Translate

zaterdag 27 december 2014

Kerststress, en nog véél meer stress!

Tijdens mijn ochtendwandelingetje door het bos hoor ik een groep witte sneeuwganzen luid kakelend boven mij in de lucht. 'Allemaal vrouwtjes - vliegend in de V van Vrede,' mompel ik in mijzelf.

Op een bankje onder een oude dennenboom lees ik in de krant dat er (nota bene in een tijd van crisis met de nodige bezuinigingen) binnenkort in Den Haag een Tyrannosaurus rex staat te pronken. Kostte slechts 5 miljoen euro!
Nou, doe mij dan maar een baby-Tyrannosaurus rexje, denk ik bij mijzelf. En die zet ik dan ergens in een etalage. Er zijn nu immers toch genoeg lege winkelpanden. Kijk..., dat trekt publiek. Dan stroomt de binnenstad weer vol! Nee, ik houd niet zo van lege winkelstraten.

"Tyrannosaurus rex was toch een glamrockband uit de jaren '60 (vorige eeuw) - met van die zoetsappige hippiemuziek" hoor ik een oude man zeggen. Ja, er wordt wat afgekletst voor mijn etalage. Maar wat ik het meest hoor, is: man, schiet nou toch eens op, want ik heb de kerststress!

"Ja, de mensen in het Krijt tijdperk hadden de Tyrannosaurus rexstress.
Want als dát beest door de straat denderde, dan was het rennen geblazen" pruttelt een jonge knul - die zichzelf blijkbaar erg leuk vindt.

Boeren hebben stress: Bang dat hun kippen de vogelgriep krijgen. Ja, zij hebben de kippenstress! Je herkent ze aan een uitvallende haardos, kalknagels en een moeilijke stoelgang!

Zorgstress: Zelfs directeuren van de Zorg maken zich zorgen om hun salaris dat wellicht met 50.000 euro gaat dalen - naar het niveau van dat van een Tweede Kamerlid (dat slechts een schamele 80.000 euro bedraagt).

Topdrukte bij de slagers: Slagersstress! Ik denk: hoe kan dat nou? Crisis..., concurrentie van internetwinkels. Misschien dat zij nog écht vlees verkopen? Want dat BBQ pakketje dat ik laatst online besteld had, en dat door een drone voor mijn deur werd gedeponeerd, was in ieder geval niet te vreten. Het leek op het karton van een rolletje toiletpapier - en dat smaakt ook naar niks!

Nachtmisstress: "Mijnheer pastoor, is er nog wel een plekje voor mij vrij in de kerk?" De kerken staan normaal het hele jaar leeg, maar op kerstnacht is het er groot bal. Ja, Malle Babbe van Rob de Nijs mag dan nog een keer achterin op het bankje zitten. Hoi, hoi!

Serious Requeststress: Halen we dit jaar het beoogde bedrag wel? "Telduimpjes krijg ik er van" kreunt Gerard Ekdom. Maar na zes dagen is er gelukkig een lekker groen appeltje!

Gewichtstress: "Als ik met die feestdagen maar niet teveel aankom - ik heb al zo'n dikke kont" hoor ik een tv presentatrice zeggen. Ze worden inderdaad steeds dikker én lelijker! Maar volgens Jolanthe Sneijder-Cabau komt dat door de slechte belichting, en op tv zie je er sowieso al dikker uit!

Al dat geleuter vóór mijn etalage. Ik denk dat ik in al die lege winkels wassen beelden ga etaleren van; een vrolijke laatste Limburgse mijnwerker uit de jaren '70; de laatste kippenboer; de uitgestorven Groninger (omgekomen tijdens de allerlaatste gasbelaardbeving); de Laatste Der Mohikanen, de laatste kassière, de laatste automobilist, de rockband Kane, de reclame-icoon van Albert Heijn 'Meneer Van Dalen', en nog veel meer...

Tja..., én de laatste mens van vlees en bloed! Want binnenkort pompen ze - lekker ouderwets met een fietspomp - de botox gewoon in je reet, zodat we er allemaal hetzelfde uit gaan zien! Met dezelfde opgeblazen wangetjes, een strakgetrokken voorhoofd, uitpuilende Katrien Duck lippen, een raar opgetrokken zalmneusje en... een emotieloze blik in de ogen. En, voor de dames natuurlijk allemaal dezelfde tieten. Tja, het woord "vreemdgaan" wordt voorgoed uit de Dikke Van Dale geschrapt. En dan zijn we eindelijk van "de hoe-zie-ik-er-uit-stress" verlost!

Winkelgebieden worden dus binnenkort enorme musea. "Hé, kijk mamma..., de laatste mens. Goh, wat waren die toch lelijk!"

Ik klets nog maar wat door... Zal ik dit jaar zwavelstokjes aansteken, want illegaal vuurwerk mag ook al niet meer? Nederland wordt een saai land met al die regeltjes.
Nou, ik vrees dat het voor mij erg sobere eindejaarsdagen worden - met gebakken aardappeltjes en Rucola sla. Vorig jaar ETI. Deze keer huur ik bij Videoland; Jurassic Park deel 5.

Verdomme, is mijn verhaaltje wel op tijd klaar? Zo meteen krijg ik nog de columnistenstress!

--------------------------------------------------------------------------------------------------

Misschien dat dit het laatste verhaaltje van 2014 is. Je weet het niet, hè.

Zoals jullie weten, steunt Jozef Bloks Alzheimer! Steunen jullie ook?

Klik even in de rechter balk onder mijn links op; Steun de Alzheimer Actie...

Al doneer je maar één euro, want iedere euro telt!

Bedankt voor het lezen, én voor jouw steun!

vrijdag 19 december 2014

Help, ik ben mijn sleutels kwijt.

Boy oh boy, wat ik altijd al voorspeld heb, zag ik onlangs iemand bij Humberto Tan (RTL 4) aan tafel demonstreren: een implantaatsleutel! Binnenkort hebben we dus geen deursleutels meer, maar zit er in je hand een implant key. Je wijst gewoon naar het elektronisch slot van je voordeur en als in een enge griezelfilm gaat de deur langzaam met een krakend geluid open.
En als ie kapot is, dan ga je naar de slotenmaker. Die rommelt wat op zijn computer en mompelt: 'Tja, die kan ik niet meer repareren.' Vervolgens haalt hij een injectienaald uit een laatje, steekt die in je hand, slurpt de oude sleutel eruit en daarna injecteert hij een nieuwe. Fluitje van een cent, hoor je hem weer mompelen.

Sesam open u! Volgens mij had Ali Baba ook al zo'n sleutel. Ja, ze zijn in het verleden wel vaker een sleutel verloren: de sleutel van de jukebox, van de Doos van Pandora, van de hemelpoort, sleutels van kuisheidsgordels, van schatkisten..., ga zo maar door.

Oh, oh, oh, ik verlang zo naar de toekomst. De ontwikkelingen gaan ontzettend snel en het blijft natuurlijk niet bij het openen van deuren. Deze "chip" vertelt je zo meteen ook dat je ziek bent. Selfhacking wordt dus helemaal in, want als je geen zin hebt om te gaan werken, zeg je: sorry baas ik voel mij een beetje misselijk, kijk maar naar de chip in mijn hand. Ja, handlezen wordt weer razend populair! Je kan er straks van alles mee registreren: of je aan de diarree bent of... toch zeker de volgende dag. Of je vriend of vriendin vreemd gaat. Dat je binnen tien minuten een hartstilstand krijgt. Dus snel jezelf reanimeren, zou ik zeggen.

Een Alzheimerpatiënt is regelmatig van alles kwijt, zo ook de deursleutels. Zo'n implantaat is voor zo iemand dus een ideale oplossing. Deze chip kan binnenkort ook je korte geheugen registreren en slaat alles netjes op. En als er dan ook nog een drone door het huis vliegt, is het helemaal perfect.
Want weet je even niet meer wat je wel of niet hebt gedaan of waar je bijvoorbeeld het schaaltje met de kersenbonbons hebt gelaten of... de inlegkruisjes, dan laat de selfie-drone zien waar ze liggen. Zuig effe lekker hard op je duim en er gaat een wereld voor je open!

'Hé..., ik had blijkbaar de bonbons in de vaatwasmachine gestopt (oh, daarom zijn de borden zo bruin) en de inlegkruisjes liggen in de broodtrommel? En hé..., er ligt nog veel meer in de broodtrommel: uitgedroogde sinaasappels, een pantoffel, een bh, een kerstkaart (oh, wat leuk, van wie zou die zijn; vlug even lezen), een slipje, een kunstgebit. Goh, hoe komen die daar toch terecht... - handig zo'n ding, maar waar ligt nu het brood?' mompel je dan in jezelf.
Op het eind van de dag speel je voor het slapen gaan het hele filmpje nog eens af en vol verwondering zie je wie er allemaal op bezoek zijn geweest en... wat je zoal gedaan hebt!
'Ben ik dat en heb ik dat vandaag allemaal meegemaakt? Ik zie er eigenlijk nog best goed uit.
Wat...? Ik sta helemaal naakt voor het slaapkamerraam! Zeker vergeten de gordijnen dicht te doen! Wel een leuke knul die nieuwe melkboer...'
Gerustgesteld en... komt helemaal goed, ga je daarna naar bed. Oogjes dicht en snaveltjes toe, welterusten.

Ik ben wel voor zo'n persoonlijke chip, want wat de media ons voorschotelen is alleen maar dood en ellende. Laatst vertelde er een omroeper dat de treinen van de NS dagelijks tientallen vogels en dieren doodrijden - zelfs gracieuze zwanen zijn regelmatig de pineut. En dat er dan langs de spoorlijn een verdrietige zwaan - met tranen in de ogen - dagenlang om zijn of haar partner zit te treuren.

De media maken ons ook confuus: de ene nieuwslezer zegt dit en de ander zegt dat. Gek word ik er van! Nee, geef mij maar een chip in mijn lijf die registreert hoe het met mij gaat en... een persoonlijke drone die mij een eerlijk beeld geeft van de wereld om mij heen.

Tjonge, tjonge, we zitten al bijna in de toekomst. Plotseling krijg je een ijskoud gevoel - je begint te bibberen. Ja, jouw implantaat registreert een indringer. Een groen glibberig mannetje met hele grote ovale ogen kijkt je vrolijk aan - hij wil met je spelen! Help, waar ben ik? Ja, je bent allang in wat je vroeger een sciencefictionwereld noemde.
Alleen wist je dat nog niet. Maar oké, nu weet je het dus wel.

vrijdag 12 december 2014

Kerstballetjes, ja heerlijk!

Door de crisis worden er dit jaar één miljoen minder kerstpakketten verstrekt. Maar om de (nog) werkende mens toch sympathiek tegemoet te komen, pakken de werkgevers het nu heel persoonlijk aan: zeg kerel, wat dacht je van een fles mooie rondborstige rode wijn, of een gezinspak soepstengels, of een paar repen eerlijke chocola, of een zakje biologische zoutjes. Allemaal heel lekker, en gezellig voor onder de plastic kerstboom!

Supermarktketen Jumbo heeft een omstreden kerstcommercial waarin bekende Nederlanders zingen. Nou, ik vind dat ze de mensen een fantastisch kerstgevoel geven - een vrede op aarde illusie. Ja, toch! En dat die artiesten dan voor zo'n snabbel een (warme dampende) rookworst of een pak verse vanillevla krijgen - och, dan hebben ze ook een extraatje tijdens de feestdagen.
We moeten nu allemaal de broekriem aanhalen, hè. Dus niet zeuren!

Dominee Gremdaat had er vorig jaar helemaal geen zin in! Veel mensen voelen zich tijdens deze dagen verschrikkelijk rottig en om dat te verbergen, gaan ze zich extra vrolijk gedragen! Volgens hem mag je best hypocriet doen, maar dan moet je wel van je eigen toneelspel genieten.
Ben ik helemaal met hem eens!
"Oh buurman, wat een mooie grote kerstboom (geinige piek) én wat zie jij er goed uit - fris en fruitig - zal ik maar zeggen. En buufje mag er ook zijn..., fraai dat plissé rokje met die geruite blouse erop..., wat een gewaagde combinatie! Ja, die botox heeft haar echt goed gedaan!
Die toastjes met kruidenboter zijn overigens heerlijk. En dan dat fantastische zwijmelmuziekje "Santa Baby van Marilyn Monroe", wauw! Hoe kom je erop? Jij weet écht hoe je een feestje moet bouwen!"

