Ezeltje-strek-je

In Zuid Afrika is in diverse vleesproducten ezelvlees aangetroffen. Geen wonder dat het daar niet erg opschiet. Argumenten als "het is er zo warm..., daar word je hartstikke lui van. Te lui om te werken en..., zelfs te lui om te studeren", gaan dus niet meer op.

Vroeger hielden wij de arme negertjes met kralen en spiegeltjes dom. Tegenwoordig doen we dat dus met vlees van ezels.

Benedictus XVI blijft in het Vaticaan samenhokken met zijn knappe secretaris aartsbisschop George Ganswein (ook wel de George Clooney van het Vaticaan genoemd).

Hij doet het huishouden, terwijl Benedictus de hele dag in zijn stalletje op een ezel rondrijdt.

Wanneer geven ze nu toch eens toe dat ze gewoon een leuk homokoppel zijn. Maar ja, dat mag natuurlijk weer niet van Poetin.

"Het orakel van Washington". Binnenkort mag je voor 500.000 dollar 4 keer per jaar in het Witte Huis bij Obama op bezoek.

'Beste Obarack, hoe ziet mijn toekomst er uit?'
'Nou..., ik zie..., ik zie..., dat jij eerst jouw vader gaat vermoorden en daarna duik je gezellig met je moeder in bed.'
'Maar mijnheer de president..., zie ik er soms zo dom uit? Dat gelooft toch niemand!'

‘Oh, sorry. Ik zie..., dat jij sigaren rookt. En op een dag duikt er een stagiaire onder jouw bureau.’
‘Goed zo Obarack, dat klink al aannemelijker.’

W.A. wordt binnenkort koning, en de politiek sluit - ten tijden van een crisis - een Oranje-akkoord. Het is dus eigenlijk een soort van Ezels-akkoord dat wellicht weldra het einde van de oranjegekte inluidt. Oranje is zo meteen synoniem aan: dom!

Ezeltje-strek-je, Tafeltje-dek-je, Knuppel-uit-de-zak!

De verdwaalde zeemeermin

Vissers mogen hun bijvangst niet meer teruggooien. Ja, het is crisis! Dus binnenkort eten we gefrituurde haai, gerookte kwallen en héél voorzichtig kogelvis.

"De Titanic wordt herbouwd - dan kunnen de mensen beleven hoe het was om in die tijd op zo'n bijzonder schip mee te varen", leest W.A. ergens in een krant.

'Die boot moet ik hebben, zegt hij tegen Max. Daarmee wil ik - als de nieuwe koning van Nederland - op 30 april mijn intocht over het IJ maken.

Want dat imponeert!'

'Ik hoop alleen niet dat dat schip óók vergaat, want dan hebben wij maar heel even voor koning en koningin kunnen spelen. Dan is het sprookje snel uit,' zegt Max gniffelend.

Na een paar telefoontjes is de Titanic geregeld. W.A. houdt natuurlijk ook van vissen. En terwijl Max naar de toeschouwers op de kade zwaait, haalt hij zijn netje op. 'Hé, wat zit er nu toch in? Een verdwaalde zeemeermin! Normaal gooi ik die terug, maar dat mag niet meer, want tegenwoordig moet ook de bijvangst "geconsumeerd" worden.

Nou, daar ga ik dan vanavond eens gezellig in mijn nieuwe gouden badkuip mee spelen. Die plastic eendjes begonnen mij de laatste tijd toch al te vervelen,' mompelt hij in zichzelf.

De verdwaalde zeemeermin kijkt hem gelukzalig aan.

'Die Koningsdag kost 7 miljoen euro, zegt hij zuchtend tegen haar. Waar haal ik in godsnaam dat geld toch vandaan? Weet je wat ik doe? Jij moet vanavond samen met Max en mij op het bordes gaan staan. En dan presenteer ik jou als mijn speciale maîtresse.

Ik laat de Dam afzetten en als iedereen (ze verwachten 1 miljoen bezoekers) 10 euro entree betaalt, dan ben ik uit de kosten. En..., dan heb ik nog 3 miljoen over om iets leuks mee te doen. Oh, oh, oh..., wat ben ik toch geniaal!'

'Jij moet dan natuurlijk wel flink met je staart wapperen, want dat vinden de mensen vast heel leuk.'

Afgekeurd voor misdienaar

Kardinaal Keith O'Brien van Groot Brittannië stapt op in verband met ongewenst gedrag. Ook hij heeft dus zijn handen niet thuis kunnen houden. Een stelletje griezels zijn het. Poten af van kinderen! Sinds kort gaan de koude rillingen al over mijn rug als ik ergens kerkklokken hoor luiden.

Hier valt dus absoluut niets leuks over te vertellen. Dus rest mij enkel mijn eigen ervaringen met die vreemde mannen in lange rokken op te tekenen. Want zeg nou zelf, welke normale vent gaat er nu in een lange soepjurk op een altaar staan. Dat zegt toch eigenlijk al genoeg!

En dan roept zo iemand: 'Komt allen tot mij.'
Ja..., dat zou hij wel willen.

Maar goed, ik was nog maar net uit de luier, toen ik op de kleuterschool werd overgeleverd aan een stelletje bejaarde grijpgrage nonnen.
Want als ik wel eens in een boek met bijbelse plaatjes zat te neuzen, hingen ze regelmatig - als een soort van tante Ursula's - met hun grote borsten over mijn schouder.
Alleen hebben ze mij nooit te pakken gekregen!


Op de Lagere School waren er gelukkig geen nonnen of broeders te bekennen.

Toen ik een jaar of acht was, deed ik - aangespoord door een vriendje - auditie voor misdienaar.
Op een woensdagmiddag meldde ik mij achterin de kerk. In de sacristie moesten wij ons omkleden. Ik kreeg een wit jurkje aan en even later betraden wij het podium. Samen met mijn vriendje moest ik achter de zwevende pastoor neerknielen.

Met mijn ene hand moest ik zijn rok (die veel weg had van een beddensprei) vasthouden en met mijn andere hand moest ik met een stel belletjes klingelen. Ik klingelde natuurlijk veel te luid, te lang, of... wellicht op het verkeerde moment. Doordringend keek de beddensprei-man mij aan. Ik zag hem denken: dat jongetje is te brutaal, daar heb ik niets aan.

