Een stoere pensionado in Altea-Spanje

Het was al na middernacht en ik zat - zoals gewoonlijk voor het slapen gaan - voor het geopende slaapkamerraam te schrijven. Ondertussen keek ik op mijn smartphone naar oude afleveringen van Jiskefet (in het bejaardentehuis). Nou dat was weer lachen geblazen.

Buiten was het stil op straat. Er was nergens iemand te bekennen - zelfs geen verdwaalde hond of een miauwende kat. Mijn thermometer gaf 33 graden aan. Zucht... puf. Ventilatortje op de vensterbank. Tja, het was een beetje afzien.

Een paar weken geleden vloog er een jonge zwaluw door een openstaande balkondeur naar binnen. Hij was duidelijk gedesoriënteerd. Het beestje ging vlak onder het plafond op een bos kunstbloemen zitten en scheet vervolgens een halve boekenplank onder. Af en toe maakte het vogeltje een rondje door de kamer en daarna begon ie weer vrolijk op de boeken te reutelen. Pas na een paar uurtjes vloog hij het raam uit.

Jaren geleden kwam mijn zwarte poes Ollie op een avond de zoldertrap afgerend en triomfantelijk miauwend dumpte het beest een soort zwarte tennisbal voor mijn voeten. Bedenkelijk keek ik er naar, bedankte haar met een blikje schelvislever en gooide vervolgens het ding in een plastic prullenbak. De volgende avond hoorde ik geritsel. Ik haalde het deksel van de prullenbak en tot mijn verbazing zag ik een jonge vleermuis die uit de plastic bak probeerde te kruipen. Omdat ze drager van rabiës kunnen zijn, nam ik de volle bak mee naar de zolder en opende een raam.

Het beestje rekte en strekte zich, controleerde zijn vleugels (die door de klauwen van mijn kat een paar flinke gaten hadden) en leek zichzelf op te blazen tot een reuze vleermuis. Daarna krabbelde hij uit de bak, draaide eerst schriel piepend een paar keer in het rond om zijn sonar te testen en even later fladderde hij vrolijk de wijde wereld in.

Net voordat ik dit verhaaltje online wilde posten, liep er een man op leeftijd mijn huisje voorbij. Nieuwsgierig keek hij naar binnen. 'Zit je weer te schrijven?' vroeg hij. Ik kende hem van het strand. Een pensionado uit Noorwegen die er nog goed uitzag en dat wilde hij de dames nog graag laten zien. Hij had een sportschool gehad en begeleidde nu als personal coach af en toe rijke jonge meisjes. 'Blijven schrijven dat houd je jong!' zei hij en met een brede glimlach wandelde hij verder.

---------------------------------------------------------------

Tja, wat ik als pensionado in Altea (Spanje) toch allemaal meemaak.

Ik verveel me geen enkele dag.

Bekijk op Spreadshirt.nl mijn talloze afbeeldingen van stripfiguren, grappige teksten, muziek, mode, kunst, vissen en natuurlijk de zwaan van Altea: op T-shirts; sweaters; hoodies; mokken; knuffeldieren; tassen; stickers etc.  

Blote kont 03

Ik had al een tijdje geen wildplassers meer gesignaleerd "maar juich nooit te vroeg" zei mijn oma zaliger altijd. Ik had dus niet moeten juichen want plotseling kwam er een hoop kabaal de berg afstormen! Het waren drie perfect geklede dames in officiersjasjes met daaronder strakke kokerrokjes en op hun hoofden prijkten militaire mutsen. Het waren Andrew Sisters lookalikes! Een van hen droeg een Marshall Music Box (met veel bass) op haar rechterschouder en ze zongen luidkeels "Oh, Joseph, Joseph, won't your make your mind up. It's time I knew just how I stand with you". Het klonk allemaal prachtig. Misschien hadden ze boven op de berg ergens opgetreden? Wisten ze dat ik Jozef heette of kreeg ik zomaar een privéshow voor deur van mijn nederig stulpje? Wat een blijde verrassing!

Maar..., voor niets gaat de zon op want plotseling kraaide (het waren Amerikanen) een van hen dat ze vreselijk moest pissen. 'Oh, nee toch, daar gaan we weer,' mompelde ik in mijzelf. De twee andere dames moesten plotseling ook (na-apers, gromde ik.) Ze hesen hun rokjes omhoog, stroopten hun strings tot op hun enkels naar beneden en gezellig gingen ze naast elkaar voor mijn slaapkamerraam zitten plassen. Hun urine sijpelde als een vrolijk bergbeekje naar beneden. Ze hadden ondertussen de muziek zachter gezet en door het gekletter en gespetter heen hoorde ik ze nu kletsen; zeg, heb jij al gehoord dat... Echtwaar? En dat hij er een ander op nahoudt... enz... enz.

Dat gezeik kon ik nog wel aanhoren (daar was ik zo langzamerhand wel aan gewend geraakt) maar wat pisten ze toch langzaam. Het waren een stelletje druppelaars! Dat oeverloze gelul werd mij langzaam maar zeker écht teveel. Plotseling had ik het gehad, ik hield een zaklantaarn onder mijn kin en luidkeels schreeuwde ik : 'Hé, stelletje mislukte Andrew Sisters duurt dat gezeik nog lang? Jozef Bloks heeft er genoeg van!'

Ze draaiden zich abrupt om en zagen mijn spookachtig verlicht gezicht achter het horrengaas van het slaapkamerraam. Ze schrokken zich te pletter en begonnen te gillen en te krijsen zoals alleen Amerikaanse vrouwen dat in films kunnen. Ze grepen elkaars handen vast, bijna tegelijk probeerden ze op te staan en vervolgens strompelden ze over het schuin aflopende straatje naar beneden. Ze gleden uit over hun eigen nattigheid en op hun hoge hakken struikelden ze over elkaar heen. Ondertussen probeerden ze hun strings omhoog te hijsen (wat niet lukte) en zo buitelden ze in hun blote kont naar beneden. Nou, ik had weer eens flink kunnen lachen.  

---------------------------------------------------------------

Tja, wat ik als pensionado in Altea (Spanje) toch allemaal meemaak.

Ik verveel me geen dag

Bekijk op Spreadshirt.nl mijn talloze afbeeldingen van stripfiguren, grappige teksten, muziek, mode, kunst, vissen en natuurlijk de zwaan van Altea; op T-shirts, sweaters, hoodies, mokken, knuffeldieren, tassen, stickers etc.   

Blote kont 02

Het was rond een uur of twaalf (bijna middernacht) en ik zat - zoals gewoonlijk voor het slapen gaan - voor het geopende slaapkamerraam en keek naar een oud filmpje van Baantjer op mijn smartphone. Deze keer genoot ik van een aflevering met de spannende titel: de moord op de vrouw met de scherpe tong.

Ook nu was het een zwoele nacht. Buiten was het stil op straat. Heerlijk, daar kan ik echt van genieten. Plotseling hoorde ik mensen van boven naar beneden de trappen afrennen. Ze hadden haast! Het waren twee jonge slanke kerels. Ze droegen allebei een zwart T-shirt en een zwarte joggingbroek en ik schatte ze een jaar of twintig. Voor mijn huisje stopten ze abrupt en bijna tegelijk lieten ze hun broek zakken. Ze moesten vreselijk plassen. Hun benen waren kleurrijk getatoeëerd en ze hadden stevige billen, maar dit terzijde.

Vorige week een vrouw die voor mijn raam ging zitten pissen en nu twee knullen. 'Het moet allemaal niet gekker worden, het is hier verdomme geen openbaar toilet!' mompelde ik in mijzelf.  En... deze keer ging ik actie ondernemen! 

Toen ze hun piemel uit hun onderbroek tevoorschijn haalden en hun straal tegen de gevel van mijn huisje richtten, riep ik zo hard als ik kon: 'Hé, wat mot dat? Ga godverdomme bij je moeder tegen het behang staan zeiken. Voorruit, wegwezen!' Ze schrokken zich te pletter en zonder op of om te kijken, zonder iets te zeggen, hesen ze razendsnel hun broek omhoog en renden weer de berg op. 

'Zo, die hebben nu zeker een natte broek,' gniffelde ik in mijzelf. 

---------------------------------------------------------------

Tja, wat ik als pensionado in Altea (Spanje) toch allemaal meemaak.

