Translate

vrijdag 28 november 2014

Doe mij een rattepatatje met veel mayonaise

Steeds meer bruine en zwarte ratten in Nederland! Vorig jaar las ik de onheilspellende berichten, dat Russische wolven via Duitsland naar Nederland oprukken en dan nu: de ratten! In de bossen zie je al tal van Roodkapjes en binnenkort wandelt dus ook weer de Rattenvanger van Hamelen fluitend door onze straten.

Rukken de ratten op vanuit het zuiden? Komen ze uit Antwerpen, waar ze nog niet zo lang geleden de Leien hebben heraangelegd? Honderdduizenden ratten - die vreedzaam in de ruien (ondergrondse grachten) van de stad leefden - werden toen wreed verstoord.
En als ze eenmaal de fastfood-mensenwereld boven hun hoofd hebben ontdekt, gaan ze nooit meer terug naar het riool.

Wat doet je vader? Hij vangt ratten! Oh..., is hij rattenvanger? Nee, dat heet nu: ongediertebestrijder. En hij mag geen gif meer gebruiken - want dat is dieronvriendelijk. Dat is heel zielig! Hij zet nu overal klemmen.

Wij vinden het vieze beesten, maar de Vlamingen lusten er wel pap van. En in veel restaurants staat er heel subtiel "waterkonijn" op de menukaart.

Tegenwoordig eten wij gebakken sprinkhanen, gestoofde meelwormen, gefrituurde kakkerlakken en nog veel meer enge insecten. Dus, in een tijd van crisis: laat die ratten maar komen. Als die Belgen het kunnen, dan kunnen wij dat ook, denk ik bij mijzelf.

Laat ik een receptje maken: Fruitig gebakken rattenniertjes

Twee versnipperde lente uitjes, stukje gehakte verse prei, een Spaanse peper en wat geraspte frisse peen (wat een raar woord is dat eigenlijk) samen met een dozijn rattenniertjes in een pannetje met Mediterrane olijfolie een kleine tien minuutjes zachtjes laten pruttelen. Tenslotte voeg je daar een versneden bolletje gember aan toe. Een paar keer doorroeren. En klaar is Kees. Hmm..., heerlijk.
Serveren met een glaasje ijs en ijskoude witte IJslandse wijn.

'Fruitig gebakken rattenniertjes. Klinkt goed, hè,' mompel ik in mijzelf. Misschien ga ik wel een kookprogramma beginnen - volgende week eens John de Mol bellen.

Ja, binnenkort bestel je bij de snackbar een portie ratte(n)patatjes met mayonaise. Hmm..., heerlijk! Misschien komt McDonald's wel met een ratburger. Hmm..., klinkt ook lekker.

Marianne Thieme van de Partij van de Dieren zal er wel weer tegen zijn. En ze heeft ook wel een beetje gelijk. Want ben je een lief konijntje dan zeggen de mensen; oh wat zielig. Maar ben je een lelijke vieze rat dan... Ja, ik heb het er ook erg moeilijk mee.

Maar wat moet je in een tijd van voedselbanken? Mamma, wat zit er deze week in het pretpakket? Alweer rattenbonbons! In de hongerwinter van 1944 aten we ook tulpenbollen, honden en katten... Ja, zelfs het - oh zo vrolijk fluitende - kanariepietje was de pineut.

Het is natuurlijk triest voor al die kinderen die van tamme ratten houden en thuis zo'n lief beestje (de zogenaamde knuffelrat) in een kooitje hebben opgesloten. Maar ja, we kunnen ze moeilijk massaal adopteren. En dat dan alle jonge meisjes - net zoals de Berlijnse punker Ratten Jenny uit de jaren '80 - met een rat op hun schouder rondlopen.

Die invasie van wolven en ratten is natuurlijk ontzettend goed voor onze arbeidsmarkt. Mijn broer denkt er al over na om een Michelin rattenrestaurant te beginnen; mijn zus werkt parttime op een naaiatelier waar ze rode kapjes maken; en zelfs mijn moeder van tachtig neemt nu blokfluitles.

Och, tegenwoordig eten we een varkenslapje dat bij nader inzien paardenvlees blijkt te zijn. Dus wie weet, is al ons vlees al jaren vermengd met rattenvlees.

