Ter nagedachtenis aan Fabiola

Zondagmiddag. Rob zit op de rand van zijn bed een beetje treurig voor zich uit te staren.
Met zijn pas geslepen ijzers in zijn hand, kijkt hij door het slaapkamerraam naar buiten.
Weg sneeuw..., weg ijs. Wat rest is blubber.

'Ik zal ze maar weer invetten en veilig op zolder opbergen, mompelt hij in zichzelf. Weg ijspret!' En hij had er zich nog zó op verheugd.

Tja, iedere dag liedjes schrijven, componeren, optreden... Druk, druk, druk!

En juist op de dag dat hij tijd had vrijgemaakt om met zijn vriendin te gaan schaatsen, valt de dooi in!


Niet dat hij goed kan schaatsen, althans nu niet meer. Vroeger toen hij nog jong was, zwierde hij - met één hand op zijn rug - over de ijsbaan.
En om de meisjes extra te imponeren, draaide hij dan ook nog een pirouetje vlak voor hun neus.

Ja, dat waren nog eens tijden. En na afloop samen genieten van een beker warme chocolademelk met een flinke scheut rum erin.

Met een diepe zucht opent hij zijn laptop, en klikt op "Uitzending gemist van de NOS".
'Hé..., het levende kunstwerk Fabiola is overleden, zegt hij tegen zijn oude poes - die snorrend op zijn schoot ligt. Weer een kleurrijk figuur dat tot grijze as zal vergaan.'

Zijn poes kijkt hem niet begrijpend aan.
'Niet te verwarren met koningin Fabiola - die van "De Indische Waterlelies,' zegt hij nu iets strenger.
De oude poes kijkt hem nog steeds niet begrijpend aan.

'Aan jou heb ik ook niet veel,' zegt Rob. Vervolgens opent hij de tuindeuren en loopt in zijn pyjama naar buiten. 'Ik doe net alsof het nog vriest,' zegt hij morrend tegen zichzelf.

En met één hand op zijn rug - begint hij schaatsbewegingen te maken.
Zijn pantoffels glijden lekker soppend door de grijze smurrie over het tuinpad.

'Niemand neemt mij mijn ijspret af,' roept hij luidkeels.
Het is mijn zondag, en dan doe ik..., wat ik wil!