Nee, hij zocht gewillige koorknapen. Jongetjes die letterlijk vóór hem knielden. Na de voorstelling kreeg ik te horen dat ik totaal geen talent voor misdienaar had. Maar stel dat ik wel was goedgekeurd, dan had ik er toch voor bedankt, want die man stonk verschrikkelijk naar sigarenrook, drank en naar nog iets, dat rook als zure pap.

Na de lagere school kwam ik op de M.A.V.O. terecht. Waar het lerarenbestand bestond uit gewone mensen, én broeders - die gezellig samen in een soort klooster woonden. Ik herinner mij een broeder met een hele grote neus. En omdat hij Franse les gaf, had hij natuurlijk de toepasselijke bijnaam "Le Nez".

En er was ook een heel klein broedertje (volgens mij was hij nog geen 1,50 meter), die gepest werd door die andere broeders. Ja, van je vrienden moet je het hebben!

Behalve dat ze losse handjes handen en..., als de pauze om was, wel erg lang in de toiletten bleven rondlummelen totdat de laatste leerling zijn gulp dichtdeed, heb ik niet echt veel last van ze gehad.

Och, ik heb gewoon geluk gehad.

Rob goes for president

Bejaardentehuizen gaan sluiten. Rob's toekomst valt in duigen. Nog een paar jaartjes zingend door het land, en dan zijn laatste jaren slijten in het bejaardentehuis. En alleen nog maar op zondag optreden voor zijn bejaarde medemens. Ja, zo had hij zich dat voorgesteld.

Op internet leest hij, dat hij niet de enige is met een obstinaat gevoel. En dat is nog zachtjes uitgedrukt, want eigenlijk is hij woedend. Zijn leven lang heeft hij de mensen met zijn liedjes vermaakt en nu laat de regering hem - en al die andere bejaarden - als dank: barsten.

De telefoon rinkelt. Hij neemt de hoorn op. "Of hij...? Op het Malieveld..." 'Ja, natuurlijk! Jazeker, ik kom er direct aan,' zegt hij met een bijna grommende stem. Onmiddellijk daarna rent hij naar de kast en zoekt haastig naar zijn trompet. 'Een bejaardenopstand! En of hij die wil aanvoeren, mompelt hij in zichzelf. Natuurlijk doe ik dat!'

Vlak voordat hij vertrekt, kijkt hij nog even naar het NOS journaal. Sacha de Boer zegt bijna opgetogen: 'Eindelijk is het dan zo ver. Vanuit alle delen van het land trekken honderdduizenden bejaarden met of zonder rollator richting Den Haag.
Het hele wegennet is geblokkeerd!'

Even later rent Rob luid trompetterend de straat op. Uit allerlei hoeken en gaten komen er ouderen tevoorschijn, en sluiten zich bij hem aan. 'Volg mij, schreeuwt hij, ...op naar Den Haag!'

Op het Malieveld slaan de bejaarden massaal hun kamp op. En als de M.E. wil ingrijpen ontstaan er Monty Python-achtige taferelen.
Want de oudjes slaan met hun wandelstokken en paraplu's genadeloos in op de politie, die daarna snel afdruipt.


"Hier valt niets tegen te beginnen", hoor ik een commandant met een pijnlijk gezicht zeggen.

Mark Rutte en Diederik Samsom proberen de menigte nog tot bedaren te krijgen. Maar dat lukt totaal niet. Nee, het werkt zelfs averechts. Woedende senioren storten zich op de bewindslieden, en... gijzelen hen!
"Aan de schandpaal ermee... Op naar het Binnenhof", hoor ik mensen roepen. Politici vluchten alle kanten op en niet lang daarna wordt de Tweede Kamer door de bejaarden ingenomen.

Als Rob de kansel betreedt, klinkt er een enorm gejuich en van alle kanten roepen de aanwezigen: 'Rob for president... We want Rob for president!' Hij maant de uitzinnige menigte tot stilte, maar het helpt niet. Pas als hij een paar keer luid trompettert, wordt het langzaam stil.

Omringd door talrijke journalisten neemt hij het woord.
'Yes we can! Yes I can! Ja, ik zal graag jullie president zijn... Wij, die ons leven lang hard gewerkt hebben.... Wij laten ons onze bejaardentehuizen niet afnemen. Wij laten ons niet afdanken. Vanaf nu zijn wij de baas! Zijn woorden worden met een luid applaus onthaald.

En terwijl Rob met een gelukzalige glimlach om zijn mond de zaal rondkijkt, wordt er plotseling hard op zijn voordeur geklopt. Hij schrikt wakker uit zijn droom.... Het is zijn oude buurvrouw van zesennegentig. Verdomme, denkt hij... Helemaal vergeten. Ik had beloofd om vandaag met haar sneeuwballen te gaan gooien.

In zichzelf mompelend, sloft hij teleurgesteld naar de deur. 'Wat een fantastische droom was dat. Eigenlijk te mooi om waar te kunnen zijn. Hij als president van het bejaardenland..., president van een nieuw Nederland. Jammer..., dat het maar een droom was.'

In memoriam: Atje Keulen-Deelstra

Atje Keulen-Deelstra - voormalig Europees- en wereldkampioene allroundschaatsen en daardoor de meest succesvolste schaatsster van Nederland allertijden - is op 74 jarige leeftijd overleden.
Een stoere Friese boerin die de - met doping doordrenkte - Russinnen nog aan kon.
Ja, dat was een geweldige vrouw..., een standbeeld waard!

De steigers van het gerestaureerde Paleis op de Dam waren amper weg, of wildplassers beschadigden de poreuze stenen alweer met hun urine.

Nu staan er hekken voor, maar er wordt gezocht naar een meer esthetische oplossing.

Er is dus een prijsvraag uitgeschreven voor het beste idee om het wildplassen tegen te gaan.



Ik open de deur van het toilet, rits mijn gulp open en terwijl ik kletterend mijn urine in de pot stort, denk ik: nou, volgens mij zijn er vast wel een aantal ludieke oplossingen!

Zo zouden ze er - aan de onderkant van het gebouw - elektriciteit op kunnen zetten die alleen op urine reageert. Of snipscharen in de muren verbergen, die met een ouderwetse harmonicaveer naar buiten schieten, en dan..., snip - uit met de plaspret.

Of schrompelchemicaliën gebruiken, en dat er dan een soort van anti-viagraspray uit de muren spuit. Of snip-drones die rondom het paleis vliegen en die iedere zich exposerende penis een kopje kleiner maken.

Of ouderwetse stortbakken met pek en veren. Of schuim- en verfkanonnen. Of stempelautomaten die als een soort van bokshandschoenen uit de muren knallen en die in niet afwasbare fluorescerende letters "A.W.P.-er" op de voorhoofden van de wildplassers printen.
Of een prostaatverkalkingsapparaat waardoor de overtreder tijdelijk begint te druppelen.

En wat dacht je van het Sodom en Gomorra verhaal. Daar heb je alleen maar een sullige parkeerwachter voor nodig die op een fluitje blaast. De verbaasde W.P.-er kijkt vervolgens om en verandert dan plotseling in een zoutsculptuur. Amsterdam krijgt er zo weer een geweldige attractie bij! Daar is Manneke Pis van Brussel niets bij.

Met een voldaan gevoel doe ik mijn broek weer dicht en mompel: 'Ik denk dat ik burgemeester van der Laan maar eens een mailtje ga sturen, want ik heb zo nog ideeën genoeg.'

Het Letterbeest

Paardenvleesschandaal gaat globaal! Nou..., ik hoop dus niet dat het paard van Sinterklaas of..., een van de troetelpony's van Ankie van Grunsven zo meteen ook op mijn bord prijkt.

Gisteren schreef ik dat er misschien ook vlees van ezels in allerlei producten zit, en dat je daar zo dom van uit je ogen gaat kijken! Of dat je in een restaurant kalkoen zit te eten, terwijl het in werkelijkheid een doodordinair plofkonijn is.

Het wordt allemaal nog veel erger. Wat dacht je van al die laboratoria proefdieren. Muizen, ratten, apen..., ja, ze gaan allemaal als balletjes in de groentesoep.

En we worden op alle fronten gefopt. Want ook AkzoNobel doet er gretig aan mee. Door de crisis verkopen ze nu blijkbaar aanzienlijk minder verf. Vooral de gele verf - waar veel kanariepietjes in verdwijnen - doet het momenteel erg slecht.

Dat is natuurlijk goed nieuws voor die vogels, zou je denken. Maar helaas, want nu gaan de gele pietjes veelal in de eigen merkproducten van de supermarkten - zoals pudding en shampoos.

Dus als jouw vriendin onder de douche plotseling heel mooi gaat zingen, dan weet je hoe dat komt.

Och..., binnenkort praat niemand er nog over, en wordt het algemeen aanvaard.
En dan..., komt er natuurlijk weer een nieuw feit aan het licht, namelijk: dat er al geruime tijd klonen rondhuppelen, die een samenraapsel zijn van allerlei beesten.
Want heb je je wel eens afgevraagd; hoe het kan dat een deel van een koe "haas" wordt genoemd.

Ja, deze beesten bestaan echt! Zo heb je al; struiskalkoenkangeroeolifantjes;
koehertezelkippen; nijlpaardkonijnpapegaaigeiten; haasooievaarzwijntjes...
En zo zijn er nog heel veel varianten. Uiteindelijk zal er waarschijnlijk nog maar één dier overblijven: het zogenaamde "Letterbeest".

Maar of zo'n beest dan nog ergens op lijkt, vraag ik mij toch bedenkelijk af. Want aan het uiterlijk wordt natuurlijk flink gesleuteld. Misschien blijft er wel een "dier" over dat vierkant is, met alleen een ingang en een uitlaat. Een beest dat je kunt opstapelen!
En dat scheelt toch weer een heleboel ruimte!

Tegen de slager zeg je dan: 'Doet u mij maar een biefstuk van de krokodil.'
Vervolgens snijdt hij dan de "K" voor u af. Makkelijk toch!

En in de volksmond zullen de mensen - die zich geen biefstuk kunnen permitteren - er wel zoiets van maken als: geef mij maar een koteletje van het Alfabetje.

Robin Hood

Iedere dag is er overal ellende, oorlog en..., nog eens ellende in de wereld. Ik ben blij dat er sinds kort weer een nieuwe televisieserie "Arrow" op de buis is.
Want alleen Robin Hood kan nog hulp bieden. Hij gaat ons redden!
Niet met drones of computervirussen. Maar gewoon - lekker ouderwets - met pijl en boog!

En Michael Jordan is volgens mij zwaar verslaafd aan Red Bull. Vliegend door de lucht scoort hij het ene na het andere balletje in het netje.

Basketbal is niet meer wat het geweest is.

Als ik Mart Smeets goed begrepen heb, dan is Jordan de moderne Icarus.

Begin 2014 start het ruimtetoerismebedrijf Virgin Galatic. Beroemdheden en zakenmensen met teveel geld hebben nu al gereserveerd. Binnenkort is dus de nieuwe generatie zakenreizen een feit. Met een snelheid van 4.200 km per uur in 2 uur op en neer van Londen naar Sydney. "Ik was mijn boterhammentrommeltje vergeten, dus moest ik even terug", hoorde ik iemand zeggen. "Time is on my side" zongen de Rolling Stones in de jaren zestig. Maar dat is nu toch echt achterhaald.

Investeren in groene energie blijkt weggegooid geld. Want behalve dat zonnepanelen heel duur zijn, vliegen ze ook regelmatig in brand. Je krijgt het natuurlijk wel even héél erg warm. Maar daarna is het uit met de pret. De lege Groningse gasbellen veroorzaken steeds zwaardere aardbevingen, dus ik denk dat de Limburgse steenkolenmijnen spoedig weer worden heropend. Gezellig weer samen rondom de potkachel, kijkend door het raampje naar de smeulende briketten.

Tijdens de diamantroof op Zaventem waren de boeven verkleed als politieagenten. De bewaking dacht dat het verlate carnavalsvierders waren.

En tenslotte nog de vleesellende. In heel veel producten is paardenvlees verwerkt. Is dit het begin? Straks blijkt er ook vlees van ezels in te zitten. En daar ga je heel dom van uit je ogen kijken! Het ligt dus niet alleen maar aan de verslechtering van het onderwijs. Nee, het leven is niet meer wat het geweest is! Zo meteen denk je dat je kalkoen zit te eten, maar in werkelijkheid is het een doodordinair plofkonijn.

Vliegende basketbalspelers; ruimtetoerisme; samen bibberend rondom de kachel; boeven verkleed als carnavalsvierders en rundvlees dat misschien wel kangoeroevlees blijkt te zijn.
Robin Hood waar ben je?

Het meisje zonder naam

Het is weer zondag. De dag van Rob de Nijs. In plaats van de hele dag in bed te blijven luieren, was hij vroeg opgestaan en had hij een boswandeling gemaakt. En..., dat had hem goed gedaan! Even de benen strekken en wat frisse lucht inademen.
'Dat zou ik vaker moeten doen,' mompelde hij in zichzelf.

Bovendien was het nog gezellig ook. Want midden in het bos kwam hij een meisje met een hond tegen. Ze droeg een rode cape, had een rieten mandje in haar hand, en ze liep op zwarte laarsjes. Hij raakte met haar aan de praat en..., ze bleek een vogelspotter te zijn.

'Luister, zei ze, hoor je die specht op die boom hameren?' 'Waar?' vroeg Rob. 'Daar tegen die dikke eik,' antwoordde ze. Aandachtig luisterde hij naar het geluid van de hakkende vogel. Verder was het doodstil in het bos. 'Mooi hè,' zei het meisje. 'Ja, zei Rob, het is een mooi hol geluid, het lijkt wel of die boom vanbinnen helemaal leeg is.'

'Dat zou best kunnen,' zei het meisje. Ze raapte een stok op en gooide die - zo ver als ze kon - weg. De hond rende er meteen achteraan en even later bracht hij hem weer netjes terug bij zijn baas.

'Vind je het goed als ik een stukje met je meeloop?' vroeg Rob. 'Gezellig,' antwoordde ze.

Na een tijdje kwamen ze bij een smal riviertje. Er zwommen een paar meerkoeten in het licht kabbelende water, maar verder was er weinig teken van leven. 's Zomers zwemmen hier altijd twee witte zwanen, zei het meisje, maar ik denk dat die nu ergens warm binnen zitten.'
'Ja, het zal nu te koud voor ze zijn, ik schat dat de temperatuur zo rond het vriespunt is,' zei Rob.

Een eindje verderop kwamen ze bij een houten bruggetje. Aan de andere kant van het riviertje was een weiland waar een paar oerkoeien graasden. Ze hadden een dikke, ruige bruine vacht en een van hen had grote gekromde hoorns. Kleine rookwolkjes kringelden uit hun neusgaten. 'Mooie beesten zijn dat, hè,' zei het meisje. 'Ja, prachtig,' beaamde Rob.

Ondertussen begon de lucht te betrekken en het meisje zei: 'Ik denk dat er sneeuw komt. Kom, we wandelen weer terug naar de bewoonde wereld.' De hond blafte nog een paar keer tegen de koeien, maar die keken niet op of om.
Toen ze bij een splitsing van twee zandpaden kwamen, namen ze afscheid. 'Ik moet hier rechtsaf,' zei Rob. Hij gaf haar een hand en wenste haar het allerbeste.

Alleen vervolgde hij zijn weg naar huis. 'Leuke meid, zei hij tegen zichzelf. Vreemd dat ik niet eens weet hoe ze heet. En misschien zie ik haar wel nooit meer terug.
Maar..., dat houdt het leven wel spannend.'

Imaginatie

De schade die de meteoriet in Rusland heeft aangericht loopt tegen de 25 miljoen euro. Het gevolg van de planetoïde DA 14 - die gisteravond aan mijn huis voorbij scheerde - is gelukkig te overzien.

Alleen mijn koffieapparaat, de koelkast, de magnetron en de haarkrultang van mijn vrouw hebben onherstelbare schade opgelopen. De elektrische trein van mijn buurman schijnt trouwens ook flinke klappen te hebben gehad. Het hele veiligheidssysteem is naar de Filistijnen. Alle treinen rijden nu door het roze licht.

De neuroloog Jan Steur heeft blijkbaar jarenlang zijn testresultaten vervalst. Waardoor hij mensen niet alleen de stuipen op het lijf heeft gejaagd, maar ook onnodig veel medicijnen heeft laten slikken.

Vijf jaar geleden zei hij tegen mij: 'U heeft een bijzondere vorm van Imaginatie.' 'Oh, is dat zo,' zei ik toen. 'Het heeft nog geen ernstige vorm aangenomen, maar je kunt er beter te vroeg dan te laat bij zijn,' zo vervolgde hij. Daarna gaf hij mij een grote zak met roze pilletjes, waarvan ik er iedere dag twee moest innemen.

Ze hebben wel een een soort van Obelix effect, want ik voel mij als een olifantje dat als puppy in een grote roze pudding is gevallen.
En sindsdien is mijn vrouw roze, mijn kinderen zijn roze, mijn maîtresse is roze...
Tja..., ik zie eigenlijk alles roze!

Op internet lees ik dat de Nederlandse vrouwelijke minister van Defensie in Noorwegen - tijdens een militaire oefening - met een stel jonge knullen de nacht in een sneeuwhol heeft doorgebracht. Ze wilde weleens weten hoe dat aanvoelde. "Ik heb maar drie uur geslapen en ik voel mij heel roze", vertelde ze tegen de pers.

Ja..., dat snap ik ook wel.
Na een halve nacht Bunga-Bunga in de sneeuw, voel ik mij ook super roze.
Daar heb je niet veel imaginaire kwaliteiten voor nodig.

Bloemenkinderen

Jezus gebruikte meer dan waarschijnlijk cannabis en was een van de eerste mensen die de geneeskundige eigenschappen van deze bloem bij zijn aanhang introduceerde. Zowel hij als zijn discipelen zouden hasjiesj hebben gebruikt bij hun miraculeuze genezingen.

