof ze een houten poot heeft.

Ze kijkt - sinds dat ongeval - ook zo chagrijnig. En dan die rode pukkel op haar voorhoofd, die alsmaar groter lijkt te worden.
Vroeger was dat een lekker ding, maar nu lijkt ze wel een oude heks.

Haar man is er ook niet vrolijker van geworden. In zijn jeugd schijnt hij heel sportief te zijn geweest. Het was een goeie wielrenner - en dat allemaal zonder doping. Hij heeft mij ooit nog eens trots een foto laten zien, waarop hij - met een fles rode wijn aan zijn mond en een stokbrood onder zijn arm - onder de Arc de Triomphe stond afgebeeld. En, moet je hem nu toch eens zien!
Tja, zo kan het in het leven verkeren.'

Het roodborstje tikt tegen het raam en lijkt te zeggen: Niet iedereen kan zo gelukkig zijn als jij.

Rob snottert nog een zakdoek vol en kruipt daarna diep onder de dekens.
En een beetje onduidelijk murmelt hij: 'Ik hoop dat ik mij morgen beter voel.'

In zijn dromen ziet hij een grommende buurman met een vlammenwerper de sneeuw te lijf gaan.

maandag 14 januari 2013

Hop mahl wieder

Hop is een belangrijk ingrediënt van bier. Het bevat de stof "humulone", die het griepvirus kan bestrijden, als je maar genoeg bier drinkt! Stevige bierdrinkers zijn dan ook zelden verkouden!
Nu weet je ook meteen waar de uitspraak "Hop mahl wieder" vandaan komt.
Je hoort het vaak op Duitse bierfeesten.

De SGP laat nu vrouwen toe op de kieslijst. Ja, als je nog maar 3 zetels in de Tweede Kamer hebt, dan maken zelfs die gereformeerden rare hop, hop, hop-sprongen.

Ierse gevangenen (die ook wel van een biertje houden) hoppen jaarlijks 20.000 voetballen à 2 euro per stuk - tegen de met prikkeldraad afgezette gevangenismuren - kapot.
Dat is veel geld, zou je zeggen.

Maar, als je dat nu eens vergelijkt met de E.U. dinertjes, waar politici vaak slechts één hapje nemen - dat ze meestal met een glas bier weg-hoppen. Want daarna moeten ze weer snel met een Cityhopper verder hoppen - ze hebben het immers toch oh zo druk.
Nou, dan praten we over een totaal ander hop-per-de-pop bedrag!

En na hun vertrek, schuiven de serveersters (meestal gast-meisjes uit Tirol) de nauwelijks aangeroerde tafels hop, hop, hop in vuilniszakken. Weet je wat dat allemaal kost?
Daar zou je heel arm Afrika jarenlang mee kunnen voeden!? Daar zijn die 20.000 ballen toch hop-per-de-pop bij!

Berlusconi staat terecht omdat hij met het minderjarig meisje Rubi gehopt zou hebben.
Doch hij, en ook het meisje ontkennen, dat er op enigerlei wijze sprake was van hoppen.
Ze hadden wel voorzichtig een beetje gebunga't, maar absoluut niet gehopt!

zondag 13 januari 2013

Rob de Nijs: De nimf

Het is weer zover. Het is weer zondag. De dag van Rob de Nijs.
De dag dat hij mag doen, waar hij zin in heeft.

Zou hij vandaag ooievaars gaan tellen, of wandelt hij nu over het prachtige brede strand van Schiermonnikoog?

Ik zag hem laatst nog - in een of ander programma op de tv - een liedje ten gehore brengen. Ja, Rob weet van geen ophouden.
Hij gaat door tot aan het gaatje.

Vrolijke liedjes als "Jan Klaassen de trompetter" vind ik natuurlijk leuk, maar persoonlijk houd ik meer van zijn melancholische werk.
En..., hij heeft ook zo'n mooie stem!


Misschien loopt hij nu inderdaad op blote voeten - met zijn broekspijpen opgerold - ergens over het strand, en zingt hij uit volle borst het refrein uit zijn lied "Deze zee".

Hoe vaak vond ik niet aan land, vaste waarde vaste grond
Likte zij niet het zout, van mijn ogen en mijn mond
Hoe vaak dacht ik niet, dat d’aarde mij veranderen kon
Terwijl ik droomde, van jouw blauwe horizon.


Mooi toch!

In de verte aan de horizon doemt een zeilschip op. De ondergaande zon werpt een rode gloed op het dek. En een opgestoken westenwind doet plotseling de zeilen heftig op en neer gaan. Aan het roer ziet hij een jonge vrouw met blonde wapperende haren. Ze zwaait naar hem.

Rob is opslag verliefd. Hij hoeft geen drie keer na te denken.