Ik verveel me geen dag

Bekijk op Spreadshirt.nl mijn talloze afbeeldingen van stripfiguren, grappige teksten, muziek, mode, kunst, vissen en natuurlijk de zwaan van Altea; op T-shirts, sweaters, hoodies, mokken, knuffeldieren, tassen, stickers etc.  

Blote kont 01

Ik woon aan de voet van het pittoreske dorpje Altea. De smalle straatjes slingeren zich tegen een berg omhoog en helemaal boven staat een kerk met daaromheen leuke restaurants en winkeltjes. Als ik echter een paar minuten naar beneden loop, kan ik zo een frisse duik in de zee nemen. Mijn huisje telt twee verdiepingen en mijn slaapkamer is op de begane grond. Het is een hoekhuis. 's Avonds voor het slapen gaan kijk ik meestal nog naar een filmpje op mijn smartphone. Deze keer genoot ik van een oude aflevering van Baantjer: De moord op de nymfomane badmeester. 

Het was een zwoele avond en ik zat voor het geopende raam. Plotseling hoorde ik een stel gillende meiden naar beneden rennen en even later stopten er drie dames abrupt voor mijn huisje. Ik schatte ze een jaar of dertig. Een van hen ging gehaast tot vlakbij de gevel zitten - pal onder mijn raam hurkte ze neer. Ze droeg een heel kort blauw rokje. Razendsnel deed ze haar roze slipje naar beneden. 'Ik kan het niet meer ophouden,' riep ze. Ondertussen kakelden die twee andere dames over hoeveel Gin Tonic ze wel niet hadden achterover geslagen. 

Omdat ik donker horrengaas voor mijn raam heb (tegen de insecten) en er maar een klein lichtje brandde, zagen ze mij blijkbaar niet. Nou, ik zat dus mooi op de eerste rang met perfect uitzicht. Ik zag een grote blozende blote kont (vol in de kijkerd) en op haar rechterbil zag ik een kleurige tattoo - een hoofd van een indiaan met verentooi. 'De laatste der Mohikanen,' mompelde ik in mijzelf. Nog geen seconde later kletterde er urine op de straatkeien en als een smal beekje stroomde het tussen haar geopende benen naar beneden. Nou, dat was dus echt hoge nood! 

'Duurt dat nog lang?' riep een van de andere vrouwen. Ook zij droegen een heel kort blauw rokje en hun decolletés waren ronduit uitdagend te noemen. Ze waren duidelijk bezopen en ze praatten ook een beetje ordinair. Ik besloot mij maar heel stil te houden. Toen de plassende dame eindelijk klaar was, stond ze langzaam op, hees haar slipje omhoog, streek haar rokje glad en riep: 'Zo, dat lucht op.' 

Even later strompelden ze gedrieën - al lallend - de berg af naar beneden. 

---------------------------------------------------------------

Tja, wat ik als pensionado in Altea (Spanje) toch allemaal meemaak.

Ik verveel me geen dag.

Bekijk op Spreadshirt.nl mijn talloze afbeeldingen van stripfiguren, grappige teksten, muziek, mode, kunst en natuurlijk de zwaan van Altea; op T-shirts, sweaters, hoodies, mokken, knuffeldieren, tassen, stickers etc. 

Kimberley Bos - Skeleton

Op mijn telefoon...

Kimberley Bos wint op 12 februari een historische bronzen medaille tijdens het Women's Skeleton op de Olympische Winterspelen 2022 in Beijing. Ontzettend blij sprong ze gretig op het podium - alsof zij goud had gewonnen.

Voor de duidelijkheid: skeleton is niet hetzelfde als rodelen, want bij rodelen lig je op je rug op een plankje en bij skeleton lig je op je buik. En jodelen is al helemaal iets anders!

Wat beweegt vrouwen om met een gekleurd bitje in de bek op slechts een paar centimeter afstand met je kop boven het ijs te razen, als een soort detector op zoek naar een metalen plak of ligt er hier en daar een lijntje cocaïne? 

Nee, zo'n wedstrijdje snel ijs-snuffelen is niets voor mij. Stel je voor dat er plotseling een vrolijk jodelende schildpad de baan oversteekt - zou wel heel lullig zijn voor dat beest. Ja, die gaat daarna geheid in de schilpaddensoep.

Zo'n ijskoud ijsritje lijkt mij ook niet erg goed voor de blaas, hoewel ik geen van de dames in de broek heb zien plassen. 

De kleurrijke helmen vond ik prachtig. Kimberley droeg een helm met het logo van TeamNL (een tulp) en verder zag ik afbeeldingen van: een eland, een adelaar, een doodshoofd en nog veel meer gekke creaties.  

---------------------------------------------------------------

Tja, wat ik als pensionado in Altea (Spanje) toch allemaal meemaak.

Ik verveel me geen dag.

Bekijk op Spreadshirt.nl mijn talloze afbeeldingen van stripfiguren, grappige teksten, muziek, mode, kunst en natuurlijk de zwaan van Altea; op T-shirts, sweaters, hoodies, mokken, knuffeldieren, tassen, stickers etc. 

Brand New Day steelt mijn (bos)boefjes 038

Brand New Day is een Nederlandse pensioen- en beleggingsbank gevestigd in Amsterdam.

In een van hun tv reclames hoorde ik een man vrolijk kletsen over bitcoin boefjes en kryptoncowboys.  

Toeval of heeft BND de bosboefjes uit mijn verhaal 'Mijn vriend brak zijn penis (uit 2014)' gestolen? Voor alle duidelijkheid: in dat verhaal gaat het hondje van een vriendin (speurneus Beppie) in het bos achter bosboeven en verdwaalde potloodventers aan.

Zal ik ze voor de rechter slepen? 

De tv commercial was vlak voor Flikken Maastricht, een politieserie met daarin grote boef Tygo Gernandt en... nog veel meer andere boefjes en cowboys.

En in deze aflevering zag ik ook Brûni Heinke in een verzorgingstehuis; ze bleek een pooier uit haar verleden met een aardappelschilmesje te hebben vermoord.

Aan Brûni heb ik een hele leuke herinnering: samen met een vriend bezocht ik in 1980 het Stedelijk Museum in Amsterdam... 

Een paar dagen daarvoor had ik in een radioprogramma een goede versiertruc gehoord: als je een wildvreemd persoon aanspreekt met: hé, hoe gaat het met jou en... zullen we een kopje koffie gaan drinken? Dan schijnt dat te werken! 

Er stond een knetterknappe - maar voor ons totaal onbekende - jongedame naar een immens groot erotisch schilderij te kijken. Ik zei tegen mijn vriend: 'Eens kijken hoe ze reageert.' 

Ik stapte op haar af en even later zaten wij met een grote punt appelgebak gezellig in het museumrestaurant te keuvelen. Zij vertelde dat ze actrice was en o.a. in de Nederlandse film Blue Movie had gespeeld. En wij zeiden dat wij een act hadden met Bengaalse witte tijgers waarmee wij over heel de wereld optraden, waaronder ook in Las Vegas. Toen wij na een uurtje afscheid namen, mompelde mijn vriend: 'Leuke knappe dame, maar wat een kletsmadam.'

Een week later zat ik 'avonds tv te kijken en plotseling kwam Brûni in beeld. 'Verdomd, zei mijn vriend, ze is écht actrice en ze lulde helemaal niet uit haar nek.'

'Maar wij wel,' zei ik grinnikend. 

---------------------------------------------------------------

MIJN VRIEND BRAK ZIJN PENIS - LEZEN - Klik hier

Tja, wat ik als pensionado in Altea (Spanje) toch allemaal meemaak.

Ik verveel me geen dag.

Bekijk op Spreadshirt.nl mijn talloze afbeeldingen van stripfiguren, grappige teksten, muziek, mode, kunst en natuurlijk de zwaan van Altea; op T-shirts, sweaters, hoodies, mokken, knuffeldieren, tassen, stickers etc. 

