Plofvrij

Ik zit op een bankje in een bushokje. Peinzend staar ik voor mij uit. Ik heb na lange tijd weer zin om "Nieuws met een glimlach" te schrijven. 'Misschien niet iedere dag..., misschien een keer per week,' mompel ik in mijzelf. Vervolgens haal ik mijn tablet uit de binnenzak van mijn winterjas, en schrijf:

Volgens Youp van 't Hek is de oudejaarsconference dood. Tja, dat is inderdaad al jaren niet meer van deze tijd! En de ooievaar is ook al zo goed als dood, want binnenkort levert een drone de babytjes bij u thuis af. Och, zo gaat dat. "Het is de moderne tijd" om Wim Sonneveld maar eens te citeren.

Wat ook een belangrijke oorzaak is, is dat er tegenwoordig veel te veel conferenciers zijn. Iedereen die denkt dat ie leuk is, gaat zomaar op de planken staan. Ik zie op televisie wel eens stukjes van zo'n optreden, en ik vind de grappen vaak heel flauw. De mensen lachen zich echter te pletter. Met buikpijn rollen ze na afloop de zaal uit. 'Was het dan zó leuk?' vraagt een toevallige voorbijganger. 'Nee, er was geen zak aan, maar we hadden gewoon zin om een avondje te lachen. Hoe slechter de grap, des te harder wij er om lachen, begrijp je?'

Vandaag was ik in de supermarkt op zoek naar Bockworsten, want ik had wel zin in een hotdog. Plotseling viel mijn nietsonzienende oog op een blik worsten met de merkwaardige tekst "Plofvrij". Ik wist niet dat worsten kunnen ontploffen. Terroristenworsten..., levensgevaarlijk! Dat was even schrikken. Ik heb wel eens gehoord dat iemand in een kroket beet en dat die toen ontplofte, maar worsten? Ik heb in mijn leven al heel wat worsten gegeten. Het is dus een wonder dat ik nog leef.

Er gaat een jong meisje naast mij zitten. In haar hand heeft ze een papieren zak. Met een schuin oog leest ze mijn verhaaltje. Plotseling zegt ze: 'Denk je dat je kan schrijven. Vind jij jezelf leuk?' Daarna haalt ze een grote chocoladeletter (een "L") uit de papieren zak. 'Ik heet Lotje..., nog van Sinterklaas,' mompelt ze. En ze bijt er demonstratief een stuk af.

Morgen lezen jullie in de krant: In Eindhoven is een abri ontploft, over de oorzaak tast de politie nog geheel in het duister.

De teletijdmachine

Gisteren deed een gure wind de takken van de bomen in mijn tuin nog heftig heen en weer zwiepen. De pimpelmeesjes, die ik onafgebroken naar hun nestkastje op en neer zag vliegen - om hun jongen te voeren - waaiden af en toe bijna weg. En het is al bijna eind mei! Vandaag dan eindelijk weer wat zonnestralen. Waar blijft toch die zomer?

"Vergrijzing in Japan", lees ik ergens. Er worden daar blijkbaar meer Pampers voor bejaarden verkocht, dan voor baby's. Ik heb daar al eens een verhaaltje over geschreven "Pamper Island". En..., het is tot nu toe mijn best gelezen story!

Is er nu sprake van een Pamperhype? Want ook volwassenen gaan blijkbaar steeds vaker naar Pamperparty's.

"Wat vind jij van mijn nieuwe Pamper? Nou, die je vorige week droeg - die roze met blauwe strepen - vond ik veel leuker."

Het valt mij ook op dat er ook steeds meer Pamperreclames op de tv worden vertoond. En..., in Venezuela is er nu een tekort aan toiletpapier. Dus..., voor de slimme ondernemer, is er daar wellicht nu ook een Pamper-gat in de markt!

Koningin Máxima onthult "Sophietje" in het kinderziekenhuis Sophia - dat 150 jaar bestaat. Ja, toffe koningin..., leuk beeldje. Dat zou ze vaker moeten doen! Alle kinderziekenhuizen moeten een beeldje krijgen! Op elke hoek van de straat moet er eigenlijk zo'n beeldje komen. Een soort van geluksbeeldjes en..., het vrolijkt natuurlijk alle zieke kindertjes enorm op!

Georges Moustaki is overleden. Dat is minder vrolijk. Hij was onder andere bekend vanwege zijn lied "Le Métèque". Ja..., weer een "voice" minder. Hij ruste in vrede.

Leonardo da Vinci ontwierp in de 15e eeuw al helikopters en vliegtuigen, maar toen had blijkbaar niemand daar belangstelling voor! En..., als ik de Belgen moet geloven, ontwierp striptekenaar Willy Vandersteen - in zijn Suske en Wiske albums - al in 1945 de eerste teletijdmachine waarmee de verstrooide professor Zonnebloem dus de tijd inging. Volgens wetenschappers van een Amerikaanse universiteit schijnt dat binnenkort ook allemaal werkelijkheid te worden!

Ik heb ook wel eens ergens gelezen dat in de tijd van de Egyptenaren (toen ze die piramides bouwden), ze een soort van hofnarren hadden die iedere zondag hun kunstjes voor de Farao's mochten vertonen. Zo was er eens een hofnar c.q. uitvinder die toen al een auto (motor) had uitgevonden. Maar de Farao's waren totaal niet geïnteresseerd, ze hadden immers slaven genoeg die ze voor hun karretjes konden spannen.

Nou..., ik ben dus benieuwd of er nu belangstelling is voor zo'n teletijdmachine. Want wie wil er nu naar het verleden of..., naar de toekomst reizen?
Hoewel..., een blik in de toekomst is misschien nooit verkeerd! Dan kunnen we misschien zien, wat voor een puinhoop wij ervan gemaakt hebben en hoe wij uiteindelijk de aarde en onszelf om zeep hebben geholpen.

Tot slot. Het watermerk San Pellegrino gaat 50 miljoen flessen water - met daarop een afbeelding van Luciano Pavarotti - op de markt brengen (als een eerbetoon). Wellicht gaan veel zangers hier een slokje van nemen, want misschien ga je er wel beter van zingen - bij "The voice of Holland.
En..., helpt het niet, nou..., dan stilt het in ieder geval de dorst.

Anouk en..., druk, druk..., druk.

28-04 mijn laatste blogverhaaltje. Vandaag is het 17-05! De klad erin? Welnee! Druk, druk..., druk! Hoewel? Gewoon even de boel de boel gelaten. Ook een soort van experiment: zet twee weken lang je telefoon uit, schuif je laptop aan de kant, vergeet de sociale media en kijk daarna of je iets gemist hebt.

Ondertussen jarig geweest. Ja, ja, alweer een jaartje ouder (62), maar omdat ooit een groezelige waarzegster op een schreeuwerige kermis mij voorspeld heeft dat ik wellicht 124 jaar zou worden, zit ik nu pas op de helft. Dus, nog een long way to go! Bovendien betwijfel ik of Petrus mij wel binnen zal laten.

Druk, druk..., druk. Een expositie van Jean-Paul Gaultier in de Kunsthal van Rotterdam bezocht. Prachtige kleding. Wat een duizendpoot is die man toch. Puntige Bh's voor Madonna, lingerie voor Lady Gaga..., ga zo maar door. Er is geen beroemdheid waar die man niet een kledingstuk voor heeft gemaakt.

Ik heb er veel gefilmd voor het nieuwe programma van mijn vrouw - de hoedenontwerpster Caroline de Roy van Zuydewijn. Sinds enkele dagen is zij nu dan ook - als Royal Hat Watcher - een keer per week op Youtube te zien. Waarin zij vertelt over hoeden en mode. En..., ook leuke anekdotes uit haar leven, waaronder haar ontmoetingen met interessante personen. Dus zeker gaan kijken..., ik houd u op de hoogte!

Maar goed..., na afloop nog lekkere oesters in hotel New York gegeten en..., nog veel meer.

Ja, druk, druk..., druk. Ook nog op bezoek geweest bij mijn dochter in Ierland. Gezellig, maar wel erg koud, veel wind en regen. Wie trouwt er nu toch met een Ier? Was ze maar met een Spanjaard of een Italiaan getrouwd. Natuurlijk heb ik dit avontuur op film vastgelegd. En vandaag verschijnt Crazy Stories dan ook voor de eerste keer op YouTube, waarin ik iedere week op luchtige wijze verslag ga uitbrengen over het nieuws. Spannend allemaal!

Bij thuiskomst vraag ik mij af of er tijdens mijn afwezigheid veel in de wereld is gebeurd? Veel leuke dingen of alleen maar misère? Ik open mijn email en..., mijn box zit vol met felicitaties. De fans zijn mij dus nog niet vergeten!

Als ik daarna een ochtendwandelingetje maak, blijkt zelfs het leuke meisje uit het verhaal 'De paardrijdster' van 3 oktober 2012 mij niet vergeten te zijn. Al galopperend op de rug van het wit-zwarte paard van Little Joe uit Bonanza feliciteert ze mij. 'En..., je krijgt ook de felicitaties van mijn moeder,' roept ze er lachend achteraan.

In de tuin woont ondertussen een winterkoninkje, ergens tussen de klimop - die weelderig tegen een oude boom omhoog woekert. En in de atoombom - zo noemt mijn schoonmoeder deze boom, want als hij in bloei staat, vol met witte bloemetjes, dan heeft hij inderdaad wel iets weg van een Hiroshima-wolk - nestelt nu een koppeltje merels. Druk, druk..., druk, wordt er aan het onderkomen van hun toekomstige kroost gewerkt. Een te nieuwsgierige ekster en een Vlaamse Gaai worden bruut - luid kwinkelerend - door mijnheer merel weggejaagd. Tot ver buiten zijn territorium achtervolgt hij de vogels - die groter zijn dan hij. "Laat mijn vrouw met rust, ze is broeds", lijkt hij te roepen.

Op internet lees ik dat Russen voor 100 miljoen een Grieks eiland kopen. Als dat zo doorgaat, bestaat Griekenland straks niet meer - dan is dat probleem vanzelf opgelost, denk ik bij mijzelf.

En..., een artikel over faceliften. Ik heb dat altijd al een vreemde zaak gevonden. Een mooi jong hoofd op een oud verschrompeld lichaam. Seks in het donker. Nee, houd jij je kleren maar aan! Gelukkig kun je tegenwoordig ook je handen, armen en benen laten liften. Dus binnenkort ook weer rokjesdag voor de oudjes! Weg vanachter de geraniums, de straat op! Flaneren verdomme! Ja, de oude dametjes krijgen het weer druk!

Ook lees ik ergens dat Vogelbescherming Nederland, 2013 tot het jaar van de patrijs heeft uitgeroepen. 'Wat moet ik daar nu mee?' vraag ik mij bedenkelijk af. Waarom schrijf je het dan op, zou je kunnen denken.

Op de televisie zie ik Anouk. Ze zingt als een lijster. Ze gaat zeker het Eurovisie Songfestival in Malmö winnen. Ik voel het aan mijn water. En..., wat een prachtige fleurige tattoos heeft ze toch (van traditionele Japanse pioenbloemen, en nog wel getatoeëerd door Henk Schiffmacher). Ik vind het een geweldig wijf!

De links naar Crazy Stories/YouTube en het programma van mijn vrouw 'The Royal Hatwatcher/YouTube' vindt u in de rechter balk onder mijn links!

p.s. Iedereen bedankt voor de felicitaties.