In de Nederlandse taal wemelt het trouwens van het woord "rat". En binnenkort komt er wellicht een nieuw werkwoord bij, namelijk: ratten. Ja..., de Dikke Van Dale wordt steeds dikker! Ratten..., ik rat, jij rat, hij rattet..., wij hebben geratteted.
Onze taal was er dus allang op voorbereid. Wat dacht je van; het is hier een ratjetoe; hij zat flink in zijn rats; als ratten in de val zitten; hij is een kale rat; beter één rat in de hand dan tien in het aanrechtkastje; van de ratten besnuffeld zijn en nog veel meer rattigheid. Van Ciske de Rat is zelfs een film gemaakt!

Ik lees overigens ergens dat Obama met Thanksgiving één kalkoen - met de naam Cheese - gratie verleent. Nou, misschien dat Mark Rutte binnenkort 2014 uitroept tot: het jaar van de rat. Het zou zo maar kunnen. En dat dankzij de rat de Nederlandse economie er weer helemaal bovenop komt!

donderdag 20 november 2014

ONE DIRECTION

Een van de laatste hits van de boyband ONE DIRECTION heet: Steal My Girl. Hij was nog niet officieel uit of gretige fans hadden hem al. Miljoenen views op YouTube. Het gaat over een jongen die een vriendinnetje heeft waar hij helemaal hoteldebotel van is, maar iedereen wil haar afpakken. Ja, en dat is natuurlijk niet leuk. Het refrein "na na na na na na" is niet zo heel sterk, maar verder is het een supersong. En Danny DeVito - die de videoclip presenteert - is nog meer super! O.D. kan dus nog maar één kant uit; en dat is vooruit! En... ze zijn gewoon niet bij te houden, want terwijl ik dit schreef was er alweer een nieuwe hit: Night Changes.

Ze bestaan sinds 2010 en doen mij een beetje aan de formule van de Spice Girls denken - een geformeerde meidenband uit de jaren '90. En... aan The Monkees (eind jaren '60 ) - de Amerikaanse samengestelde tegenpool van de Engelse Beatles.

Hysterische fans. De Nederlandse groep Doe Maar en de Belgische Clouseau (gemiddelde fan-leeftijd twaalf jaar) kregen er ook al mee te maken. Gillende kinderen - die vaak zogenaamd flauwvielen - werden gebrancardniseerd. Vervolgens werden ze achter het podium opgebaard en zo konden ze wellicht; een glimp van de beroemde bandleden opvangen; hen misschien wel aanraken; een hete adem in hun nek voelen; een bezorgd gebaar waarnemen of een stem herkennen die vroeg: leeft ze nog?

Ik aanschouwde Lady Gaga in het Antwerpse sportpaleis. Veel moeders met zoontjes en dochtertjes - monstertjes (want zo noemt zij haar fans) in de zaal. Zo zag ik daar ook de Duitse Rammstein (bestaande uit vijftigers) keihard rammend voor kleine kindertjes: Ich will dich! Bück dich! Arme kindertjes, dacht ik toen.

Bij ONE DIRECTION ligt de fanleeftijd tussen de 14 en de 22. Dus misschien een iets volwassener publiek. Of gewoon een bende meisjes die een avondje lekker willen gillen, in hun broekje willen plassen - met of zonder pilletje.

Clouseau: Met mijn Peugeot 404 mét vleugels en versleten schokbrekers (ik vloog over de snelweg) - vol met gillende, giebelende keukenmeiden (waaronder mijn dochter van tien) met de vlam in de pijp naar België. Op weg naar een grote biertent die midden in een dorpje stond (ik hoorde de koeien loeien). Achter in die tent zaten ouders gezellig te zuipen en in het voorste gedeelte verdrongen de Coca Cola kids zich gillend voor het podium om hun pop-god Koen Wauters (die even daarvoor met een helikopter in een korenveld was nedergedaald) te verslinden. Ziekenbroeders kwamen brancards tekort.

Begon dit allemaal met de Beatles? Fans die massaal in de Amsterdamse grachten sprongen. Of bestond dit fenomeen al? Elvis Presley (vijftiger jaren) kon er namelijk ook wat van. Als hij met zijn heupen wiegde, was dat majesteitsschennis. Vaders en moeders die angstig deuren vergrendelden, en hun kinderen verboden naar zijn muziek te luisteren.

Ikzelf ben nooit een zwetende, gillende, flauwvallende fan geweest. Mijn helden waren onder andere; David Bowie; Janis Joplin; The Doors - Jim Morrison; Nina Hagen en Pink Floyd. En daar werd je niet hysterisch van. Wel heb ik ooit de schoen van Robert Plant aangeraakt (de zanger van Led Zeppelin - ja, die van Stairway to Heaven). En dat in een klein zaaltje met pakweg 500 toeschouwers. Ja, de podia waren toen nog erg laagdrempelig.

Nu zijn ze metershoog met dranghekken ervoor. En dat is allemaal gekomen nadat festivals als The Isle of Wight (het Europese Woodstock) in Engeland (yes, ik was daar ook - en ik aanschouwde de grootste popmuzikanten der aarde zoals; Jimi Hendrix, Bob Dylan en anderen... en dat drie dagen lang) - uit de hand liepen.
Op het Altamont Free Concert in Amerika viel tijdens het optreden van de Stones zelfs een dode. Daarna was het geknuffel/zie ik je straks op mijn hotelkamer - afgelopen. En werd het vooral allemaal erg commercieel. Het werden weldra megaconcerten, die je tegen een vette betaling consumeert.

Oh, wat had ik graag ook een keer zwijmelend - nat van tranen en met een bobbel in mijn broek - op een brancard gelegen. En dan wakker worden in de armen van Tina Turner, die zachtjes in mijn oor fluisterde; zal ik jou eens even lekker afmoppen. Nee, het heeft helaas niet zo mogen zijn. Ik benijd meisjes van nu die ontwaken in het bed van Louis Tomlinson of Harry Styles. Ja, dit is écht een gapend gat in mijn geschiedenis!

Doe Maar is er uiteindelijk mee opgehouden omdat ze niet meer gewoon over straat konden lopen en niet meer tegen al die flauwvallende kindertjes konden. Deze dertigers maakten volwassen muziek en dat daar zoals bij Rammstein en Lady Gaga mini-pubers op afkomen, was volgens mij niet echt hun bedoeling.

En The Beatles konden ook niet meer gewoon over straat. Maar om toch gewillige fans in hun bedstee te krijgen, gooiden ze propjes papier de zaal in met daarop hun hotelkamer nummer. Ik ben benieuwd hoe die jongens van O.D dat nu aanpakken. Digitaal of toch ook maar met vliegtuigjes van papier.

Ik begrijp die meisjes - die fans van O.D. wel. Geniet er maar lekker van, want voordat je het weet ben je volwassen - en ben je getrouwd. Niet met een beroemde popmuzikant, maar gewoon een lieve, aardige knul met een duffe kantoorbaan. En dan zeg je wellicht giechelend: oh... dat was toen.
Misschien schaam je je er wel een beetje voor. Maar het was wel ontzettend gaaf! En oh, wat was ik toch verliefd op die jongens van ONE DIRECTION - vooral Niall Horan vond ik een échte spetter!

---------------------------------------------------------------

One Direction is op 8 december bij Humberto Tan - RTL Late Night - te zien. In verband met de veiligheid is deze uitzending een paar dagen eerder opgenomen. Een aantal fans woonden het optreden bij. Middels een Winactie konden zij zich hiervoor inschrijven. Ze moesten hiervoor een tekening insturen van hun favoriete bandlid.

Nou, Luuk Ikink (ja, die jongen met die leuke bril en die koddige glimlach) toonde reeds een berg inzendingen. En het beperkte zich niet alleen tot tekeningen! Zo was er zelfs een meisje die haar tranen (in een plastic zakje) opstuurde. Geweldig toch!

---------------------------------------------------------------

Paperbacks en e-books. Er zijn inmiddels 2 geïllustreerde bundels van columns verschenen. Kijk hiervoor in de rechter balk onder 'links' op Webshop Jozef Bloks.

Jozef Bloks steunt Alzheimer - steunt u ook!

vrijdag 14 november 2014

Rosetta en de oer-vrouwen

Voorovergebogen over de leuning van een smal bruggetje staar ik naar het langzaam stromende water onder mij. Een eindje verderop dobberen vier wilde zwanen. Gracieus bewegen zij zich stroomopwaarts. 'Water, mompel ik in mijzelf. Zou het water op aarde écht van kometen als de piepkleine 67P - waar onlangs voor het eerst in de geschiedenis de Europese ruimtesonde Rosetta een landertje (met het koosnaampje Philea) heeft gedumpt - afstammen?'