Mijn vriend brak zijn penis en nog veel meer... 037

Otto Schimmelpenninck van der Oije (bassist van de Nederlandse heavy metal groep Delain) werd tijdens een optreden in het Britse Birmingham van achteren door een confetti kanon in zijn edele delen geschoten. ('Tja, met zo'n achternaam moet je altijd voorzichtig zijn,' mompel ik in mijzelf.) Maar goed..., ondanks de hevige pijn speelde en gruntte hij toch de show uit. "Na het optreden bleek zijn scrotum echter te zijn opgezwollen tot het formaat van een flinke grapefruit. Zijn linker testikel en een aantal (slag)aders waren gescheurd" las ik ergens. Ik dacht: hé, ik ken die vent, da's een oude vriend. En..., hij is weer bevriend met mijn vriend de voetballer - die een tijd geleden zijn anus scheurde. Ook toevallig! Ja, een ongeluk zit soms in een klein gaatje.   

Laatst ontmoette ik in de wachtkamer bij de dokter een vriendin die bij een val van de trap haar oor was kwijtgeraakt (eraf gescheurd). Gelukkig kon een handige chirurg het repareren. "Ja..., zei ze - lachend als een boerin met kiespijn - hij heeft mij mooi een oor aangenaaid".  

 

Een goede vriend van mij brak eens tijdens een wilde rit zijn penis. En die konden ze natuurlijk niet spalken of in het gips zetten! IJverige verpleegsters deden nog wat ze konden, maar helaas. En twee weken lang Viagra slikken, was ook geen optie. 

 

Jaren geleden verloor een andere vriend een vinger toen hij uit een legertruck sprong (hij bleef met zijn trouwring ergens achter hangen). Zijn collega (ook een vriend van mij) stak de vinger direct in zijn mond, en in het ziekenhuis naaide een handige chirurg (ja, die van dat oortje) de vinger weer (handig) aan zijn hand.  

 

En oh ja..., onlangs maakte een vriendin van mij - samen met haar vriendin én haar hondje "speurneus Beppie" - een ferme boswandeling. Beppie snuffelde (als een echte Sherlock Holmes) tussen de verkreukte eikenbladeren opzoek naar het spoor van een bosboef of misschien wel van een - de weg kwijtgeraakte - potloodventer, terwijl de dames vrolijk met hun chique laarsjes door het modderige en vaak glibberige bospad baggerden. Waarbij ze uiteraard een opgewekt liedje van Jasperina de Jong zongen: Wij zijn dol op de bossen, daar kunnen we hossen, daar kunnen we klossen..., van je pingel-e-pingel-e-pingel-e-pingel-e-boem! Toen slipte ze plotseling weg, haar voet bleef steken in een greppel, ze hoorde iets kraken, ze gaf een schriel gilletje... En uit was de pret! Ja, gezond zo'n boswandeling, dacht ik bij mijzelf.  

 

Wat heb ik toch veel vrienden! In dit verhaal tel ik er nú al een stuk of zeven! En geen Facebook vrienden, hè! Maar..., échte vrienden! 

 

Maar..., laat ik niet afdwalen! De vriendin van mijn vriendin - met dat krakende been - belde mij. Mijn gsm pruttelde in de broek. "Help, help, ze is gevallen. Ze heeft haar enkel verstuikt en kan niet meer voor of achteruit! Of ik haar (diep in het bos, zo'n vijf kilometer van de bewoonde wereld) wilde komen ophalen?". Het bospad slingerde pal naast een riviertje. Daar kon geen ambulance komen! Eerst dacht ik nog om haar met een klein vouwfietsje al fietsend met één been door het bos te loodsen, maar dat was bij nader inzien een idioot plan. Hoe haal je het in je hersens, ik zou misschien zelf een been kunnen breken. Toen dacht ik aan een paard! 'Ja, goed plan,' mompelde ik in mijzelf. Ik had dat wel eens in een Western gezien. Mijn vriendin in amazonezit (half hangend over de rug van het paard) of anders - liggend op een oude regenjas tussen twee boomtakken - over de grond achter de kont van het paard slepen. Dat moest lukken, zo dacht ik.  

 

Nou, met dat paard werd het één doffe ellende. Dat beest slipte regelmatig over het modderige bospad en schoof soms bijna het riviertje in. En slechts voor een paar pepernoten ging het weer een stukje vooruit. Nee, dat werd niks! Toen viel de vriendin van mijn vriendin - tot overmaat van ramp - ook nog op haar zere voet. Ze kermde als een aangeschoten konijn. Of leek het meer op het geluid van een gillende keukenmeid? Ik weet het niet meer. Het ging in ieder geval door merg en been. Tijdens dit incident gleed overigens die vriendin (samen met Beppie) wél in het riviertje. Zij kon zich gelukkig nog net aan een boomstam vastgrijpen, maar Beppie (die niet kan zwemmen) moest ik aan haar halsband uit het water hijsen. En omdat ik haar bij die reddingsactie bijna had gekeeld, ging ze pontificaal voor mijn voeten zitten schijten. Ze heeft mij daarna drie weken niet meer aangekeken. Ja, stank voor dank!  

 

Maar goed, met dat paard (het was overigens een hele oude schimmel) ging het écht niet! Toen heb ik toch maar de traumahelikopter gebeld. Maar die kon natuurlijk niet tussen al die bomen landen. We dachten er nog over om mijn vriendin met een brancard op te laten takelen, maar er stond helaas teveel wind. Gelukkig was er ongeveer een kilometer verderop een golfbaan, dus sleepten wij haar daar naartoe. Nou, daar keken ze vreemd op!  

Door de rotatie van de wieken ontstond er een wervelwind. De ballen vlogen alle kanten op en hier en daar hoorde ik verbaasde golfers kuchend roepen: hé..., nee maar, jongens..., kijk nou eens..., hole in one, hole in one! Joepie! Da's mij nog nooit gelukt!  

 

Uiteindelijk werd ze door de vriendelijke piloot (ook een vriend van mij) in de helikopter gehesen en naar een ziekenhuis vervoerd. Daar constateerden ze een dubbele kuitbreuk en niet veel later werd ze door dokter Jan de Hakker (een kennis van mij) vlijtig geopereerd. Neuriënd ging de beste man aan het werk. "Zuster, geef mij eens een metalen plaatje en dat doosje met schroeven". Ik hoorde een reutelende boormachine. En na afloop zei hij grinnikend tegen mijn vriendin (die middels een ruggenprik half verdoofd was): 'Zo, nu nog een flinke klats gips er overheen en hopla, popla..., ik zie u over veertien dagen terug, komt helemaal goed.' En weg was hij. Ja...,druk, druk, druk.  

 

De moraal van dit verhaal: Wie veel vrienden heeft, beleeft veel avonturen! 

-----------------------------------------------------

Bekijk op Spreadshirt.nl mijn talloze afbeeldingen van stripfiguren, grappige teksten, muziek, mode, kunst en natuurlijk de zwaan van Altea; op T-shirts, sweaters, hoodies, mokken, knuffeldieren, tassen, stickers etc. 

Poep en seks en... grote witte kiezelstenen 036

Het einde van het jaar nadert. Het kiezelstrand en een groot deel van de boulevard staan in de stijgers. Ja, binnenkort wordt het een zandstrand. Hier en daar hebben ze hele grote witte kiezelstenen neergelegd. Misschien moeten deze keien een aandenken aan de binnenkort verdwenen kiezels voorstellen? 

Ik ga op een van de Hunebed keien zitten en mompel; of zijn ze als bankjes bedoeld? Maar... het zit niet echt lekker.  

In mijn hoofd maak ik een analyse van de leescijfers van mijn blogverhaaltjes. Het valt op dat de columns waar poep of seks in voorkomen het beste scoren. 

Het zonnetje schijnt, het is 25 graden. Er komt een mooie vrouw - slechts gehuld in een donkerbruine string - naast mij zitten.

Met een brede glimlach van oor tot oor kirt ze: 'Dat klopt, boeken of films met veel poep en seks verkopen het best. Vannacht keek ik nog naar een aantal oude afleveringen van de komedieserie Toren C en ik zag alleen maar half blote vrouwen die - op handen en voeten - smerige lichtbruine diarree spoten - hi, hi, ho, ho...' 

Ik trek een vies gezicht en zeg: 'Dance with me!'

---------------------------------------------------------------

Tja, wat ik als pensionado in Altea (Spanje) toch allemaal meemaak.

Ik verveel me geen dag.

Bekijk op Spreadshirt.nl mijn talloze afbeeldingen van stripfiguren, grappige teksten, muziek, mode, kunst en natuurlijk de zwaan van Altea; op T-shirts, sweaters, hoodies, mokken, knuffeldieren, tassen, stickers etc.