Rob als lakei van Willem-Alexander en Máxima

Zondag. Rob is vroeg opgestaan. Hij schuift de gordijnen open en..., verdomme; een blauwe reiger van wellicht een meter groot staat midden in de vijver al zijn goudvissen op te peuzelen. Hij opent de tuindeuren en schreeuwt: 'De crisis is nu zelfs tot in mijn eigen tuin doorgedrongen - scheer je weg jij lelijke mislukte ooievaar.'

Zijn telefoon gaat. Het is Buuf die bijna onverstaanbaar stamelt: 'Er is iets héél ergs gebeurd..., er is iets verschrikkelijks gebeurd.
Je moet mij helpen!'

'Rustig..., rustig, zegt Rob, vertel..., wat is er aan de hand?'



'Mijn man heeft tijdens het skiën zijn wijsvinger gebroken..., en hij loopt nu met zijn hele hand in het verband.'
'Ja, vervelend, maar zo verschrikkelijk is dat toch ook weer niet.'
'Jawel..., want mijn man is lakei, en dinsdag 30 april moet hij naast de gouden koets lopen - naast koning Willem-Alexander en koningin Máxima. En dat gaat dus écht niet met zo'n gipsen poot!'
'Ja, ja, heel vervelend. Maar wat moet ik er mee?'
'Jij moet invallen. Jij moet hem vervangen als lakei!'
'Moet ik voor lakei gaan spelen?'
'Ja, jij speelde vroeger toch ook als trompetter in het leger van de prins, dus voor lakei spelen is voor jou een makkie. En bovendien heb jij dezelfde confectiematen als mijn man.'
'Ik weet niet of ik dat wel wil.'
'Nou..., ik heb je al aangemeld, dus als je nu "nee" zegt, dan denk ik dat W.A. heel boos wordt. En..., eh..., morgenmiddag om 14.00 uur is op Paleis Soestdijk de repetitie.'

Tuut, tuut, tuut...

Een beet verbouwereerd staat Rob met zijn smartphone in de hand voor zich uit te staren. 'Dat is even lekker wakker worden..., ik als lakei? Nou dat kan gezellig worden,' mompelt hij in zichzelf.

De volgende dag staat hij precies om 14.00 uur aan de poort van het paleis. Hij trekt drie maal hard aan de bel. Even later doet Bea - gehuld in een knaloranje ochtendjas - de deur open. 'Oh, jij bent zeker de instant-lakei, fijn dat je bent gekomen.' Vervolgens trekt ze hem naar binnen, overhandigt hem zijn kostuum en zegt: 'Kleed je maar om en ga daarna vlug naar de stallen, want ze zijn de paarden al aan het inspannen.'
Boven een van de stallen staat in gouden letters "Bertha 38". Hij werpt een blik naar binnen en in het half duister staat een koe die koninklijk naar hem loeit. Terwijl hij bedenkelijk naar de koe staart, ziet hij in de verte W.A. met een steigerende hengst worstelen. Rob snelt hem meteen te hulp. 'Heb jij ook al verstand van paarden?' zegt de aankomende koning met een rood opgezwollen gezicht. 'Ja, ik ben van alle markten thuis,' antwoordt Rob.
Max zit in de koets te wachten. Een beetje ongeduldig trommelt ze met haar vingers op een hoedendoos. Maar als zij Rob ziet verschijnt er een welgemeende vriendelijke lach op haar gezicht en ze roept: 'Hé, de trompetter..., de trompetterende lakei!' 'Klinkt trouwens best aardig, mompelt ze er achteraan, ik ga dat meteen twitteren!'
'Dag majesteit,' zegt Rob.
'Zeg maar gewoon Max, we zijn immers nog aan het repeteren, het is allemaal nog niet echt. Maar vanaf morgen moet je Koningin Máxima tegen mij zeggen!'
'Vertel maar wat ik moet doen,' zegt Rob.
'Doe maar hetzelfde als de andere lakeien, gewoon een beetje naast de koets lopen - maar wel in de pas blijven!'
Plotseling zegt W.A.: 'Een trompetterende lakei lijkt mij trouwens wel erg leuk. Dat is weer eens iets anders. Daar scoor ik vast goed mee bij mijn onderdanen en in de media. Weet je wat..., ik heb ineens een grandioos idee: Jij gaat op de bok zitten en dan moet je het Koningslied trompetteren. En als dat aanslaat, dan moet jij tijdens héél mijn koningschap mij overal trompetterend aankondigen. Misschien ga ik dan wel de geschiedenis in als "Willem met de Trompetter" of zoiets.'
Rob vindt het eigenlijk helemaal geen slecht idee en zegt: 'Goed, op één voorwaarde dat ik dan af en toe ook een liedje mag zingen!'
Maar Max vindt het allemaal maar niets.
'W.A., word nu toch eens volwassen! roept ze vanuit de koets. Rob gaat gewoon naast mij lopen, net zoals die andere lakeien.' 'Wat een onzin,' mompelt ze er achteraan.
Met een sip gezicht kruipt W.A. vervolgens in de koets. 'Nou dacht ik dat ik een leuk idee had, maar nu is het weer niet goed,' zegt hij.
'Het was een hartstikke leuk idee, maar het denken moet je aan mij overlaten. Dat hadden we toch afgesproken, ja toch? En die Bertha 38 blijft morgen ook in de stal!'
'Dat koningschap begint mij steeds meer tegen te staan,' moppert W.A.
Rob probeert de boel een beetje te sussen en zegt:' Weet je wat, ik zal een heel speciaal Koningslied componeren - waarvan de melodie niet is gestolen en..., in perfect Nederlands - en dat gaan wij dan morgen samen op het bordes zingen. En als je wilt, dan trompetter ik er ook nog wat bij. De mensen op de Dam zullen het geweldig vinden, en tegen de pers zeggen wij dat jij dat lied samen met mij hebt gemaakt.'
Nou, W.A. vindt het een geweldig idee, en ook Max stemt toe.
En - terwijl Rob naar Max knipoogt - voegt hij eraan toe: 'Dan ga jij de geschiedenis in als "Willem de Muzikale".'
W.A. glundert van oor tot oor en zegt: 'Jij krijgt morgen van mij alle lintjes die we in huis hebben!'

Als Rob later op de middag thuiskomt staat Buuf al ongeduldig aan de voordeur op hem te wachten.
'Hoe is het allemaal verlopen?' vraagt ze nieuwsgierig.
'Nou, het ging van een leien dakje, en bovendien krijg ik morgen alle lintjes die er maar zijn. Jij zult mij dus in het vervolg moeten aanspreken met "Sir Rob de Nijs" of zoiets, en..., héél diep voor mij moeten buigen!' En terwijl hij haar een stofzuigerslang in haar handen drukt, zegt hij lachend: 'Hier, pak aan, zuigen kreng.'
Al zuigend roept Buuf: 'Wat zou ik toch moeten zonder zo'n lieve buurman zoals jij?'

Rob gaat vliegen

"Zondag 21 april vliegen". Ja, het staat duidelijk in zijn agenda. Vandaag moet hij - om zijn vliegbrevet te behouden - toch echt gaan vliegen. Hij moet immers 12 uur per jaar vliegen.
Maar heel erg vindt hij dit niet, want Rob houdt van het luchtruim, daar voelt hij zich immers vrij en blij..., zo vrij als een vogel. Daarboven in die stilte kan hij goed nadenken, daar wordt zijn hoofd weer helemaal leeg, en daar kan hij ook heel goed nieuwe liedjes componeren.

Stom, hij was het helemaal vergeten, maar ja, gisteravond was het nogal laat geworden.

Ja..., een heftig optreden in een of ander boerendorp, leuke meisjes..., veel leuke meisjes en lekkere drankjes achteraf aan de bar.

'Hoe heette die tent ook alweer?' vraagt hij zich bedenkelijk af terwijl hij met zijn vingers zijn ogen uitwrijft. 'Heaven, ja, zo heette die tent. Mooie naam,' mompelt hij er achteraan.


Weet je wat ik doe, denkt hij, ik vraag of Buuf meegaat, die houdt vast wel van vliegen, die vliegt immers de hele wereld af.
Die heeft alle toeristische attracties gezien. Zij houdt van avontuur!

Hij belt Buuf. Nou, die heeft er inderdaad wel zin in. Een uurtje later zijn ze al op het vliegveld.
Een oude Piper J-3 staat ronkend klaar. Rob kruipt achter de stuurknuppel en Buuf gaat achter hem zitten. Langzaam rijden ze naar de startbaan. Rob volgt de instructies van de verkeerstoren, de krachtige viercilindermotor begint te loeien en..., off they go.

Het toestel maakt zich los van de grond en niet veel later vliegen ze door het wolkendek. 'Wat een mist, bromt Buuf, maar wel heel spannend.' De wereld onder hen wordt steeds kleiner.
Rob klimt hoger, en hoger. 'Zo meteen komen we in de hemel,' schreeuwt Buuf.
'Ja, in Heaven,' roept Rob.
Hij heeft het nog maar net gezegd als er plotseling twee engelen voor hem opdoemen. Hij denkt, die ken ik ergens van. 'Ja, van gisteravond..., van aan de bar in Heaven,' schreeuwt een van de twee. Onder haar witte jurk draagt ze sexy zwarte lingerie, dat ziet Rob direct, de witte jurk schijnt immers door. 'Ik wist niet dat jij kon vliegen, roept de engel vervolgens. Weet je nog dat wij gisteravond samen dat geweldige nummer van Jiskefet hebben gezongen, ...hemel ik heb zo'n jeuk aan mijn pemel..., zou dat uit liefde zijn..., mijn kleine lieve bengel. M'n fijne zoete stengel...'

'Nou..., ik kan mij dat allemaal niet meer zo goed herinneren,' antwoordt Rob.
'Ik anders wel, zegt de andere engel, en ook wat er daarna allemaal gebeurde.'

'Zeg..., wat heb jij gisteravond allemaal uitgespookt?' roept Buuf.
'Ik weet van niets,' pruttelt Rob tegen.

Ondertussen vliegt hij alsmaar hoger, en in de verte komt de hemelpoort in zicht. Petrus (André van Duin) staat al met beide armen uitbundig naar hen te zwaaien. Als ze dichterbij komen begroet hij hen hartelijk en roept: 'Opoe, wat is er nu weer?'
'Nee, schreeuwt Rob, ik ben het - Rob de Nijs!'

Plotseling doemt er - voor hen - een ander vliegtuigje op. Het komt recht op hen af! Rob duwt de stuurknuppel met beide handen naar beneden, en zijn toestel neemt een enorme duik. Buuf roept: 'Ik moet spugen..., ik moet kotsen.'

Het vliegtuigje duikt dieper en dieper..., richting aarde. 'Ik krijg hem niet omhoog..., ik krijg hem niet meer omhoog..., we gaan crashen,' schreeuwt Rob. Dan volgt er een harde klap en daarna..., niets meer. Radiostilte.
Als Rob en Buuf wakker worden zitten ze in een grote dampende soepketel tussen stronken prei, wortels en uien. 'We worden gekookt,' roep hij verschrikt uit.' 'En zie je daar die dansende inboorlingen, zegt Buuf, we zitten volgens mij in een stripverhaal van Sjors en Sjimmie..., dit kan toch allemaal niet!'

Buuf knijpt in Rob's arm. 'Word nu toch eens wakker langslaper, het is al bijna half drie.' Verdwaasd opent hij zijn ogen. 'Sorry, het was vannacht weer zo ontzettend laat..., en ik had weer zo'n hele rare droom.

Feest bij Rob

Zondag. Vandaag is het feest in Huize Rob. Gisteren heeft hij alle inkopen gedaan. Ja, hij is er klaar voor. Hij heeft 11 Bourgondische vrienden, en om de beurt geven ze iedere maand een eetfeestje. En nu is Rob dus aan de beurt. Hij doet zijn rood-wit geblokte schort voor en zet een vrolijk muziekje (Visite van Lenny Kuhr) op. 'Ja, dat klinkt lekker, altijd maar naar je eigen muziek luisteren gaat ook vervelen,' mompelt hij in zichzelf.

In zijn woonkamer staat een grote tafel - geschikt voor 8 personen. Dus gaat Rob naar Buuf, die hem graag haar tuintafel leent. Even later staat hij bedenkelijk naar de twee tafels in de kamer te staren.

'Tja, dat wordt passen en meten, want als je ze tegen elkaar zet, en er moet iemand naar het toilet - dan heb je een probleempje. Dan staat die vitrinekast in de weg,' zegt Buuf.
'Die kast blijf daar staan,' zegt Rob een beetje knorrig.
'Oké, jij je zin,' zegt Buuf.
'We kunnen die tafels toch ook los van elkaar zetten, dan kunnen de mensen er tussendoor lopen.'
'Ja, maar dan kunnen ze het eten niet doorschuiven. Of wil jij soms elke tafel apart indekken?'
'Ja, daar heb jij ook weer gelijk in. Misschien kunnen we die tafels beter gewoon tegen de muur schuiven en dan moeten ze het eten zelf opscheppen. Een soort van staand buffet..., dat is misschien ook wel gezellig.'
'Nee joh, met z'n allen aan een lange tafel is veel gezelliger, maar dan moet die vitrinekast er toch echt uit!'
'Nee, daar staat mijn verzameling tinnen soldaatjes in, en daar mag niets aan veranderd worden. Kijk, dit is "de Slag bij Waterloo" en..., hieronder staat "de Inname van Den Briel". Nee, daar blijf je met je vingers vanaf!'
'Ik wilde je alleen maar helpen, maar goed, dan moet je het zelf maar weten.'

En..., weg is Buuf.

Rob snelt naar de keuken en begint ijverig met potten en pannen te rammelen. Het wordt een Indische rijsttafel - de specialiteit van Rob. Als hij net de laatste hand legt aan de gamba's in tamarindesaus, gaat de deurbel. Hij kijkt op de klok. 'Aha..., vier uur, daar zul je de eerste genodigden hebben. Mooi op tijd,' mompelt hij.

Langzaam druppelen de gasten binnen. Ze genieten allemaal van een aperitiefje, kletsen wat bij - hoe is het met jou..., nou, jij ziet er ook goed uit..., hoe gaat het met de zaak...? Ja..., crisis hè... - enzovoorts, enzovoorts. Rond zessen serveert Rob het eten op tafel.

"Oh, wat ziet dat er allemaal lekker uit, en het ruikt ook zo lekker", klinkt het van alle kanten. 'Wel jammer dat die tafels zo ver van elkaar staan,' zegt er iemand. 'Ja, niet echt gezellig,' beaamt zijn buurman. En naarmate de avond vordert en de drank rijkelijk vloeit, worden de tafels steeds dichter tegen elkaar geschoven.

'Die vitrinekast staat behoorlijk in de weg,' zegt een gevulde dame die juist van het toilet terugkomt. Even later wordt de kast aan de kant geschoven en niet lang daarna beginnen er mensen met de tinnen soldaatjes te spelen. Eerst wil Rob nog wat tegensputteren, maar als er iemand - die juist Napoleon boven op een berg met rijst heeft gezet - roept "Robje wees nu geen spelbreker", geeft hij zich gewonnen.

Kanonnen bulderen, paarden hinniken, rookpluimen stijgen op, en aan alle kanten van de tafel klinkt er pang, boem, beng... De oorlog is begonnen! Tussen gepelde gamba's, heuvels van kroepoek en bergjes saté wordt de Slag bij Hamelen nagespeeld. De hertog van Wellington ligt languit in de haaienvinnensoep, generaal Blücher drijft in de foe yong hai en neergeschoten soldaten spartelen hulpeloos in de pindasaus.

Rob kan het natuurlijk niet laten, en op het hoogtepunt van het feest loopt hij trompetterend door de kamer, gevolgd door twee wulpse dames - gewapend met wapperende vlaggen - die vrolijk lallend "Jan Klaassen was trompetter in hart en ziel" uitschreeuwen.

Oh, oh, oh..., wat een feest!

Snorrenmondje

'Puf..., puf. Het is weer zondag,' puft Rob. In zijn blauwe pyjama met witte strepen staat hij voor het beslagen raam van zijn slaapkamer. Hij staart een beetje voor zich uit en denkt aan een kunstveilingman met een snorrenmondje, die hij afgelopen week bij een uitzending van DWDD zag.

'Zo'n man heeft volgens mij altijd plezier,' mompelt hij in zichzelf. En met zijn wijsvinger tekent Rob een zelfportret - met een snorrenmondje - op het raam. Hij begint er spontaan van te grinniken.

'Moet ik vaker doen,' mompelt hij wederom in zichzelf. Direct daarna maakt hij er met zijn smartphone een foto van. 'Prachtig, mompelt hij, die ga ik meteen op Facebook zetten.'

Even later gaat de deurbel. Het is Buuf. 'Ja..., ik zag een koddige foto voorbij komen. Ik heb hem meteen met al mijn vrienden gedeeld. Alleen moet je niet zoveel in jezelf mompelen, want persoonlijk vind ik dat bijzonder irritant.'

Rob kijkt haar bedenkelijk aan.

Oei..., zijn portret wordt - in no time - duizenden keren ge-liked. En wat een hoop reacties!

"Oh Rob, wat zie je er grappig uit"
"Maak nog eens zo'n foto, please"
"You make my day"
"Ik ga de hele zondag dansen met Rob de Nijs"
Enz..., enz.

'Dansen met Rob de Nijs?' mompelt Rob.
'Hou nou toch eens op met dat gemompel,' bromt Buuf.
'Ja..., ja, sorry, ik zal proberen het niet meer te doen.'

"Met jou doe ik graag een Route 99 in de AH"
"Zeg mijn lieve ezeltje; ik zou graag een middag jouw Shrekje zijn"
"Wij moeten beslist eens met elkaar praten"
"Ik zou graag iets met je gaan drinken, groetjes Sophy"

Wie is Sophy? denkt Rob.

En zo gaat het maar door op Facebook. Hij snapt er helemaal niets van.

'Ze zijn blijkbaar allemaal zéér gecharmeerd van jouw snorrenmondje,' kraait Buuf.
'Ja, maar het was maar in een opwelling. Ik bedoel..., het kwam allemaal door die man op DWDD.'
'Nee, geen smoesjes. Je bent nu "hot" meneer. Hartstikke hot!'

De smartphone trilt meedogenloos in Rob's pyjamabroek.
Buuf neemt op.

'Ik word hier stapelgek van,' roept Rob puffend.
'Nee, joh, je bent weer helemaal in. Er is zelf ene Roland die constant naar jou vraagt.
Hij wil met je dansen op de maan.

'Ja, maar..., dat maanproject is toch helemaal mislukt! Dat heeft die Bloks immers allemaal op zijn blog "Rob de ruimte artiest" uitgebreid vertelt. Ja, ik zat toen behoorlijk in een dip.

En..., ik ken ook helemaal geen Roland. Overigens wel een mooie naam!'

I have a dream

Er is 83 kilo ambergris (ook wel walvissenkots genoemd) in de darmen van de potvis gevonden, die op 15 december 2012 aanspoelde op de Razende Bol bij Texel. Het stinkt en het is glibberig. Maar het is ook erg zeldzaam en een belangrijk bestandsdeel dat in parfums wordt verwerkt.
De waarde wordt geschat op circa 1 miljoen euro.

Slechts weinig potvissen maken ambergris aan om de papegaaiensnaveltjes van inktvissen makkelijker uit te poepen.

In "Het Letterbeest" van woensdag 20 februari schreef ik dat de mens nu een mix van allerlei dieren kloont. Nou..., blijkbaar hebben ze dat van de natuur afgekeken.
Inktvissen met papegaaiensnaveltjes?
Het moet allemaal niet gekker worden.

Maar goed..., deze potvis had dus duidelijk last van constipatie - dan wel een moeizame defecatie - die hem/haar (volgens mij is het een vrouwtje) uiteindelijk fataal is geworden.

De enorme vis strandde dichtbij de plek waar bultrug Johanna een paar dagen daarvoor aanspoelde. Ze heeft - voor zover ik weet - nog geen naam gekregen, dus voorlopig noem ik haar maar gewoon "mevrouw Pot" (totdat het tegendeel is bewezen).

Marilyn Monroe nam altijd een bad gevuld met champagne. Jane Fonda duikt echter iedere week in een bad met ambergris. En daarom ziet ze er natuurlijk nog zo goed uit.
Maar ja, ze stinkt wel ontzettend naar ....!

Powervrouw Sacha de Boer - anchorwoman van het 8 Uur Journaal - is ermee gestopt. Annechien Steenhuizen neemt het stokje van haar over. Sacha gaat nu - ik hoorde dat toevallig bij de koffieautomaat - kotsende potvissen fotograferen.

In het gerenoveerde Rijksmuseum in Amsterdam zijn de muren geschilderd in 50 tinten grijs. Daardoor komen de schilderijen beter uit de verf, en zo wordt er tevens aan de ervaringen van de bezoeker een bijzondere erotische dimensie toegevoegd. Ja, het Rijksmuseum - dat 10 jaar lang gesloten was - doet er alles aan om weer bezoekers te trekken. Misschien ontdekken ze binnenkort - in de kelder, helemaal onder het stof - wel een heel oud schilderij van Jan Steen, voorstellende "de Pruttelende Potvis".

De Nachtwacht van Rembrandt werd (overigens heel ingenieus bedacht) door een gat - in het dak van het ondergrondse fietsenhok - het museum binnen getakeld. Dus als u binnenkort een wielrenner onhandig met een schilderij door het centrum van Amsterdam ziet zeulen, dan is het naar alle waarschijnlijkheid "de Nachtwacht" of..., "de Pruttelende Potvis".

"Deel jouw dromen met W.A. en Max", lees ik op www.deeljouwdroom.nl
Ja..., Willem komt blijkbaar maar moeilijk in slaap.
En dan gaat straks - in bed - Max zeker mijn droom (uit het grote dromenboek) aan Willem voorlezen.

Ja, ja..., ze zijn zó ontzettend rijk, dat ze alles kunnen kopen wat hun hartje maar begeert (een kilootje ambergris is voor hen dus écht peanuts), maar nee hoor, het is blijkbaar nooit genoeg. Want nu willen ze ook nog eens onze dromen hebben. Nou, mijn dromen krijgen ze écht niet!

Jan Klaassen op zaterdagavond

Paul de Leeuw stopt met zijn zaterdagavondshows. De mensen zijn toe aan iets nieuws, leest Rob in het AD. "Nederland 1 heeft iemand anders nodig. Je ziet het aan de kijkcijfers."

Met een glimlach - van oor tot oor - huppelt hij met een mandje vol met gekleurde eieren aan zijn arm, door het huis. Rob ziet zijn kans schoon. Ja, hier heeft hij lang op gewacht. Komt nu eindelijk zijn droom uit?

De bejaarden zijn binnenkort de baas, en daar moet hij op inspringen. En óók op de jeugd, die nu - omringd door allerlei elektronische gadgets - de hele dag voor hun pc hangen. "Pang..., knal..., boem", hoort hij regelmatig als zijn kleinkinderen op bezoek zijn.

'De mensen worden alsmaar ouder, maar niet gekker,' mompelt hij in zichzelf. Het zijn moderne oudjes. Ouderen van deze tijd!
Ondertussen verstopt hij - vrolijk fluitend - de paaseieren. Een paar rode tussen de sanseveria's, een paar blauwe in de boekenkast en de rest legt hij zo her en der verspreid in de kamer.

"Het Schaep in Mokum" en "Moeder, ik wil bij de Revue", zijn natuurlijk wel lekkere nostalgische programma's, maar die tijd is écht voorbij. Ja, hij gaat een zaterdagavondshow maken met gamende ouderen. Met een heleboel geknetter, gespetter en veel "pang..., knal..., boem".
En..., met veel housemuziek en bejaarden die iedere aflevering hun eigen Gangnam Style versies presenteren.

Het programma moet driedimensionaal worden uitgezonden, en hij gaat zelf - als een soort van virtuele Jan Klaassen - luid trompetterend de boel dirigeren. En Mascha Feoktistova moet zijn make-up doen. Ook gaat hij Ali B erbij betrekken, en iedere zaterdag moeten er nieuwe ex-criminele rappers van zich laten horen.

En er moet ook veel bejaardenporno getoond worden! Met veel rammelende piercings!
Ja, hij gaat op zaterdagavond Nederland laten zien dat de oudjes van nu, ook nog in andere topsporten goed zijn!

Hij ziet het al helemaal voor zich. Met zijn trompet in de hand gaat hij op zoek naar zijn smartphone. Oef..., hij trapt op een ei, glijdt uit..., en valt pardoes met zijn hoofd in het aquarium. Blub..., blub! Wilde slierten haar hangen voor zijn gezicht..., hij spuugt zelfs een goudvis uit.

Maar het kan hem allemaal niet schelen. Want hij heeft er zin in! Laat die Paul de Leeuw met zijn voorstelling "Poephoofd" maar lekker het theater ingaan. Even later tikt hij wild enthousiast het nummer van de VARA in en roept: 'En nu komt Rob er aan..., ta-ra-ta-ta-ta..., toet..., toeeet...'

Reclame op je blog

Terwijl ik op internet het nieuws afstruin, drink ik op mijn gemak een lekker bakkie koffie - zonder suiker of melk. Dat doe ik iedere ochtend alvorens ik begin te schrijven. Om wakker te worden. Zonder koffie ben ik immers geen mens!

'Hm..., heerlijk, dat smaakt goed,' mompel ik in mijzelf. Het is koffie van Douwe Egberts - van die Senseo Pads..., gekocht bij AH. Vroeger dronk ik filterkoffie, maar dit is echt veel lekkerder!

De ballpoint waar ik mijn aantekeningen mee maak, heb ik trouwens ook bij AH gekocht. Hij schrijft lekker soepel, maar..., daarover later meer.

Ja, reclame maken op je blog is helemaal in en..., "goed voor de leescijfers" lees ik ergens.

"Wat moeten wij hier allemaal mee?", hoor ik mijn trouwe lezers murmelen.
"Wij willen een verhaaltje waar wij van gaan glimlachen!"

Nou, op Cyprus lopen nu een heleboel huilende en ook briesende mensen rond, daar valt dus niets komisch over te schrijven.

En..., minister Schultz gaat de A27 verbreden. Dat is ook niet komisch. Nee, dat is heel erg voor de vogels en de dieren in het bos van Amelisweerd. Die kunnen binnenkort hun verhaal dus ook niet meer in de Fabeltjeskrant vertellen.

Ja..., niet alleen de Gay Krant is failliet.
En dat terwijl ze nu in heel Amerika het homohuwelijk er door willen krijgen. Ik vrees dat er nog een heleboel andere kranten en magazines op de fles zullen gaan. Wat dacht je bijvoorbeeld van "De Linda". Ja..., die moet ook goed oppassen!

Zo! Nu heb ik een weliswaar kort verhaaltje geschreven, maar wel reclame gemaakt voor; koffie; ballpoints; Cyprus; minister Schultz; de A27; Amelisweerd; de ex-Fabeltjeskrant; de ex-Gay Krant en..., de Linda.

Ik heb vandaag mijn best gedaan!

Yesterday

Een ijzige wind giert om het huis. Rob wordt wakker met een liedje in zijn hoofd: "Yesterday" van de Beatles. Het zal hem waarschijnlijk de hele dag blijven achtervolgen. Hij heeft dat wel vaker.

'Nou ja, beter een liedje in mijn hoofd dan enge stemmetjes,' mompelt hij in zichzelf. Stemmetjes die je vertellen wat je moet doen, of die als een soort van tweede of zelfs derde persoon tegen je praten. Gelukkig heeft hij daar nog nooit last van gehad.

Laatst stond hij ergens in een etalage te kijken - naar een mooie blouse die gedecoreerd was met vrolijk gekleurde Oosterse vogels.

Plotseling kwam er een enorme grote man - wild gebarend en vloekend - op hem toegelopen. Voorzichtig deed Rob een stapje opzij. Maar de man bleek het helemaal niet tegen hem te hebben. Nee..., opgewonden praatte hij tegen een imaginaire vriendin die hem verlaten had.

"Yesterday, all my troubles seemed so far away..." klinkt het in Rob's hoofd. Hij begint het zelfs te neuriën. 'Wel een prachtig nummer,' zegt hij tegen zijn poes.
Het lijkt of zij het refrein mee snort. Rob glimlacht.

Plotsklaps hoort hij een harde knal. Verschrikt kijkt hij naar het raam, waar blijkbaar een buizerd met gespreide vleugels tegenaan is gevlogen. Een vochtige afdruk is nog op het glas te zien en kleine bruine donzige veertjes dwarrelen als sneeuwvlokjes in het rond. Een beetje verdoofd zit de vogel ineengekrompen op de binnenplaats en kijkt Rob sullig aan.

'Tja..., eigenlijk is het mijn schuld, zegt hij tegen de roofvogel. Ik strooi voer voor de vinken, de sijsjes en al die andere vogeltjes - die daar gretig op afkomen. En..., jij hebt honger - jij lust ook wel een dik-gevoerd pimpelmeesje.'

De buizerd krabbelt even later op en kiest met een schelle schreeuw het luchtruim. Minuten lang kijkt Rob naar de steeds kleiner wordende vogel en..., opeens constateert hij dat "Yesterday" uit zijn hoofd is verdwenen.

Hij gaat achter zijn piano zitten en zingt:

Gisteren is gevlogen
Ik zag het zo net nog voor mijn ogen
Morgen komt eraan
Ja, het is echt niet gelogen

In memoriam

De laatste tijd kom ik steeds vaker in mortuariums en crematoria. Niet omdat ik daar inspiratie zoek. Maar omdat ik ouder word. En vrienden, kennissen, mensen die ik bewonder of die een deel van mijn leven zijn, er tussenuit piepen.

Zo stond ik vanavond bij de kist van een bijzonder persoon.

En ik moest even denken aan de roman "Adriaan Brouwer" uit 1948 waarin de auteur Felix Timmermans, deze schilder (die leefde van 1605-1638) schetst als een mens die leeft volgens de filosofie "Het leven is een soep met vier troostende mergpijpen: de drank, de liefde, de toeback en de kunst.
En daar heb ik het mijne van genomen."

Ja, het is de week van de memoriams. Jantje Koopmans (Van de "Eerste kus" tot en met "Rode Rozen") is niet meer.

En ook Harry Reems (acteur uit de seks-cultfilm "Deep Throat") heeft zijn potloodje er bij neergelegd. Ik heb die film nog in een duister bioscoopje in Amsterdam gezien (ik was toevallig in de buurt/liep er per ongeluk binnen/was de weg kwijt).

Boven de deur stond "49 personen". Meer mochten er niet in! Het zaaltje zat vol met potloodventers - uiteraard diep weggedoken in grijze regenjassen.
Ja..., als je ziet wat je tegenwoordig allemaal op internet tegenkomt, dan kun je Harry terecht een seksuele revolutionair noemen.

Gevangenbewaarders verliezen hun baan. Steeds meer boeven moeten binnenkort met een ketting - met daaraan een zware ijzeren bal - aan hun enkel door het leven. De Rijdende Rechter is dan eindelijk niet meer alleen. En misschien zou hij dan beter zijn naam veranderen in Roy Bean II (naar de eerste vrederechter uit het Wilde Westen). Ja..., het landschap van Lucky Luke herleeft.

En Cyprus bestaat binnenkort ook niet meer. Het wordt wellicht een bijzonder Russisch pret-eiland waar je alleen nog maar met roebels kunt betalen.

Het enige lichtpuntje van deze week was de vonds van het eerste kievitsei.

Alleen vind ik het altijd zo lullig voor die kievit. Want die zoekt zich rot.

De privacy van de pimpelmees

Gisteren was het prachtig weer, en ik heb - vrolijk neuriënd "lente is coming" - achter in de tuin twee vogelnestkastjes tegen een boom opgehangen. Even later werden ze al geïnspecteerd door nieuwsgierige pimpelmeesjes.

Op Cyprus (de geboorteplaats van de godin Aphrodite) moet zo meteen iedereen zijn spaarcentjes inleveren om de schuld van het eiland af te betalen.

"Had ik maar postzegels, bierviltjes, smurfen, suikerzakjes, voetbalplaatjes, schelpen of..., oude munten verzameld", hoor ik een oude Cyprioot brommen.

De regering is nu bang dat de mensen hun geld van de bank afhalen. Dus..., blokkeren ze de pinautomaten en sluiten alle deuren! Ja, struisvogelpolitiek werkt nog steeds.
Maar..., voor hoelang?

De Googlebril registreert alles! In een restaurant geef je je vriendin een innige verjaardagszoen. Anderen '"zien" dit en pats..., daar gaat jouw zoen naar de Googledatacentra. Wil je dat niet, dan kun je met allerlei gadgets - die jouw zoen vervagen - het afkopen.
Privacy wordt dus een dure zaak!

Vanmorgen kijk ik uit het raam en..., er ligt een dik pak sneeuw. Een koude-aanval vanuit het noorden. De macht van de Russische maffia. Ik hoor ze grommen: "In Cyprus ons zwarte geld - waar we jarenlang voor geploeterd hebben - afpakken. Dat gaat zomaar niet!"

Door het ronde gaatje in het nestkastje kijkt vrouwtje-pimpelmees - met jeukende eileiders - verbaasd naar de neerdwarrelende vlokken. Met haar spitse snaveltje pikt ze koortsachtig tegen de webcam. 'Bijna april. Hier klopt iets niet!
Of zou die nieuwe, oude zoenende paus hier iets mee te maken hebben?' mompelt ze in zichzelf.
In de verte klinkt het klaaglijke geluid van eenzame kerkklokken.

Met alle kracht - die ze in hun magere pootjes hebben - draaien de meesjes aan de webcam, en richten de camera naar buiten. 'Wat een pokkenweer,' murmelt het mannetje.

'Eigenlijk wel beter zo, piept het vrouwtje. Weg met die voyeurs! De peepshow is voorbij. Nu gaan wij de mensen bespieden. De rollen zijn nu omgedraaid.' 'Hoi, hoi..., nu hebben we eindelijk weer privacy, fluit het mannetje, nu kunnen we de hele dag lekker ongestoord wippen.'

