Translate

zaterdag 27 december 2014

Kerststress, en nog véél meer stress!

Tijdens mijn ochtendwandelingetje door het bos hoor ik een groep witte sneeuwganzen luid kakelend boven mij in de lucht. 'Allemaal vrouwtjes - vliegend in de V van Vrede,' mompel ik in mijzelf.

Op een bankje onder een oude dennenboom lees ik in de krant dat er (nota bene in een tijd van crisis met de nodige bezuinigingen) binnenkort in Den Haag een Tyrannosaurus rex staat te pronken. Kostte slechts 5 miljoen euro!
Nou, doe mij dan maar een baby-Tyrannosaurus rexje, denk ik bij mijzelf. En die zet ik dan ergens in een etalage. Er zijn nu immers toch genoeg lege winkelpanden. Kijk..., dat trekt publiek. Dan stroomt de binnenstad weer vol! Nee, ik houd niet zo van lege winkelstraten.

"Tyrannosaurus rex was toch een glamrockband uit de jaren '60 (vorige eeuw) - met van die zoetsappige hippiemuziek" hoor ik een oude man zeggen. Ja, er wordt wat afgekletst voor mijn etalage. Maar wat ik het meest hoor, is: man, schiet nou toch eens op, want ik heb de kerststress!

"Ja, de mensen in het Krijt tijdperk hadden de Tyrannosaurus rexstress.
Want als dát beest door de straat denderde, dan was het rennen geblazen" pruttelt een jonge knul - die zichzelf blijkbaar erg leuk vindt.

Boeren hebben stress: Bang dat hun kippen de vogelgriep krijgen. Ja, zij hebben de kippenstress! Je herkent ze aan een uitvallende haardos, kalknagels en een moeilijke stoelgang!

Zorgstress: Zelfs directeuren van de Zorg maken zich zorgen om hun salaris dat wellicht met 50.000 euro gaat dalen - naar het niveau van dat van een Tweede Kamerlid (dat slechts een schamele 80.000 euro bedraagt).

Topdrukte bij de slagers: Slagersstress! Ik denk: hoe kan dat nou? Crisis..., concurrentie van internetwinkels. Misschien dat zij nog écht vlees verkopen? Want dat BBQ pakketje dat ik laatst online besteld had, en dat door een drone voor mijn deur werd gedeponeerd, was in ieder geval niet te vreten. Het leek op het karton van een rolletje toiletpapier - en dat smaakt ook naar niks!

Nachtmisstress: "Mijnheer pastoor, is er nog wel een plekje voor mij vrij in de kerk?" De kerken staan normaal het hele jaar leeg, maar op kerstnacht is het er groot bal. Ja, Malle Babbe van Rob de Nijs mag dan nog een keer achterin op het bankje zitten. Hoi, hoi!

Serious Requeststress: Halen we dit jaar het beoogde bedrag wel? "Telduimpjes krijg ik er van" kreunt Gerard Ekdom. Maar na zes dagen is er gelukkig een lekker groen appeltje!

Gewichtstress: "Als ik met die feestdagen maar niet teveel aankom - ik heb al zo'n dikke kont" hoor ik een tv presentatrice zeggen. Ze worden inderdaad steeds dikker én lelijker! Maar volgens Jolanthe Sneijder-Cabau komt dat door de slechte belichting, en op tv zie je er sowieso al dikker uit!

Al dat geleuter vóór mijn etalage. Ik denk dat ik in al die lege winkels wassen beelden ga etaleren van; een vrolijke laatste Limburgse mijnwerker uit de jaren '70; de laatste kippenboer; de uitgestorven Groninger (omgekomen tijdens de allerlaatste gasbelaardbeving); de Laatste Der Mohikanen, de laatste kassière, de laatste automobilist, de rockband Kane, de reclame-icoon van Albert Heijn 'Meneer Van Dalen', en nog veel meer...

Tja..., én de laatste mens van vlees en bloed! Want binnenkort pompen ze - lekker ouderwets met een fietspomp - de botox gewoon in je reet, zodat we er allemaal hetzelfde uit gaan zien! Met dezelfde opgeblazen wangetjes, een strakgetrokken voorhoofd, uitpuilende Katrien Duck lippen, een raar opgetrokken zalmneusje en... een emotieloze blik in de ogen. En, voor de dames natuurlijk allemaal dezelfde tieten. Tja, het woord "vreemdgaan" wordt voorgoed uit de Dikke Van Dale geschrapt. En dan zijn we eindelijk van "de hoe-zie-ik-er-uit-stress" verlost!

Winkelgebieden worden dus binnenkort enorme musea. "Hé, kijk mamma..., de laatste mens. Goh, wat waren die toch lelijk!"

Ik klets nog maar wat door... Zal ik dit jaar zwavelstokjes aansteken, want illegaal vuurwerk mag ook al niet meer? Nederland wordt een saai land met al die regeltjes.
Nou, ik vrees dat het voor mij erg sobere eindejaarsdagen worden - met gebakken aardappeltjes en Rucola sla. Vorig jaar ETI. Deze keer huur ik bij Videoland; Jurassic Park deel 5.

Verdomme, is mijn verhaaltje wel op tijd klaar? Zo meteen krijg ik nog de columnistenstress!

--------------------------------------------------------------------------------------------------

Misschien dat dit het laatste verhaaltje van 2014 is. Je weet het niet, hè.

Zoals jullie weten, steunt Jozef Bloks Alzheimer! Steunen jullie ook?

Klik even in de rechter balk onder mijn links op; Steun de Alzheimer Actie...

Al doneer je maar één euro, want iedere euro telt!

Bedankt voor het lezen, én voor jouw steun!

vrijdag 19 december 2014

Help, ik ben mijn sleutels kwijt.

Boy oh boy, wat ik altijd al voorspeld heb, zag ik onlangs iemand bij Humberto Tan (RTL 4) aan tafel demonstreren: een implantaatsleutel! Binnenkort hebben we dus geen deursleutels meer, maar zit er in je hand een implant key. Je wijst gewoon naar het elektronisch slot van je voordeur en als in een enge griezelfilm gaat de deur langzaam met een krakend geluid open.
En als ie kapot is, dan ga je naar de slotenmaker. Die rommelt wat op zijn computer en mompelt: 'Tja, die kan ik niet meer repareren.' Vervolgens haalt hij een injectienaald uit een laatje, steekt die in je hand, slurpt de oude sleutel eruit en daarna injecteert hij een nieuwe. Fluitje van een cent, hoor je hem weer mompelen.

Sesam open u! Volgens mij had Ali Baba ook al zo'n sleutel. Ja, ze zijn in het verleden wel vaker een sleutel verloren: de sleutel van de jukebox, van de Doos van Pandora, van de hemelpoort, sleutels van kuisheidsgordels, van schatkisten..., ga zo maar door.

Oh, oh, oh, ik verlang zo naar de toekomst. De ontwikkelingen gaan ontzettend snel en het blijft natuurlijk niet bij het openen van deuren. Deze "chip" vertelt je zo meteen ook dat je ziek bent. Selfhacking wordt dus helemaal in, want als je geen zin hebt om te gaan werken, zeg je: sorry baas ik voel mij een beetje misselijk, kijk maar naar de chip in mijn hand. Ja, handlezen wordt weer razend populair! Je kan er straks van alles mee registreren: of je aan de diarree bent of... toch zeker de volgende dag. Of je vriend of vriendin vreemd gaat. Dat je binnen tien minuten een hartstilstand krijgt. Dus snel jezelf reanimeren, zou ik zeggen.

Een Alzheimerpatiënt is regelmatig van alles kwijt, zo ook de deursleutels. Zo'n implantaat is voor zo iemand dus een ideale oplossing. Deze chip kan binnenkort ook je korte geheugen registreren en slaat alles netjes op. En als er dan ook nog een drone door het huis vliegt, is het helemaal perfect.
Want weet je even niet meer wat je wel of niet hebt gedaan of waar je bijvoorbeeld het schaaltje met de kersenbonbons hebt gelaten of... de inlegkruisjes, dan laat de selfie-drone zien waar ze liggen. Zuig effe lekker hard op je duim en er gaat een wereld voor je open!