De aarde warmt op! Ik verwacht dit keer dan ook wéér geen witte kerst. En geloof me of niet, maar ik tel in Nederland steeds meer palmbomen. Vorige week zag ik mijn buurman met een kruiwagen vol met grote bladeren naar zijn volkstuintje zeulen. "Ik begin een bananenplantage" riep hij enthousiast.
Ik voorspel dan ook; dat we binnen niet al te lange tijd met kerst gezellig in de tuin rondom de barbecue staan te leuteren. En uit de luidsprekers galmt dan het vrolijke liedje "Ik ben een kerstbal" van Bert en Ernie. Het woord "ijspret" wordt natuurlijk uit de Dikke van Dale geschrapt!

Op internet google ik nog even snel naar kerst in Rio de Janeiro. Nou, dat ziet er aantrekkelijk uit. Het is er 36 graden op het strand en ik zie meisjes - gehuld in slechts een mini tangaslip - vrolijk met de kerstman twerken. Ja, daar gaat de beste man van zweten!
'Zo ziet het er in de toekomst dus ook bij ons uit,' mompel ik in mijzelf. Weg met de regen en die vieze natte sneeuw! Ik sluit mijn ogen en nog geen seconde later lig ik uitgestrekt op een badhanddoek - gedecoreerd met vrolijke Rudolfjes - op het strand van Scheveningen. Waar een mooie, jonge dame (met kerstballetjes in haar oren) met zachte handen mijn rug insmeert.

Goh, ik kom al helemaal in kerststemming. Even op Facebook kijken.... Nee maar, ik heb al bijna duizend vrienden. En als ik straks ook nog een filmpje van de Victoria Secret kerstshow download met daarin starring; onze eigen stoere, sexy Friezin Doutze Kroes - nou, dan ben ik met een glaasje rode wijn, een soepstengel, een stukje chocola of een biologisch zoutje erbij, gegarandeerd van een fijne kerst!

Ja, gezellig! Ik voel mij nu al helemaal toppie!

donderdag 4 december 2014

Mijn vriend brak zijn penis en nog veel meer...

"Otto Schimmelpenninck van der Oije (bassist van de Nederlandse heavy metal groep Delain) werd tijdens een optreden in het Britse Birmingham van achteren door een confetti kanon in zijn edele delen geschoten. ('Tja, met zo'n achternaam moet je altijd voorzichtig zijn,' mompel ik in mijzelf.) Maar goed..., ondanks de hevige pijn speelde en gruntte hij toch de show uit. Na het optreden bleek zijn scrotum echter te zijn opgezwollen tot het formaat van een flinke grapefruit. Zijn linker testikel en een aantal (slag)aders waren gescheurd" las ik ergens. Ik dacht: hé, ik ken die vent, da's een oude vriend. En..., hij is weer bevriend met mijn vriend de voetballer - die een tijd geleden zijn anus scheurde. Ook toevallig! Ja, een ongeluk zit soms in een klein gaatje.

Laatst ontmoette ik in de wachtkamer bij de dokter een vriendin die bij een val van de trap haar oor was kwijtgeraakt (eraf gescheurd). Gelukkig kon een handige chirurg het repareren. "Ja..., zei ze - lachend als een boerin met kiespijn - hij heeft mij mooi een oor aangenaaid".

Een goede vriend van mij brak eens tijdens een wilde rit zijn penis. En die konden ze natuurlijk niet spalken of in het gips zetten! IJverige verpleegsters deden nog wat ze konden, maar helaas. En twee weken lang Viagra slikken, was ook geen optie.

Jaren geleden verloor een andere vriend een vinger toen hij uit een legertruck sprong (hij bleef met zijn trouwring ergens achter hangen). Zijn collega (ook een vriend van mij) stak de vinger direct in zijn mond, en in het ziekenhuis naaide een handige chirurg (ja, die van dat oortje) de vinger weer (handig) aan zijn hand.

En oh ja..., onlangs maakte een vriendin van mij - samen met haar vriendin én haar hondje "speurneus" Beppie - een ferme boswandeling. Beppie snuffelde (als een echte Sherlock Holmes) tussen de verkreukte eikenbladeren opzoek naar het spoor van een bosboef of misschien wel een - de weg kwijtgeraakte - potloodventer, terwijl de dames vrolijk met hun chique laarsjes door het modderige en vaak glibberige bospad baggerden. Waarbij ze uiteraard een opgewekt liedje van Jasperina de Jong zongen: Wij zijn dol op de bossen, daar kunnen we hossen, daar kunnen we klossen..., van je pingelepingelepingelepingele-boem! Toen slipte ze plotseling weg, haar voet bleef steken in een greppel, ze hoorde iets kraken, ze gaf een schriel gilletje... En uit was de pret! Ja, gezond zo'n boswandeling, dacht ik bij mijzelf.

Wat heb ik toch veel vrienden! In dit verhaal tel ik er nú al een stuk of zeven! En geen Facebook vrienden, hè! Maar..., échte vrienden!

Maar..., laat ik niet afdwalen! De vriendin van mijn vriendin - met dat krakende been - belde mij. Mijn gsm pruttelde in de broek. "Help, help, ze is gevallen. Ze heeft haar enkel verstuikt en kan niet meer voor of achteruit! Of ik haar (diep in het bos, zo'n vijf kilometer van de bewoonde wereld) wilde komen ophalen?". Het bospad slingerde pal naast een riviertje. Daar kon geen ambulance komen! Eerst dacht ik nog om haar met een klein vouwfietsje al fietsend met één been door het bos te loodsen, maar dat was bij nader inzien een idioot plan. Hoe haal je het in je hersens, ik zou misschien zelf een been kunnen breken. Toen dacht ik aan een paard! 'Ja, goed plan,' mompelde ik in mijzelf. Ik had dat wel eens in een Western gezien. Mijn vriendin in amazonezit (half hangend over de rug van het paard) of anders - liggend op een oude regenjas tussen twee boomtakken - over de grond achter de kont van het paard slepen. Dat moest lukken, zo dacht ik.

Nou, met dat paard werd het één doffe ellende. Dat beest slipte regelmatig over het modderige bospad en schoof soms bijna het riviertje in. En slechts voor een paar pepernoten ging het weer een stukje vooruit. Nee, dat werd niks! Toen viel de vriendin van mijn vriendin - tot overmaat van ramp - ook nog op haar zere voet. Ze kermde als een aangeschoten konijn. Of leek het meer op het geluid van een gillende keukenmeid? Ik weet het niet meer. Het ging in ieder geval door merg en been. Tijdens dit incident gleed overigens die vriendin (samen met Beppie) wél in het riviertje. Zij kon zich gelukkig nog net aan een boomstam vastgrijpen, maar Beppie (die niet kan zwemmen) moest ik aan haar halsband uit het water hijsen. En omdat ik haar bij die reddingsactie bijna had gekeeld, ging ze pontificaal voor mijn voeten zitten schijten. Ze heeft mij daarna drie weken niet meer aangekeken. Ja, stank voor dank!

Maar goed, met dat paard (het was overigens een hele oude schimmel) ging het écht niet! Toen heb ik toch maar de traumahelikopter gebeld. Maar die kon natuurlijk niet tussen al die bomen landen. We dachten er nog over om mijn vriendin met een brancard op te laten takelen, maar er stond helaas teveel wind. Gelukkig was er ongeveer een kilometer verderop een golfbaan, dus sleepten wij haar daar naartoe. Nou, daar keken ze vreemd op!
Door de rotatie van de wieken ontstond er een wervelwind. De ballen vlogen alle kanten op en hier en daar hoorde ik verbaasde golfers kuchend roepen: hé..., nee maar, jongens..., kijk nou eens..., hole in one, hole in one! Joepie! Da's mij nog nooit gelukt.

Uiteindelijk werd ze door de vriendelijke piloot (ook een vriend van mij) in de helikopter gehesen en naar een ziekenhuis vervoerd. Daar constateerden ze een dubbele kuitbreuk en niet veel later werd ze door dokter Jan de Hakker (een kennis van mij) vlijtig geopereerd. Neuriënd ging de beste man aan het werk. "Zuster, geef mij eens een metalen plaatje en dat doosje met schroeven". Ik hoorde een reutelende boormachine. En na afloop zei hij grinnikend tegen mijn vriendin (die middels een ruggenprik half verdoofd was): 'Zo, nu nog een flinke klats gips er overheen en hopla, popla..., ik zie u over veertien dagen terug, komt helemaal goed.' En weg was hij. Ja...,druk, druk, druk.

De moraal van dit verhaal: Wie veel vrienden heeft, beleeft veel avonturen!

vrijdag 28 november 2014

Doe mij een rattepatatje met veel mayonaise

Steeds meer bruine en zwarte ratten in Nederland! Vorig jaar las ik de onheilspellende berichten, dat Russische wolven via Duitsland naar Nederland oprukken en dan nu: de ratten! In de bossen zie je al tal van Roodkapjes en binnenkort wandelt dus ook weer de Rattenvanger van Hamelen fluitend door onze straten.

Rukken de ratten op vanuit het zuiden? Komen ze uit Antwerpen, waar ze nog niet zo lang geleden de Leien hebben heraangelegd? Honderdduizenden ratten - die vreedzaam in de ruien (ondergrondse grachten) van de stad leefden - werden toen wreed verstoord.
En als ze eenmaal de fastfood-mensenwereld boven hun hoofd hebben ontdekt, gaan ze nooit meer terug naar het riool.

Wat doet je vader? Hij vangt ratten! Oh..., is hij rattenvanger? Nee, dat heet nu: ongediertebestrijder. En hij mag geen gif meer gebruiken - want dat is dieronvriendelijk. Dat is heel zielig! Hij zet nu overal klemmen.

Wij vinden het vieze beesten, maar de Vlamingen lusten er wel pap van. En in veel restaurants staat er heel subtiel "waterkonijn" op de menukaart.

Tegenwoordig eten wij gebakken sprinkhanen, gestoofde meelwormen, gefrituurde kakkerlakken en nog veel meer enge insecten. Dus, in een tijd van crisis: laat die ratten maar komen. Als die Belgen het kunnen, dan kunnen wij dat ook, denk ik bij mijzelf.

Laat ik een receptje maken: Fruitig gebakken rattenniertjes

Twee versnipperde lente uitjes, stukje gehakte verse prei, een Spaanse peper en wat geraspte frisse peen (wat een raar woord is dat eigenlijk) samen met een dozijn rattenniertjes in een pannetje met Mediterrane olijfolie een kleine tien minuutjes zachtjes laten pruttelen. Tenslotte voeg je daar een versneden bolletje gember aan toe. Een paar keer doorroeren. En klaar is Kees. Hmm..., heerlijk.
Serveren met een glaasje ijs en ijskoude witte IJslandse wijn.

'Fruitig gebakken rattenniertjes. Klinkt goed, hè,' mompel ik in mijzelf. Misschien ga ik wel een kookprogramma beginnen - volgende week eens John de Mol bellen.

Ja, binnenkort bestel je bij de snackbar een portie ratte(n)patatjes met mayonaise. Hmm..., heerlijk! Misschien komt McDonald's wel met een ratburger. Hmm..., klinkt ook lekker.

Marianne Thieme van de Partij van de Dieren zal er wel weer tegen zijn. En ze heeft ook wel een beetje gelijk. Want ben je een lief konijntje dan zeggen de mensen; oh wat zielig. Maar ben je een lelijke vieze rat dan... Ja, ik heb het er ook erg moeilijk mee.

Maar wat moet je in een tijd van voedselbanken? Mamma, wat zit er deze week in het pretpakket? Alweer rattenbonbons! In de hongerwinter van 1944 aten we ook tulpenbollen, honden en katten... Ja, zelfs het - oh zo vrolijk fluitende - kanariepietje was de pineut.

Het is natuurlijk triest voor al die kinderen die van tamme ratten houden en thuis zo'n lief beestje (de zogenaamde knuffelrat) in een kooitje hebben opgesloten. Maar ja, we kunnen ze moeilijk massaal adopteren. En dat dan alle jonge meisjes - net zoals de Berlijnse punker Ratten Jenny uit de jaren '80 - met een rat op hun schouder rondlopen.

Die invasie van wolven en ratten is natuurlijk ontzettend goed voor onze arbeidsmarkt. Mijn broer denkt er al over na om een Michelin rattenrestaurant te beginnen; mijn zus werkt parttime op een naaiatelier waar ze rode kapjes maken; en zelfs mijn moeder van tachtig neemt nu blokfluitles.

Och, tegenwoordig eten we een varkenslapje dat bij nader inzien paardenvlees blijkt te zijn. Dus wie weet, is al ons vlees al jaren vermengd met rattenvlees.