Rob wil een frikandel

De week is voorbijgevlogen. Het is weer zondag! Het was me het weekje wel; een nieuwe oude paus; W.A. die samen met Max met daklozen moest bowlen; de Britse stand-upcomedian Eddie Izzard die een interview gaf bij College Tour; de cabaretier Pieter Derks die in DWDD eindelijk weer eens goed uit de hoek kwam (misschien omdat Youp van het Hek ook in dat programma zat) maar verder was het allemaal erg pruttig. Dat wil zeggen: algemeen geleuter. En dat wil weer zoiets zeggen als dat het nieuws zichzelf herhaalt. Het lijkt wel komkommertijd.

'Eddie Izzard is een transgender, zegt Rob tegen zijn poes. Dat is iemand die tussen man en vrouw balanceert. Hij is dus van hier en ginder. De ene dag ga je als vrouw door het leven en de andere dag (je kijkt uit het raam..., het regent) laat je je baard staan en trek je een herenkostuum aan.'

Zijn poes kijkt hem begrijpend aan.

'Vrouwen vallen op transgenders. Ze begrijpen er niets van en daarom vinden ze zo iemand spannend. De ene keer zijn ze van hun partij en dan ineens zijn ze van de tegenpartij. Een transgender is onvoorspelbaar en..., nooit saai.'

Zijn poes snort. Ze is in slaap gevallen.

De gietijzeren deurbel klingelt lekker ouderwets. Het is Buuf. 'Jij komt zeker weer een kommetje suiker of een wolkje koffiemelk lenen,' zegt Rob. 'Nee..., ik wilde het met jou over Eddie Izzard hebben! Ik bedoel: ik wil ook wel eens een dag ruilen.' 'Ruilen?' 'Ja, gewoon even transgenderen. Da's goed om uit de sleur te geraken en..., het lijkt mij ook wel heel spannend.'

Een uurtje later staat Rob samen met Buuf bij een frietkraam. Op hoge hakken strompelt hij langs de vitrine.

'Doet u mij maar een friet speciaal en een frikandel,' zegt hij met een hoog stemmetje.
En met een zware "Toren C" stem bestelt Buuf een broodje kroket met mosterd en..., nog een broodje kroket. De frietboer kijkt verbaasd naar de gekleurde nagels van Rob en zegt: 'Het carnaval is toch al lang voorbij.'

Waarop Buuf zegt: 'Wij zijn aan het genderen.'
'Gedverderrie zegt de frietboer, jullie zijn al het derde stel dat hier vandaag zo binnenkomt.'
'Ja..., het is hardstikke in,' pruttelt Buuf een beetje tegen.

Plotseling begint Rob - zo hoog als hij kan - te zingen:

De nieuwe paus trekt aan de bel...
De ene dag brengt de kardinaal hem een broodje kroket met mosterd
En de andere dag - als hij geluk heeft - patatten met frikandel

En Buuf zingt:

Frikandel..., frikandel..., frikandel...
In de hemel hebben ze vast geen patatten met... frikandel!

Lachend vallen ze in elkanders armen.

'Betalen en wegwezen,' roept de frietboer.

'Ja..., ja. We genderen al,' gniffelt Rob.
'Moeten we vaker doen,' hinnikt Buuf.

'Het moet allemaal niet gekker worden,' mompelt de frietboer.

Fernandel en de zwarte engel

Het sneeuwt. Kleine witte vlokjes dwarrelen om mij heen. Ik knoop mijn das nog vaster om mijn nek. Ik nies. In de klimop - die weelderig tegen een oude boerenschuur groeit - zie ik een paar dronken kramsvogels zich tegoed doen aan donkerblauwe bessen.

In ziekenhuizen worden steeds vaker mensen door robotten geopereerd. 'Biep..., biep. Ik nu gaan verwijderen rechternier. Oh..., biep..., biep. Sorry, was linkernier.
Ligt nu in prullenbak. Piep... piep... piep!
Biep, biep..., patiënt overleden!'

"Wij moeten strijden tegen het pessimisme en de bitterheid die de duivel ons voorhoudt", hoor ik Franciscus I zeggen. Deze seniele oude man gelooft dus nog in duivels en demonen.

Zijn Argentijnse jeugdvriendinnetje klapt uit de school. "Als ik jou niet kan krijgen dan word ik maar priester" had hij haar ooit geschreven. En alzo geschiedde het. Ik vermoed dat ook hij binnenkort heilig wordt verklaard.

Ik ga op een bankje zitten, open mijn laptop en besluit mijn verhaal van afgelopen woensdag (13 maart klik hier!) verder te schrijven.

De eenzame dronken pastoor (die met zijn hoofd tegen de wijwaterbak knalde) blijkt niet dood te zijn. Versuft wordt hij wakker uit zijn bewusteloosheid. De witte mist is inmiddels grotendeels opgetrokken en een beetje verdwaasd kijkt hij - als een soort van Fernandel - om zich heen.

Vóór hem op het altaar staat een grote zwarte engel. 'Waarom ben jij zwart? vraagt Fernandel met een brede glimlach om zijn mondhoeken. Zwarte engelen bestaan immers niet!'
'Jawel, antwoordt de engel. Er zijn engelen in allerlei kleuren. Maar wij worden gediscrimineerd. Bovendien ben ik homo. Ik heb aids en heb een geadopteerde zoon.

Stiekem had ik mij in het hoogste torentje van het Vaticaan verscholen. Maar helaas werd ik tijdens een razzia ontdekt, en toen heeft Franciscus I mij de tempel uitgejaagd. Een duivel, een duivel!, schreeuwde hij woedend.'

'Voor zo'n monster wil ik geen pastoor meer zijn, zegt Fernandel terwijl hij twee glazen rode wijn volschenkt. By the way..., ik ben geen homo, maar door dat gedoe met het celibaat, ben ik wel heel eenzaam geworden. Kunnen wij samen niet iets nieuws beginnen? Een kerk met zingende Blues Brothers lijkt mij wel wat!'

'En mag Whoopi Goldberg dan ook meedoen?' vraagt de engel. 'Natuurlijk, die moet zeker van de partij zijn. En ik wil ook veel Gangnam Style!'

Ik klap mijn laptop dicht en denk bij mijzelf: het moet allemaal niet gekker worden.

p.s. Voor de ongelovigen onder u. Fernandel is het pseudoniem van de Franse acteur, komiek en zanger Fernand Joseph Désiré Contandin. In de jaren vijftig - van de vorige eeuw - was hij vooral bekend door zijn rol van komische pastoor in de reeks van "Don Camillo" films.

Paus Franciscus I

Shit! Boven de weilanden vormt zich een laag mist die alsmaar dikker wordt. Langzaam rukt ze op naar de huizen. En even later wordt ook mijn huis ingepakt. Nieuwsgierig open ik een raam. Plakkerige slierten witte rook vullen kringelend mijn kamer. Ik zie geen hand meer voor ogen.

Gelukkig kan ik blind typen want anders was dit verhaaltje er nooit gekomen. De rook slaat op mijn longen. Uch..., uch... Die kardinalen in Rome proberen mij te vergiftigen!

'Wat voor nieuwe paus is dit nu weer?' schreeuw ik hoestend en proestend door het geopende raam.

Maar ik krijg geen antwoord. Niemand schijnt mij te horen.

'Zou het een kleine, dikke jonge paus zijn, of juist een lange, magere oude paus?' mompel ik in mijzelf. Maar wat maakt het eigenlijk uit! Hij zal vast geen haar beter zijn dan de vorige. Zolang de katholieke kerk nog steeds voor het celibaat is en tegen homo's, de pil en condooms, verandert er toch niets.

De rook is verstikkend. Ze kruipt zelfs in mijn poriën. Ik voel mij gelijk een gerookte makreel.
Nee, erger nog; als een gerookte bruine kermis-paling. (Wilt u er een servetje bij? Ja, graag!)

Overal om mij heen luiden er kerkklokken. Maar de mensen houden angstvallig hun ramen en deuren gesloten. En de enkeling die zich toch buiten waagt, kan door de vette witte rook de kerk niet vinden. De kerken blijven dus leeg (de meesten waren toch al bijna leeg, maar dat terzijde).

Ergens tast een eenzame dronken pastoor - met een glas rode wijn in zijn hand - in het duister.
Hij neemt nog een laatste trekje van zijn sigaar - hij heeft besloten om te stoppen met roken.
Want als je je eigen sigarenrook niet kan zien, heeft roken ook geen enkele zin meer.

Op handen en voeten zoekt hij zich een weg naar het kruis. Maar hij kan Jezus niet vinden. Plotseling stoot hij tegen een doos met hosties. Het glas wijn valt uit zijn hand en..., hij glijdt gestrekt - bijna sierlijk - over de koude kerkvloer. Vervolgens knalt hij met een flinke klap tegen de wijwaterbak. Blub..., blub..., klinkt het hol.

En terwijl hij zijn laatste adem uitpuft, gorgelt hij: 'Wat voor nieuwe paus is dit?
Een paus die zich hult in nevel, heeft vast veel te verbergen!'

Zondag! Rob kijkt er naar uit!

Het is alweer zondag. De dagen vliegen voorbij. Gisteravond een groot concert gegeven, veel applaus geoogst. Met een glimlach rondom zijn lippen wordt hij wakker. Zijn poes ligt snorrend in zijn armen. 'Wat een geweldige avond was het,' mompelt hij - nog half slapend - tegen de poes.

Het was ergens in de Achterhoek, hoe het plaatsje heette wist hij niet meer en ook de naam van de feesttent was hij vergeten.

Maar het was geweldig! Al die fans die aan zijn voeten lagen. Oh, oh, oh..., wat had hij er van genoten. Ja, het was lang geleden dat hij zo veel succes had.

De meisjes op de eerste rij hadden hem het gevoel gegeven van een jonge god. Hij had al zijn oude hits ten gehore gebracht en ook zijn nieuwe nummers gingen er in als pap.

Fluitend staat hij op. Schuift de gordijnen een stukje weg en..., hij schrikt. Sneeuw! Zijn tuin is bedekt met een dun laagje sneeuw. 'Een paar dagen geleden was het nog 20° Celsius. Op een terrasje had hij door jonge meisjes met korte rokjes zijn tatoeages laten bewonderen.
En..., zijn door de winter gebleekte gelaat was zelfs een beetje bijgekleurd.

Later op de dag had hij - een beetje aangeschoten van alle lekkere drankjes - nog "Rokjesdag..., rokjesdag, joho, joho..., eindelijk is het weer rokjesdag" voor ze gezongen.
En nu..., nu ligt er sneeuw in zijn tuin. Hij loopt naar de badkamer en boven de wastafel wast hij met koud water zijn gezicht. Vervolgens knijpt hij in zijn wangen, trekt aan zijn oorlelletjes en mompelt: 'Ik heb weer zo'n vreemde droom!'

Daarna loopt hij naar de achterdeur en even later wandelt hij op blote voeten door de tuin. Plotseling batst er een sneeuwbal tegen zijn hoofd..., en direct daarna nog een. Verbaasd kijkt hij om zich heen. Dan steekt de buurvrouw haar hoofd boven de schutting uit. En lachend roept ze: 'Lekker hè.' 'Ik zal je...,' schreeuwt Rob terug.

Even later vliegen de sneeuwballen over en weer. Rob klimt over de schutting. De buurvrouw draagt een kort rood rokje. Als kleine kinderen rollebollen ze door de sneeuw. En Rob roept alsmaar: 'Rokjesdag, rokjesdag..., laat je rode rokje zien dat wappert langs je benen, laat je rode rokje zien, jij meisje van plezier...'

