Ik had al een tijdje geen wildplassers meer gesignaleerd "maar juich nooit te vroeg" zei mijn oma zaliger altijd. Ik had dus niet moeten juichen want plotseling kwam er een hoop kabaal de berg afstormen! Het waren drie perfect geklede dames in officiersjasjes met daaronder strakke kokerrokjes en op hun hoofden prijkten militaire mutsen. Het waren Andrew Sisters lookalikes! Een van hen droeg een Marshall Music Box (met veel bass) op haar rechterschouder en ze zongen luidkeels "Oh, Joseph, Joseph, won't your make your mind up. It's time I knew just how I stand with you". Het klonk allemaal prachtig. Misschien hadden ze boven op de berg ergens opgetreden? Wisten ze dat ik Jozef heette of kreeg ik zomaar een privéshow voor deur van mijn nederig stulpje? Wat een blijde verrassing!
Maar..., voor niets gaat de zon op want plotseling kraaide (het waren Amerikanen) een van hen dat ze vreselijk moest pissen. 'Oh, nee toch, daar gaan we weer,' mompelde ik in mijzelf. De twee andere dames moesten plotseling ook (na-apers, gromde ik.) Ze hesen hun rokjes omhoog, stroopten hun strings tot op hun enkels naar beneden en gezellig gingen ze naast elkaar voor mijn slaapkamerraam zitten plassen. Hun urine sijpelde als een vrolijk bergbeekje naar beneden. Ze hadden ondertussen de muziek zachter gezet en door het gekletter en gespetter heen hoorde ik ze nu kletsen; zeg, heb jij al gehoord dat... Echtwaar? En dat hij er een ander op nahoudt... enz... enz.
Dat gezeik kon ik nog wel aanhoren (daar was ik zo langzamerhand wel aan gewend geraakt) maar wat pisten ze toch langzaam. Het waren een stelletje druppelaars! Dat oeverloze gelul werd mij langzaam maar zeker écht teveel. Plotseling had ik het gehad, ik hield een zaklantaarn onder mijn kin en luidkeels schreeuwde ik : 'Hé, stelletje mislukte Andrew Sisters duurt dat gezeik nog lang? Jozef Bloks heeft er genoeg van!'
Ze draaiden zich abrupt om en zagen mijn spookachtig verlicht gezicht achter het horrengaas van het slaapkamerraam. Ze schrokken zich te pletter en begonnen te gillen en te krijsen zoals alleen Amerikaanse vrouwen dat in films kunnen. Ze grepen elkaars handen vast, bijna tegelijk probeerden ze op te staan en vervolgens strompelden ze over het schuin aflopende straatje naar beneden. Ze gleden uit over hun eigen nattigheid en op hun hoge hakken struikelden ze over elkaar heen. Ondertussen probeerden ze hun strings omhoog te hijsen (wat niet lukte) en zo buitelden ze in hun blote kont naar beneden. Nou, ik had weer eens flink kunnen lachen.
---------------------------------------------------------------
Tja, wat ik als pensionado in Altea (Spanje) toch allemaal meemaak.
Ik verveel me geen dag
Bekijk op Spreadshirt.nl mijn talloze afbeeldingen van stripfiguren, grappige teksten, muziek, mode, kunst, vissen en natuurlijk de zwaan van Altea; op T-shirts, sweaters, hoodies, mokken, knuffeldieren, tassen, stickers etc.