In de Nederlandse taal wemelt het trouwens van het woord "rat". En binnenkort komt er wellicht een nieuw werkwoord bij, namelijk: ratten. Ja..., de Dikke Van Dale wordt steeds dikker! Ratten..., ik rat, jij rat, hij rattet..., wij hebben geratteted.
Onze taal was er dus allang op voorbereid. Wat dacht je van; het is hier een ratjetoe; hij zat flink in zijn rats; als ratten in de val zitten; hij is een kale rat; beter één rat in de hand dan tien in het aanrechtkastje; van de ratten besnuffeld zijn en nog veel meer rattigheid. Van Ciske de Rat is zelfs een film gemaakt!

Ik lees overigens ergens dat Obama met Thanksgiving één kalkoen - met de naam Cheese - gratie verleent. Nou, misschien dat Mark Rutte binnenkort 2014 uitroept tot: het jaar van de rat. Het zou zo maar kunnen. En dat dankzij de rat de Nederlandse economie er weer helemaal bovenop komt!

donderdag 20 november 2014

ONE DIRECTION

Een van de laatste hits van de boyband ONE DIRECTION heet: Steal My Girl. Hij was nog niet officieel uit of gretige fans hadden hem al. Miljoenen views op YouTube. Het gaat over een jongen die een vriendinnetje heeft waar hij helemaal hoteldebotel van is, maar iedereen wil haar afpakken. Ja, en dat is natuurlijk niet leuk. Het refrein "na na na na na na" is niet zo heel sterk, maar verder is het een supersong. En Danny DeVito - die de videoclip presenteert - is nog meer super! O.D. kan dus nog maar één kant uit; en dat is vooruit! En... ze zijn gewoon niet bij te houden, want terwijl ik dit schreef was er alweer een nieuwe hit: Night Changes.

Ze bestaan sinds 2010 en doen mij een beetje aan de formule van de Spice Girls denken - een geformeerde meidenband uit de jaren '90. En... aan The Monkees (eind jaren '60 ) - de Amerikaanse samengestelde tegenpool van de Engelse Beatles.

Hysterische fans. De Nederlandse groep Doe Maar en de Belgische Clouseau (gemiddelde fan-leeftijd twaalf jaar) kregen er ook al mee te maken. Gillende kinderen - die vaak zogenaamd flauwvielen - werden gebrancardniseerd. Vervolgens werden ze achter het podium opgebaard en zo konden ze wellicht; een glimp van de beroemde bandleden opvangen; hen misschien wel aanraken; een hete adem in hun nek voelen; een bezorgd gebaar waarnemen of een stem herkennen die vroeg: leeft ze nog?

Ik aanschouwde Lady Gaga in het Antwerpse sportpaleis. Veel moeders met zoontjes en dochtertjes - monstertjes (want zo noemt zij haar fans) in de zaal. Zo zag ik daar ook de Duitse Rammstein (bestaande uit vijftigers) keihard rammend voor kleine kindertjes: Ich will dich! Bück dich! Arme kindertjes, dacht ik toen.

Bij ONE DIRECTION ligt de fanleeftijd tussen de 14 en de 22. Dus misschien een iets volwassener publiek. Of gewoon een bende meisjes die een avondje lekker willen gillen, in hun broekje willen plassen - met of zonder pilletje.

Clouseau: Met mijn Peugeot 404 mét vleugels en versleten schokbrekers (ik vloog over de snelweg) - vol met gillende, giebelende keukenmeiden (waaronder mijn dochter van tien) met de vlam in de pijp naar België. Op weg naar een grote biertent die midden in een dorpje stond (ik hoorde de koeien loeien). Achter in die tent zaten ouders gezellig te zuipen en in het voorste gedeelte verdrongen de Coca Cola kids zich gillend voor het podium om hun pop-god Koen Wauters (die even daarvoor met een helikopter in een korenveld was nedergedaald) te verslinden. Ziekenbroeders kwamen brancards tekort.

Begon dit allemaal met de Beatles? Fans die massaal in de Amsterdamse grachten sprongen. Of bestond dit fenomeen al? Elvis Presley (vijftiger jaren) kon er namelijk ook wat van. Als hij met zijn heupen wiegde, was dat majesteitsschennis. Vaders en moeders die angstig deuren vergrendelden, en hun kinderen verboden naar zijn muziek te luisteren.

Ikzelf ben nooit een zwetende, gillende, flauwvallende fan geweest. Mijn helden waren onder andere; David Bowie; Janis Joplin; The Doors - Jim Morrison; Nina Hagen en Pink Floyd. En daar werd je niet hysterisch van. Wel heb ik ooit de schoen van Robert Plant aangeraakt (de zanger van Led Zeppelin - ja, die van Stairway to Heaven). En dat in een klein zaaltje met pakweg 500 toeschouwers. Ja, de podia waren toen nog erg laagdrempelig.

Nu zijn ze metershoog met dranghekken ervoor. En dat is allemaal gekomen nadat festivals als The Isle of Wight (het Europese Woodstock) in Engeland (yes, ik was daar ook - en ik aanschouwde de grootste popmuzikanten der aarde zoals; Jimi Hendrix, Bob Dylan en anderen... en dat drie dagen lang) - uit de hand liepen.
Op het Altamont Free Concert in Amerika viel tijdens het optreden van de Stones zelfs een dode. Daarna was het geknuffel/zie ik je straks op mijn hotelkamer - afgelopen. En werd het vooral allemaal erg commercieel. Het werden weldra megaconcerten, die je tegen een vette betaling consumeert.

Oh, wat had ik graag ook een keer zwijmelend - nat van tranen en met een bobbel in mijn broek - op een brancard gelegen. En dan wakker worden in de armen van Tina Turner, die zachtjes in mijn oor fluisterde; zal ik jou eens even lekker afmoppen. Nee, het heeft helaas niet zo mogen zijn. Ik benijd meisjes van nu die ontwaken in het bed van Louis Tomlinson of Harry Styles. Ja, dit is écht een gapend gat in mijn geschiedenis!

Doe Maar is er uiteindelijk mee opgehouden omdat ze niet meer gewoon over straat konden lopen en niet meer tegen al die flauwvallende kindertjes konden. Deze dertigers maakten volwassen muziek en dat daar zoals bij Rammstein en Lady Gaga mini-pubers op afkomen, was volgens mij niet echt hun bedoeling.

En The Beatles konden ook niet meer gewoon over straat. Maar om toch gewillige fans in hun bedstee te krijgen, gooiden ze propjes papier de zaal in met daarop hun hotelkamer nummer. Ik ben benieuwd hoe die jongens van O.D dat nu aanpakken. Digitaal of toch ook maar met vliegtuigjes van papier.

Ik begrijp die meisjes - die fans van O.D. wel. Geniet er maar lekker van, want voordat je het weet ben je volwassen - en ben je getrouwd. Niet met een beroemde popmuzikant, maar gewoon een lieve, aardige knul met een duffe kantoorbaan. En dan zeg je wellicht giechelend: oh... dat was toen.
Misschien schaam je je er wel een beetje voor. Maar het was wel ontzettend gaaf! En oh, wat was ik toch verliefd op die jongens van ONE DIRECTION - vooral Niall Horan vond ik een échte spetter!

---------------------------------------------------------------

One Direction is op 8 december bij Humberto Tan - RTL Late Night - te zien. In verband met de veiligheid is deze uitzending een paar dagen eerder opgenomen. Een aantal fans woonden het optreden bij. Middels een Winactie konden zij zich hiervoor inschrijven. Ze moesten hiervoor een tekening insturen van hun favoriete bandlid.

Nou, Luuk Ikink (ja, die jongen met die leuke bril en die koddige glimlach) toonde reeds een berg inzendingen. En het beperkte zich niet alleen tot tekeningen! Zo was er zelfs een meisje die haar tranen (in een plastic zakje) opstuurde. Geweldig toch!

---------------------------------------------------------------

Paperbacks en e-books. Er zijn inmiddels 2 geïllustreerde bundels van columns verschenen. Kijk hiervoor in de rechter balk onder 'links' op Webshop Jozef Bloks.

Jozef Bloks steunt Alzheimer - steunt u ook!

vrijdag 14 november 2014

Rosetta en de oer-vrouwen

Voorovergebogen over de leuning van een smal bruggetje staar ik naar het langzaam stromende water onder mij. Een eindje verderop dobberen vier wilde zwanen. Gracieus bewegen zij zich stroomopwaarts. 'Water, mompel ik in mijzelf. Zou het water op aarde écht van kometen als de piepkleine 67P - waar onlangs voor het eerst in de geschiedenis de Europese ruimtesonde Rosetta een landertje (met het koosnaampje Philea) heeft gedumpt - afstammen?'

Op de tv vertelt een dame met botox-wangetjes en enge Dracula tandjes; dat als je een lege jampot met kraanwater vult en er dan een paar weken later eens goed naar kijkt, dat het dan in die glazen pot krioelt van de vreemdste wezentjes. Ja..., ik vond altijd al dat er een raar smaakje aan het kraanwater zit. Een grondsmaak (geosmine) noemen ze dat. Aan mijn hoela, het is volgens mij wel degelijk een oer-smaak! En dan al die beestjes! Gedver!

Heel de wereld zat aan de buis gekluisterd. Wetenschappers waren euforisch, ze knuffelden elkaar, ze juichten - ze zoenden - en ik zag dat de kale kop van André Kuipers steeds meer begon te glimmen en tenslotte rood aanliep.

Wat voor fantastische informatie gaat 67P ons brengen? Want aan dit soort kometen danken het heelal én... de aarde hun bestaan. En misschien komen de heren geleerden nu ook te weten of er nog meer leven tussen hemel en aarde is. Oef..., dit wordt spannend! Dit kan een keerpunt in de geschiedenis worden en dan krijgen we straks misschien wel interplanetaire voetbalwedstrijden, want die WK begint zo langzamerhand ook wel een beetje te vervelen.

Ik heb die onderzoeken op basis van sterrenstof, heelal-gruis, kiezelsteentjes en schelpjes altijd een beetje bedenkelijk gevonden. Zo meteen gaan ze de foto's analyseren en dan blijkt dat er overal rondom Philea gekleurde knotten wol en breipennen op de grond liggen (dat was namelijk waar ik direct aan dacht toen ik bij DWDD de eerste opnames zag).

En dat er op de eerst volgende video vier uit de kluiten gewassen gracieuze groene oer-vrouwen - met lange nekken en gekleed in figuurcorrigerende panty's en puntige Madonna bh's - in beeld komen, waarvan er een zegt: 'Tja, we waren een beetje aan het kleien geslagen (dat breien kwam zo langzamerhand onze strot uit) en zo knutselden wij een hele grote bol (het heelal) in elkaar. Maar na een tijdje kregen we er genoeg van en sloegen hem weer aan diggelen. En zo hebben wij dat gedurende miljarden jaren vaker gedaan. Het is gewoon een gezellig spelletje om de tijd te doden!

Die rommel is natuurlijk overal terechtgekomen. En het leuke is; dat jullie mensen van al die stukken versteende klei ook weer iets in elkaar geknutseld hebben. Zo hebben jullie er hele gezellige Hunebedden van gemaakt en Stonehenge vinden wij ook wel geinig. En dan die piramides; jullie geloven toch niet dat die Egyptenaren al die stenen zelf hebben uitgehouwen, hè.
Maar dat oer-water is inderdaad van ons afkomstig. Op een dag hadden we namelijk veel te natte klei gebruikt en zodoende.
Wij vinden overigens Philae, die nu over onze komeet rondhuppelt - omdat er zo weinig zwaartekracht is - wel een leuke attractie. Weliswaar een beetje primitief, maar al dat gezoem en die biep-biep geluidjes zijn reuze leuk.

Jullie moeten trouwens niet alles geloven wat er gezegd wordt. En zeker niet wat je op tv ziet.
Bijvoorbeeld die landing op de maan in 1969. Geloof me; die Armstrong is daar nooit geweest. Allemaal computermanipulaties!

En dan die André Kuipers (leuke knul overigens) die nu met zijn ruimteverhalen - waarin hij zeker Rosetta en onze komeet zal aanhalen - de Nederlandse theaters ingaat. Kijk, als zelfs hij er entertainment van maakt, dan weten jullie wel hoe laat het is.

Die David Bowie van jullie - alias Ziggy Stardust - vinden wij écht geweldig. Zijn film "The Man Who Fell To Earth" sloeg bij ons in als een bom - fantastisch. En wij draaien zijn platen nog iedere dag grijzer en grijzer. Ja, zoals je hoort, wij houden de boel scherp in de gaten. Wij weten alles over jullie, maar jullie weten nog oh zo weinig over ons.

Dan begint plotseling het beeld te bibberen en zegt een snaterend stemmetje: 'Misschien tot over tien jaar.' Daarna wordt alles zwart.

'Wie zijn toch die fantastische groene oer-vrouwen? mompelt John de Mol. Maar goed, eerst doe ik in 2023 Big Brother op Mars en daarna ga ik zeker een programma op die komeet 67P maken. En ik heb al een goede titel namelijk: "Wil je met mij trouwen". Of "Zwaan kleef aan" klinkt ook wel leuk. Maar goed..., ik heb nog tijd genoeg om er over na te denken..., komt helemaal goed!'

-------------------------------------------------------------

Jozef Bloks steunt Alzheimer Nederland - Steunt u ook!

Een deel van de opbrengst van zijn boeken, Lippy T-shirts, posters en poeptegeltjes gaat naar Alzheimer Nederland!

Kijk hiervoor in zijn Webshop of op de site van Alzheimer Nederland. De links vind je in de rechter balk!

vrijdag 7 november 2014

Haaienvinnensoep

"Politici glimlachen teveel. Vooral Rutte met zijn eeuwige glimlach wordt steeds ongeloofwaardiger" lees ik ergens op internet. De crisis duurt te lang. Die glimlach begint veel mensen te irriteren.

Zou "Nieuws met een glimlach" ook kunnen gaan irriteren? Ik denk van niet. Het is immers maar een luchtige column. Mark Rutte daarentegen is een persoon, een man - de premier van Nederland.

Samsom (die het als smiley onder je Facebook-berichtje ook leuk zou doen) zegt: 'Zeg Mark, eerst hebben wij jarenlang geoefend om die glimlach op ons gezicht te toveren en nu moet ie er af - nu moeten we plotseling ernstig gaan kijken. Tja, hoe doen we dat? Echte acteurs denken - als ze moeten lachen - aan iets grappigs. En moeten ze huilen, dan denken ze aan iets treurigs. Dus, laten we gaan oefenen om constant aan iets héél ergs te denken. Maar wat? Wij hebben immers een goede job met iedere dag wel ergens een lekker etentje, en een chauffeur die ons overal naartoe brengt. En dat alles in ruil voor de hele dag maar wat kletsen. Nee, wij hebben geen problemen, wij zijn gelukkig.

'Ik kan natuurlijk aftreden en jij kunt ontslag nemen. En dan gaan we voortaan gezellig als twee cliniclowns door het leven,' antwoordt Mark (die grappig denkt te zijn).
'Ja maar, zo vrolijk ben ik nu ook weer niet, hè. Mijn glimlach is immers niet echt,' zegt Diederikje.
'Tja, die van mij ook niet. Hoewel... Ik ben al héél vroeg met oefenen begonnen, zodat ik nu niet meer anders kan. Het lijkt wel alsof ik net als Obelix ooit in een ketel met toverdrank ben gevallen. Hij werd daar beresterk van, maar ik kan nu alleen maar glimlachen. Ik krijg er zelfs aangezichtspijn van - ik slik er pillen voor. Help, wat moeten wij doen? We verliezen nu ontzettend veel kiezers, we dalen verschrikkelijk in de peiling!'

'Misschien moeten we de Dikke en de Dunne gaan imiteren - en gaan snotteren als Stan Laurel. Zo van: wij vinden die crisis en al die bezuinigingen ook héél erg, maar wij kunnen er écht niets aan doen. Ja, wij trekken het ons persoonlijk ontzettend aan. Wij lijden er verschrikkelijk onder. Wij slapen slecht en voelen ons super klote.
Ja..., we moeten medelijden wekken!'

'En dan?' vraagt Diederikje.
'Nou, en dan zeggen we; dat wij "het" alleen niet kunnen. Maar als alle burgers ons steunen (= op ons stemmen), dan kunnen we er samen Nederland weer bovenop krijgen, antwoordt Mark bijna snikkend. Ja, dit is volgens mij een geweldig plan.'
En wapperend met een nat zakdoekje vervolgt hij: 'Goh, wat ben ik goed - helemaal goed. Oh, oh, oh, wat ben ik geniaal. Ik krijg trouwens zojuist een berichtje in mijn oortje van Maurice de Hond die meldt; dat de VVD en De PvdA nu langzaam uit het dal kruipen. Hoe is het mogelijk? Wij zitten alleen nog maar wat te grienen, we zijn nog niet eens écht aan het snotteren en... het werkt nu al. Goh, wat ben ik toch (snif, snif) geweldig!'

"Voor de Nederlandse kust is een reuzenhaai van 4 meter lang gesignaleerd. Normaal komt zo'n vis nooit in onze wateren" leest Diederik voor uit een tabloid.
'Nou dat is me ook wat; ik neem iedere ochtend een frisse duik in de Noordzee. Je zou verdorie zo'n haai aan je broekje hebben hangen (trouwens..., onlangs heb ik bij Zeeman nog een nieuwe zwembroek gekocht - een fel blauwe met een afbeelding van Betty Boop die met goudvissen speelt).
'Het zou zonde van het broekje zijn,' zegt Diederikje met een vette ingehouden glimlach.

'Is het misschien een slecht voorteken?' vraagt Mark.
'Wat..., dat broekje?'
'Nee joh, die haai! Ik bedoel..., dat we met zijn allen naar de haaien gaan.'

Diederikje gaat rechtop staan en zegt snotterend: 'Beste burgers van Nederland..., maakt u zich vooral niet ongerust. Het is maar één haai, en zoals u allen weet - één haai brengt nog geen voorjaar. Maar..., het is alvast een beginnetje.'
'Ja, snift Mark (terwijl hij een traantje wegpinkt); ook ik zie dit als een lichtpuntje. Maar pas..., als er meer reuzenhaaien voor onze kust verschijnen, durf ik oprecht te zeggen dat de economie weer een beetje aantrekt. En..., dat er dan gratis haaienvinnensoep wordt uitgedeeld aan de armsten onder ons.'

Huilend vallen ze daarna in elkaars armen.
'Gedver..., zegt Mark, jij bent helemaal nat.'

------------------------------------------------------------

Het verhaal "Haaienvinnensoep" doet mee aan de NRC.nl Schrijfwedstrijd. Je kunt t/m 31 december 2014 op dit verhaal stemmen. Als ik win, verloot ik een T-shirt onder de stemmers. Doen..., zou ik zeggen!


Klik hiervoor op de volgende link:

Of kijk in de lijst met links op rechter balk en klik op www.editio.nl/schrijfwedstrijd

Bedankt voor uw stem!

woensdag 29 oktober 2014

Halloween 2014

Deze week geen verhaaltje maar een hele enge, vreselijk enge Halloween film - opgenomen in Aalst-Waalre met in de hoofdrol "Lippy".


vrijdag 24 oktober 2014

AIVD zoekt geheime agenten

Een koude herfstwind raast onheilspellend om het huis. Bladeren en takken vliegen wild in het rond. Vlagen regen kletsen ruw tegen de ramen. Hoog water in Zeeland. Nederland sluit de stormvloedkering in de Oosterschelde. 'Het staartje van orkaan Gonzalo,' mompel ik in mijzelf. Ja, de duisternis valt vroeg vandaag.

En wat lees ik tot mijn grote verbazing in mijn avondkrantje: AIVD zoekt geheime agenten. Nee maar, ze zijn blijkbaar hun geheime agenten kwijt - verdwenen, weg..., foetsie, in mist opgegaan, weggewaaid.

Nou, nou, dit doet mij toch wel een beetje aan detective-stripboeken denken - aan bijvoorbeeld Jerome Bloks van Alain Dodier (ja, die bestaat echt) of aan Agent 327 van Martin Lodewijk (allemaal uit het dossier verdwenen).

Tja, een man die zich nu bij de balie van de AIVD meldt en zegt: hallo, ik heb gehoord dat jullie mij kwijt zijn - ik ben namelijk geheim agent 007.
Dat gelooft toch geen mens! Eenmaal verdwenen, is altijd verdwenen. Nee, die geheime agenten komen nooit meer boven water.

Poeh, poeh, het gaat goed met Nederland. Als we onze eigen geheime agenten al kwijt zijn, wat zijn we dan nog meer kwijt? Zit er nog wel geld in de schatkist? En straks is W.A. ook nog verdwenen - in rook opgegaan. Hij lurkte aan zijn pijpje, en toen - ook foetsie.

Tja, dan staat Max raar te kijken. Wat nu, zal ze denken. Even Armin van Buuren bellen. Misschien is hij weer gaan housen - gewoon even met de beentjes van de vloer?
'Nee, hier is hij ook niet, misschien had hij wel genoeg van het koningschap en is hij geheim agent geworden,' antwoordt Armin grinnikend.
'Ja, ja, lach jij er maar om, dan vind ik hem natuurlijk nooit meer terug!' zegt Max met een diepe snik.

'Maar ja, dat heeft natuurlijk ook zijn voordelen, want dan... klim ik op de troon. Nou, en dan zullen ze daar bij de AIVD eens wat gaan beleven! Het eerste wat ik doe is; Jan Taminiau nieuwe kleding voor die agenten laten ontwerpen. En dan maak ik ze herkenbaar voor alle Nederlanders - dan gaan ze voortaan maar als die detectives Jansen en Janssen (uit Kuifje), compleet met bolhoed, snor en wandelstok door het leven, dan is het afgelopen met al dat geheimzinnig gedoe!

De hele dag met een zak chips lui op de bank televisie liggen kijken of in het café op de hoek biertjes zitten drinken, is dan écht afgelopen. En als de baas van de AIVD 's avonds vraagt: wat heb je vandaag allemaal ontdekt - en ze wagen het nog steeds om zich te verschuilen achter: sorry, ik ben geheim agent, dus daar kan ik u niets over mededelen. Nou, dan is het uit met de pret. Wij zitten hier potverdorie niet in een James Bond film!'
En zo moppert ze nog een hele tijd door. Armin luistert beleefd. Hij moet wel, want een koningin kun je moeilijk op je mobieltje wegdrukken.

Plotseling gaat de deur van haar slaapkamer open en W.A. stapt vrolijk fluitend binnen.
'Waar ben jij geweest?' vraagt ze met zware stem.
'Och, Hans Klok heeft een nieuwe verdwijntruc en hij vroeg of ik proefkonijn wilde zijn.

En..., oh ja: een fluitketel fluit en een nietmachine niet!'

Schuddebuikend van het lachen verdwijnt hij daarna richting toilet.

vrijdag 17 oktober 2014

Gratis lezen op de FeelGood Market in Eindhoven op zondag 19 oktober

Een droom. Ja, als mens droom je wat af! Op de FeelGood Market kunnen mensen niet alleen mijn boekjes "Nieuws met een glimlach" inkijken/doorbladeren, maar ook een aantal verhaaltjes lezen. Ik heb ze netjes uitgeprint met een Lippy tekeningetje erbij en voorzien van een geschreven tekstje: gratis lezen - bedoeld voor al de "kijken, maar niet kopen bezoekers".

Volgens mij is "gratis" het eerste woord dat een Nederlandse kleuter leert. Het is een toverwoord! 'Heeft u nog meer gratis verhaaltjes,' vraagt een dame met een chique roze leesbril die overigens mooi past bij haar Marlies Dekkers bh'tje .

Het is druk bij mijn standje. 'Die poeptegeltjes zijn ook erg geinig,' zegt een man die zo uit een stripboek lijkt gestapt. (En ik moet zo maar aan Olivier Blunder denken - raar maar waar.)
'Met de hand geschilderd en thuis in de oven afgebakken. Nou, nou, nou... Ja, ik ruik inderdaad de geur van de cupcakes die mijn vrouw iedere zondagochtend voor mij bakt. Geweldig! Zou ik er misschien een paar op zicht mogen meenemen? Ik bedoel... uitproberen. Als ze het thuis ook leuk vinden, dan koop ik er misschien eentje,' zegt hij terwijl zijn neus opvallend rood opzwelt.

En een lichtelijk bollende mevrouw kirt: 'Hé..., zo'n Lippy T-shirt zouden ze bij ons op de zaak misschien ook wel leuk vinden. Kunt u er een maken met in de tekstballon onze firmanaam? Dat betekent reclame voor ons én voor u! Dus een win-win situatie. Misschien trek ik het wel aan en ga ik ermee op afterparties rondlopen.'
Snel beschilder ik een T-shirt in haar maat XXXXXL. "Stuurt u de rekening maar naar de zaak" hoor ik haar nog roepen. En weg is ze - en weg is mijn T-shirt. Een visitekaartje heeft zij natuurlijk niet achtergelaten.

'Die fotolijstjes met tekst zijn goed joh - heel doordacht, zegt een zich intellectueel voor doende man (ziekenfondsbrilletje, te brede stropdas, rare designschoenen..., je kent dat wel). Ik werk bij een uitgeverij. Ja..., ik kan een goed woordje voor u doen.' En weg is ook deze man - en weg is mijn fotolijstje!

Ik kijk op mijn mobieltje: half drie. 'Het gaat goed vandaag,' zeg ik een beetje scheef kijkend tegen mijn hulpje Onnie. 'Ja, we zijn bijna uitverkocht,' mompelt ze. (Onnie heet eigenlijk Annie en is nog van uit de beginjaren tachtig toen ik weken lang dat liedje van Miggy in mijn hoofd had zitten, en dat ging ongeveer zo: Annie, hou jij me tassie effe vast want die gozer wil met me dansen... En Annie klonk door het dialect als Onnie... vandaar dus.) Wat kan een mens soms toch raar dromen, hè!

Plotseling roept er een Sidonia-achtig type: 'Hé, dat T-shirt met die plofkip erop vind ik geweldig. Een Lippy die op een kip rijdt - fantastisch. Doe er maar twee in maatje S giechelt ze. Mijn vriendin en ik rijden paard. Ik zie ons al in zo'n shirt op de manege ronddraven. Tijdens het koeien drijven - geweldig!'

Nou, dat was dan eindelijk een betalende klant. En tegen Onnie zeg ik:'Kom, we gaan een borrel drinken. Dit moeten we vieren!'

Maar genoeg geluld: kom allemaal naar de FeelGood Market en... niet kijken maar kopen!
Gratis lezen mag natuurlijk wel!

vrijdag 10 oktober 2014

Lippy

Jeroen Krabbé vertelde - aan tafel bij Humberto Tan - over de James Bond tentoonstelling in de Kunsthal in Rotterdam. James Bond verheven tot kunst! Ja, ja! Jeroen speelde - als slechterik - ook in Bond films. Hij weet er dus alles van. Shaken but not stirred - precies, dat bedoel ik. Bijzonder was, dat hij vertelde dat de acteurs vroeger (heel lang geleden dus) storyboards met een stripverhaal te zien kregen, zodat ze zich een beeld konden vormen waarover de film ging.

Vooral de oude Bond-films vond ik geweldig. Ik ging al in 1962 samen met mijn vriendje naar Dr No - met Ursula Andress die in een sexy witte bikini uit zee opdoemde (onvergetelijk). En ook Goldfinger met dat meisje van goud, is in mijn hersenpan geprint. Nou, ik kan zo nog wel een tijdje doorgaan.

Maar goed..., dat van die storyboards vond ik wel interessant want strips hebben mij altijd geboeid. Ik heb zelfs ooit eens een stripfeest gegeven. De Gelaarsde Kat, Asterix en Obelix, The Pink Panther, de verloofde van Lucky Luke, kapitein Roodbaard..., ja ze huppelden allemaal vrolijk door mijn huiskamer. De entree was een stripboek. Stapels boeken heb ik er aan overgehouden. Ik heb mij daarna nooit meer verveeld.

Merkwaardig is dat ik op de kunstacademie al bezig was met beeld en tekst. Maar, ik kwam er niet echt uit. Ik maakte natuurlijk wel eens een beeldverhaal, een boekje, wat schrijfsels en ik waagde mij een enkele keer aan een stripverhaal. Zo heb ik ooit een postzegel-strip gemaakt met de titel drukwerk. Tekeningen van een toiletterende Jozef Bloks. Gelukkig vonden ze dat op de academie toch iets te ver gaan en heeft er nooit iemand aan mijn postzegels hoeven te likken.

Ik heb ook een tijd lang mijn doeken eerst vol geschreven met verhalen en vervolgens schilderde ik er dan met de kwast overheen. Het idee was dat als later (als ik beroemd en dood zou zijn) de kunsthistorici mijn werk met bijvoorbeeld röntgenstralen zouden analyseren, zij mijn vreemde verhalen zouden ontdekken.

Zo heb ik eens een schilderij gemaakt (De vredesgodin) van een blauwe dame met allemaal witte duiven om haar heen. Met grote klodders zwarte verf heb ik toen weer over die duiven heen geschilderd. Over honderd jaar zouden ze dan ontdekken dat er onder die zwarte smurrie allemaal prachtige vredesduiven zitten verscholen.

"En wat zouden die duiven dan betekenen" vraagt er wellicht een olieverfschilderijen deskundige zich af.
"En wie zou het blauwe meisje zijn?" vraagt er weer een andere naaktschilderijen expert zich af.
Naast de poezelige voetjes van de blauwe dame schilderde ik drie kleine kistjes met op ieder ervan een sleutel.
"Wat zou er in die kistjes zitten?" vraagt er dan wellicht een dikke bankdirecteur - die olieverfschilderijen verzamelt - zich af.

Och, als peuter schreef ik al (bij gebrek aan vingerverf) met poep op het behang en later (als kleuter) heb ik ooit een schilderij - dat bij mijn ouders aan de muur hing - kunstzinnig met houtskool beschreven. Ze hadden het ergens op een kunstmarkt voor tien gulden gekocht. Ja, ze waren toen erg boos op mij. Totdat er op een dag een Franse oom binnenstapte die het bekraste kunstwerk geweldig vond. Hij bood er honderd gulden voor en - van horen zeggen - hangt het nu in het Louvre in Parijs. Kijk, dat bedoel ik!

Ik heb zo in de jaren '80 (vorige eeuw) heel de inhoud van mijn boekenkast verknipt en verscheurd (ik had die boeken toch al tien keer gelezen). Daarna heb ik er collages van gemaakt, die ik aan een Amsterdamse kunststichting verkocht. Nu - ongeveer 40 jaar later - zijn ze cultureel erfgoed, en zijn voor langdurig gebruik aan het Stedelijk Museum van Amsterdam uitgeleend. Ja, kunst heeft blijkbaar tijd nodig om te rijpen.

Een tekening vertelt iets en een woord laat je verbeelding spreken. Nee, ik kreeg die twee nog steeds niet goed gecombineerd. Totdat ik rond het jaar 2000 mij serieuzer met schrijven ging bezig houden. Toen dit omstreeks 2010 resulteerde in tastbare paperbacks, die ik begon te illustreren met tekeningen - gebaseerd op schilderijen van mensen zonder gezicht uit de New Wave periode van de jaren '80 - lukte het plotseling wel! En er ontstond een Lippy-figuurtje met enkel een mondje - dat tevens goed aansloot bij het goede doel (Alzheimer Nederland) waar een deel van de opbrengst van mijn creaties naartoe gaat.

Ja, ik ga zeker naar die James Bond tentoonstelling kijken - al was het alleen maar voor de storyboards met het stripverhaal van The Man with the Golden Gun. En natuurlijk om Jaws met de ijzeren tanden te zien en... het grappige stemmetje van Hervé Villechaize weer eens te horen. Och, wat was dat toch een leuk kereltje.

-----------------------------------------------------------

Lippies zijn er nu op T-shirts (met of zonder tekstballonnetjes), op tegeltjes voor in het toilet (de zogenaamde poeptegeltjes), als posters etc.
Zondag 19 oktober sta ik ermee op de FeelGood Market in Eindhoven.

donderdag 2 oktober 2014

De Gouden Vagina

Herfst. De bladeren vallen van de bomen. Langzaam worden ze kaal. Met een paar grote wilde kastanjes in mijn hand zit ik op een bankje in het bos. Het zijn prachtige donkerbruine kastanjes. Ik wrijf er met een zakdoekje overheen totdat ze nog mooier glanzen. Als kind maakte ik er met luciferhoutjes poppetjes van (een soort van bruine Michelin mannetjes) waarmee ik dan Jan Klaassen en Katrijn in een mini-poppenkast speelde. En later op de kunstacademie maakte ik er mijn eerste animatiefilmpjes mee.

Op het filmfestival in Utrecht wint Tygo Gernandt de Gouden Gluiperd. 'Dat is weer eens andere koek dan een ordinair Gouden Kalf,' mompel ik in mijzelf. Van Tygo wordt verteld dat hij bij aanvang van een eerste repetitie altijd zijn broek laat zakken en dan zegt: zo, nu hebben jullie hem gezien, dus hoeven we het daar niet meer over te hebben. De Gouden Piemel zou hij dus ook prachtig hebben gevonden. Ja, van hem wordt ik altijd vrolijk. Hij is mijn filmheld!

De Amerikaanse stand up comedian (actrice en nog veel meer) Joan Rivers is overleden. Jammer, ik had graag nog een aantal jaren om de grappen van deze Botox babe willen blijven lachen. Ook zij won heel wat awards. Maar helaas gaan komieken ook dood. Alleen de grappen blijven bestaan. En wat er met de Gouden Kalveren of Gouden Gluiperds gebeurt?

Och, misschien staan deze trofeeën samen met de Gouden Piemel, de Bronzen Gehaktbal, de Zilveren Geit en de rest wel op de schoorsteenmantel van een kleindochter te pronken. "Kijk, die Gouden Piemel is van mijn grootvader" zegt ze trots tegen haar vriendje.
Of, Willem-Alexander heeft ondertussen misschien wel ergens in een polder een museum voor Bertha 38 geopend, en staan ze daar te verpieteren.
Nu rest ons alleen Marijke Helwegen. Tja, al die Botox babes lijken op elkaar, maar daar is dan ook alles mee gezegd.

Ook de politicus Ivo Opstelten gaat de filmwereld in. Als een mislukte James Bond doet ook hij een gooi naar een Gouden Kalf. Ik denk dat hij de Olivier Bommel prijs krijgt. Hoe kom ik daar nu op? Als Geert Wilders in het filmpje als Tom Poes had gefigureerd, was het misschien duidelijker geweest? Het zou een merkwaardig maar zeker komisch duo zijn!

"Humor als wapen" zegt cabaretier Richard Groenendijk (een fan van Rivers) bij Humberto Tan aan tafel. Nou ja, in ieder geval een geweldige vrouw die mij een beetje aan Lenny Bruce deed denken. Hoe kom ik daar nu weer bij? Maar goed..., van mij zou deze geweldige Joan Rivers de Gouden Vagina krijgen, maar daarvoor is het nu te laat. Ik weet niet of zij haar vagina ook had laten corrigeren (vast wel!), want met deze prijs zou ze zeker erg blij zijn geweest.

Vroeger was ik fan van Lucille Ball. Ja, Lucille en Rivers waren vrouwen met ballen. Ik vind trouwens dat Claudia de Breij ook wel in dit rijtje mag staan en och..., laat ik er Lucille Werner ook maar bijzetten. Ik denk dat ik net zoals Rijk de Gooijer dat Gouden Kalf maar een rare koe vind. Straks krijgen we er ook nog de Gouden Plofkip bij. Het moet allemaal niet gekker worden.

vrijdag 26 september 2014

Happy

Pharrell Williams verslaat met zijn nummer "Happy" Corry en De Rekels! ("Huilen Is Voor Jou Te Laat" stond 41 weken lang in de Top 40). Williams is een veelzijdig muzikant/producer en het nummer "Happy" is écht geweldig! Een song waar iedereen vrolijk van wordt (behalve Corry Konings - zij pinkt nu een traantje weg). Mensen draaien het tijdens het opstaan, onder de douche, op het toilet, in de auto, op het werk en... ze gaan ermee naar bed. Ja, ze gaan er ook spontaan op dansen. Een nummer waar Ob-La-Die, Ob-La-Da van de Beatles nog een puntje aan kan zuigen.

Wat een felblauw gehoede - regelmatig onderdanig zijn handen tegen elkaar vouwende - man met een magische blik in zijn ogen toch allemaal teweeg kan brengen. Toen ik hem zag bij Humberto Tan moest ik meteen aan de film "The Golden Child" van Eddie Murphy denken (de redder van de gehele mensheid). Werden er maar meer van dit soort liedjes gemaakt, dan waren we iedere dag happy. Weg met het grote mensen journaal - leve het Jeugdjournaal! En iedere dag "Nieuws met een glimlach". Oh, oh, wat zou ik het druk hebben met schrijven!

Mensen worden er blijkbaar zo happy van; dat in je tuintje tussen de kroppen sla en bossen worteltjes wroeten niet langer voor degenen is die hiermee hun voedselbankpakket aanvullen. Nee, het is nu zelfs helemaal in bij de yuppen. Na een stressvolle dag lekker happy hoppen tussen de blije komkommers en de lachende radijsjes. Ja, er ontstaat zo een ware moestuinrage! Welke rages staan ons nog meer te wachten?
Winkeliers maken er natuurlijk gretig gebruik van. Nu in de aanbieding: bij aankoop van een sixpack happy 48-uur pampers een gratis potje happy pindakaas of... een happy slavink naar keuze. Happy is meer dan een song: het is een vrolijk virus!