Op de tv vertelt een dame met botox-wangetjes en enge Dracula tandjes; dat als je een lege jampot met kraanwater vult en er dan een paar weken later eens goed naar kijkt, dat het dan in die glazen pot krioelt van de vreemdste wezentjes. Ja..., ik vond altijd al dat er een raar smaakje aan het kraanwater zit. Een grondsmaak (geosmine) noemen ze dat. Aan mijn hoela, het is volgens mij wel degelijk een oer-smaak! En dan al die beestjes! Gedver!

Heel de wereld zat aan de buis gekluisterd. Wetenschappers waren euforisch, ze knuffelden elkaar, ze juichten - ze zoenden - en ik zag dat de kale kop van André Kuipers steeds meer begon te glimmen en tenslotte rood aanliep.

Wat voor fantastische informatie gaat 67P ons brengen? Want aan dit soort kometen danken het heelal én... de aarde hun bestaan. En misschien komen de heren geleerden nu ook te weten of er nog meer leven tussen hemel en aarde is. Oef..., dit wordt spannend! Dit kan een keerpunt in de geschiedenis worden en dan krijgen we straks misschien wel interplanetaire voetbalwedstrijden, want die WK begint zo langzamerhand ook wel een beetje te vervelen.

Ik heb die onderzoeken op basis van sterrenstof, heelal-gruis, kiezelsteentjes en schelpjes altijd een beetje bedenkelijk gevonden. Zo meteen gaan ze de foto's analyseren en dan blijkt dat er overal rondom Philea gekleurde knotten wol en breipennen op de grond liggen (dat was namelijk waar ik direct aan dacht toen ik bij DWDD de eerste opnames zag).

En dat er op de eerst volgende video vier uit de kluiten gewassen gracieuze groene oer-vrouwen - met lange nekken en gekleed in figuurcorrigerende panty's en puntige Madonna bh's - in beeld komen, waarvan er een zegt: 'Tja, we waren een beetje aan het kleien geslagen (dat breien kwam zo langzamerhand onze strot uit) en zo knutselden wij een hele grote bol (het heelal) in elkaar. Maar na een tijdje kregen we er genoeg van en sloegen hem weer aan diggelen. En zo hebben wij dat gedurende miljarden jaren vaker gedaan. Het is gewoon een gezellig spelletje om de tijd te doden!

Die rommel is natuurlijk overal terechtgekomen. En het leuke is; dat jullie mensen van al die stukken versteende klei ook weer iets in elkaar geknutseld hebben. Zo hebben jullie er hele gezellige Hunebedden van gemaakt en Stonehenge vinden wij ook wel geinig. En dan die piramides; jullie geloven toch niet dat die Egyptenaren al die stenen zelf hebben uitgehouwen, hè.
Maar dat oer-water is inderdaad van ons afkomstig. Op een dag hadden we namelijk veel te natte klei gebruikt en zodoende.
Wij vinden overigens Philae, die nu over onze komeet rondhuppelt - omdat er zo weinig zwaartekracht is - wel een leuke attractie. Weliswaar een beetje primitief, maar al dat gezoem en die biep-biep geluidjes zijn reuze leuk.

Jullie moeten trouwens niet alles geloven wat er gezegd wordt. En zeker niet wat je op tv ziet.
Bijvoorbeeld die landing op de maan in 1969. Geloof me; die Armstrong is daar nooit geweest. Allemaal computermanipulaties!

En dan die André Kuipers (leuke knul overigens) die nu met zijn ruimteverhalen - waarin hij zeker Rosetta en onze komeet zal aanhalen - de Nederlandse theaters ingaat. Kijk, als zelfs hij er entertainment van maakt, dan weten jullie wel hoe laat het is.

Die David Bowie van jullie - alias Ziggy Stardust - vinden wij écht geweldig. Zijn film "The Man Who Fell To Earth" sloeg bij ons in als een bom - fantastisch. En wij draaien zijn platen nog iedere dag grijzer en grijzer. Ja, zoals je hoort, wij houden de boel scherp in de gaten. Wij weten alles over jullie, maar jullie weten nog oh zo weinig over ons.

Dan begint plotseling het beeld te bibberen en zegt een snaterend stemmetje: 'Misschien tot over tien jaar.' Daarna wordt alles zwart.

'Wie zijn toch die fantastische groene oer-vrouwen? mompelt John de Mol. Maar goed, eerst doe ik in 2023 Big Brother op Mars en daarna ga ik zeker een programma op die komeet 67P maken. En ik heb al een goede titel namelijk: "Wil je met mij trouwen". Of "Zwaan kleef aan" klinkt ook wel leuk. Maar goed..., ik heb nog tijd genoeg om er over na te denken..., komt helemaal goed!'

