Onlangs overleed Demis Roussos. Toeval? Een geweldige zanger sterft, en een bijzondere politicus staat op. 'Het Orakel van Delphi,' mompel ik in mijzelf.
Thuisgekomen plaats ik - tijdens het avondeten - bij een Grieks bedrijf een ordertje op internet: een dozijn flessen olijfolie uit Kreta. Luttele minuten later vliegt er een drone door het open keukenraampje en reutelend boven mijn bord met Kotosoupa (een heldere Griekse kippensoep) poept Aphrodite sexy een bonnetje uit. Braaf zet ik mijn handtekening voor ontvangst. (Mijn dochter, die geen eetlust heeft, zit naar de nieuwe natuurserie van Life Story (BBC Earth) te kijken - ze bewondert kolibries). 'De strijd om de klant. Wie levert er het snelst,' zegt mijn vrouw, terwijl ze een vermicellisliertje tergend langzaam naar binnen slurpt.
Zal president Alexis Tsipras de glazen van het brilletje van Jeroen Dijsselbloem doen barsten? Gaat Mark Rutte nu definitief zijn eeuwige glimlach verliezen? Vallen Angela Merkel en Hollande binnenkort elkaar huilend in de armen? En maakt hij alle Europese politieke leiders écht transparant?
Polarisatie en transparantheid zijn immers hun geliefde stopwoordjes. Steeds vaker voel ik dan ook een enge wind door mijn haren of... langs de binnenkant van mijn benen strijken. 'Wat is er?' vraagt mijn vrouw. 'Ik denk dat het weer een swaffelende politicus is,' antwoord ik. 'Goh, je hebt inderdaad een hele grote natte vlek op je broek - gedver.'
En... zakken zometeen de banken écht als slappe gelatine pudding in elkaar? Gaat hij Europa redden? Ja, ja, ja, en weg met de gebakken lucht! "Het is afgelopen met het Calimero-gevoel" roept de Griekse bevolking.
De oude Olympische Spelen gaan herleven. Weg met al die fix matching. Weg met die enorme miljoenentransfers. Ja, de lauwerkrans - als beloning - is weldra terug!
Begin jaren '80 logeerde ik - op het eilandje Sifnos - in een pensionnetje van een Griekse visser. Het was een vriendelijke man met een stuk wild vlees in zijn rechteroog (als gevolg van een verdwaalde vishaak, dacht ik toen). Iedere avond aten wij zijn heerlijke gefrituurde ansjovisjes.
Maar op een keer kwam er een Amerikaan die zijn boot wilde kopen. En toen werd die visser heel erg boos en schreeuwde: 'Die boot is verdomme mijn leven, wegwezen jij!'
25 jaar later was ik weer in Griekenland. En ik was benieuwd wat ze met die miljardensteun van de EU hadden gedaan. Ik verbleef in Athene in een splinternieuw, peperduur super de luxe hotel (het was een aanbieding) - pal tegenover de tempel van Zeus en de Acropolis.
Op de bovenste verdieping had je een adembenemend uitzicht. Beneden op straat zag ik echter kreunende en zuchtende mensen die blijkbaar iedere dag vis aten en dat is ook geen pretje, bovendien ga je er zo van uit je bek stinken. Verder zag ik héél veel taxi's en in de haven moderne ferryboten met roltrappen. Voor de rest was alles precies hetzelfde als 25 jaar geleden. Ik vermoed dan ook dat die miljarden allemaal opgeslurpt zijn door gretige politici én patserige oom Dagoberts.
In Griekenland waren de mensen gewend om van de zon, de zee, de ouzo en de rust te genieten. Het liefst zouden ze de hele dag dat liedje Happy van Pharrell Williams neuriën. Ik begrijp dus heel goed dat ze dit terug willen.
En niet alleen de Grieken, want binnenkort danst wellicht heel Europa de Sirtaki.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten