Translate

vrijdag 7 februari 2014

Olympische Winterspelen in Sotsji

De Nederlandse politicus Alexander Pechtold noemde - tijdens een aflevering van RTL Late Night - schoolklassen die groter zijn dan 35 leerlingen: plofklassen. Ik schreef in februari 2013 een verhaaltje "De Befkip" waarin ik vertelde dat - dankzij Wakker Nederland - de plofkip een nieuwe naam kreeg namelijk: de bofkip! In december 2013 schreef ik het verhaal "Plofvrij" dat over levensgevaarlijke terroristenworsten ging - worsten die kunnen ontploffen en gewoon in de supermarkt te koop zijn. Dus anno 2014 dacht ik dat we zo langzamerhand eindelijk uitgeboft en uitgeploft waren. Maar nee hoor! Houdt het dan nooit op?
Als het zo doorgaat dan krijgen we binnenkort een ministerie van Plofzaken. En die behandelen dan zaken als; een plofkabinet; een Tweede plof-Kamer; politieke plofpartijen; plofzwemverenigingen; ploforkesten; plofoperazangeressen; ploftelevisieprogramma's; plofvliegtuigen; plofboten (jongens, de boot is vol!) Ga zo maar door!

"Ja, hallo, met het ministerie van Plofzaken, waar kan ik u mee van dienst zijn?
Help, ik heb een bom uit de Tweede Wereldoorlog gevonden, hij ligt onder de vloer van mijn dansschool!
Hoeveel bommen liggen er onder uw dansvloer?
Eentje, maar wel een hele grote. En hij kan ieder moment ontploffen!
Sorry mijnheer, maar dan bent u bij het verkeerde ministerie. Goedemiddag. Tuut, tuut..., tuut".

Er is nu trouwens een nieuw soort kip die eieren aan de lopende band legt. Want één ei per dag daar worden de plofeierboeren niet rijk genoeg van! Het schijnt dat Poetin deze kippen tijdens de Olympische Winter Spelen in Sotsji gaat inzetten als ze niet genoeg gouden medailles winnen. Het is immers een thuiswedstrijd, dus de Russen moeten winnen! Eerst proberen ze de buitenlandse sporters af te schrikken met duo-toiletten, open rioolputten in de trottoirs, gordijnrails die afbreken, telefoons die worden afgeluisterd. En de laatste berichten zijn dat er overal verborgen camera's hangen - zelfs in de kamers van de sporters. Er is dus geen enkele privacy!
Als dat niet lukt, dan zetten ze in het stadion grote ventilators in, die de Russen in de rug blazen en omgekeerd de andere sporters veel tegenwind bezorgen. En als dat allemaal nóg niet voldoende werkt dan zetten ze dus de mitrailleurkip in! Mochten de Russen écht op alle fronten dreigen te gaan verliezen dan hebben ze nog één aller-allerlaatste redmiddel en dat is; dat er dan heel veel naakte mannen en vrouwen op de tribunes verschijnen om zo de sporters af te leiden.
En... als ook dat mislukt dan is er nog maar één aller-aller-allerlaatste middel om de eer van Poetin te redden - dan gaan ze met plofworsten gooien.

zaterdag 1 februari 2014

Nationale Poëzieweek 2014

De Poëzieweek, een week waarin heel Nederland wordt overspoeld met serieuze gedichten. Een item in DWDD waarin Adriaan van Dis natuurlijk niet kon ontbreken.
Lang geleden woonde ik in het huis van dichter Hans Vlek. Zijn boekenkast puilde uit. Ik kwam er niet doorheen. “Gedichten zijn soms ingewikkeld…, moeilijk” zo hoorde ik Adriaan zeggen. Hoezo? Op Sinterklaasavond wordt er in menig huiskamer toch een olijk doch simpel gedichtje gekraaid: De Sint is de beste vrind van ieder kind… Als het maar rijmt! Ik denk dat menig rapper het zo heeft geleerd: I fuck you here and I fuck you there. But I love you, so take care!

Héél…, heel lang geleden droeg ik - in de binnenstad van Eindhoven - midden op straat een gedicht voor aan een mooi meisje met een slanke taille en flinke borsten. (Niet ver van de friettent die Theo Maassen zo boeiend beschreef - ja, die met die schooiende duiven!)

Jij ziet teveel, je ruikt maar weinig
Jij lacht erg veel, je luistert niet
Zoveel wolken in de lucht, zoveel onbegrip
Ook ik zie teveel, maar de HEMA-worsten ruik ik wel
Ja, ik heb weer geluk

Niet-begrijpend keek ze mij aan. En fluisterend zei ze tegen haar vriendin: ‘Ja…, hij is kunstenaar!’

“Een gedicht hoef je niet altijd te begrijpen, het moet spannend zijn!” Iets van die strekking zei van Dis. Ik heb heel wat gedichten geschreven waar ik zelf ook geen bal van snapte. “Maar jij vertelt het zo mooi” zei er eens een meisje. ‘Nou, dan is het goed,’ mompelde ik.

“Anne Vegter - de dichter des Vaderlands - gebruikt haar functie om poëzie in te zetten als een radicaal middel tegen de dominantie van politiek-economisch taalgebruik”, lees ik ergens. Ook hier snap ik geen hol van! Een stukje verder lees ik; dat ze de strijd aangaat tegen de bezuinigingen op bibliotheken en culturele centra. En ik denk: mens, zeg dat dan meteen.

Als ik een gedichtje zou mogen schrijven voor al de wereldleiders die in maart naar de Nuclear Security Summit in Den Haag komen. Of… - net zoals chef-kok Jonnie Boer - iets lekkers zou mogen klaarmaken. Dan zou ik zeker mijn best doen! Boudewijn de Groot rommelt nu al in mijn hersenpan, dus voor Obama zou ik het wel weten:

Luister, luister naar de zoute zang van jonge haring
Aanschouw de dans van een krolse makreel
En knabbel maar lekker aan Jonnie’s gevulde fazant
Terwijl Mark Rutte tot diep in de nacht de tango danst
Ja, alleen op de Noordzee is voor iedereen het beste
In je oorlogsschip van staal
Droom maar lekker van overwinning en macht
Welterusten mijnheer de president, slaap zacht