De 34e editie van het filmfestival in Utrecht is begonnen. Of daar de tekenfilm "Despicable Me 2 (waar "Happy" voor is gemaakt) ook meedingt, weet ik niet.
Maar goed: happy acteurs en happy filmmakers verdringen elkaar om het felbegeerde Gouden Kalf - dat (geheel terzijde) Rijk de Gooyer in 1995 uit het raam van de taxi van Maarten Spanjer gooide. Daar was niet iedereen happy mee. Foutje - bedankt.

Producent Burny Bos (maker van onder andere kinderprogramma's) wordt geëerd met het Gouden Kalf voor de Cultuurprijs (met Abeltje 1999 en Minous 2002 won hij reeds Gouden Kalveren). Oh wat ben ik toch dol op kinderfilms! Ik zou best wel eens een film met Willem-Alexander en Maxima willen maken. Ik zie W.A. al met een Gouden Kalf boven zijn hoofd rondzwaaien - voor beste acteur. Dat is weer eens wat anders dan met Bertha 38 door een drassige wei baggeren.

Max als Sneeuwwitje en W.A. moet haar dan wakker kussen. Of..., Max als Roodkapje en W.A. als de Boze Wolf. En dan wel een tekenfilm waarbij Pharrell Williams de muziek maakt: Bite Baby Bite! Ik hoor Max al: wat heb jij een grote oren en een dikke reet. Nou, dat wordt een heleboel geruzie op de set. Nee, laten we het maar bij Sneeuwwitje houden. Gemakkelijk voor Max en Willem hoeft alleen maar één keer te kussen. Een welkome afwisseling voor al dat lintjes geknip.

"Cut..., overnieuw! Je moet Max hartstochtelijk kussen - dat de vonken er vanaf springen, dat het ervan afstraalt dat je het meent - denk maar aan dat nummer Happy!"
Na 33 kus scènes staat het er eindelijk op. "Potverdorie, acteren is toch moeilijker dan ik dacht" hoor ik W.A. mompelen. Max is er allang vandoor - zij gaat shoppen. Of..., misschien staat ze nu wel met haar iPod in de hand op een boerderij met de jongens van die AVIKO friet reclame luidkeels "baby, I'm so happy" te zingen. Terwijl ze samen naar het filmpje kijken (dat ik stiekem heb gemaakt), waarin W.A. in een weiland achter een Gouden Kalf aanrent en steeds roept: kusje erop..., kusje erop.

donderdag 18 september 2014

Prinsjesdag 2017

Caroline de Roy van Zuydewijn maakt Prinsjesdag hoed voor Tweede Kamerlid Jessica van Eijs - D'66 Lees meer op www.hoedensalon.nl

Prinsjesdag cabaret (2014 leuke terugblik - ja, het gaat vooruit) - Jan Jaap van der Wal blaast een oude traditie nieuw leven in. De 200ste Prinsjesdag. De tweede Troonrede van koning Willem-Alexander. Jeroen Dijsselbloem zwaait vrolijk met het koffertje met de miljoenennota. Vlak voor de start zie ik op tv een hofdame nog even snel de rode loper stofzuigen.

W.A. was terecht "un peu nerveux". Zou Bea over zijn schouder meekijken - heeft ze gisteravond voor het slapen gaan nog de laatste instructies in zijn oor gefluisterd?

Maar misschien slaapt W.A. met oordopjes, want sinds Max een week geleden op vliegbasis Volkel (in haar peperdure jurkje van Jan Taminiau) met die F-16 is meegevlogen, is ze niet meer helemaal de oude. "Ja, dat was een beetje dom" roept ze nu iedere nacht. De schrik zit er zo te zien nog flink in. Tijdens de Troonrede zag ze nog steeds een beetje pips. En als je kon liplezen dan zag je haar regelmatig mompelen: verdomme, die bruine vlekken gaan er nooit meer uit!

Bezuinigingen..., bezuinigingen en nog eens bezuinigingen. De onderdanen hebben steeds minder te besteden en toch gaat het beter met de economie. Ra - ra? Die Jeroen Dijsselbloem is een goochelaar.

Ik lees ergens dat W.A. een nieuwe (gouden) speedboot heeft en dat het koningshuis er dit jaar 6000 euro bij krijgt. Ja, in een korte oranje broek - swingend op de muziek van Armin van Buuren - en met een pul bier in de hand, racet hij nu luid toeterend door het ganse land. Ja, het gaat vooruit!

"De bezuinigingen vallen allemaal wel mee. We zitten nu in de schaduw van de crisis" hoorde ik Dominique van der Heyde zeggen. Maar wie is er nu sneller dan zijn eigen schaduw? Lucky Luke! Precies, alleen hij heeft dus recht van spreken!

In de schaduw van de crisis - aan mijn hoela!

Verzorgingstehuizen gaan sluiten.

'Eruit..., terug naar huis!' zegt een verpleegster tegen een nog redelijk vitale man van 101.
'Ja, maar mijn vrouw is allang dood en ik heb helemaal geen huis meer,' roept de man verschrikt uit.
'Nou, dan ga je maar bij je kinderen inwonen.'
'Ja, maar die zijn ook allemaal al dood. Nou, ja..., op een na, maar die is zo dement als een deur! Als die voor mij moet gaan zorgen, dan zie ik de toekomst somber in'
'Nou, dan ga je maar bij je kleinkinderen wonen.'
'Die smartphoners zien mij al aankomen. Bovendien moeten ze de hele dag werken - die zijn nooit thuis!'
'Dan ga je maar met hun kindertjes spelen - want kindercrèches zijn binnenkort toch onbetaalbaar!'

Moeder komt thuis van haar werk en vraagt aan haar kinderen: waar is opa?

Oh, die zit al de hele dag achter in de tuin, hij houdt niet zo van de zon. Hij zit gezellig met oma in de schaduw van de crisis. Ze doen een spelletje: wie het hardst kan scheten laten. Want dat maakt zo'n leuk pruttelend geluid in de 48-uur luier. Hi, hi. En gisteren hing oma de hele dag in de gordijnen - ze dacht dat ze een vliegtuig was.
Och, wij vinden het wel gezellig - alleen stinken ze wél een beetje.

donderdag 11 september 2014

"Groene meisjes" - heerlijk!

Zondag 7 september stond ik - tijdens het Kunstenfestival ArtiBosch - met mijn boekjes op de Parade in 's Hertogenbosch. Onder de vlag van De Zelfgemaakte Markt presenteerde ik ook Lippy-posters en T-shirts met daarop: De Boze Muis, Blauwe Honing en... De Plofkip.

Ik zag er veel vrolijke kleurrijke kunst. Er werd gezellige muziek gemaakt. Fleurig getatoeëerde jongens en meisjes vertoonden hun breakdance kunstjes. Mensen lieten zich met leuke kleurtjes beschilderen en nog veel meer. De zon scheen en ik dacht: waarom is er door de regering toch zo op kunst bezuinigd? Zie wat kleuren allemaal kunnen doen!

De volgende morgen struin ik het internet af op zoek naar leuk nieuws en ik kom ergens op een site terecht die "Groene Meisjes" heet. Ik moet meteen aan hupseflupsende Mars-vrouwtjes denken, maar het zijn twee gewone gezellige Hollandse meiden die zich bezig houden met alles wat groen is - of zou kunnen/moeten zijn. 'Heel goed,' zeg ik tegen mijzelf.

Er zouden meer van dit soort sites moeten komen. Wat dacht je bijvoorbeeld van "Blauwe Jongens" of "Gele Mannen". Of... "Gouden Vrouwen".

Ik heb een meisje gekend die "Blauwe Cora" werd genoemd omdat ze altijd in blauwe kleding rondliep. Het interieur van haar flat was helemaal in blauwtinten - zelfs de bloemen op haar balkonnetje waren blauw. En... ze reed in een knalblauwe Austin Maxi. Prachtig vond ik dat! Ja, daar houd ik van.

Zo was ik eens tijdens een Fashion Week in Dûsseldorf. Toen ik ergens in de Königsallee een broodje zat te eten, kwam daar plotseling een dame met een wandelwagentje het restaurant binnen gereden. Die dame was helemaal in roze gekleed, zelfs haar kapsel, haar make-up, haar schoentjes..., alles was roze, en in het roze wagentje zat een roze poedel met een grote roze strik om zijn nek. Het was bijna kunst! Ik verdacht die dame ervan dat ze een cameleonistische afwijking had en iedere week van kleur veranderde. Prachtig vond ik dat! Ja, daar houd ik van.

Ik lees ook ergens dat de helft van de Nederlanders teveel geld uitgeven aan verf. Wat een onzin, dat is juist goed, denk ik bij mijzelf. En ook Linda de Mol vindt dat een beetje kleur in je leven heel belangrijk is. Fabiola - die kunstenaar die zich zo kleurrijk kleedde - vond ik ook altijd prachtig! Ja, daar houd ik van.

Eigenlijk zouden de nieuwslezers van het NOS journaal zich ook eens in vrolijke kleurtjes moeten hullen - dat ze de ene dag helemaal purper zijn en de andere dag kanariegeel. Dan kunnen ze nog steeds vertellen dat er ergens een bom is ontploft of een schip met man en muis is vergaan, maar dan komt dat tóch anders de huiskamer binnen. Ja, toch!

En stel dat Mark Rutte het voorbeeld zou nemen. De ene dag in het groen en de andere dag paars gekleed. Dat zou natuurlijk wel lekker verwarrend werken, maar dan ga je als eenvoudige burger beslist heel anders tegen de politiek aankijken.

Ik zie Maxima en Willem-Alexander al in korenbloemblauw op het bordes staan. "Ja, dat oranje kwam mij al lang de strot uit" hoor ik Maxima mompelen.

Ja, met wat meer kleur op straat gaat de wereld er heel anders uitzien.

"Groene Meisjes" - heerlijk!

vrijdag 29 augustus 2014

De jonge ouderen

Freek de Jonge zeventig jaartjes oud (30 augustus 2014). En dat werd aangekondigd in het EO programma van Andries Knevel en Tijs van den Brink. Wat schrijf ik? Aangekondigd is veel te zwak uitgedrukt; hij werd gerehabiliteerd! Ja, Knevel en Bevel (want zo noem ik ze altijd) maakten er een feestje van. Freek, die de laatste tijd in de media werd afgeschilderd als een ouwe zuurpruim werd in video-boodschappen van Youp van 't Hek, Jan Jaap van der Wal en minister Jet Bussemaker bijna bejubeld. En zijn vrouw Hella deed er nog een schepje bovenop: hij is iemand die 's morgens vrolijk opstaat en 's avonds springend naar bed gaat. Vermoeiend zullen veel jonge vrouwen van de smartphone-generatie denken - maar het houdt ook haar op de been.

Freek zong tijdens het programma ook nog een liedje (geschreven door Boudewijn de Groot) met de alles zeggende titel: eeuwige jeugd. Het kon allemaal niet op. Voorzichtig woog hij zijn woorden. Glimlachend van oor tot oor genoot hij van alle complimenten. Wat een feest!

Dit grapje heeft hem zeker tonnen gekost. Hij heeft er wellicht zijn grachtenpand voor moeten verkopen. Ja, een flinke aderlating, maar wel met een enorm succes. Ja, er is weer hoop in bange dagen. Monica Lewinsky rookte een stevige sigaar... - het werd Bill Clinton vergeven. Freek bromde en knorde in menig televisieprogramma, maar binnenkort staat hij dankzij dit goddelijke EO moment weer voor volle zalen - met de feestneus van Toon Hermans en behangen met slingers. En dat geld? Och, dat verdient hij dan weer dubbel en dwars terug!

Dat meisje, dat op de Parade in Den Bosch tegen hem zei: wat speelt u goed, dat moet u vaker doen - is helemaal af! Zij behoort binnenkort tot een vergeten/verloren generatie, want de oudjes van nu beleven een revival. Ze zijn zichzelf opnieuw aan het ontdekken. Ze dansen, zingen en springen. Ja, de jeugd van nu heeft een probleem: ze blijven maar puberen en horen er weldra niet meer bij!

"Hé snotneus", hoor ik een man van 95 tegen een smartphoner zeggen, "Jij bent een nietsnut die de vrijheid waar wij vroeger voor hebben geknokt, helemaal verkeerd hebt begrepen. Zuipen, blowen en de hele dag maar sms'jes versturen..., slappelingen zijn jullie! Wij ouderen zijn nog lang niet oud. Als je 150 bent, dan ben je pas oud! Wij roken niet, zuipen niet en Facebook vrienden hebben wij ook niet. Nee, wij hebben échte vrienden!"

Er verschijnen ondertussen steeds meer filmpjes op YouTube van zwetende sportende ouderen. Ik moet een naam voor ze verzinnen! Van Kooten en de Bie hadden het lang geleden over "de oudere jongeren". Nou, deze generatie noem ik "de jonge ouderen". En Freek wordt hun nieuwe god! Een hero die kritische lokroepen blijft uitstoten, en daar houden "de jonge ouderen" van.

Toen je jong was, kwam je bij een oudere huisarts. Toen je ouder werd, kwam je bij een jonge dokter - die jou een oude lul vond. "De jonge ouderen" komen nu bij een door-puberende snotneus en zeggen: ik wil een nieuwe heup, een paar bypasses en och doe ook maar een totale lichaamscan. Want volgende week loop ik de Marathon van New York en daarna moet ik ook nog naar een paar Techno Parties. Dus schiet maar snel op. Hop met die keutel!
En Freek geniet. Zachtjes neuriet hij in zichzelf: er is nog heel veel leven na je zeventigste.

Ja, "de jonge ouderen" hebben de toekomst! "Jonge ouderen" komen massaal vanachter de geraniums tevoorschijn. Hangouderen waren een komisch verschijnsel, maar nu wordt het allemaal heel serieus!
Het begon allemaal met het festival "Rimpelpop" in België. Maar weldra worden Armin van Buuren en Afrojack verdrongen door Kale ome Jan, Rimpelende tante Mien en Bibberende Truus. Bob Dylan had weer eens gelijk. The times they are a-changin. Maar dit - had zelfs hij niet kunnen bedenken.

Ziektes als Parkinson en Alzheimer worden binnenkort overwonnen. Weg met die 48 uur luiers! Ja, stilzitten is er niet meer bij! Hop met die dikke oude reet. "De jonge ouderen" gaan er stevig tegen aan.

Misschien gaat Freek op House Parties optreden voor "de jonge ouderen". "Freek we love you" verschijnt er dan op grote video walls. Nog nooit had hij zoveel publiek. Ja, nog nooit was Freek zo populair!

vrijdag 22 augustus 2014

Na apen

Een stel wetenschappers heeft onlangs iets heel bijzonders ontdekt namelijk; dat groepen apen in Zambia grassprieten als oorbellen dragen. Ja, de aap gaat de mens na apen. Het moet allemaal niet gekker worden. Straks trekken de wijfjes nog een mini-rokje aan en krijten mascara onder hun ogen. En de mannetjes? Tja, misschien zetten ze wel een bril op hun neus en gaan ze vervolgens - zoals dat beeld van Rodin - interessant zitten nadenken. En..., misschien gaan ze ook wel pijp roken. Als dat zo doorgaat, hebben we er binnenkort wél weer een kermisattractie bij.
Komt dat zien..., komt dat zien!

Ja, zo ongeveer is het bij ons ook allemaal begonnen. Eerst waren wij een aap. Of in de aap gelogeerd. Hoewel dat weer heel iets anders is. Het klinkt trouwens wel leuk. Maar goed..., voordat wij het wisten waren we de kerstboom aan het optuigen. Ja, het kan raar gaan in het leven. Wat ik vreemd vind aan het Darwin verhaal is; dat een ontwikkeling van aap naar mens daarna nooit meer in de geschiedenis van onze aardbol heeft plaatsgevonden.
Eindelijk hebben we nu dan apen die grassprieten in hun oren stoppen. Ja, ja, dat belooft wat!

Op tv zie ik Patty Brard met hele grote oorbellen. Toeval? Wie zal het zeggen. Stel dat we binnenkort Eva Jinek met een bos grassprieten in haar neusgaten zien. Misschien een nieuwe trend? "Na apen" komt zover ik weet niet van de apen. Bedacht door de mens? Wij mensen zijn er in ieder geval super in! We doen de hele dag niets anders. Wij kleden ons hetzelfde, wij eten hetzelfde, lezen dezelfde boeken, kijken naar dezelfde televisieprogramma's enz..., enz.
Zeg dat het niet waar is!

Maar ja, waar wil ik nu naartoe? Dat ik dit nu schrijf, is allemaal de schuld van dat stelletje hoogbegaafde wetenschappers!
Wij (in ieder geval sommigen van ons) denken dat Darwin gelijk heeft. Maar stel dat er een keerpunt komt. Dat (en volgens mij gebeurt dat ooit) de mens door al die computers zo afgestompt raakt, zodat wij weer teruggaan in de evolutie. Wij denken altijd: vooruit maar weer..., hop mahl wieder. Maar het zou op een dag best wel eens andersom kunnen gaan!

Ik zie wel eens mensen die - behalve dat ze zwaar behaard zijn en onder de tattoos zitten - zichzelf helemaal hebben vol behangen met piercings (zelfs op de gekste plaatsen dragen ze oorbellen). Een stap verder en ze stoppen grassprieten door hun edele delen. Als ze met kokosnoten gaan gooien, moeten we écht op gaan passen.

De aarde warmt op..., in Nederland groeien al op heel veel plaatsen palm- en bananenbomen, dus wat dat betreft zijn we er bijna klaar voor.

Nee, niet alleen Mark Rutte en Diederik Samsom jagen ons - met al hun bezuinigingen - terug naar het stenen tijdperk. Er zijn ook duistere krachten aan het werk. Het gaat wellicht nog véél verder! En dan worden we straks uitgelachen door een bebrilde, pijp rokende aap die - slingerend tussen twee bananenbomen - moeiteloos met een stel kokosnoten jongleert. Terwijl wij proberen om met twee kiezelstenen een vonkje tevoorschijn te toveren. Ja..., dan zijn we pas écht in de aap gelogeerd!

donderdag 14 augustus 2014

Thriller: Bertha en Supermaan

Diep verscholen onder de capuchon van mijn regenjas haalde ik de groene afvalbak naar binnen en deed er een nieuwe (afbreekbare) plastic zak in. 'Zo, nu mag de hele familie er weer hun rotzooi in gooien,' mompelde ik in mijzelf. Iedere week hetzelfde ritueel.
De lucht was gevuld met woeste, heen en weer schietende wolken. Sommigen waren pikzwart. Het donderde en bliksemde. De wind huilde om het huis. Ik zag de god Donar met zijn bokkenwagen over de wolken rijden. Ik zweer het je. Ik lieg niet. Nee, geen weertje voor een ochtendwandelingetje!

Op de piano speelde ik een geïmproviseerd melodietje. Samen met het geloei van Bertha had het wel iets weg van een wegvliegend, mysterieus muziekfragment uit een Hitchcock film. En ik zei tegen mijn schoonmoeder: 'Beentjes in de lucht, handjes in de zij, het is weer tijd voor de ochtendgymnastiek.' Maar ze begreep mij niet.

De takken van de hoge bomen achter in de tuin zwiepten vervaarlijk op en neer, bladeren vlogen verwilderd in het rond. Het begint al een beetje te herfsten, dacht ik bij mijzelf. "Het is weer voorbij... die mooie zomer" - dat liedje van Gerard Cox, fladderde door mijn hoofd.

Ik dacht dat Bertha een brave melkkoe was - uit de stal van Willem-Alexander. En dat Willem weer eens wilde laten zien; wie hier de baas is. En dat er met hem niet valt te spotten! Maar het bleek een vermomde, op hol geslagen Caraïbische, aan diarree lijdende, af en toe een ferme scheet uitstotende, bruine boerende beer te zijn - met laatste stuiptrekkingen. Die met zijn staart Nederland woest geselde en her en der zorgde voor overstroomde rioolputten, verkeersborden die krom waaiden en bejaarde vrouwtjes als een soort van Mary Poppins - hangend aan een parapluutje - door de lucht joeg (moderne heksen). Code geel! Waar moet dat heen?

En dan die Supermaan (de grootste van het jaar), die mij toch wel een beetje aan mijnheer Superman deed denken. Een maan die héél dicht bij de aarde staat. Veertien procent groter en bijna een derde feller dan normaal! Als hij straks nóg dichterbij komt, moeten we 's nachts allemaal een zonnebril gaan dragen! Ik denk dat Bertha en Superman samenspannen. Het is addergebroed! Als cadeautje kregen we er ook nog een sterrenregen bij. De zogenaamde Perseidenzwerm - ja, dat is heel wat anders dan een zwerm lieve zoemende bijtjes. Boften die sterren kijkers even!

Overdag regende het vaak plaatselijk - honderd meter verder scheen de zon. Ja, kermis in de hel! 's Nachts bestudeerde ik de Supermaan. Plotseling zag ik een groot uitpuilend oog. En ik zag dat hij naar mij knipoogde. Ik zweer het je. Ik lieg niet. Dat was wél even schrikken!

Ik denk dat ik nu eindelijk mijn eigen ark van Noach ga bouwen. Er mogen twee kippen mee, twee geiten, twee roze olifantjes en nog veel meer duo's. Maar er komen beslist geen koeien aan boord. En zeker geen bruine, boerende beren die aan de diarree zijn!

vrijdag 8 augustus 2014

Je bent wat je eet

Terwijl ik tijdens mijn ontbijtje de krant lees met daarin een schokkende kop "Vuilnisman met huid en haar opgegeten door vuilniswagen" - word ik bruut gestoord. De groene plastic bak wordt opgehaald. Piepend en knarsend verdwijnt de inhoud in de gapende bek van het alles etende vuilnismonster. Alles gaat naar de milieustraat en wordt gerecycled. 'Ja, nieuws met een glimlach ligt gewoon op straat, mompel ik in mijzelf, je hoeft het alleen maar op te rapen.'

In de tijd van mijn overgrootouders was er niet eens een vuilnisophaaldienst. Je had alleen de schillenboer die groenten- en fruitafval ophaalde voor de varkens. Achter in de tuin hadden de mensen een afvalhoop die langzaam in compost veranderde - en dat werd dan weer als mest voor de groentetuin gebruikt.

Waarom niet terug naar toen? Terug naar de glazen potten en flessen met statiegeld. Terug naar verteerbare rommel. Nee, wij mensen hebben nu een plastic maatschappij gecreëerd. Wij zijn dol op plastic! Zo hebben we plastic auto's; plastic opblaaspoppen; plastic bestek; plastic meubels; plastic dildo's, plastic heupen; plastic kunstgebitjes; plastic tieten en nog veel meer.

Een jonge knul vertelt op de televisie dat hij de plasticberg die in de oceanen drijft weer tot onder andere papier verwerkt - waar weer tijdschriften en boeken van gemaakt worden. Boeken die ik dan weer vol schrijf met kletspraat. Over dat er op Schiermonnikoog een potvis met flaporen is aangespoeld. En dat er in Artis een olifantje met twee slurven is geboren. Of over lelijke mannen zoals Louis van Gaal die meer succes hebben dan gebotoxte voetbalcoaches met gladde praatjes. 'Is al dat afval toch nog ergens goed voor,' mompel ik in mijzelf.

Ik moet zeggen dat op plastic papier schrijven heel speciaal aanvoelt. Mijn pen glijdt er veel soepeler overheen dan over gewoon papier. En het glanst ook zo mooi! Ja, de voordelen van de wegwerpmaatschappij. Mijn overgrootouders hadden niet eens toiletpapier. Ze veegden hun reet af met een oude krant. Ik kan nu binnenkort ook kiezen uit allerlei soorten gekleurd plastic wc papier. En - hopla-popla - verdwijnt zo mijn drol, gewikkeld in een met eendjes gedecoreerd plastic velletje, in het riool richting zee. Misschien dat de vissen het lusten? En daarna eten wij weer die vissen op. Misschien dat je plastic ook kan veranderen in veevoeder? Wij eten dan weer dat vlees en langzaam verandert de mens in een plastic wezen. Zeg maar gewoon dat wij in plastic poppen veranderen. Want plastic blijft plastic - ook al maak je er kinderpindakaas van.

Misschien worden wij zo wel langzaam Lego-wezens, waar je bouwwerken van kan maken - en die je op kan stapelen.

De aarde raakt overbevolkt dus gaan gaan we binnenkort misschien wel ons zelf recyclen. Dat zou wellicht een oplossing kunnen zijn!

Nu snap ik eigenlijk dat woord "plastische chirurgie" pas. Plastic chirurgie zou duidelijker zijn.
Cliff Richard zong het al in 1959: I got myself a livin' lovin' doll (vrij vertaald: ik heb een lieve plastic pop aangeschaft).