Ja, ze hebben samen dolle sneeuwpret. Uiteindelijk eindigt het feest bij Rob op de bank. Gezellig drinken ze een kopje koffie.

'Ik weet niet wat er de laatste tijd allemaal met mij gebeurd, zegt hij tegen Buuf, maar sinds een tijdje beleef ik iedere zondag weer een speciaal verhaal. De ene keer als een groene indiaan..., verkleed als ruimteartiest, of..., ik kom in een bos Roodkapje tegen. Dan weer smeer ik mijzelf in met een Sissi-masker van amandelen en honing. Of, ik ben plotseling Prins Carnaval. En..., ik componeer soms liedjes die ik zelf nooit bedacht zou kunnen hebben. Een vreemde zaak!

Vroeger waren mijn zondagen vreselijk saai, vervolgt hij. Ik lag de hele dag maar in bed en draaide dan mijn oude hitsong "Zondag" helemaal grijs.

Het lijkt nu net alsof ik de hoofdpersoon in iemands verhaal ben. Iemand die mij iedere zondag weer iets nieuws laat beleven.'

'Gezellig toch,' zegt Buuf terwijl ze hem bedenkelijk aankijkt.
'Jazeker, mompelt Rob, ik kijk er iedere zondag naar uit.'

Goedele Liekens is de sigaar!

De emir van Qatar koopt - in plaats van een paar nieuwe Lamborghini's - voor 8,5 miljoen euro zes Griekse eilanden. Een van de eilanden is Ihaka waar de mythologische held Odysseus woonde.
De Arabier wil er paleizen neerzetten voor zijn kinderen en zijn vrouwen. En misschien gaat hij er tabak verbouwen. Griekenland kan dat geld natuurlijk goed gebruiken.

Wat als de economische crisis doorzet? Verkopen wij dan zo meteen ook onze Waddeneilanden?

Op het jaarlijkse Cubaanse sigarenfestival "Festival del Habana" showde Goedele Liekens er de Cohiba-jurk - van de Antwerpse modeontwerpster Charlotte Pringels.

Slechts gehuld in een paar sigarenbladeren beklom zij sexy de catwalk.

Fidel Castro rook er aan. "Goede tabak, eerste klas kwaliteit! Ik heb Goedele altijd een tof wijf gevonden, een vrouw met ballen en..., nu ruikt ze ook nog eens zo lekker", zei hij tegen een verslaggever.
Ja..., de rondborstige seksdeskundige is nu duidelijk de sigaar!

Op 30 april krijgen we de nieuwe Koningsspelen. De Middeleeuwen herleven! W.A. gaat - gehuld in harnas - ringsteken te paard. Onze nieuwe koningin aanschouwt de spelen vanaf de tribune.
Of Goedele dan naast haar mag zitten is maar de vraag, want Max rookt volgens mij geen sigaren.

"De ijsbeerhuidenhandel blijft - ondanks dat dit prachtige dier met uitsterven wordt bedreigd - gewoon bestaan", lees ik ergens.

Laten we hopen dat het op Koningsdag mooi weer is. Want als het een koude dag wordt, en W.A. waagt het om zijn ijsberenjas aan te trekken, dan is ook hij de sigaar.

Ik denk dat de Republikeinen - aangevoerd door de Partij voor de Dieren - hem dan zeker met witte vlaggen en wimpels te lijf zullen gaan. W.A. gaat dan de geschiedenis in als "de laatste koning der Nederlanden" - een ex-marinier die slechts één dag voor koning speelde.

In 2018 is Jozef Bloks gestopt met "Nieuws met een glimlach".

Sindsdien schrijft hij op dit zelfde blog verhaaltjes over wat hij in Altea - Spanje allemaal beleeft.

En... hij maakt leuke t-shirts met: Lippies, leuke quotes, muziek en kunst.
Kijk hiervoor op Spreadshirt.com

Rokjesdag

Lente. Het was vandaag nog warmer dan gisteren. Misschien was het in de zon - en uit de wind - wel 20° Celsius! Ja, vandaag was het zeker de eerste "Rokjesdag". Erg vroeg voor de tijd van het jaar, want normaal is dat pas midden april. Terrassen vol meisjes met korte rokjes. Als Martin Bril nog leefde, zou hij wellicht ogen tekort zijn gekomen. Hij zou euforisch zijn geweest.

Op de Campo di Fiori in Rome schittert een splinternieuwe Lamborghine Venemo in de zon. Een ranke dame (van een promotieteam) in een kort zwierig rokje vertelt mij dat hij slechts 3,5 miljoen euro kost.

'Nou..., doet u er mij maar 2, zeg ik. Eentje (een groenkleurige) voor door de week en een goudkleurige voor in het weekend. Ik wil er wel graag een bosje bloemen bij.'


Vanmorgen zat er een goudvink (een mannetje) bij mij op de voederplaats in de tuin. Kijk, daar word ik nou blij van. Dit prachtige vogeltje met zijn rozerode buikje en zwarte kopje - dat normaal vrij schuw is - at bijna uit mijn hand.

Als vogelspotter hoef ik er tegenwoordig niet eens meer op uit te trekken, ze komen blijkbaar allemaal naar mij toe. En nog wel op een doordeweekse dag. Ik ben benieuwd naar wat voor vogels er komend weekend in mijn tuin zullen neerstrijken.

Als het maar geen sprinkhanen zijn! Laat die maar lekker in Israël.
En mochten die groene beestjes massaal deze kant op vliegen, dan ramen en deuren dicht, want ze vreten je letterlijk kaal!

Een pinguin ei

Heeft Rob de Nijs geluk dat ik vandaag geen verhaaltje over hem heb geschreven? Het is nu na twaalven, om precies te zijn: het is 12.29
En - uit verveling - kijkt hij op tv naar een van die stomme Amerikaanse detective series.

Het was maar een saaie dag. Geen seks, drugs en rock en roll! Nee, gewoon als een oude vent in bed liggen wachten..., op wat?

Op de nieuwe leuke buurvrouw, die misschien wat suiker komt lenen?

Of wachten op een telefoontje van een oude vlam? "Hé, Rob, ik vond in een oud snoeptrommeltje een viltje met jouw naam en telefoonnummer. En ik dacht: zal ik hem eens bellen?"

Maar niets daarvan. Op de tv is nu een uitzending met Eva Jinek: bankdirecteuren ontvangen nog steeds miljoenenbonussen. 'In mijn vocabulaire was vroeger een bonus iets anders. Dat was iets wat niet erg fris rook, mompelt hij in zichzelf. Ik ben absoluut geen Calimero, maar dit is allemaal absoluut oneerlijk!'

Terwijl ik dit schrijf, vraag ik mij af of Rob mijn mening deelt? Ik denk van wel!

Laat ik het vrolijk houden. Ik vind Eva een hele leuke dame, en misschien begrijp ik dat zij Bram Moscovitch heeft gedumpt. Bram vind ik ook een toffe peer. Heel voorkomend, geestig en een goed advocaat, maar... wellicht te oud voor haar.

Halina Reijn - die ook in haar programma zit - zegt dat iedereen recht heeft op geluk, of... zoiets dergelijks. Zij heeft dat vanuit haar opvoeding zo meegekregen.

De homoseksueel Lodewijk Asscher - die naast haar zit - zegt dat de werkeloosheid stijgt. Poetin maakt rare sprongen. Het is een tijd van moeilijke keuzes, maar alles komt goed.

Rob wordt er niet goed van. Hij wil gewoon fijne liedjes zingen. En op zondag wil hij even nergens aan denken. Hij zapt verder. Een horrorfilm..., daar heeft hij helemaal geen zin.

Zap..., zap. Een natuurfilm "March of the Pinquins" - met commentaar van Urbanus. Een stel gehandicapte vogels..., maandenlang met een ranzig ei tussen hun poten, en - als het ei niet breekt - dat er dan uiteindelijk een babypinguin uitkruipt.

'Wat zit de natuur toch merkwaardig in elkaar', mompelt hij in zichzelf.

De hele dag heeft hij in bed gelegen. Nu staat hij op. Hij sloft naar de keuken en slaat een paar plofkipeieren in de pan, een lapje ham erbij... 'Hm..., dat ruikt goed'. Even later zit hij op de bank zijn "ontbijt" te verorberen. 'Morgen is er weer een nieuwe dag', zegt hij tegen zijn poes.

Voordat hij - wéér - gaat slapen, kijkt hij even op internet. 'Verdomme, mompelt hij, heeft die Bloks toch nog een verhaaltje over mij geschreven'.

Geen verhaal

Vandaag geen verhaal. Ik ben benieuwd wie dit nu weer allemaal lezen. Misschien wel politici, want die lullen alleen maar om te kunnen lullen. En..., er is zoals gewoonlijk geen verhaal! Wie zijn er eigenlijk dan wel zinvol met "het verhaal" bezig? Ik vrees maar weinigen onder ons. "Och, we doen ons ding", hoor ik de mensen vaak zeggen.

Op de televisie zie ik omroepen die tegen het koningshuis zijn, maar nu W.A. koning wordt, hebben ze het over niets anders. Ja, de kijkcijfers tellen!

Wat is eigenlijk een goed verhaal? "Het diner" van Herman Koch? "Vijftig tinten grijs"? Het zijn allemaal verhalen voor op de salontafel.

Ja, dat staat chique en het getuigd van intelligentie. Ja..., dan hoor je erbij!


Ik was laatst bij een repetitie van Carte Blanche waar de acteur Stefan Jung, samen met een stel verstandelijk gehandicapten, aan de voorstelling "Woyzeck" werkte. Het maakte grote indruk op mij! Dit is pas een verhaal, dacht ik toen.

Veel mensen kletsen de hele dag als een kip zonder kop. Gewoon om de dag vol te kletsen. Morgen is er weer een dag. "Wat heb je nu je hele leven gedaan?, vraagt Petrus. Ja, nou..., alleen maar gekletst."

De kranten, de televisiejournaals... Als ik na veertien dagen vakantie weer thuiskom, blijkt dat ik helemaal niets gemist heb.

Soms heb je iemand aan de lijn..., je legt je smartphone naast je neer en je hoort die andere persoon door ratelen. Je gaat even naar het toilet en als je daarna weer opneemt, zegt die ander: 'luister je wel?'
'Ja, ja, ik luister', lieg je, en vervolgens kletst het aan de andere kant gewoon weer door.

Ik vraag mij wel eens af of wij - in deze moderne tijd - nu zoveel intelligenter lullen dan in bijvoorbeeld "de Middeleeuwen". Och..., toen waren de conversaties misschien simpeler, maar het verhaal ging wellicht ook nergens over.

Ezeltje-strek-je

In Zuid Afrika is in diverse vleesproducten ezelvlees aangetroffen. Geen wonder dat het daar niet erg opschiet. Argumenten als "het is er zo warm..., daar word je hartstikke lui van. Te lui om te werken en..., zelfs te lui om te studeren", gaan dus niet meer op.

Vroeger hielden wij de arme negertjes met kralen en spiegeltjes dom. Tegenwoordig doen we dat dus met vlees van ezels.

Benedictus XVI blijft in het Vaticaan samenhokken met zijn knappe secretaris aartsbisschop George Ganswein (ook wel de George Clooney van het Vaticaan genoemd).

Hij doet het huishouden, terwijl Benedictus de hele dag in zijn stalletje op een ezel rondrijdt.

Wanneer geven ze nu toch eens toe dat ze gewoon een leuk homokoppel zijn. Maar ja, dat mag natuurlijk weer niet van Poetin.

"Het orakel van Washington". Binnenkort mag je voor 500.000 dollar 4 keer per jaar in het Witte Huis bij Obama op bezoek.

'Beste Obarack, hoe ziet mijn toekomst er uit?'
'Nou..., ik zie..., ik zie..., dat jij eerst jouw vader gaat vermoorden en daarna duik je gezellig met je moeder in bed.'
'Maar mijnheer de president..., zie ik er soms zo dom uit? Dat gelooft toch niemand!'

‘Oh, sorry. Ik zie..., dat jij sigaren rookt. En op een dag duikt er een stagiaire onder jouw bureau.’
‘Goed zo Obarack, dat klink al aannemelijker.’

W.A. wordt binnenkort koning, en de politiek sluit - ten tijden van een crisis - een Oranje-akkoord. Het is dus eigenlijk een soort van Ezels-akkoord dat wellicht weldra het einde van de oranjegekte inluidt. Oranje is zo meteen synoniem aan: dom!

Ezeltje-strek-je, Tafeltje-dek-je, Knuppel-uit-de-zak!

De verdwaalde zeemeermin

Vissers mogen hun bijvangst niet meer teruggooien. Ja, het is crisis! Dus binnenkort eten we gefrituurde haai, gerookte kwallen en héél voorzichtig kogelvis.

"De Titanic wordt herbouwd - dan kunnen de mensen beleven hoe het was om in die tijd op zo'n bijzonder schip mee te varen", leest W.A. ergens in een krant.

'Die boot moet ik hebben, zegt hij tegen Max. Daarmee wil ik - als de nieuwe koning van Nederland - op 30 april mijn intocht over het IJ maken.

Want dat imponeert!'

'Ik hoop alleen niet dat dat schip óók vergaat, want dan hebben wij maar heel even voor koning en koningin kunnen spelen. Dan is het sprookje snel uit,' zegt Max gniffelend.

Na een paar telefoontjes is de Titanic geregeld. W.A. houdt natuurlijk ook van vissen. En terwijl Max naar de toeschouwers op de kade zwaait, haalt hij zijn netje op. 'Hé, wat zit er nu toch in? Een verdwaalde zeemeermin! Normaal gooi ik die terug, maar dat mag niet meer, want tegenwoordig moet ook de bijvangst "geconsumeerd" worden.

Nou, daar ga ik dan vanavond eens gezellig in mijn nieuwe gouden badkuip mee spelen. Die plastic eendjes begonnen mij de laatste tijd toch al te vervelen,' mompelt hij in zichzelf.

De verdwaalde zeemeermin kijkt hem gelukzalig aan.

'Die Koningsdag kost 7 miljoen euro, zegt hij zuchtend tegen haar. Waar haal ik in godsnaam dat geld toch vandaan? Weet je wat ik doe? Jij moet vanavond samen met Max en mij op het bordes gaan staan. En dan presenteer ik jou als mijn speciale maîtresse.

Ik laat de Dam afzetten en als iedereen (ze verwachten 1 miljoen bezoekers) 10 euro entree betaalt, dan ben ik uit de kosten. En..., dan heb ik nog 3 miljoen over om iets leuks mee te doen. Oh, oh, oh..., wat ben ik toch geniaal!'

'Jij moet dan natuurlijk wel flink met je staart wapperen, want dat vinden de mensen vast heel leuk.'

Afgekeurd voor misdienaar

Kardinaal Keith O'Brien van Groot Brittannië stapt op in verband met ongewenst gedrag. Ook hij heeft dus zijn handen niet thuis kunnen houden. Een stelletje griezels zijn het. Poten af van kinderen! Sinds kort gaan de koude rillingen al over mijn rug als ik ergens kerkklokken hoor luiden.

Hier valt dus absoluut niets leuks over te vertellen. Dus rest mij enkel mijn eigen ervaringen met die vreemde mannen in lange rokken op te tekenen. Want zeg nou zelf, welke normale vent gaat er nu in een lange soepjurk op een altaar staan. Dat zegt toch eigenlijk al genoeg!

En dan roept zo iemand: 'Komt allen tot mij.'
Ja..., dat zou hij wel willen.

Maar goed, ik was nog maar net uit de luier, toen ik op de kleuterschool werd overgeleverd aan een stelletje bejaarde grijpgrage nonnen.
Want als ik wel eens in een boek met bijbelse plaatjes zat te neuzen, hingen ze regelmatig - als een soort van tante Ursula's - met hun grote borsten over mijn schouder.
Alleen hebben ze mij nooit te pakken gekregen!


Op de Lagere School waren er gelukkig geen nonnen of broeders te bekennen.

Toen ik een jaar of acht was, deed ik - aangespoord door een vriendje - auditie voor misdienaar.
Op een woensdagmiddag meldde ik mij achterin de kerk. In de sacristie moesten wij ons omkleden. Ik kreeg een wit jurkje aan en even later betraden wij het podium. Samen met mijn vriendje moest ik achter de zwevende pastoor neerknielen.

Met mijn ene hand moest ik zijn rok (die veel weg had van een beddensprei) vasthouden en met mijn andere hand moest ik met een stel belletjes klingelen. Ik klingelde natuurlijk veel te luid, te lang, of... wellicht op het verkeerde moment. Doordringend keek de beddensprei-man mij aan. Ik zag hem denken: dat jongetje is te brutaal, daar heb ik niets aan.

Nee, hij zocht gewillige koorknapen. Jongetjes die letterlijk vóór hem knielden. Na de voorstelling kreeg ik te horen dat ik totaal geen talent voor misdienaar had. Maar stel dat ik wel was goedgekeurd, dan had ik er toch voor bedankt, want die man stonk verschrikkelijk naar sigarenrook, drank en naar nog iets, dat rook als zure pap.

Na de lagere school kwam ik op de M.A.V.O. terecht. Waar het lerarenbestand bestond uit gewone mensen, én broeders - die gezellig samen in een soort klooster woonden. Ik herinner mij een broeder met een hele grote neus. En omdat hij Franse les gaf, had hij natuurlijk de toepasselijke bijnaam "Le Nez".

En er was ook een heel klein broedertje (volgens mij was hij nog geen 1,50 meter), die gepest werd door die andere broeders. Ja, van je vrienden moet je het hebben!

Behalve dat ze losse handjes handen en..., als de pauze om was, wel erg lang in de toiletten bleven rondlummelen totdat de laatste leerling zijn gulp dichtdeed, heb ik niet echt veel last van ze gehad.

Och, ik heb gewoon geluk gehad.

Rob goes for president

Bejaardentehuizen gaan sluiten. Rob's toekomst valt in duigen. Nog een paar jaartjes zingend door het land, en dan zijn laatste jaren slijten in het bejaardentehuis. En alleen nog maar op zondag optreden voor zijn bejaarde medemens. Ja, zo had hij zich dat voorgesteld.

Op internet leest hij, dat hij niet de enige is met een obstinaat gevoel. En dat is nog zachtjes uitgedrukt, want eigenlijk is hij woedend. Zijn leven lang heeft hij de mensen met zijn liedjes vermaakt en nu laat de regering hem - en al die andere bejaarden - als dank: barsten.

De telefoon rinkelt. Hij neemt de hoorn op. "Of hij...? Op het Malieveld..." 'Ja, natuurlijk! Jazeker, ik kom er direct aan,' zegt hij met een bijna grommende stem. Onmiddellijk daarna rent hij naar de kast en zoekt haastig naar zijn trompet. 'Een bejaardenopstand! En of hij die wil aanvoeren, mompelt hij in zichzelf. Natuurlijk doe ik dat!'

Vlak voordat hij vertrekt, kijkt hij nog even naar het NOS journaal. Sacha de Boer zegt bijna opgetogen: 'Eindelijk is het dan zo ver. Vanuit alle delen van het land trekken honderdduizenden bejaarden met of zonder rollator richting Den Haag.
Het hele wegennet is geblokkeerd!'

Even later rent Rob luid trompetterend de straat op. Uit allerlei hoeken en gaten komen er ouderen tevoorschijn, en sluiten zich bij hem aan. 'Volg mij, schreeuwt hij, ...op naar Den Haag!'

Op het Malieveld slaan de bejaarden massaal hun kamp op. En als de M.E. wil ingrijpen ontstaan er Monty Python-achtige taferelen.
Want de oudjes slaan met hun wandelstokken en paraplu's genadeloos in op de politie, die daarna snel afdruipt.


"Hier valt niets tegen te beginnen", hoor ik een commandant met een pijnlijk gezicht zeggen.

Mark Rutte en Diederik Samsom proberen de menigte nog tot bedaren te krijgen. Maar dat lukt totaal niet. Nee, het werkt zelfs averechts. Woedende senioren storten zich op de bewindslieden, en... gijzelen hen!
"Aan de schandpaal ermee... Op naar het Binnenhof", hoor ik mensen roepen. Politici vluchten alle kanten op en niet lang daarna wordt de Tweede Kamer door de bejaarden ingenomen.

Als Rob de kansel betreedt, klinkt er een enorm gejuich en van alle kanten roepen de aanwezigen: 'Rob for president... We want Rob for president!' Hij maant de uitzinnige menigte tot stilte, maar het helpt niet. Pas als hij een paar keer luid trompettert, wordt het langzaam stil.

Omringd door talrijke journalisten neemt hij het woord.
'Yes we can! Yes I can! Ja, ik zal graag jullie president zijn... Wij, die ons leven lang hard gewerkt hebben.... Wij laten ons onze bejaardentehuizen niet afnemen. Wij laten ons niet afdanken. Vanaf nu zijn wij de baas! Zijn woorden worden met een luid applaus onthaald.

En terwijl Rob met een gelukzalige glimlach om zijn mond de zaal rondkijkt, wordt er plotseling hard op zijn voordeur geklopt. Hij schrikt wakker uit zijn droom.... Het is zijn oude buurvrouw van zesennegentig. Verdomme, denkt hij... Helemaal vergeten. Ik had beloofd om vandaag met haar sneeuwballen te gaan gooien.

In zichzelf mompelend, sloft hij teleurgesteld naar de deur. 'Wat een fantastische droom was dat. Eigenlijk te mooi om waar te kunnen zijn. Hij als president van het bejaardenland..., president van een nieuw Nederland. Jammer..., dat het maar een droom was.'

In memoriam: Atje Keulen-Deelstra

Atje Keulen-Deelstra - voormalig Europees- en wereldkampioene allroundschaatsen en daardoor de meest succesvolste schaatsster van Nederland allertijden - is op 74 jarige leeftijd overleden.
Een stoere Friese boerin die de - met doping doordrenkte - Russinnen nog aan kon.
Ja, dat was een geweldige vrouw..., een standbeeld waard!

De steigers van het gerestaureerde Paleis op de Dam waren amper weg, of wildplassers beschadigden de poreuze stenen alweer met hun urine.

Nu staan er hekken voor, maar er wordt gezocht naar een meer esthetische oplossing.

Er is dus een prijsvraag uitgeschreven voor het beste idee om het wildplassen tegen te gaan.



Ik open de deur van het toilet, rits mijn gulp open en terwijl ik kletterend mijn urine in de pot stort, denk ik: nou, volgens mij zijn er vast wel een aantal ludieke oplossingen!

Zo zouden ze er - aan de onderkant van het gebouw - elektriciteit op kunnen zetten die alleen op urine reageert. Of snipscharen in de muren verbergen, die met een ouderwetse harmonicaveer naar buiten schieten, en dan..., snip - uit met de plaspret.

