Deze week geen verhaaltje maar een hele enge, vreselijk enge Halloween film - opgenomen in Aalst-Waalre met in de hoofdrol "Lippy".
woensdag 29 oktober 2014
vrijdag 24 oktober 2014
AIVD zoekt geheime agenten
Een koude herfstwind raast onheilspellend om het huis. Bladeren en takken vliegen wild in het rond. Vlagen regen kletsen ruw tegen de ramen. Hoog water in Zeeland. Nederland sluit de stormvloedkering in de Oosterschelde. 'Het staartje van orkaan Gonzalo,' mompel ik in mijzelf. Ja, de duisternis valt vroeg vandaag.
En wat lees ik tot mijn grote verbazing in mijn avondkrantje: AIVD zoekt geheime agenten. Nee maar, ze zijn blijkbaar hun geheime agenten kwijt - verdwenen, weg..., foetsie, in mist opgegaan, weggewaaid.
Nou, nou, dit doet mij toch wel een beetje aan detective-stripboeken denken - aan bijvoorbeeld Jerome Bloks van Alain Dodier (ja, die bestaat echt) of aan Agent 327 van Martin Lodewijk (allemaal uit het dossier verdwenen).
Tja, een man die zich nu bij de balie van de AIVD meldt en zegt: hallo, ik heb gehoord dat jullie mij kwijt zijn - ik ben namelijk geheim agent 007.
Dat gelooft toch geen mens! Eenmaal verdwenen, is altijd verdwenen. Nee, die geheime agenten komen nooit meer boven water.
Poeh, poeh, het gaat goed met Nederland. Als we onze eigen geheime agenten al kwijt zijn, wat zijn we dan nog meer kwijt? Zit er nog wel geld in de schatkist? En straks is W.A. ook nog verdwenen - in rook opgegaan. Hij lurkte aan zijn pijpje, en toen - ook foetsie.
Tja, dan staat Max raar te kijken. Wat nu, zal ze denken. Even Armin van Buuren bellen. Misschien is hij weer gaan housen - gewoon even met de beentjes van de vloer?
'Nee, hier is hij ook niet, misschien had hij wel genoeg van het koningschap en is hij geheim agent geworden,' antwoordt Armin grinnikend.
'Ja, ja, lach jij er maar om, dan vind ik hem natuurlijk nooit meer terug!' zegt Max met een diepe snik.
'Maar ja, dat heeft natuurlijk ook zijn voordelen, want dan... klim ik op de troon. Nou, en dan zullen ze daar bij de AIVD eens wat gaan beleven! Het eerste wat ik doe is; Jan Taminiau nieuwe kleding voor die agenten laten ontwerpen. En dan maak ik ze herkenbaar voor alle Nederlanders - dan gaan ze voortaan maar als die detectives Jansen en Janssen (uit Kuifje), compleet met bolhoed, snor en wandelstok door het leven, dan is het afgelopen met al dat geheimzinnig gedoe!
De hele dag met een zak chips lui op de bank televisie liggen kijken of in het café op de hoek biertjes zitten drinken, is dan écht afgelopen. En als de baas van de AIVD 's avonds vraagt: wat heb je vandaag allemaal ontdekt - en ze wagen het nog steeds om zich te verschuilen achter: sorry, ik ben geheim agent, dus daar kan ik u niets over mededelen. Nou, dan is het uit met de pret. Wij zitten hier potverdorie niet in een James Bond film!'
En zo moppert ze nog een hele tijd door. Armin luistert beleefd. Hij moet wel, want een koningin kun je moeilijk op je mobieltje wegdrukken.
Plotseling gaat de deur van haar slaapkamer open en W.A. stapt vrolijk fluitend binnen.
'Waar ben jij geweest?' vraagt ze met zware stem.
'Och, Hans Klok heeft een nieuwe verdwijntruc en hij vroeg of ik proefkonijn wilde zijn.
En..., oh ja: een fluitketel fluit en een nietmachine niet!'
Schuddebuikend van het lachen verdwijnt hij daarna richting toilet.
Nou, nou, dit doet mij toch wel een beetje aan detective-stripboeken denken - aan bijvoorbeeld Jerome Bloks van Alain Dodier (ja, die bestaat echt) of aan Agent 327 van Martin Lodewijk (allemaal uit het dossier verdwenen).
Tja, een man die zich nu bij de balie van de AIVD meldt en zegt: hallo, ik heb gehoord dat jullie mij kwijt zijn - ik ben namelijk geheim agent 007.
Dat gelooft toch geen mens! Eenmaal verdwenen, is altijd verdwenen. Nee, die geheime agenten komen nooit meer boven water.
Poeh, poeh, het gaat goed met Nederland. Als we onze eigen geheime agenten al kwijt zijn, wat zijn we dan nog meer kwijt? Zit er nog wel geld in de schatkist? En straks is W.A. ook nog verdwenen - in rook opgegaan. Hij lurkte aan zijn pijpje, en toen - ook foetsie.
Tja, dan staat Max raar te kijken. Wat nu, zal ze denken. Even Armin van Buuren bellen. Misschien is hij weer gaan housen - gewoon even met de beentjes van de vloer?
'Nee, hier is hij ook niet, misschien had hij wel genoeg van het koningschap en is hij geheim agent geworden,' antwoordt Armin grinnikend.
'Ja, ja, lach jij er maar om, dan vind ik hem natuurlijk nooit meer terug!' zegt Max met een diepe snik.
'Maar ja, dat heeft natuurlijk ook zijn voordelen, want dan... klim ik op de troon. Nou, en dan zullen ze daar bij de AIVD eens wat gaan beleven! Het eerste wat ik doe is; Jan Taminiau nieuwe kleding voor die agenten laten ontwerpen. En dan maak ik ze herkenbaar voor alle Nederlanders - dan gaan ze voortaan maar als die detectives Jansen en Janssen (uit Kuifje), compleet met bolhoed, snor en wandelstok door het leven, dan is het afgelopen met al dat geheimzinnig gedoe!
De hele dag met een zak chips lui op de bank televisie liggen kijken of in het café op de hoek biertjes zitten drinken, is dan écht afgelopen. En als de baas van de AIVD 's avonds vraagt: wat heb je vandaag allemaal ontdekt - en ze wagen het nog steeds om zich te verschuilen achter: sorry, ik ben geheim agent, dus daar kan ik u niets over mededelen. Nou, dan is het uit met de pret. Wij zitten hier potverdorie niet in een James Bond film!'
En zo moppert ze nog een hele tijd door. Armin luistert beleefd. Hij moet wel, want een koningin kun je moeilijk op je mobieltje wegdrukken.
Plotseling gaat de deur van haar slaapkamer open en W.A. stapt vrolijk fluitend binnen.
'Waar ben jij geweest?' vraagt ze met zware stem.
'Och, Hans Klok heeft een nieuwe verdwijntruc en hij vroeg of ik proefkonijn wilde zijn.
En..., oh ja: een fluitketel fluit en een nietmachine niet!'
Schuddebuikend van het lachen verdwijnt hij daarna richting toilet.
vrijdag 17 oktober 2014
Gratis lezen op de FeelGood Market in Eindhoven op zondag 19 oktober
Een droom. Ja, als mens droom je wat af! Op de FeelGood Market kunnen mensen niet alleen mijn boekjes "Nieuws met een glimlach" inkijken/doorbladeren, maar ook een aantal verhaaltjes lezen. Ik heb ze netjes uitgeprint met een Lippy tekeningetje erbij en voorzien van een geschreven tekstje: gratis lezen - bedoeld voor al de "kijken, maar niet kopen bezoekers".
Volgens mij is "gratis" het eerste woord dat een Nederlandse kleuter leert. Het is een toverwoord! 'Heeft u nog meer gratis verhaaltjes,' vraagt een dame met een chique roze leesbril die overigens mooi past bij haar Marlies Dekkers bh'tje .
Het is druk bij mijn standje. 'Die poeptegeltjes zijn ook erg geinig,' zegt een man die zo uit een stripboek lijkt gestapt. (En ik moet zo maar aan Olivier Blunder denken - raar maar waar.)
'Met de hand geschilderd en thuis in de oven afgebakken. Nou, nou, nou... Ja, ik ruik inderdaad de geur van de cupcakes die mijn vrouw iedere zondagochtend voor mij bakt. Geweldig! Zou ik er misschien een paar op zicht mogen meenemen? Ik bedoel... uitproberen. Als ze het thuis ook leuk vinden, dan koop ik er misschien eentje,' zegt hij terwijl zijn neus opvallend rood opzwelt.
En een lichtelijk bollende mevrouw kirt: 'Hé..., zo'n Lippy T-shirt zouden ze bij ons op de zaak misschien ook wel leuk vinden. Kunt u er een maken met in de tekstballon onze firmanaam? Dat betekent reclame voor ons én voor u! Dus een win-win situatie. Misschien trek ik het wel aan en ga ik ermee op afterparties rondlopen.'
Snel beschilder ik een T-shirt in haar maat XXXXXL. "Stuurt u de rekening maar naar de zaak" hoor ik haar nog roepen. En weg is ze - en weg is mijn T-shirt. Een visitekaartje heeft zij natuurlijk niet achtergelaten.
'Die fotolijstjes met tekst zijn goed joh - heel doordacht, zegt een zich intellectueel voor doende man (ziekenfondsbrilletje, te brede stropdas, rare designschoenen..., je kent dat wel). Ik werk bij een uitgeverij. Ja..., ik kan een goed woordje voor u doen.' En weg is ook deze man - en weg is mijn fotolijstje!
Ik kijk op mijn mobieltje: half drie. 'Het gaat goed vandaag,' zeg ik een beetje scheef kijkend tegen mijn hulpje Onnie. 'Ja, we zijn bijna uitverkocht,' mompelt ze. (Onnie heet eigenlijk Annie en is nog van uit de beginjaren tachtig toen ik weken lang dat liedje van Miggy in mijn hoofd had zitten, en dat ging ongeveer zo: Annie, hou jij me tassie effe vast want die gozer wil met me dansen... En Annie klonk door het dialect als Onnie... vandaar dus.) Wat kan een mens soms toch raar dromen, hè!
Plotseling roept er een Sidonia-achtig type: 'Hé, dat T-shirt met die plofkip erop vind ik geweldig. Een Lippy die op een kip rijdt - fantastisch. Doe er maar twee in maatje S giechelt ze. Mijn vriendin en ik rijden paard. Ik zie ons al in zo'n shirt op de manege ronddraven. Tijdens het koeien drijven - geweldig!'
Nou, dat was dan eindelijk een betalende klant. En tegen Onnie zeg ik:'Kom, we gaan een borrel drinken. Dit moeten we vieren!'
Maar genoeg geluld: kom allemaal naar de FeelGood Market en... niet kijken maar kopen!
Gratis lezen mag natuurlijk wel!
Het is druk bij mijn standje. 'Die poeptegeltjes zijn ook erg geinig,' zegt een man die zo uit een stripboek lijkt gestapt. (En ik moet zo maar aan Olivier Blunder denken - raar maar waar.)
'Met de hand geschilderd en thuis in de oven afgebakken. Nou, nou, nou... Ja, ik ruik inderdaad de geur van de cupcakes die mijn vrouw iedere zondagochtend voor mij bakt. Geweldig! Zou ik er misschien een paar op zicht mogen meenemen? Ik bedoel... uitproberen. Als ze het thuis ook leuk vinden, dan koop ik er misschien eentje,' zegt hij terwijl zijn neus opvallend rood opzwelt.
En een lichtelijk bollende mevrouw kirt: 'Hé..., zo'n Lippy T-shirt zouden ze bij ons op de zaak misschien ook wel leuk vinden. Kunt u er een maken met in de tekstballon onze firmanaam? Dat betekent reclame voor ons én voor u! Dus een win-win situatie. Misschien trek ik het wel aan en ga ik ermee op afterparties rondlopen.'
Snel beschilder ik een T-shirt in haar maat XXXXXL. "Stuurt u de rekening maar naar de zaak" hoor ik haar nog roepen. En weg is ze - en weg is mijn T-shirt. Een visitekaartje heeft zij natuurlijk niet achtergelaten.
'Die fotolijstjes met tekst zijn goed joh - heel doordacht, zegt een zich intellectueel voor doende man (ziekenfondsbrilletje, te brede stropdas, rare designschoenen..., je kent dat wel). Ik werk bij een uitgeverij. Ja..., ik kan een goed woordje voor u doen.' En weg is ook deze man - en weg is mijn fotolijstje!
Ik kijk op mijn mobieltje: half drie. 'Het gaat goed vandaag,' zeg ik een beetje scheef kijkend tegen mijn hulpje Onnie. 'Ja, we zijn bijna uitverkocht,' mompelt ze. (Onnie heet eigenlijk Annie en is nog van uit de beginjaren tachtig toen ik weken lang dat liedje van Miggy in mijn hoofd had zitten, en dat ging ongeveer zo: Annie, hou jij me tassie effe vast want die gozer wil met me dansen... En Annie klonk door het dialect als Onnie... vandaar dus.) Wat kan een mens soms toch raar dromen, hè!
Plotseling roept er een Sidonia-achtig type: 'Hé, dat T-shirt met die plofkip erop vind ik geweldig. Een Lippy die op een kip rijdt - fantastisch. Doe er maar twee in maatje S giechelt ze. Mijn vriendin en ik rijden paard. Ik zie ons al in zo'n shirt op de manege ronddraven. Tijdens het koeien drijven - geweldig!'
Nou, dat was dan eindelijk een betalende klant. En tegen Onnie zeg ik:'Kom, we gaan een borrel drinken. Dit moeten we vieren!'
Maar genoeg geluld: kom allemaal naar de FeelGood Market en... niet kijken maar kopen!
Gratis lezen mag natuurlijk wel!
vrijdag 10 oktober 2014
Lippy
Jeroen Krabbé vertelde - aan tafel bij Humberto Tan - over de James Bond tentoonstelling in de Kunsthal in Rotterdam. James Bond verheven tot kunst! Ja, ja! Jeroen speelde - als slechterik - ook in Bond films. Hij weet er dus alles van. Shaken but not stirred - precies, dat bedoel ik. Bijzonder was, dat hij vertelde dat de acteurs vroeger (heel lang geleden dus) storyboards met een stripverhaal te zien kregen, zodat ze zich een beeld konden vormen waarover de film ging.
Vooral de oude Bond-films vond ik geweldig. Ik ging al in 1962 samen met mijn vriendje naar Dr No - met Ursula Andress die in een sexy witte bikini uit zee opdoemde (onvergetelijk). En ook Goldfinger met dat meisje van goud, is in mijn hersenpan geprint. Nou, ik kan zo nog wel een tijdje doorgaan.
Maar goed..., dat van die storyboards vond ik wel interessant want strips hebben mij altijd geboeid. Ik heb zelfs ooit eens een stripfeest gegeven. De Gelaarsde Kat, Asterix en Obelix, The Pink Panther, de verloofde van Lucky Luke, kapitein Roodbaard..., ja ze huppelden allemaal vrolijk door mijn huiskamer. De entree was een stripboek. Stapels boeken heb ik er aan overgehouden. Ik heb mij daarna nooit meer verveeld.
Merkwaardig is dat ik op de kunstacademie al bezig was met beeld en tekst. Maar, ik kwam er niet echt uit. Ik maakte natuurlijk wel eens een beeldverhaal, een boekje, wat schrijfsels en ik waagde mij een enkele keer aan een stripverhaal. Zo heb ik ooit een postzegel-strip gemaakt met de titel drukwerk. Tekeningen van een toiletterende Jozef Bloks. Gelukkig vonden ze dat op de academie toch iets te ver gaan en heeft er nooit iemand aan mijn postzegels hoeven te likken.
Ik heb ook een tijd lang mijn doeken eerst vol geschreven met verhalen en vervolgens schilderde ik er dan met de kwast overheen. Het idee was dat als later (als ik beroemd en dood zou zijn) de kunsthistorici mijn werk met bijvoorbeeld röntgenstralen zouden analyseren, zij mijn vreemde verhalen zouden ontdekken.
Zo heb ik eens een schilderij gemaakt (De vredesgodin) van een blauwe dame met allemaal witte duiven om haar heen. Met grote klodders zwarte verf heb ik toen weer over die duiven heen geschilderd. Over honderd jaar zouden ze dan ontdekken dat er onder die zwarte smurrie allemaal prachtige vredesduiven zitten verscholen.
"En wat zouden die duiven dan betekenen" vraagt er wellicht een olieverfschilderijen deskundige zich af.
"En wie zou het blauwe meisje zijn?" vraagt er weer een andere naaktschilderijen expert zich af.
Naast de poezelige voetjes van de blauwe dame schilderde ik drie kleine kistjes met op ieder ervan een sleutel.
"Wat zou er in die kistjes zitten?" vraagt er dan wellicht een dikke bankdirecteur - die olieverfschilderijen verzamelt - zich af.
Och, als peuter schreef ik al (bij gebrek aan vingerverf) met poep op het behang en later (als kleuter) heb ik ooit een schilderij - dat bij mijn ouders aan de muur hing - kunstzinnig met houtskool beschreven. Ze hadden het ergens op een kunstmarkt voor tien gulden gekocht. Ja, ze waren toen erg boos op mij. Totdat er op een dag een Franse oom binnenstapte die het bekraste kunstwerk geweldig vond. Hij bood er honderd gulden voor en - van horen zeggen - hangt het nu in het Louvre in Parijs. Kijk, dat bedoel ik!
Ik heb zo in de jaren '80 (vorige eeuw) heel de inhoud van mijn boekenkast verknipt en verscheurd (ik had die boeken toch al tien keer gelezen). Daarna heb ik er collages van gemaakt, die ik aan een Amsterdamse kunststichting verkocht. Nu - ongeveer 40 jaar later - zijn ze cultureel erfgoed, en zijn voor langdurig gebruik aan het Stedelijk Museum van Amsterdam uitgeleend. Ja, kunst heeft blijkbaar tijd nodig om te rijpen.
Een tekening vertelt iets en een woord laat je verbeelding spreken. Nee, ik kreeg die twee nog steeds niet goed gecombineerd. Totdat ik rond het jaar 2000 mij serieuzer met schrijven ging bezig houden. Toen dit omstreeks 2010 resulteerde in tastbare paperbacks, die ik begon te illustreren met tekeningen - gebaseerd op schilderijen van mensen zonder gezicht uit de New Wave periode van de jaren '80 - lukte het plotseling wel! En er ontstond een Lippy-figuurtje met enkel een mondje - dat tevens goed aansloot bij het goede doel (Alzheimer Nederland) waar een deel van de opbrengst van mijn creaties naartoe gaat.
Ja, ik ga zeker naar die James Bond tentoonstelling kijken - al was het alleen maar voor de storyboards met het stripverhaal van The Man with the Golden Gun. En natuurlijk om Jaws met de ijzeren tanden te zien en... het grappige stemmetje van Hervé Villechaize weer eens te horen. Och, wat was dat toch een leuk kereltje.
-----------------------------------------------------------
Lippies zijn er nu op T-shirts (met of zonder tekstballonnetjes), op tegeltjes voor in het toilet (de zogenaamde poeptegeltjes), als posters etc.
Zondag 19 oktober sta ik ermee op de FeelGood Market in Eindhoven.
Vooral de oude Bond-films vond ik geweldig. Ik ging al in 1962 samen met mijn vriendje naar Dr No - met Ursula Andress die in een sexy witte bikini uit zee opdoemde (onvergetelijk). En ook Goldfinger met dat meisje van goud, is in mijn hersenpan geprint. Nou, ik kan zo nog wel een tijdje doorgaan.
Maar goed..., dat van die storyboards vond ik wel interessant want strips hebben mij altijd geboeid. Ik heb zelfs ooit eens een stripfeest gegeven. De Gelaarsde Kat, Asterix en Obelix, The Pink Panther, de verloofde van Lucky Luke, kapitein Roodbaard..., ja ze huppelden allemaal vrolijk door mijn huiskamer. De entree was een stripboek. Stapels boeken heb ik er aan overgehouden. Ik heb mij daarna nooit meer verveeld.
Merkwaardig is dat ik op de kunstacademie al bezig was met beeld en tekst. Maar, ik kwam er niet echt uit. Ik maakte natuurlijk wel eens een beeldverhaal, een boekje, wat schrijfsels en ik waagde mij een enkele keer aan een stripverhaal. Zo heb ik ooit een postzegel-strip gemaakt met de titel drukwerk. Tekeningen van een toiletterende Jozef Bloks. Gelukkig vonden ze dat op de academie toch iets te ver gaan en heeft er nooit iemand aan mijn postzegels hoeven te likken.
Ik heb ook een tijd lang mijn doeken eerst vol geschreven met verhalen en vervolgens schilderde ik er dan met de kwast overheen. Het idee was dat als later (als ik beroemd en dood zou zijn) de kunsthistorici mijn werk met bijvoorbeeld röntgenstralen zouden analyseren, zij mijn vreemde verhalen zouden ontdekken.
Zo heb ik eens een schilderij gemaakt (De vredesgodin) van een blauwe dame met allemaal witte duiven om haar heen. Met grote klodders zwarte verf heb ik toen weer over die duiven heen geschilderd. Over honderd jaar zouden ze dan ontdekken dat er onder die zwarte smurrie allemaal prachtige vredesduiven zitten verscholen.
"En wat zouden die duiven dan betekenen" vraagt er wellicht een olieverfschilderijen deskundige zich af.
"En wie zou het blauwe meisje zijn?" vraagt er weer een andere naaktschilderijen expert zich af.
Naast de poezelige voetjes van de blauwe dame schilderde ik drie kleine kistjes met op ieder ervan een sleutel.
"Wat zou er in die kistjes zitten?" vraagt er dan wellicht een dikke bankdirecteur - die olieverfschilderijen verzamelt - zich af.
Och, als peuter schreef ik al (bij gebrek aan vingerverf) met poep op het behang en later (als kleuter) heb ik ooit een schilderij - dat bij mijn ouders aan de muur hing - kunstzinnig met houtskool beschreven. Ze hadden het ergens op een kunstmarkt voor tien gulden gekocht. Ja, ze waren toen erg boos op mij. Totdat er op een dag een Franse oom binnenstapte die het bekraste kunstwerk geweldig vond. Hij bood er honderd gulden voor en - van horen zeggen - hangt het nu in het Louvre in Parijs. Kijk, dat bedoel ik!
Ik heb zo in de jaren '80 (vorige eeuw) heel de inhoud van mijn boekenkast verknipt en verscheurd (ik had die boeken toch al tien keer gelezen). Daarna heb ik er collages van gemaakt, die ik aan een Amsterdamse kunststichting verkocht. Nu - ongeveer 40 jaar later - zijn ze cultureel erfgoed, en zijn voor langdurig gebruik aan het Stedelijk Museum van Amsterdam uitgeleend. Ja, kunst heeft blijkbaar tijd nodig om te rijpen.
Een tekening vertelt iets en een woord laat je verbeelding spreken. Nee, ik kreeg die twee nog steeds niet goed gecombineerd. Totdat ik rond het jaar 2000 mij serieuzer met schrijven ging bezig houden. Toen dit omstreeks 2010 resulteerde in tastbare paperbacks, die ik begon te illustreren met tekeningen - gebaseerd op schilderijen van mensen zonder gezicht uit de New Wave periode van de jaren '80 - lukte het plotseling wel! En er ontstond een Lippy-figuurtje met enkel een mondje - dat tevens goed aansloot bij het goede doel (Alzheimer Nederland) waar een deel van de opbrengst van mijn creaties naartoe gaat.
Ja, ik ga zeker naar die James Bond tentoonstelling kijken - al was het alleen maar voor de storyboards met het stripverhaal van The Man with the Golden Gun. En natuurlijk om Jaws met de ijzeren tanden te zien en... het grappige stemmetje van Hervé Villechaize weer eens te horen. Och, wat was dat toch een leuk kereltje.
-----------------------------------------------------------
Lippies zijn er nu op T-shirts (met of zonder tekstballonnetjes), op tegeltjes voor in het toilet (de zogenaamde poeptegeltjes), als posters etc.
Zondag 19 oktober sta ik ermee op de FeelGood Market in Eindhoven.
donderdag 2 oktober 2014
De Gouden Vagina
Herfst. De bladeren vallen van de bomen. Langzaam worden ze kaal. Met een paar grote wilde kastanjes in mijn hand zit ik op een bankje in het bos. Het zijn prachtige donkerbruine kastanjes. Ik wrijf er met een zakdoekje overheen totdat ze nog mooier glanzen. Als kind maakte ik er met luciferhoutjes poppetjes van (een soort van bruine Michelin mannetjes) waarmee ik dan Jan Klaassen en Katrijn in een mini-poppenkast speelde. En later op de kunstacademie maakte ik er mijn eerste animatiefilmpjes mee.
Op het filmfestival in Utrecht wint Tygo Gernandt de Gouden Gluiperd. 'Dat is weer eens andere koek dan een ordinair Gouden Kalf,' mompel ik in mijzelf. Van Tygo wordt verteld dat hij bij aanvang van een eerste repetitie altijd zijn broek laat zakken en dan zegt: zo, nu hebben jullie hem gezien, dus hoeven we het daar niet meer over te hebben. De Gouden Piemel zou hij dus ook prachtig hebben gevonden. Ja, van hem wordt ik altijd vrolijk. Hij is mijn filmheld!
De Amerikaanse stand up comedian (actrice en nog veel meer) Joan Rivers is overleden. Jammer, ik had graag nog een aantal jaren om de grappen van deze Botox babe willen blijven lachen. Ook zij won heel wat awards. Maar helaas gaan komieken ook dood. Alleen de grappen blijven bestaan. En wat er met de Gouden Kalveren of Gouden Gluiperds gebeurt?
Och, misschien staan deze trofeeën samen met de Gouden Piemel, de Bronzen Gehaktbal, de Zilveren Geit en de rest wel op de schoorsteenmantel van een kleindochter te pronken. "Kijk, die Gouden Piemel is van mijn grootvader" zegt ze trots tegen haar vriendje.
Of, Willem-Alexander heeft ondertussen misschien wel ergens in een polder een museum voor Bertha 38 geopend, en staan ze daar te verpieteren.
Nu rest ons alleen Marijke Helwegen. Tja, al die Botox babes lijken op elkaar, maar daar is dan ook alles mee gezegd.