'Hé..., ik had blijkbaar de bonbons in de vaatwasmachine gestopt (oh, daarom zijn de borden zo bruin) en de inlegkruisjes liggen in de broodtrommel? En hé..., er ligt nog veel meer in de broodtrommel: uitgedroogde sinaasappels, een pantoffel, een bh, een kerstkaart (oh, wat leuk, van wie zou die zijn; vlug even lezen), een slipje, een kunstgebit. Goh, hoe komen die daar toch terecht... - handig zo'n ding, maar waar ligt nu het brood?' mompel je dan in jezelf.
Op het eind van de dag speel je voor het slapen gaan het hele filmpje nog eens af en vol verwondering zie je wie er allemaal op bezoek zijn geweest en... wat je zoal gedaan hebt!
'Ben ik dat en heb ik dat vandaag allemaal meegemaakt? Ik zie er eigenlijk nog best goed uit.
Wat...? Ik sta helemaal naakt voor het slaapkamerraam! Zeker vergeten de gordijnen dicht te doen! Wel een leuke knul die nieuwe melkboer...'
Gerustgesteld en... komt helemaal goed, ga je daarna naar bed. Oogjes dicht en snaveltjes toe, welterusten.

Ik ben wel voor zo'n persoonlijke chip, want wat de media ons voorschotelen is alleen maar dood en ellende. Laatst vertelde er een omroeper dat de treinen van de NS dagelijks tientallen vogels en dieren doodrijden - zelfs gracieuze zwanen zijn regelmatig de pineut. En dat er dan langs de spoorlijn een verdrietige zwaan - met tranen in de ogen - dagenlang om zijn of haar partner zit te treuren.

De media maken ons ook confuus: de ene nieuwslezer zegt dit en de ander zegt dat. Gek word ik er van! Nee, geef mij maar een chip in mijn lijf die registreert hoe het met mij gaat en... een persoonlijke drone die mij een eerlijk beeld geeft van de wereld om mij heen.

Tjonge, tjonge, we zitten al bijna in de toekomst. Plotseling krijg je een ijskoud gevoel - je begint te bibberen. Ja, jouw implantaat registreert een indringer. Een groen glibberig mannetje met hele grote ovale ogen kijkt je vrolijk aan - hij wil met je spelen! Help, waar ben ik? Ja, je bent allang in wat je vroeger een sciencefictionwereld noemde.
Alleen wist je dat nog niet. Maar oké, nu weet je het dus wel.

vrijdag 12 december 2014

Kerstballetjes, ja heerlijk!

Door de crisis worden er dit jaar één miljoen minder kerstpakketten verstrekt. Maar om de (nog) werkende mens toch sympathiek tegemoet te komen, pakken de werkgevers het nu heel persoonlijk aan: zeg kerel, wat dacht je van een fles mooie rondborstige rode wijn, of een gezinspak soepstengels, of een paar repen eerlijke chocola, of een zakje biologische zoutjes. Allemaal heel lekker, en gezellig voor onder de plastic kerstboom!

Supermarktketen Jumbo heeft een omstreden kerstcommercial waarin bekende Nederlanders zingen. Nou, ik vind dat ze de mensen een fantastisch kerstgevoel geven - een vrede op aarde illusie. Ja, toch! En dat die artiesten dan voor zo'n snabbel een (warme dampende) rookworst of een pak verse vanillevla krijgen - och, dan hebben ze ook een extraatje tijdens de feestdagen.
We moeten nu allemaal de broekriem aanhalen, hè. Dus niet zeuren!

Dominee Gremdaat had er vorig jaar helemaal geen zin in! Veel mensen voelen zich tijdens deze dagen verschrikkelijk rottig en om dat te verbergen, gaan ze zich extra vrolijk gedragen! Volgens hem mag je best hypocriet doen, maar dan moet je wel van je eigen toneelspel genieten.
Ben ik helemaal met hem eens!
"Oh buurman, wat een mooie grote kerstboom (geinige piek) én wat zie jij er goed uit - fris en fruitig - zal ik maar zeggen. En buufje mag er ook zijn..., fraai dat plissé rokje met die geruite blouse erop..., wat een gewaagde combinatie! Ja, die botox heeft haar echt goed gedaan!
Die toastjes met kruidenboter zijn overigens heerlijk. En dan dat fantastische zwijmelmuziekje "Santa Baby van Marilyn Monroe", wauw! Hoe kom je erop? Jij weet écht hoe je een feestje moet bouwen!"

De aarde warmt op! Ik verwacht dit keer dan ook wéér geen witte kerst. En geloof me of niet, maar ik tel in Nederland steeds meer palmbomen. Vorige week zag ik mijn buurman met een kruiwagen vol met grote bladeren naar zijn volkstuintje zeulen. "Ik begin een bananenplantage" riep hij enthousiast.
Ik voorspel dan ook; dat we binnen niet al te lange tijd met kerst gezellig in de tuin rondom de barbecue staan te leuteren. En uit de luidsprekers galmt dan het vrolijke liedje "Ik ben een kerstbal" van Bert en Ernie. Het woord "ijspret" wordt natuurlijk uit de Dikke van Dale geschrapt!

Op internet google ik nog even snel naar kerst in Rio de Janeiro. Nou, dat ziet er aantrekkelijk uit. Het is er 36 graden op het strand en ik zie meisjes - gehuld in slechts een mini tangaslip - vrolijk met de kerstman twerken. Ja, daar gaat de beste man van zweten!
'Zo ziet het er in de toekomst dus ook bij ons uit,' mompel ik in mijzelf. Weg met de regen en die vieze natte sneeuw! Ik sluit mijn ogen en nog geen seconde later lig ik uitgestrekt op een badhanddoek - gedecoreerd met vrolijke Rudolfjes - op het strand van Scheveningen. Waar een mooie, jonge dame (met kerstballetjes in haar oren) met zachte handen mijn rug insmeert.

Goh, ik kom al helemaal in kerststemming. Even op Facebook kijken.... Nee maar, ik heb al bijna duizend vrienden. En als ik straks ook nog een filmpje van de Victoria Secret kerstshow download met daarin starring; onze eigen stoere, sexy Friezin Doutze Kroes - nou, dan ben ik met een glaasje rode wijn, een soepstengel, een stukje chocola of een biologisch zoutje erbij, gegarandeerd van een fijne kerst!

Ja, gezellig! Ik voel mij nu al helemaal toppie!

donderdag 4 december 2014

Mijn vriend brak zijn penis en nog veel meer...

"Otto Schimmelpenninck van der Oije (bassist van de Nederlandse heavy metal groep Delain) werd tijdens een optreden in het Britse Birmingham van achteren door een confetti kanon in zijn edele delen geschoten. ('Tja, met zo'n achternaam moet je altijd voorzichtig zijn,' mompel ik in mijzelf.) Maar goed..., ondanks de hevige pijn speelde en gruntte hij toch de show uit. Na het optreden bleek zijn scrotum echter te zijn opgezwollen tot het formaat van een flinke grapefruit. Zijn linker testikel en een aantal (slag)aders waren gescheurd" las ik ergens. Ik dacht: hé, ik ken die vent, da's een oude vriend. En..., hij is weer bevriend met mijn vriend de voetballer - die een tijd geleden zijn anus scheurde. Ook toevallig! Ja, een ongeluk zit soms in een klein gaatje.

Laatst ontmoette ik in de wachtkamer bij de dokter een vriendin die bij een val van de trap haar oor was kwijtgeraakt (eraf gescheurd). Gelukkig kon een handige chirurg het repareren. "Ja..., zei ze - lachend als een boerin met kiespijn - hij heeft mij mooi een oor aangenaaid".

Een goede vriend van mij brak eens tijdens een wilde rit zijn penis. En die konden ze natuurlijk niet spalken of in het gips zetten! IJverige verpleegsters deden nog wat ze konden, maar helaas. En twee weken lang Viagra slikken, was ook geen optie.

Jaren geleden verloor een andere vriend een vinger toen hij uit een legertruck sprong (hij bleef met zijn trouwring ergens achter hangen). Zijn collega (ook een vriend van mij) stak de vinger direct in zijn mond, en in het ziekenhuis naaide een handige chirurg (ja, die van dat oortje) de vinger weer (handig) aan zijn hand.

En oh ja..., onlangs maakte een vriendin van mij - samen met haar vriendin én haar hondje "speurneus" Beppie - een ferme boswandeling. Beppie snuffelde (als een echte Sherlock Holmes) tussen de verkreukte eikenbladeren opzoek naar het spoor van een bosboef of misschien wel een - de weg kwijtgeraakte - potloodventer, terwijl de dames vrolijk met hun chique laarsjes door het modderige en vaak glibberige bospad baggerden. Waarbij ze uiteraard een opgewekt liedje van Jasperina de Jong zongen: Wij zijn dol op de bossen, daar kunnen we hossen, daar kunnen we klossen..., van je pingelepingelepingelepingele-boem! Toen slipte ze plotseling weg, haar voet bleef steken in een greppel, ze hoorde iets kraken, ze gaf een schriel gilletje... En uit was de pret! Ja, gezond zo'n boswandeling, dacht ik bij mijzelf.

Wat heb ik toch veel vrienden! In dit verhaal tel ik er nú al een stuk of zeven! En geen Facebook vrienden, hè! Maar..., échte vrienden!

Maar..., laat ik niet afdwalen! De vriendin van mijn vriendin - met dat krakende been - belde mij. Mijn gsm pruttelde in de broek. "Help, help, ze is gevallen. Ze heeft haar enkel verstuikt en kan niet meer voor of achteruit! Of ik haar (diep in het bos, zo'n vijf kilometer van de bewoonde wereld) wilde komen ophalen?". Het bospad slingerde pal naast een riviertje. Daar kon geen ambulance komen! Eerst dacht ik nog om haar met een klein vouwfietsje al fietsend met één been door het bos te loodsen, maar dat was bij nader inzien een idioot plan. Hoe haal je het in je hersens, ik zou misschien zelf een been kunnen breken. Toen dacht ik aan een paard! 'Ja, goed plan,' mompelde ik in mijzelf. Ik had dat wel eens in een Western gezien. Mijn vriendin in amazonezit (half hangend over de rug van het paard) of anders - liggend op een oude regenjas tussen twee boomtakken - over de grond achter de kont van het paard slepen. Dat moest lukken, zo dacht ik.

Nou, met dat paard werd het één doffe ellende. Dat beest slipte regelmatig over het modderige bospad en schoof soms bijna het riviertje in. En slechts voor een paar pepernoten ging het weer een stukje vooruit. Nee, dat werd niks! Toen viel de vriendin van mijn vriendin - tot overmaat van ramp - ook nog op haar zere voet. Ze kermde als een aangeschoten konijn. Of leek het meer op het geluid van een gillende keukenmeid? Ik weet het niet meer. Het ging in ieder geval door merg en been. Tijdens dit incident gleed overigens die vriendin (samen met Beppie) wél in het riviertje. Zij kon zich gelukkig nog net aan een boomstam vastgrijpen, maar Beppie (die niet kan zwemmen) moest ik aan haar halsband uit het water hijsen. En omdat ik haar bij die reddingsactie bijna had gekeeld, ging ze pontificaal voor mijn voeten zitten schijten. Ze heeft mij daarna drie weken niet meer aangekeken. Ja, stank voor dank!

Maar goed, met dat paard (het was overigens een hele oude schimmel) ging het écht niet! Toen heb ik toch maar de traumahelikopter gebeld. Maar die kon natuurlijk niet tussen al die bomen landen. We dachten er nog over om mijn vriendin met een brancard op te laten takelen, maar er stond helaas teveel wind. Gelukkig was er ongeveer een kilometer verderop een golfbaan, dus sleepten wij haar daar naartoe. Nou, daar keken ze vreemd op!
Door de rotatie van de wieken ontstond er een wervelwind. De ballen vlogen alle kanten op en hier en daar hoorde ik verbaasde golfers kuchend roepen: hé..., nee maar, jongens..., kijk nou eens..., hole in one, hole in one! Joepie! Da's mij nog nooit gelukt.

Uiteindelijk werd ze door de vriendelijke piloot (ook een vriend van mij) in de helikopter gehesen en naar een ziekenhuis vervoerd. Daar constateerden ze een dubbele kuitbreuk en niet veel later werd ze door dokter Jan de Hakker (een kennis van mij) vlijtig geopereerd. Neuriënd ging de beste man aan het werk. "Zuster, geef mij eens een metalen plaatje en dat doosje met schroeven". Ik hoorde een reutelende boormachine. En na afloop zei hij grinnikend tegen mijn vriendin (die middels een ruggenprik half verdoofd was): 'Zo, nu nog een flinke klats gips er overheen en hopla, popla..., ik zie u over veertien dagen terug, komt helemaal goed.' En weg was hij. Ja...,druk, druk, druk.

De moraal van dit verhaal: Wie veel vrienden heeft, beleeft veel avonturen!