Of schrompelchemicaliën gebruiken, en dat er dan een soort van anti-viagraspray uit de muren spuit. Of snip-drones die rondom het paleis vliegen en die iedere zich exposerende penis een kopje kleiner maken.

Of ouderwetse stortbakken met pek en veren. Of schuim- en verfkanonnen. Of stempelautomaten die als een soort van bokshandschoenen uit de muren knallen en die in niet afwasbare fluorescerende letters "A.W.P.-er" op de voorhoofden van de wildplassers printen.
Of een prostaatverkalkingsapparaat waardoor de overtreder tijdelijk begint te druppelen.

En wat dacht je van het Sodom en Gomorra verhaal. Daar heb je alleen maar een sullige parkeerwachter voor nodig die op een fluitje blaast. De verbaasde W.P.-er kijkt vervolgens om en verandert dan plotseling in een zoutsculptuur. Amsterdam krijgt er zo weer een geweldige attractie bij! Daar is Manneke Pis van Brussel niets bij.

Met een voldaan gevoel doe ik mijn broek weer dicht en mompel: 'Ik denk dat ik burgemeester van der Laan maar eens een mailtje ga sturen, want ik heb zo nog ideeën genoeg.'

Het Letterbeest

Paardenvleesschandaal gaat globaal! Nou..., ik hoop dus niet dat het paard van Sinterklaas of..., een van de troetelpony's van Ankie van Grunsven zo meteen ook op mijn bord prijkt.

Gisteren schreef ik dat er misschien ook vlees van ezels in allerlei producten zit, en dat je daar zo dom van uit je ogen gaat kijken! Of dat je in een restaurant kalkoen zit te eten, terwijl het in werkelijkheid een doodordinair plofkonijn is.

Het wordt allemaal nog veel erger. Wat dacht je van al die laboratoria proefdieren. Muizen, ratten, apen..., ja, ze gaan allemaal als balletjes in de groentesoep.

En we worden op alle fronten gefopt. Want ook AkzoNobel doet er gretig aan mee. Door de crisis verkopen ze nu blijkbaar aanzienlijk minder verf. Vooral de gele verf - waar veel kanariepietjes in verdwijnen - doet het momenteel erg slecht.

Dat is natuurlijk goed nieuws voor die vogels, zou je denken. Maar helaas, want nu gaan de gele pietjes veelal in de eigen merkproducten van de supermarkten - zoals pudding en shampoos.

Dus als jouw vriendin onder de douche plotseling heel mooi gaat zingen, dan weet je hoe dat komt.

Och..., binnenkort praat niemand er nog over, en wordt het algemeen aanvaard.
En dan..., komt er natuurlijk weer een nieuw feit aan het licht, namelijk: dat er al geruime tijd klonen rondhuppelen, die een samenraapsel zijn van allerlei beesten.
Want heb je je wel eens afgevraagd; hoe het kan dat een deel van een koe "haas" wordt genoemd.

Ja, deze beesten bestaan echt! Zo heb je al; struiskalkoenkangeroeolifantjes;
koehertezelkippen; nijlpaardkonijnpapegaaigeiten; haasooievaarzwijntjes...
En zo zijn er nog heel veel varianten. Uiteindelijk zal er waarschijnlijk nog maar één dier overblijven: het zogenaamde "Letterbeest".

Maar of zo'n beest dan nog ergens op lijkt, vraag ik mij toch bedenkelijk af. Want aan het uiterlijk wordt natuurlijk flink gesleuteld. Misschien blijft er wel een "dier" over dat vierkant is, met alleen een ingang en een uitlaat. Een beest dat je kunt opstapelen!
En dat scheelt toch weer een heleboel ruimte!

Tegen de slager zeg je dan: 'Doet u mij maar een biefstuk van de krokodil.'
Vervolgens snijdt hij dan de "K" voor u af. Makkelijk toch!

En in de volksmond zullen de mensen - die zich geen biefstuk kunnen permitteren - er wel zoiets van maken als: geef mij maar een koteletje van het Alfabetje.

Robin Hood

Iedere dag is er overal ellende, oorlog en..., nog eens ellende in de wereld. Ik ben blij dat er sinds kort weer een nieuwe televisieserie "Arrow" op de buis is.
Want alleen Robin Hood kan nog hulp bieden. Hij gaat ons redden!
Niet met drones of computervirussen. Maar gewoon - lekker ouderwets - met pijl en boog!

En Michael Jordan is volgens mij zwaar verslaafd aan Red Bull. Vliegend door de lucht scoort hij het ene na het andere balletje in het netje.

Basketbal is niet meer wat het geweest is.

Als ik Mart Smeets goed begrepen heb, dan is Jordan de moderne Icarus.

Begin 2014 start het ruimtetoerismebedrijf Virgin Galatic. Beroemdheden en zakenmensen met teveel geld hebben nu al gereserveerd. Binnenkort is dus de nieuwe generatie zakenreizen een feit. Met een snelheid van 4.200 km per uur in 2 uur op en neer van Londen naar Sydney. "Ik was mijn boterhammentrommeltje vergeten, dus moest ik even terug", hoorde ik iemand zeggen. "Time is on my side" zongen de Rolling Stones in de jaren zestig. Maar dat is nu toch echt achterhaald.

Investeren in groene energie blijkt weggegooid geld. Want behalve dat zonnepanelen heel duur zijn, vliegen ze ook regelmatig in brand. Je krijgt het natuurlijk wel even héél erg warm. Maar daarna is het uit met de pret. De lege Groningse gasbellen veroorzaken steeds zwaardere aardbevingen, dus ik denk dat de Limburgse steenkolenmijnen spoedig weer worden heropend. Gezellig weer samen rondom de potkachel, kijkend door het raampje naar de smeulende briketten.

Tijdens de diamantroof op Zaventem waren de boeven verkleed als politieagenten. De bewaking dacht dat het verlate carnavalsvierders waren.

En tenslotte nog de vleesellende. In heel veel producten is paardenvlees verwerkt. Is dit het begin? Straks blijkt er ook vlees van ezels in te zitten. En daar ga je heel dom van uit je ogen kijken! Het ligt dus niet alleen maar aan de verslechtering van het onderwijs. Nee, het leven is niet meer wat het geweest is! Zo meteen denk je dat je kalkoen zit te eten, maar in werkelijkheid is het een doodordinair plofkonijn.

Vliegende basketbalspelers; ruimtetoerisme; samen bibberend rondom de kachel; boeven verkleed als carnavalsvierders en rundvlees dat misschien wel kangoeroevlees blijkt te zijn.
Robin Hood waar ben je?

Het meisje zonder naam

Het is weer zondag. De dag van Rob de Nijs. In plaats van de hele dag in bed te blijven luieren, was hij vroeg opgestaan en had hij een boswandeling gemaakt. En..., dat had hem goed gedaan! Even de benen strekken en wat frisse lucht inademen.
'Dat zou ik vaker moeten doen,' mompelde hij in zichzelf.

Bovendien was het nog gezellig ook. Want midden in het bos kwam hij een meisje met een hond tegen. Ze droeg een rode cape, had een rieten mandje in haar hand, en ze liep op zwarte laarsjes. Hij raakte met haar aan de praat en..., ze bleek een vogelspotter te zijn.

'Luister, zei ze, hoor je die specht op die boom hameren?' 'Waar?' vroeg Rob. 'Daar tegen die dikke eik,' antwoordde ze. Aandachtig luisterde hij naar het geluid van de hakkende vogel. Verder was het doodstil in het bos. 'Mooi hè,' zei het meisje. 'Ja, zei Rob, het is een mooi hol geluid, het lijkt wel of die boom vanbinnen helemaal leeg is.'

'Dat zou best kunnen,' zei het meisje. Ze raapte een stok op en gooide die - zo ver als ze kon - weg. De hond rende er meteen achteraan en even later bracht hij hem weer netjes terug bij zijn baas.

'Vind je het goed als ik een stukje met je meeloop?' vroeg Rob. 'Gezellig,' antwoordde ze.

Na een tijdje kwamen ze bij een smal riviertje. Er zwommen een paar meerkoeten in het licht kabbelende water, maar verder was er weinig teken van leven. 's Zomers zwemmen hier altijd twee witte zwanen, zei het meisje, maar ik denk dat die nu ergens warm binnen zitten.'
'Ja, het zal nu te koud voor ze zijn, ik schat dat de temperatuur zo rond het vriespunt is,' zei Rob.

Een eindje verderop kwamen ze bij een houten bruggetje. Aan de andere kant van het riviertje was een weiland waar een paar oerkoeien graasden. Ze hadden een dikke, ruige bruine vacht en een van hen had grote gekromde hoorns. Kleine rookwolkjes kringelden uit hun neusgaten. 'Mooie beesten zijn dat, hè,' zei het meisje. 'Ja, prachtig,' beaamde Rob.

Ondertussen begon de lucht te betrekken en het meisje zei: 'Ik denk dat er sneeuw komt. Kom, we wandelen weer terug naar de bewoonde wereld.' De hond blafte nog een paar keer tegen de koeien, maar die keken niet op of om.
Toen ze bij een splitsing van twee zandpaden kwamen, namen ze afscheid. 'Ik moet hier rechtsaf,' zei Rob. Hij gaf haar een hand en wenste haar het allerbeste.

Alleen vervolgde hij zijn weg naar huis. 'Leuke meid, zei hij tegen zichzelf. Vreemd dat ik niet eens weet hoe ze heet. En misschien zie ik haar wel nooit meer terug.
Maar..., dat houdt het leven wel spannend.'

Imaginatie

De schade die de meteoriet in Rusland heeft aangericht loopt tegen de 25 miljoen euro. Het gevolg van de planetoïde DA 14 - die gisteravond aan mijn huis voorbij scheerde - is gelukkig te overzien.

Alleen mijn koffieapparaat, de koelkast, de magnetron en de haarkrultang van mijn vrouw hebben onherstelbare schade opgelopen. De elektrische trein van mijn buurman schijnt trouwens ook flinke klappen te hebben gehad. Het hele veiligheidssysteem is naar de Filistijnen. Alle treinen rijden nu door het roze licht.

De neuroloog Jan Steur heeft blijkbaar jarenlang zijn testresultaten vervalst. Waardoor hij mensen niet alleen de stuipen op het lijf heeft gejaagd, maar ook onnodig veel medicijnen heeft laten slikken.

Vijf jaar geleden zei hij tegen mij: 'U heeft een bijzondere vorm van Imaginatie.' 'Oh, is dat zo,' zei ik toen. 'Het heeft nog geen ernstige vorm aangenomen, maar je kunt er beter te vroeg dan te laat bij zijn,' zo vervolgde hij. Daarna gaf hij mij een grote zak met roze pilletjes, waarvan ik er iedere dag twee moest innemen.

Ze hebben wel een een soort van Obelix effect, want ik voel mij als een olifantje dat als puppy in een grote roze pudding is gevallen.
En sindsdien is mijn vrouw roze, mijn kinderen zijn roze, mijn maîtresse is roze...
Tja..., ik zie eigenlijk alles roze!

Op internet lees ik dat de Nederlandse vrouwelijke minister van Defensie in Noorwegen - tijdens een militaire oefening - met een stel jonge knullen de nacht in een sneeuwhol heeft doorgebracht. Ze wilde weleens weten hoe dat aanvoelde. "Ik heb maar drie uur geslapen en ik voel mij heel roze", vertelde ze tegen de pers.

Ja..., dat snap ik ook wel.
Na een halve nacht Bunga-Bunga in de sneeuw, voel ik mij ook super roze.
Daar heb je niet veel imaginaire kwaliteiten voor nodig.