Dat schrijft Chris Bennett in het Zuid-Afrikaanse cannabismagazine High Times, in een artikel met de veelzeggende titel "Was Jesus a stoner ?"

De hele katholieke kerk is dus al eeuwen aan de drugs. Toen ik als kind naar de kerk moest, begreep ik er allemaal niets van. Een pastoor die in een lange jurk over het altaar zweefde en ondertussen allerlei - voor mij onbegrijpelijke Latijnse woorden - prevelde.
Glaasje rode wijn erbij en nog wat wierook... Ja, ja..., hij was dus gewoon zo high als wat!

Er komt nu niet alleen een zwarte, lesbische gangnam style paus, maar dus ook eentje die aan de marihuana zit.

En deze nieuwe hasjiesj rokende paus gaat als eerste ook een koffieshop "the soulhopper" openen in het Vaticaan. Binnenkort worden er wereldwijd filialen geopend. En de hostie gaat vervangen worden door een medaillon van hasjcake.

Om te bewijzen dat het allemaal heel serieus is, gaven vandaag (ter eren van Valentijnsdag) lieve nonnetjes - met bloemenkransen in het haar - de pelgrims op het St.Pietersplein een hartverwarmende kus. Het wordt dus allemaal "love and peace" wat deze paus gaat verkondigen.

En de kardinalen gaan binnenkort nieuwe psalmen zingen, waaronder het lied van Van Kooten en de Bie "Zo stoned als un garnaal", en voor het nummer "Nederwiet" van Doe Maar, zijn ze ook al druk aan het repeteren.

Ook Armand heeft toegezegd dat hij binnenkort een nieuwe versie van zijn lied "Bloemenkinderen" vanaf het bordes van het Vaticaan ten gehore zal geven.

In Nederland vielen er vandaag plotseling slush puppies (cocaïnepuppies?) uit de hemel. Zou dat een nieuw soort manna zijn - een geschenk van god?

God gooit het roer om

Bijna direct nadat paus Benedictus XVI zijn aftreden had bekend gemaakt, barstte er boven het Vaticaan een hevig onweer los. De St. Pietersbasiliek werd gehuld in een grote zwarte wolk en de bliksem sloeg genadeloos in. Honderden gillende nonnetjes renden als verstrooide pinguïns in paniek over het St. Pietersplein.

Rode en paarse kardinalen hieven angstig hun handen naar de hemel. In afwachting dat die zou opensplijten, en God zijn toorn zou uitspreken over de zondaars.

Maar dat gebeurde niet. Wellicht was het een waarschuwing, want met God valt niet te spotten. Ja, God is boos! Zomaar opstappen, dat gaat niet. Hij bepaalt immers wanneer de tijd rijp is voor een nieuwe paus!

"Benedictus is nog niet weg of er wordt al druk gespeculeerd over een opvolger", hoor ik God brommend in zichzelf mompelen.

'Wat een gedoe, moppert hij. Volgens mij hebben ze het nog niet helemaal begrepen.

De tijd is aangebroken dat ik ingrijp. Het is welletjes geweest! Mijn gelovigen moeten nu eindelijk de bijbel maar eens goed gaan lezen, en begrijpen wat ik écht bedoelde.
Het roer moet om in die conservatieve katholieke kerk, zodat er nu een nieuwe paus komt - die wél van deze tijd is!'

'Maar wat voor paus? vraagt hij zich peinzend af, terwijl hij door een spleet in het wolkendek naar de wereld beneden hem tuurt. Een zwarte paus? Of een homoseksuele paus, een transseksueel of... een travestiet? Nog beter zou misschien een lesbische paus zijn.'
Ja, dat lijkt hem ook wel wat.

Plotseling heeft hij het antwoord: er moet nu een zwarte lesbische gangnam style paus komen! Whoopi Goldberg zal hij tot hoogste kardinaal benoemen, en swingend zullen zij de mensen gaan bekeren.

En terwijl hij van plezier een vreugdedansje maakt, roept hij luidkeels: 'Oh, oh, oh, wat ben ik toch geniaal. Ik denk dat ik vandaag maar een extra kaarsje voor mijzelf ga aansteken.'

Bijna op hetzelfde moment schiet Noord-Korea een raket af. Rakelings scheert het projectiel langs zijn troon, veren dwarrelen om hem heen en een paar engelen vallen voor dood neer.

'Verdomme..., die communisten vinden mijn plan natuurlijk niets. Maar, die krijg ik ook nog wel!'

Paus Benedictus XVI treedt af

Een paus die twittert, dat hij aftreedt. Wat is er gebeurd? Normaal sterft een paus in zijn harnas, maar deze man houdt het gewoon voor gezien.

Eigenlijk vind ik een paus - net zoals koningen, prinsen en prinsessen - ook een soort van sprookjesfiguur, die ver weg staat van het werkelijke leven.

Er was eens een paus die - terwijl overal de kerken leegliepen - het verdomde om met zijn tijd mee te gaan.

Erger nog: hij stuurde de mensen het liefst weer terug naar de duistere middeleeuwen.

Hij was voor het celibaat - dat tot zoveel seksueel misbruik leidde. Hij was tegen euthanasie; tegen het homohuwelijk; tegen condooms en..., Darwin werd nog steeds door hem verketterd. Velen vonden hem maar een rare verschijning...

Lang geleden had ik - samen met een vriendin - in Rome een appartementje gehuurd met uitzicht op het Vaticaan.
Er stond zelfs een verrekijker, zodat je de Sint-Pietersbasiliek van heel nabij kon bespieden.


Iedere ochtend lag ik op de loer, want stiekem hoopte ik de paus - ergens achter een raampje - ijverig spruitjes schillend achter de keukentafel aan te treffen.
Of..., hem tango-dansend met een kardinaal te betrappen. Maar helaas.

Op een dag wilde mijn vriendin de basiliek gaan bezichtigen. Samen gingen we met de lift naar boven, waar je een prachtig uitzicht over Rome hebt. Er was echter nog een trap van 820 treden en dan stond je pas écht bovenop de grootste kerk ter wereld! Mijn vriendin vond het tot dan toe hoog genoeg, maar ik wilde naar de top.

Die trap werd steeds smaller en uiteindelijk was de doorgang net groot genoeg voor één persoon (van normale afmeting). Het was er heet en benauwd, en in mijn fantasie zag ik hulpeloze dikke Amerikaanse toeristen - met zwetende lijven - die niet meer voor of achteruit konden.

Toen ik eindelijk bekaf bovenkwam was al dat klimmen - dubbel en dwars - de moeite waard geweest. Het uitzicht was écht adembenemend mooi!

De weg naar beneden werd echter een heel ander verhaal. Ik was blijkbaar ergens verkeerd gelopen en zodoende raakte ik verdwaald in het Vaticaan. Nergens was er nog een toerist te bekennen en helemaal alleen doolde ik door duistere gangen en vertrekken.

Af en toe zag ik ergens een paar zwarte nonnen voorbij fladderen en soms doemde er ineens een priester - die uit een groot stoffig boek prevelend een tekst stond voor te dragen - uit het niets op.
En ik dacht: zo meteen ontmoet ik nog de paus.

Gelukkig liep ik uiteindelijk ergens een suppoost tegen het lijf, die mij door allerlei gangetjes en langs trapjes weer naar de normale wereld loodste.

Een vrolijke kater

Het is weer zondag, de dag van Rob de Nijs. "Houdt het dan nooit op! Hoeveel zondagen heb ik nog te gaan", hoor ik hem kreunend zeggen.

Rob heeft een kater en... stijve benen van al het gehos. Het is ook zijn eigen schuld.
Hij glimlacht, want hij heeft er wel een mooie ervaring aan overgehouden. Nou ja, een mooie...?
Bedenkelijk kijkt hij naar een foto in een zondagskrant die voor hem op tafel ligt.

Toen ze hem vroegen om - in een dorpje vlak bij Maastricht - voor prins carnaval te spelen, had hij direct "ja" gezegd. Het leek hem wel leuk om omringd door hupseflupsende dansmariekes de polonaise te doen.

Maar hij is een geboren Amsterdammer en carnaval zit dus niet in zijn bloed.

Wat hij ook deed, en hoe vaak hij ook "Alaaf" riep; hij kreeg de echte carnavals-swung niet goed te pakken.

En op het einde van de avond was hij er stiekem tussenuit gepiept. Hij reed naar Maastricht en op de Sint Servaasbrug ging hij een beetje melancholiek op zijn accordeon zitten spelen.

Op een gegeven moment kwam er een dansmarieke naast hem zitten. Een beetje verdrietig neuriede ze mee op de tonen van Malle Babbe. Rob vond dat wel gezellig, want alleen was ook maar alleen. Bovendien voelde hij zich niet helemaal op zijn gemak, daar op die brug. Slierten mist trokken op uit het klotsende water en soms meende hij - onder hem - sinistere geluiden te horen, alsof de klokkenluider van de Sint Servaasbasiliek ieder moment zou kunnen opdoemen en gemeen in zijn arm zou knijpen.

Plotseling zei het meisje: 'Ik ben geen echt dansmarieke.' En terwijl hij zijn steek met pluimen afzette, zei Rob lachend: 'En ik ben ook geen echte prins carnaval!'

Ze vertelde dat ze helemaal niet kon dansen, maar dat ze was ingevallen voor een zieke vriendin. Nou, die vriendin was blijkbaar helemaal niet zo ziek als dat ze er uitzag. 'Want ze liep wel de hele avond te hossen en uiteindelijk is ze er met mijn vriend vandoor gegaan,' zei ze snikkend.

'Ja, zo gaat dat in het leven, zei Rob. Het klinkt misschien wel een beetje oubollig, maar morgen is er weer een nieuwe dag. Jij bent nog jong en het leven gaat door. En jij zult nog genoeg andere leuke jongens ontmoeten.'

Hij kletste vrolijk nog wat verder (terwijl hij ondertussen dacht: ik had psycholoog moeten worden) en langzaam verscheen er een glimlach op haar gezicht. Die glimlach werd alsmaar groter, en uiteindelijk lagen ze beiden schaterlachend op hun rug - met hun benen in de lucht - midden op de brug.

Plotseling flitste het aan alle kanten. 'Een paparazzi-overval, een paparazzi-overval...' riep Rob verschrikt. Vlug greep hij de hand van het meisje en bulderend van het lachen, verdwenen ze in het duister van de nacht.

Carnaval 2

André van Duin doet het weer! "Lang leve de koningin" kan niet meer. Dus dit jaar heet zijn carnavalskraker: Lang leve de koning en... Máxima!

Buiten hoor ik carnavalsmuziek. Een vrolijk klinkende optocht trekt door de straten. Confetti dwarrelt als gekleurde sneeuw door de lucht. Ook in Rio de Janeiro trekt de Sambadrome weer door de straten. Dat de beste Sambaschool mag winnen!

En het Chinees Nieuwjaar (dit jaar in het teken van de slang) wordt ook weer feestelijk gevierd.

Ja, laten we nu maar flink feest vieren, want binnenkort is het uit met de pret! Het is crisis en alles wordt weer sober. Dus moet W.A. rust, orde en gezag gaan uitstralen. Hij wordt de nieuwe leider van het volk.
Met strakke hand zal hij regeren!

In militair uniform zal hij in zijn koningssloep Amsterdam binnenvaren. Als een nieuwe vorst zal hij aan land gaan, en zijn onderdanen zullen onderdanig voor hem knielen.

Op 30 april mogen de dames - tijdens zijn inhuldiging in de Nieuwe Kerk - geen hoeden dragen. Want de nieuwe koning moet het parlement goed in de gaten kunnen houden. Op stiekem wegkruipen achter een groot hoofddeksel staat een fikse lijfstraf!

Ook Prinsjesdag moet er aan geloven. Het is afgelopen met het koekhappen, zaklopen en al die andere flauwekul. En de nieuwe dresscode voor de dames wordt MILVA.
De heren moeten in Adelborstuniform verschijnen.

Scouting (de padvindersclub van Baden Powell) wordt weer nieuw leven ingeblazen en iedere Nederlander moet vanaf nu: minimaal 10 uur per week aan sport gaan doen.
Zodat Nederland op alle fronten Olympische medailles gaat binnenhalen.

En iedereen moet 's morgens bij het opstaan, en 's avonds voor het slapengaan, het raam openen en (i.p.v. tsjakka) zo hard als ze maar kunnen, uitroepen:
Man wat ben ik blij met Willem-Alexander. Man ik ben zó blij!

Op Koningsdag is het vanaf nu ook verplicht om de Nederlandse vlag uit te hangen, en overal waar de vorst aantreedt, zal het blond schuimend bier rijkelijk vloeien.
Het wordt "de nationale drank van Nederland"!

En alle werkelozen worden vrijwillig ingezet om onze dijken te verhogen en de gasbelgaten in Groningen te dichten.

Koning W.A. zal immers de geschiedenis ingaan als de vorst die behalve de crisis oploste en de aardbevingen overwon, ook... Nederland voor een tweede watersnoodramp behoedde.

Lang leve de koning en... Máxima!

De rest was toch maar kut

Joost Zwagerman lulde gisteravond gezellig uit zijn nek in De Wereld Draait Door.

En dat kan ik ook! Het bekende "L'Orgine du Monde" van de Franse schilder Gustave Courbet, voorstellende het geamputeerde naakte lichaam van een vrouw met een weelderige bos krullend schaamhaar (de bikinilijn was toen duidelijk niet in de mode), heeft sinds kort wellicht een hoofd! Het is bij toeval ergens in een antiekwinkeltje gevonden, en met een beetje pas- en meetwerk, sluit het aan op de romp van de blote madam. Dus, opwinding in de kunstwereld!

Porno was tegen het einde van de 19e eeuw heel populair in duistere Parijse galerietjes - waar je alleen maar met een wachtwoord binnen mocht komen.

Zes mannen wilden zijn schilderij kopen. Dus ze hadden een probleem!
Courbet had in die tijd geen rooie cent, en bedacht het volgende:
hij sneed het in 6 stukken en de mannen kochten ieder een deel.

De een ging er met een voet vandoor. Een ander kocht een arm. En degene met de meeste poen kocht de romp. Op deze manier verdiende hij er meer aan en..., hij wist zo iedereen tevreden te stellen. Bovendien dacht hij: stel dat ik ooit nog eens beroemd word, dan hebben de kunsthistorici er nog een mooie puzzel aan. En daar schijnt hij nu gelijk in te krijgen.

Toen een van die mannen thuiskwam vroeg zijn vrouw: waarom heb jij alleen maar het hoofd gekocht? Waarop hij antwoordde: de rest was toch maar kut.

p.s. Laatst vond ik op zolder een schilderij van een paar handen. Ik ga toch eens kijken of die misschien ook ergens bij een romp passen. Je weet maar nooit!

Alleen voor een échte Beyoncé-beschuit, kom ik mijn nest uit.

Noord Korea begint langzaam maar zeker een hoog James Bond gehalte te krijgen. Ze vallen nu imaginair de wereld aan. En met succes! Want New York is inmiddels al gevallen.

Zware zeebeving bij de Salomonseilanden. Zouden ze daar ook iets mee te maken hebben? Misschien doen ze er wel stiekem boringen onder water, op zoek naar het legendarische Ophir, waar Salomo - volgens de bijbel - zijn goud en edelstenen vandaan haalde.

Staalconcerns lijden flinke verliezen. Niet vreemd, als je bedenkt dat steeds meer mensen op een fiets van karton rijden, en hun soep opwarmen in een plastic pannetje.

Belgische bonbonproducenten zijn boos op Maleisië. Tja, in die Aziatische landen maken ze alles na: televisies, computers, auto's en nu dus ook Belgische pralines.

"Hé, dit is geen echte, deze smaakt een beetje naar Babi Pangang", hoor ik ergens in een winkel een gevulde madam zeggen.

En..., ze maken ook de condooms van Durex na! Condooms met een smaakje!

"Verdomme, deze smaakt helemaal niet naar chocolade! Ik proef duidelijk kroepoek", hoor ik mijn buurvrouw roepen.

Laatst was ik in een toko, en toen zei er een Chinees tegen een leuk Vlaams meisje: met jou wil ik wel een Beyoncéetje kraken.
Ik begreep totaal niet wat hij bedoelde. Totdat ik ergens las, dat de beschuiten van Bolletje ook al sinds jaren in China worden nagemaakt.

Ik kocht meteen een paar rollen en tot mijn grote verbazing stond er op de verpakking:
Alleen voor een échte Beyoncé-beschuit, kom ik mijn nest uit!

Afscheid

Iedere dag gaan er mensen dood. Bekende mensen, beroemde mensen, minder bekende mensen, minder beroemde mensen en..., gewone mensen. Naar mate ik ouder word, kom ik steeds vaker op begraafplaatsen en in crematoria. Soms, denk ik wel eens: ze sterven bij bosjes om mij heen. Het lijkt wel of ze staan te dringen.
En..., wanneer ben ik aan de beurt? Morgen, overmorgen of pas over dertig jaar?

Iemand verliezen is altijd erg.

Het afscheid is vaak een soort van reünie. Het brengt mensen bijeen die elkaar misschien jaren niet hebben gezien. Soms wordt er na afloop in een café een glas geheven, wellicht wordt er een lied gezongen..., en misschien wordt er zelfs nog gefeest.

Het is de herinnering die telt.

Toen mijn vader overleed, wilde mijn moeder dat hij thuis werd opgebaard. En ik heb toen de hele rouwkamer met bloemen versierd.

Maar het was zomer, en het was zo'n 25 graden. Dus moest er een airco worden geplaatst.



Er werd wat heen en weer gebeld en niet lang daarna stond er een man met een nogal bleek gezicht voor de deur.

Hij gaf mij een ijskoude hand en zei met een bibberende stem: 'Ik heb al op de gekste plaatsen airco’s geplaatst, maar nog nooit bij een lijk.' Nerveus klauterde hij de trap omhoog en even later staarde hij - met een bijna angstige blik - naar mijn vader.

