Restaurante Casa del Mar - Altea 027

De storm 'Gloria' is uitgeraaasd. Het strand is een grote puinhoop, dus ik besluit op de boulevard een kopje koffie te gaan drinken bij restaurant Casa del Mar. Het is nog vroeg en op het terras zitten twee vintage girls met grote strohoeden in het ochtendzonnetje (ik schat ze een jaar of dertig).
Casa del Mar is tevens een hostel, de dames komen zo te zien net uit bed en genieten van een heerlijk ontbijtje.
Op hun t-shirts prijkt een afbeelding van hun beiden met daaroverheen teksten als: New York, London, Paris...
We raken aan de praat en ze vragen of ik ook wat wil eten.
'Nee, antwoord ik, ik heb thuis al ontbeten, bovendien heb ik - in de twee jaar dat ik hier nu woon - de kaart al zeker tien keer leeggegeten, vooral de visgerechten vind ik heerlijk.
Dit is overigens een van de weinige restaurants waar je echt Spaans kan eten.'

Terwijl de dames hun vruchtensapjes naar binnen slurpen, zegt een van hen beamend: 'we hebben hier gisteravond gefrituurde babyinktvis gegeten en het was behalve heel lekker ook helemaal niet zo duur.'

'Jullie zien er trouwens erg mooi uit, vervolg ik, jullie lijken zo uit een of ander vintage magazine te zijn gestapt. En die tatoeages vind ik ook prachtig - vooral die kleurige bloemen!'

'Dank je,' zeggen ze bijna tegelijkertijd. Wij werken inderdaad voor een aantal vintage magazines en reizen de wereld rond opzoek naar nieuwe trends, ideetjes... en daar maken we foto's en filmpjes van, en schrijven er artikelen over. Misschien dat we hier in dit pittoreske dorpje een show gaan organiseren?'

Omdat ze zich niet voorstellen noem ik de ene 'Dikkie' en de andere 'Dunnie'.

'Waarom noem jij mij Dikkie?' vraagt de gevulde dame een beetje knorrig.
'Nou, ik hou van dik en van dun... je wilt toch zeker niet dat ik jou 'Bollie' noem?'
'Nee..., nee, jij mag mij Dikkie noemen - vind ik eigenlijk toch wel een leuke naam.'

'En wat doe jij voor de kost?' vraagt Dunnie met piepende stembanden.
'Oh..., ik schrijf over wat ik hier in Altea allemaal beleef - verhaaltjes met een glimlach.'
'Kletsverhaaltjes?' zegt Dikkie.

Lachend nemen we afscheid.
Leuke meiden, mompel ik in mijzelf.

Tja, wat ik als pensionado in Altea (Spanje) toch allemaal meemaak.
Ik verveel me geen dag.

Bekijk talloze t-shirts van Jozef Bloks met afbeeldingen van stripfiguren, grappige teksten, muziek, mode, kunst en natuurlijk de zwaan van Altea op Spreadshirt.nl