Help, ik wil een vrouw van vlees en bloed!
Sorry mijnheer, die zijn eind jaren vijftig allemaal uit de schappen gehaald.
Die bestaan al lang niet meer!

Shit, loop ik alweer achter de feiten aan.

vrijdag 1 augustus 2014

De regenman

Temperaturen van rond de 25 graden Celsius - soms zelf over de dertig! En dan komt na een paar dagen de regenman. Meestal een paar druppels, een buitje of een onweertje. Maar nu kwam het met bakken naar beneden. Een Vier Veren Waterval stortte zich over ons neer. Delen van Nederland overstroomden - misère..., misère!

Lang geleden heb ik eens - midden in de nacht buiten op het gazon - samen met een vriendin een oude indiaanse regendans uitgevoerd. Het was een hele hete zomer - al weken had het niet geregend. Het gras verdorde en de bloemen hingen op half elf. We moesten iets doen! Geheel naturel stonden wij als idioten te dansen. Zeker een uur lang. En toen kwam eindelijk de regenman.

In 1982 ontmoette ik op de Documenta in Kassel - Duitsland (de belangrijkste tentoonstelling over beeldende kunst in de wereld) bij toeval de kunstenaar Joseph Beuys. Hij was gehuld in een lange grauwe regenjas en zoals altijd droeg hij een grijze hoed (het regende die dag pijpenstelen). De Amerikaanse president Ronald Reagan kwam dat jaar naar Berlijn en Beuys zong uit volle borst: wir wollen Sonne statt Reagan.

Ik moet ook even denken aan de meedogenloze Italiaanse Sienna-zon die in de film "The Good, the Bad and the Ugly" Clint Eastwood langzaam in een zwaar doorbakken biefstuk veranderde. Gelukkig liep het voor hem allemaal nog goed af.

In Spanje ben ik eens in een bergdorpje geweest dat Ronda heet. Ergens in de buurt van Malaga (waar ze dat lekkere ijs met rozijnen maken). Er is daar een diep ravijn waaroverheen drie bruggen zijn gebouwd. Ernest Hemingway en Orson Welles hebben er gewoond - dus dan moet het wel bijzonder zijn, dacht ik bij mijzelf.

De geschiedenis vertelt dat - als je stout was geweest - je dan zonder pardon hoppakee in het ravijn werd gegooid. Er liggen duizenden skeletten. Maar dat terzijde.
Toen ik daar was, was het er zo snikheet, zodat je zelfs 's avonds alleen maar stapvoets kon wandelen (dus het tegenovergestelde van snelwandelen). Overdag heb ik toen regelmatig een eitje, met een lapje Spaanse ham erbij, op de motorkap gebakken - en dat smaakte verrukkelijk!

En dan de "The Long Hot Summer" met Paul Newman niet te vergeten. Geweldige film - maar wát was het heet in de bioscoop!

Tja, eindelijk zomer en dan zitten we weer te zeuren; té warm; wat is het benauwd; alles plakt. Mijn zwembroek past niet meer (zeker gekrompen).

In warme landen zoals Spanje zie je in de zomer uitgedroogde rivierbeddingen. En als het dan plotseling begint te gieten, verandert zo'n bedding in een kolkende rivier die het water naar de zee leidt. In Nederland zie ik nooit ergens een uitgedroogde rivier. Wel met huizen volgebouwde uiterwaarden.

Tja, en als dan de regenman per ongeluk - plaatselijk - wat teveel laat vallen, dan stroomt natuurlijk de pan met groentesoep over.

donderdag 24 juli 2014

Geen parels voor de zwijnen

"Wilde zwijnen veroorzaken een gespannen relatie tussen boeren, jagers, burgers en recreatieondernemers" lees ik ergens in een krant. Moet ik nu aan die voetballer Schweinsteiger denken? Of klinkt dit alsof de mens eindelijk toegeeft dat een varken een dier met verstand is.
En beslist geen domme koe!

Rond 1900 waren er in Nederland helemaal geen wilde zwijnen. Totdat ze in 1907 door prins Hendrik in de bossen van de Koninklijke Houtvesterij het Loo werden uitgezet, omdat mijnheer het leuk vond om op zondagmiddag zwijntjes af te schieten. Nou, dat zwijnen kunnen kezen als Chinezen, dat weet iedereen. En nu zijn die lieve beestjes dus een heuse plaag.

Het olifanten-probleem (oh, wat een lieve Bimbo's) wordt in sommige delen van Afrika opgelost met bijen. Deze kolossen zijn blijkbaar bang voor Maya de bij. Al bij het geringste gezoem, gaan ze er met de staart tussen de benen vandoor. De helden!

Misschien zijn wilde zwijnen ook wel bang voor bijen? Of..., voor slakken? En daar heb ik er veel te veel van in mijn tuin! 's Nachts grazen ze als koeien in mijn bloemenperken. Vooral de Petunia's vinden ze vreselijk lekker!

Na wat gegoogle, had ik al snel een oplossing gevonden - namelijk: slakkenkorrels!
Tegen de avond plaatste ik het doosje met daarop de niets verbloemende naam "Escar-Go" samen met een flesje bruin bier op mijn terras. Blijkbaar kunnen slakken goed lezen, want de volgende ochtend waren ze - nadat ze het flesje bier helemaal hadden leeggedronken - wonder boven wonder allemaal vertrokken! Nu zitten de slakken gezellig bij de buren!

'Tja, zei ik tegen mijn buurman, het zijn zware alcoholisten. Zet gewoon een flesje bruin bier in de tuin en een bordje erbij met daarop "Escar-Go", en het probleem verhuist vanzelf naar de tuin van jouw buren.'

Misschien schrikt een zwijn wel van zichzelf? Dus gewoon een paar grote spiegels in het bos zetten. En in plaats dat ze dan grommen: spiegeltje, spiegeltje aan de wand, schrikken ze wellicht zo ontzettend van hun lelijke pokdalige kop - zodat ze er als een haas vandoor gaan!

"Als je ouder wordt, worden de geur- en smaakbeleving minder" lees ik een stukje verder.
Een man van 103 vergrijpt zich gretig aan een stuk wild zwijnen vlees (wat zielig - hoor ik een lezer mompelen). En hij zegt: 'Ja maar, ik proef helemaal niets. Misschien is het wel een héél oud zwijn - uit 1907 - van prins Hendrik?'

vrijdag 18 juli 2014

Anus-schieten

WK Brazilië voorbij. Duitsland kampioen. Van Gaal meteen weer aan het werk bij Manchester United, terwijl de meeste Nederlandse voetballers lekker lui op een stretcher in de zon hun wonden likken. De vissen in mijn vijver zijn nu eindelijk weer rustig. Wel heel veel vlinders in de tuin. Bloemen staan in volle bloei. Het ruikt er heerlijk.
Op mijn gemak struin ik op internet het nieuws van de afgelopen tijd af. Als ik even stop bij een merkwaardig artikel kijkt Susanne-met-de-mooie-ogen mij een beetje vreemd aan.

Bizarre blessure. In een ultieme poging Arjen Robben van scoren af te houden, heeft de Argentijn Javier Mascherano een ongewone blessure opgelopen. Toen Robben wilde schieten, gooide hij letterlijk zijn kont in de strijd. Met als gevolg een gescheurde anus!
Nou, in mijn fantasie hoor ik de Italiaanse voetbalcommentator Tiziano Crudeli al Goooaaaaaaaaaal... schreeuwen (of Gooo-anaal..., dat zou toepasselijker zijn).

Ik had er nog nooit van gehoord. Wel van vrouwen die tijdens een bevalling inscheuren tot en met de anusspier (in medische termen: de zogenaamde totaal ruptuur). En ook heb ik wel eens gelezen dat de penis van de man kan breken (hij moet dan overigens wel behoorlijk tekeer zijn gegaan).

Kijk een voetballer scheurt wel eens een enkel- of knieband, maar een gescheurde anus? Misschien dat Robben hem - met het puntje van zijn schoen - precies in het midden van zijn sterretje heeft getrapt. Het kan natuurlijk ook met de dop van zijn schoen zijn gebeurd. Hoewel..., zo'n dop zou precies kunnen passen en daar je scheur je niet zo snel van uit.

Maar misschien had de brave man wel een heel klein poepgaatje? En dan zou het wél kunnen!
Zo'n kleine anus heeft natuurlijk ook zijn voordelen want je kunt daar fraaie geluidjes mee produceren. Ja, dan kan hij na zijn voetbalcarrière altijd nog aan de slag als petomanist. Weliswaar een uitstervende muziekkunst, maar daar zou hij dan juist weer wat nieuw leven in kunnen blazen.

Zo'n trap zou eigenlijk ook als een doelpunt moeten gelden! Want doe het maar eens na. Iemand een schop onder zijn kont geven, ja, da's niet zo moeilijk. Maar trefzeker anaal scoren, dat vind ik toch een hele prestatie!

Misschien een idee voor een nieuwe nudistensport: anus-schieten. De keeper staat dan kromgebogen in zijn doel. Wel eerst met een klein balletje oefenen! Het gat wordt dan vanzelf groter, totdat er een heuse voetbal inpast.

Ik zal dit idee eens voorleggen aan het Nederlandse Federatie van Nudistenverenigingen, die hebben er misschien wel oren naar. Want de ganse dag in je blootje tafeltennissen, badmintonnen of jeu de boulesen gaat ook vervelen. Ja, dit idee spreekt ze vast wel aan. Het zou wellicht een Olympische sport kunnen worden. In plaats van penalty schieten nu dan anus-schieten speciaal voor nudisten.

Kijk, en als je dan thuiskomt, en tegen je vrouw zegt; dat je anus is uitgescheurd, dan heeft zij daar alle begrip voor. Maar een voetballer die zijn anus scheurt (nog wel met zijn broek aan), dat geeft toch te denken!

donderdag 10 juli 2014

Nederland verliest van Argentinië en ik lig tussen de koeienuiers

"Koningspaar niet aanwezig bij duel Nederland-Argentinië in Sao Paulo" lees ik ergens. Nou, dat is fraai! Zou dat iets te maken hebben met al dat geruzie bij VI ORANJE? Moet Willem-Alexander persoonlijk ingrijpen? Gaat hij Johan Derksen en René van der Gijp over de knie leggen - met de mattenklopper van het Simplistisch Verbond van Van Kooten en de Bie tegen de blote billen slaan. Billenkoek? Even laten zien wie er de baas is!

Misschien is het een ideetje van Maxima? Het zou natuurlijk wel een goede afleiding zijn - en een mooi excuus. Want samen naar die voetbalwedstrijd gaan kijken, is natuurlijk onmogelijk. Willem kan moeilijk gaan staan juichen als Nederland een doelpunt maakt. En andersom natuurlijk ook niet. Nee, dat wordt slaande ruzie. Misschien wel echtscheiding. De ondergang van het Nederlandse Koningshuis. En de val van het kabinet Rutte-Samsom!

Maar goed... Met mijn billen tegen elkaar geknepen volg ik de wedstrijd. De twee ploegen zijn aan elkaar gewaagd. Voorzichtig tasten ze elkaar af, ze draaien rond de pot en ik denk: man schiet nou toch eens op doel. Want nooit geschoten is altijd mis! Ja, toch!

Maar het blijft 0 - 0 en uiteindelijk wordt het strafschoppen schieten. Iets waar ik een gruwelijke hekel aan heb. Dat heeft immers niets met voetbal te maken. Dat is een kansspel... en Nederland verliest.

De volgende morgen stap ik op mijn racefiets. Even het verdriet eruit fietsen.

Zo midden in de week is het meestal rustig in het bos, maar nu sterft het er plotseling van de fietsers. Ze zijn duidelijk niet gewend aan de smalle paden. Ze slingeren vrolijk kwetterend voor mijn neus, ze gaan niet aan de kant en tot drie keer toe word ik door een breed glimlachende tegenligger van de weg gereden.

De eerste keer lig ik in een greppel, de tweede keer word ik het bos ingestuurd en de derde keer sta ik met mijn voorwiel tussen de uiers van een koe. En als je nu denkt dat er iemand omkijkt - ho maar!

Plotseling heb ik er genoeg van en ik vraag aan een stel uitgelaten kwetterende dames op elektrische fietsen, wat zij in godsnaam in mijn bos doen. "Wij doen de Wilhelmina fiets-4-daagse" klinkt het luidkeels in koor.

'Dat had Maxima mij ook wel eens mogen vertellen,' brom ik in mijzelf. Een sms'je sturen, is immers een kleine moeite. Maar misschien heeft ze wel onenigheid met Willem - want er wordt nu niet meer gedanst! Het is uit met de pret!

Wanneer begint nu verdomme eindelijk het WK tafelvoetbal?