'Nou..., de motor moet natuurlijk buiten op de binnenplaats staan,' mompelde hij.
Vervolgens opende hij een raam en terwijl hij naar beneden keek, nam hij een dikke elektriciteitskabel in zijn handen. Het ene uiteinde klemde hij stevig tussen zijn tanden en daarna gooide hij de rest van de opgerolde kabel naar buiten.

Op hetzelfde moment liet mijn vader een boertje. Verschrikt keek de man naar het lijk.
"Krak" klonk het!
De twee voortanden van de man waren afgebroken en aan een paar dunne bloederige spiertjes hingen ze half uit zijn mond.

Bijna lachend zei ik: 'Stop die tanden maar gewoon terug, misschien dat ze dan weer aangroeien.'
Met een pijnlijk gezicht deed hij wat ik zei.

Gelukkig was er tegenover mijn ouderlijk huis een tandartsenpraktijk.
De man veegde met een zakdoek zijn gezicht schoon, sloot vervolgens de koeling aan, en daarna haastten wij ons naar de tandarts. Wonder boven wonder, bevestigde de arts mijn verhaal en..., drukte de tanden weer goed op zijn plaats.

Toen ik een half jaar later de man toevallig ergens tegenkwam, bleek dat zijn tanden inderdaad weer waren vastgegroeid.

Maandag

Zondag. Het is weer de dag van Rob de Nijs. Eigenlijk heeft hij er behoorlijk spijt van. Had hij dat lied maar nooit gezongen. Nu wordt hij er iedere zondag aan herinnerd. Het zit in zijn hoofd. Het gaat er nooit meer uit. En vaak staat hij op met hoofdpijn. Zelfs een koude douche helpt niet.

En terwijl hij met een grote badhanddoek zijn rug afdroogt, begint hij automatisch het lied te zingen: 'Zondag, zondag. Vandaag blijf ik de hele dag dicht bij je. Zondag, zondag. We hebben tijd om lekker lang te vrijen. Je fluistert woordjes die ik zo graag van je hoor. Aha aha aha mm mm mm, toe ga door.' Het zit vereeuwigd in zijn hersenpan. En..., er is nergens een delete-knop.

Soms zegt hij tegen zichzelf: het is vandaag donderdag of..., maandag. Of..., zaterdag. En dat wil wel eens helpen. Maar ja, daardoor is hij ook al heel wat afspraken misgelopen!

'Want, daar wordt je héél confuus van,' zegt hij tegen zijn kat. Het beest miauwt klaaglijk. 'Jij denkt alleen maar aan eten.


Voor jou maakt het immers niet uit, welke dag het is,' zegt hij nu een beetje mopperig.

Hij heeft er ook al eens aan gedacht om met zijn probleem naar een psychiater te gaan. Maar ja, die hebben op zondag geen praktijk! "Ik zal ermee moeten leven", hoor ik hem zuchtend zeggen.

Plotseling denkt hij: ik kan natuurlijk ook een nieuw lied gaan schrijven. Voor iedere dag een nieuw lied. En terwijl hij zich voor de badkamerspiegel staat te scheren, dwarrelen er allerlei woorden door zijn hoofd. Langzaam rijgen ze zich aan elkaar.

Maandag, dan ben ik de hele dag ver weg
Maandag, maandag, dan snak ik de hele dag naar jou
En denk ik aan de woordjes, die jij altijd naar mij fluistert
Aha aha aha mm mm mm, ja, ja, ik kom er zo aan

'Dat was gemakkelijker dan ik dacht, mompelt hij tevreden in de spiegel kijkend. "Dinsdag" is natuurlijk precies hetzelfde. En "woensdag" ook! Oh, wat ben ik toch geniaal. Als dat allemaal hits worden, dan heb ik het probleem opgelost! En, dan hoef ik tijdens mijn optredens niet meer altijd "Zondag" te zingen! Want dat komt zo langzamerhand echt mijn strot uit.

Ik hoop alleen dat ik dan niet iedere dag hoofdpijn heb.'

Een slaapdoos

In onze kapitalistische wereld is tijd erg kostbaar. Slapen kost dus geld! Maar gelukkig is er sinds een tijdje de wonderpil "Modafinil" op de markt. Waardoor je aan 2 uur nachtrust genoeg hebt. Werken, werken en nog eens werken.
Wel een goede pil voor politici, want die zitten immers altijd te slapen!

Ik herinner mij een film - uit de jaren '70 - met Woody Allen, die de hele dag met een pillendoos rondliep. Een pil om op te staan; een voor de eetlust; een energiepil om te kunnen werken; een partypil; een viagrapil; een slaappil; een dromenpil enzovoorts.

In de toekomst gaan we er waarschijnlijk ook als een pil uitzien. We rollen ons dan door het leven. En iedereen snapt wat Mick Jagger met Rock & Roll bedoelde.


Energieverspilling. Frankrijk gaat er iets aan doen! Tussen 1 uur 's nachts en 7 uur 's morgens moeten in alle bedrijven en winkels de lichten uit.

En dit is pas het begin.

Je kent dat wel: winkeldeuren die wijd openstaan; een broeierig warmtegordijn van bedorven lucht en binnen staat de thermostaat veel te hoog. Overal branden er felle spots.
En zelfs de etalages zijn verlicht, terwijl zonnestralen de ramen verblinden.

Nog even en dan is het uit met de pret, dan worden ook overdag de lichten gedoofd en de verwarming gaat op 15 graden.
En dan hebben we weer een reden te meer, om vanachter onze computer te shoppen.

Pensioenen worden flink gekort! Oeps, daar gaat mijn tripje naar Singapore.

Ik had er een hotelsuite in het grootste aquarium van de wereld gereserveerd. 's Morgens voorzichtig de gordijnen openschuiven, en dan vanuit mijn comfortabele bed naar twee roze reuzenoctopussen kijken, die speciaal voor mij een paringsdansje opvoeren. Oh, wat had ik mij daarop verheugd.

Nou, dat wordt dus weer uren naar twee stomme goudvissen in een viskom kijken.