Translate

vrijdag 8 augustus 2014

Je bent wat je eet

Terwijl ik tijdens mijn ontbijtje de krant lees met daarin een schokkende kop "Vuilnisman met huid en haar opgegeten door vuilniswagen" - word ik bruut gestoord. De groene plastic bak wordt opgehaald. Piepend en knarsend verdwijnt de inhoud in de gapende bek van het alles etende vuilnismonster. Alles gaat naar de milieustraat en wordt gerecycled. 'Ja, nieuws met een glimlach ligt gewoon op straat, mompel ik in mijzelf, je hoeft het alleen maar op te rapen.'

In de tijd van mijn overgrootouders was er niet eens een vuilnisophaaldienst. Je had alleen de schillenboer die groenten- en fruitafval ophaalde voor de varkens. Achter in de tuin hadden de mensen een afvalhoop die langzaam in compost veranderde - en dat werd dan weer als mest voor de groentetuin gebruikt.

Waarom niet terug naar toen? Terug naar de glazen potten en flessen met statiegeld. Terug naar verteerbare rommel. Nee, wij mensen hebben nu een plastic maatschappij gecreëerd. Wij zijn dol op plastic! Zo hebben we plastic auto's; plastic opblaaspoppen; plastic bestek; plastic meubels; plastic dildo's, plastic heupen; plastic kunstgebitjes; plastic tieten en nog veel meer.

Een jonge knul vertelt op de televisie dat hij de plasticberg die in de oceanen drijft weer tot onder andere papier verwerkt - waar weer tijdschriften en boeken van gemaakt worden. Boeken die ik dan weer vol schrijf met kletspraat. Over dat er op Schiermonnikoog een potvis met flaporen is aangespoeld. En dat er in Artis een olifantje met twee slurven is geboren. Of over lelijke mannen zoals Louis van Gaal die meer succes hebben dan gebotoxte voetbalcoaches met gladde praatjes. 'Is al dat afval toch nog ergens goed voor,' mompel ik in mijzelf.

Ik moet zeggen dat op plastic papier schrijven heel speciaal aanvoelt. Mijn pen glijdt er veel soepeler overheen dan over gewoon papier. En het glanst ook zo mooi! Ja, de voordelen van de wegwerpmaatschappij. Mijn overgrootouders hadden niet eens toiletpapier. Ze veegden hun reet af met een oude krant. Ik kan nu binnenkort ook kiezen uit allerlei soorten gekleurd plastic wc papier. En - hopla-popla - verdwijnt zo mijn drol, gewikkeld in een met eendjes gedecoreerd plastic velletje, in het riool richting zee. Misschien dat de vissen het lusten? En daarna eten wij weer die vissen op. Misschien dat je plastic ook kan veranderen in veevoeder? Wij eten dan weer dat vlees en langzaam verandert de mens in een plastic wezen. Zeg maar gewoon dat wij in plastic poppen veranderen. Want plastic blijft plastic - ook al maak je er kinderpindakaas van.

Misschien worden wij zo wel langzaam Lego-wezens, waar je bouwwerken van kan maken - en die je op kan stapelen.

De aarde raakt overbevolkt dus gaan gaan we binnenkort misschien wel ons zelf recyclen. Dat zou wellicht een oplossing kunnen zijn!

Nu snap ik eigenlijk dat woord "plastische chirurgie" pas. Plastic chirurgie zou duidelijker zijn.
Cliff Richard zong het al in 1959: I got myself a livin' lovin' doll (vrij vertaald: ik heb een lieve plastic pop aangeschaft).

Help, ik wil een vrouw van vlees en bloed!
Sorry mijnheer, die zijn eind jaren vijftig allemaal uit de schappen gehaald.
Die bestaan al lang niet meer!

Shit, loop ik alweer achter de feiten aan.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten