De paardrijdster

De zon staat hoog aan de horizon. Het is warm. Er waait een zacht windje. Het is lekker weer. Langzaam wandel ik naar een weiland, waar een stel jonge meisjes paardrijles krijgen. Een lerares geeft aanwijzigingen. Ze rijden rondjes. De paarden hoppen op en neer en zo ook de meisjes. Het zijn mooie, jonge meisjes.

Terwijl ik sta te kijken, passeert er een jogger. Het is een wat oudere man met een rood opgezwollen hoofd. En hij roept: 'Mooie paarden.' Ik knik en denk: kijk jij maar uit dat je geen hartaanval krijgt. Tien minuten later hoor ik de sirenes van een ziekenauto niet ver van mij vandaan.

De paarden stoppen en de meisjes springen behendig van hun rug. Het is blijkbaar pauze. Er worden trommeltjes geopend en gezamenlijk genieten ze van heerlijk ogende sandwiches. Een van de meisjes kijkt naar mij en rijkt mij een sandwich, belegd met kaas, aan. 'Nou, dank je wel,' zeg ik. We raken aan de praat en ik zeg dat ze hele mooie ogen heeft. En... dat zij mij aan iemand herinnert.

'Lijk jij misschien erg veel op jouw moeder,' vraag ik.
'Ja, sprekend,' antwoordt ze.
Binnen enkele minuten hebben we een leuk contact en het blijkt dat ik haar moeder heb gekend. We hebben samen nog op dansles gezeten en nog veel meer...

De pauze is blijkbaar voorbij. De lerares geeft nieuwe instructies en de meisjes springen weer op de rug van de paarden. 'Ik zal haar de groeten van je doen,' roept het meisje terwijl ze mij in galop passeert.