Hij loopt de zee in, de branding tegemoet.

woensdag 9 januari 2013

Pas op voor het reuze-konijn

Het is 7° Celsius en ik loop door het koude bos. Dorre takken kraken onder mijn voetzolen.
"In Australië woeden hevige bosbranden en de temperatuur stijgt er boven de 50° Celsius", hoorde ik vanmorgen op de radio.

Snuivend inhaleer ik de geur van dennennaalden. 'Ruik ik nu een brandlucht? Of vergis ik mij,' vraag ik mijzelf bedenkelijk af.

Ik herinner mij dat op een ochtend - jaren geleden - mijn auto helemaal bedekt was met een laag geel poeder. Het bleek woestijnzand te zijn! Dus, het zou best kunnen, dat ik nu een brandlucht ruik.

Maar, als ik om mij heen kijk, zie ik in de verte vuur. En als ik dichterbij kom, zie ik een man in een driedelig kostuum bij een vuurkorf staan. Volgens mij, verbrandt hij zijn boekhouding.

Op mijn weg terug naar huis, bots ik bijna tegen een man, die met een metaaldetector tussen de bomen schuifelt. Wat je in een bos toch allemaal tegenkomt.
Het moet niet gekker worden, denk ik bij mijzelf.

Japanse wetenschappers hebben op 600 meter diepte een reuze-inktvis gesignaleerd. Het is een vrouwtje en ze is 16-18 meter groot. Met ogen zo groot als een dienblad! En haar naam is Ocky.

En terwijl er iedere dag, overal in de wereld, duizenden mensen door honger en oorlogsgeweld om het leven komen, wijdt het NOS journaal vandaag haar kostbare zendtijd aan een gulzige snoek, die gestikt is in een enorme snoekbaars.

De vreemde vondst in de Noorderplassen van Almere is in totaal - van staart tot staart - 1.75 meter lang en weegt 15 kg.

Dus niet alleen de mens is veel te gretig, denk ik bij mijzelf. De natuur geeft ons het voorbeeld.

Ze hebben hem inmiddels Snoekie-Snoekie genoemd, en in de volksmond heeft hij al de bijnaam: de Slokop.

Jarenlang moesten we bang zijn voor Jaws.
Maar als we nu gaan zwemmen, moeten we dus ook al opletten voor snoeken en inktvissen!

zondag 6 januari 2013

De renaissance van Rob

Het is vandaag alweer zondag. "Wat vliegt de tijd", hoor ik Rob zuchtend mompelen. Met een "Sissi's masker van amandelen en honing" dik op zijn gezicht gesmeerd, ligt hij op de bank. 'Ik word ook een dagje ouder, murmelt hij. En..., misschien helpt het wel. Misschien zeggen straks al mijn vrienden: Rob, jongen..., wat is er met jou gebeurd?'

Ja, lang geleden zong hij al - samen met het Hameler Kinderkoor - het lied "Tijd vliegt". Rob weet er alles van. "De tand des tijds..., ja ik voel hem aan mij knagen", hoor ik hem bijna kreunend zeggen.

Op de klok aan de muur is het kwart over twee. Nog een kwartier en dan ben ik zeker tien jaar jonger, denkt hij bij zichzelf.

In de spiegel bestudeert hij aandachtig zijn schoonheidsmasker. 'Ik lijk wel een oud wijf, alleen de krulspelden ontbreken nog. En die roze ochtendjas gaat morgen in de zak van Max!'

'Stel dat er iemand op bezoek komt! Wat moet ik dan doen?' vraagt hij zich een beetje benauwd af. Rustig blijven Rob, nog tien minuten en het masker mag eraf, zegt een stem in zijn hoofd.

Ineens gaat de tijd wel heel erg langzaam. En hij telt iedere seconde die voorbij kruipt. 'Ging dat maar altijd zo langzaam, dan had ik nu die amandelbrei niet nodig gehad,' moppert hij.

Plotseling ziet hij een barst in het masker en..., zijn gezicht begint nu ook te jeuken. Angstig kijkt hij naar de klok. 'Nog zes minuten, dat zijn 360 seconden! Als ik dat maar volhoud?'

Hij loopt naar de keuken en neemt zijn digitale eierwekker in de hand. 'Nog precies 300 seconden.' Ondertussen begint zijn gezicht steeds erger te jeuken, en hij voelt nu ook eigenaardige prikkelingen onder het masker. Geen paniek, zegt de stem in zijn hoofd weer, het duurt nu nog maar 195 seconden.
Maar..., het angstzweet breekt hem uit. En kleine druppels honing parelen aan zijn kin.

Vlug gaat hij naar de badkamer en zet de eierwekker op de rand van de wastafel. Vervolgens neemt hij een fles met lindebloesemthee, en met een washandje in de aanslag telt hij de seconden weg.

Nog 29 seconden, leest hij op de eierwekker. Nog 20..., nog 10..., en dan klinkt eindelijk het verlossende gerinkel.
Heel voorzichtig veegt hij de bruine smurrie van zijn gezicht.

