Translate

donderdag 10 juli 2014

Nederland verliest van Argentinië en ik lig tussen de koeienuiers

"Koningspaar niet aanwezig bij duel Nederland-Argentinië in Sao Paulo" lees ik ergens. Nou, dat is fraai! Zou dat iets te maken hebben met al dat geruzie bij VI ORANJE? Moet Willem-Alexander persoonlijk ingrijpen? Gaat hij Johan Derksen en René van der Gijp over de knie leggen - met de mattenklopper van het Simplistisch Verbond van Van Kooten en de Bie tegen de blote billen slaan. Billenkoek? Even laten zien wie er de baas is!

Misschien is het een ideetje van Maxima? Het zou natuurlijk wel een goede afleiding zijn - en een mooi excuus. Want samen naar die voetbalwedstrijd gaan kijken, is natuurlijk onmogelijk. Willem kan moeilijk gaan staan juichen als Nederland een doelpunt maakt. En andersom natuurlijk ook niet. Nee, dat wordt slaande ruzie. Misschien wel echtscheiding. De ondergang van het Nederlandse Koningshuis. En de val van het kabinet Rutte-Samsom!

Maar goed... Met mijn billen tegen elkaar geknepen volg ik de wedstrijd. De twee ploegen zijn aan elkaar gewaagd. Voorzichtig tasten ze elkaar af, ze draaien rond de pot en ik denk: man schiet nou toch eens op doel. Want nooit geschoten is altijd mis! Ja, toch!

Maar het blijft 0 - 0 en uiteindelijk wordt het strafschoppen schieten. Iets waar ik een gruwelijke hekel aan heb. Dat heeft immers niets met voetbal te maken. Dat is een kansspel... en Nederland verliest.

De volgende morgen stap ik op mijn racefiets. Even het verdriet eruit fietsen.

Zo midden in de week is het meestal rustig in het bos, maar nu sterft het er plotseling van de fietsers. Ze zijn duidelijk niet gewend aan de smalle paden. Ze slingeren vrolijk kwetterend voor mijn neus, ze gaan niet aan de kant en tot drie keer toe word ik door een breed glimlachende tegenligger van de weg gereden.

De eerste keer lig ik in een greppel, de tweede keer word ik het bos ingestuurd en de derde keer sta ik met mijn voorwiel tussen de uiers van een koe. En als je nu denkt dat er iemand omkijkt - ho maar!

Plotseling heb ik er genoeg van en ik vraag aan een stel uitgelaten kwetterende dames op elektrische fietsen, wat zij in godsnaam in mijn bos doen. "Wij doen de Wilhelmina fiets-4-daagse" klinkt het luidkeels in koor.

'Dat had Maxima mij ook wel eens mogen vertellen,' brom ik in mijzelf. Een sms'je sturen, is immers een kleine moeite. Maar misschien heeft ze wel onenigheid met Willem - want er wordt nu niet meer gedanst! Het is uit met de pret!

Wanneer begint nu verdomme eindelijk het WK tafelvoetbal?

Geen opmerkingen:

Een reactie posten