Ook de politicus Ivo Opstelten gaat de filmwereld in. Als een mislukte James Bond doet ook hij een gooi naar een Gouden Kalf. Ik denk dat hij de Olivier Bommel prijs krijgt. Hoe kom ik daar nu op? Als Geert Wilders in het filmpje als Tom Poes had gefigureerd, was het misschien duidelijker geweest? Het zou een merkwaardig maar zeker komisch duo zijn!
"Humor als wapen" zegt cabaretier Richard Groenendijk (een fan van Rivers) bij Humberto Tan aan tafel. Nou ja, in ieder geval een geweldige vrouw die mij een beetje aan Lenny Bruce deed denken. Hoe kom ik daar nu weer bij? Maar goed..., van mij zou deze geweldige Joan Rivers de Gouden Vagina krijgen, maar daarvoor is het nu te laat. Ik weet niet of zij haar vagina ook had laten corrigeren (vast wel!), want met deze prijs zou ze zeker erg blij zijn geweest.
Vroeger was ik fan van Lucille Ball. Ja, Lucille en Rivers waren vrouwen met ballen. Ik vind trouwens dat Claudia de Breij ook wel in dit rijtje mag staan en och..., laat ik er Lucille Werner ook maar bijzetten. Ik denk dat ik net zoals Rijk de Gooijer dat Gouden Kalf maar een rare koe vind. Straks krijgen we er ook nog de Gouden Plofkip bij. Het moet allemaal niet gekker worden.
De Amerikaanse stand up comedian (actrice en nog veel meer) Joan Rivers is overleden. Jammer, ik had graag nog een aantal jaren om de grappen van deze Botox babe willen blijven lachen. Ook zij won heel wat awards. Maar helaas gaan komieken ook dood. Alleen de grappen blijven bestaan. En wat er met de Gouden Kalveren of Gouden Gluiperds gebeurt?
Och, misschien staan deze trofeeën samen met de Gouden Piemel, de Bronzen Gehaktbal, de Zilveren Geit en de rest wel op de schoorsteenmantel van een kleindochter te pronken. "Kijk, die Gouden Piemel is van mijn grootvader" zegt ze trots tegen haar vriendje.
Of, Willem-Alexander heeft ondertussen misschien wel ergens in een polder een museum voor Bertha 38 geopend, en staan ze daar te verpieteren.
Nu rest ons alleen Marijke Helwegen. Tja, al die Botox babes lijken op elkaar, maar daar is dan ook alles mee gezegd.
Ook de politicus Ivo Opstelten gaat de filmwereld in. Als een mislukte James Bond doet ook hij een gooi naar een Gouden Kalf. Ik denk dat hij de Olivier Bommel prijs krijgt. Hoe kom ik daar nu op? Als Geert Wilders in het filmpje als Tom Poes had gefigureerd, was het misschien duidelijker geweest? Het zou een merkwaardig maar zeker komisch duo zijn!
"Humor als wapen" zegt cabaretier Richard Groenendijk (een fan van Rivers) bij Humberto Tan aan tafel. Nou ja, in ieder geval een geweldige vrouw die mij een beetje aan Lenny Bruce deed denken. Hoe kom ik daar nu weer bij? Maar goed..., van mij zou deze geweldige Joan Rivers de Gouden Vagina krijgen, maar daarvoor is het nu te laat. Ik weet niet of zij haar vagina ook had laten corrigeren (vast wel!), want met deze prijs zou ze zeker erg blij zijn geweest.
Vroeger was ik fan van Lucille Ball. Ja, Lucille en Rivers waren vrouwen met ballen. Ik vind trouwens dat Claudia de Breij ook wel in dit rijtje mag staan en och..., laat ik er Lucille Werner ook maar bijzetten. Ik denk dat ik net zoals Rijk de Gooijer dat Gouden Kalf maar een rare koe vind. Straks krijgen we er ook nog de Gouden Plofkip bij. Het moet allemaal niet gekker worden.
Abonneren op:
Posts (Atom)