'Wauw, wauw, wauw..., roept hij opgetogen uit. Het is niet te geloven. Ik ben weer jong!'
En blij..., heel blij, bewondert hij minutenlang zijn nieuwe Adonis-uiterlijk.

Dan gaat de deurbel.
Vrolijk zingend "Tijd..., tijd, waar ben je nu", opent hij de voordeur.
Het is zijn buurvrouw.

Ze kijkt hem een beetje vreemd aan en vraagt: 'Is Rob thuis?'

zaterdag 5 januari 2013

Sissi's amandel-honing masker

De douane van Hongkong heeft een grote partij olifantenslagtanden in beslag genomen. Chinezen geloven namelijk in de geneeskrachtige werking van het ivoor. En ook de neuzen van neushoorns worden tot een heilzaam poeder vermalen.

Ik vind dit verschrikkelijk. Je kan die Chinezen blijkbaar van alles wijsmaken. Het is gewoon een smerige handel, waar heel veel mensen stinkend rijk van worden!

Zo sprak ik eens een werknemer van l'Oréal aan; over de verjongingsproducten die zij verkopen.
Als antwoord kreeg ik toen: bewijs maar eens dat het niet waar is!

Ik las ergens dat de Oostenrijkse keizerin Sissi († 1898) er altijd bijzonder goed uitzag. Die gebruikte ook allerlei poedertjes en zalfjes, maar dan van natuurlijke producten (voor zover mij bekend is).

Een van die zalfjes werd zelfs naar haar vernoemd, namelijk: Sissi's amandel-honing masker.

En volgens mij gebruikte Romy Schneider dit middeltje ook.
Als kleine jongen heb ik haar namelijk eens ontmoet, toen ze in een bioscoop haar Sissi-films kwam promoten.

Ik moest haar toen een bos bloemen aanbieden, en behalve dat ik twee heerlijke onvergetelijke klapzoenen van haar kreeg, rook ze toen ook naar amandel.


(Na die voor mij bijzondere ervaring heb ik mijn gezicht zeker een week niet gewassen en de eerste drie nachten heb ik nauwelijks geslapen. Ik was duidelijk verliefd!
Eigenlijk is het daarna nooit meer echt goed met mij gekomen.)

Voor wie het wil uitproberen, is hier het recept:

* 2 eetlepels tot poeder gemalen amandel
* 1 theelepeltje bijenhoning
* 1 eierdooier

Alle ingrediënten voorzichtig tot een crèmige massa roeren.
Met een spatel aanbrengen op een gereinigd gezicht, hals en decolleté.
En daarna circa 20 minuten laten inwerken.

Met warm water of lindebloesemthee afwassen.

Het masker maakt de huid zacht en glad.
Uitstekend voor iemand die rookt of een vlekkerige en geïrriteerde huid heeft.

U begrijpt natuurlijk wel, dat de verantwoordelijkheid van dit recept bij Sissi ligt.
Dus als u straks allerlei rare rode bulten krijgt, of groen uitslaat, dan is mijn naam haas!

woensdag 2 januari 2013

Postzegels

De bouwvallige Pier van Scheveningen is failliet! Wel toevallig dat dit nu precies één dag na de Nieuwjaarsduik moest gebeuren. Zouden die zwemmers misschien toch iets te hard gebibberd hebben? Of hebben boze bultruggen dit op hun geweten?

Reinier Paping - de man die in 1963 onder erbarmelijke omstandigheden de Elfstedentocht won - heeft na 50 jaar zijn eigen postzegel. Eindelijk mag nu heel schaats minnend Nederland even aan deze beroemde oude man likken.

En darter Michael van Gerwen heeft dinsdagavond, in een uitverkocht Alexandra Palace in Londen, de WK-finale met 7-4 verloren van meervoudig Engels wereldkampioen Phil Taylor.

De burgemeester van Boxtel (de heer Van Brummen) twitterde, dat hij - ondanks het ondermaatse pijlgemiddelde van Van Gerwen - toch nog steeds erg trots op hem is. Volgend jaar op Oudejaarsavond iets minder vuurpijlen afschieten, denk ik bij mijzelf.

Een aantal jaren geleden stond ik in het centrum van Antwerpen bij een voetgangersoversteekplaats te wachten. En toen ik nieuwsgierig om mij heen keek, zag ik plotseling dartkoning Raymond van Barneveld staan.

Een beetje slungelig en scheef - van het sjouwen van al die zware postzakken - stond hij daar, net zoals ik, braaf te wachten tot het licht eindelijk op groen sprong.

Ik mag dat wel: beroemd, en toch nog steeds heel gewoon. Ja, hij blijft mijn favoriet!
Eigenlijk merkwaardig dat Raymond nog steeds geen eigen postzegel heeft?