-------------------------------------------------------------

Jozef Bloks steunt Alzheimer Nederland - Steunt u ook!

Een deel van de opbrengst van zijn boeken, Lippy T-shirts, posters en poeptegeltjes gaat naar Alzheimer Nederland!

Kijk hiervoor in zijn Webshop of op de site van Alzheimer Nederland. De links vind je in de rechter balk!

vrijdag 7 november 2014

Haaienvinnensoep

"Politici glimlachen teveel. Vooral Rutte met zijn eeuwige glimlach wordt steeds ongeloofwaardiger" lees ik ergens op internet. De crisis duurt te lang. Die glimlach begint veel mensen te irriteren.

Zou "Nieuws met een glimlach" ook kunnen gaan irriteren? Ik denk van niet. Het is immers maar een luchtige column. Mark Rutte daarentegen is een persoon, een man - de premier van Nederland.

Samsom (die het als smiley onder je Facebook-berichtje ook leuk zou doen) zegt: 'Zeg Mark, eerst hebben wij jarenlang geoefend om die glimlach op ons gezicht te toveren en nu moet ie er af - nu moeten we plotseling ernstig gaan kijken. Tja, hoe doen we dat? Echte acteurs denken - als ze moeten lachen - aan iets grappigs. En moeten ze huilen, dan denken ze aan iets treurigs. Dus, laten we gaan oefenen om constant aan iets héél ergs te denken. Maar wat? Wij hebben immers een goede job met iedere dag wel ergens een lekker etentje, en een chauffeur die ons overal naartoe brengt. En dat alles in ruil voor de hele dag maar wat kletsen. Nee, wij hebben geen problemen, wij zijn gelukkig.

'Ik kan natuurlijk aftreden en jij kunt ontslag nemen. En dan gaan we voortaan gezellig als twee cliniclowns door het leven,' antwoordt Mark (die grappig denkt te zijn).
'Ja maar, zo vrolijk ben ik nu ook weer niet, hè. Mijn glimlach is immers niet echt,' zegt Diederikje.
'Tja, die van mij ook niet. Hoewel... Ik ben al héél vroeg met oefenen begonnen, zodat ik nu niet meer anders kan. Het lijkt wel alsof ik net als Obelix ooit in een ketel met toverdrank ben gevallen. Hij werd daar beresterk van, maar ik kan nu alleen maar glimlachen. Ik krijg er zelfs aangezichtspijn van - ik slik er pillen voor. Help, wat moeten wij doen? We verliezen nu ontzettend veel kiezers, we dalen verschrikkelijk in de peiling!'

'Misschien moeten we de Dikke en de Dunne gaan imiteren - en gaan snotteren als Stan Laurel. Zo van: wij vinden die crisis en al die bezuinigingen ook héél erg, maar wij kunnen er écht niets aan doen. Ja, wij trekken het ons persoonlijk ontzettend aan. Wij lijden er verschrikkelijk onder. Wij slapen slecht en voelen ons super klote.
Ja..., we moeten medelijden wekken!'

'En dan?' vraagt Diederikje.
'Nou, en dan zeggen we; dat wij "het" alleen niet kunnen. Maar als alle burgers ons steunen (= op ons stemmen), dan kunnen we er samen Nederland weer bovenop krijgen, antwoordt Mark bijna snikkend. Ja, dit is volgens mij een geweldig plan.'
En wapperend met een nat zakdoekje vervolgt hij: 'Goh, wat ben ik goed - helemaal goed. Oh, oh, oh, wat ben ik geniaal. Ik krijg trouwens zojuist een berichtje in mijn oortje van Maurice de Hond die meldt; dat de VVD en De PvdA nu langzaam uit het dal kruipen. Hoe is het mogelijk? Wij zitten alleen nog maar wat te grienen, we zijn nog niet eens écht aan het snotteren en... het werkt nu al. Goh, wat ben ik toch (snif, snif) geweldig!'

"Voor de Nederlandse kust is een reuzenhaai van 4 meter lang gesignaleerd. Normaal komt zo'n vis nooit in onze wateren" leest Diederik voor uit een tabloid.
'Nou dat is me ook wat; ik neem iedere ochtend een frisse duik in de Noordzee. Je zou verdorie zo'n haai aan je broekje hebben hangen (trouwens..., onlangs heb ik bij Zeeman nog een nieuwe zwembroek gekocht - een fel blauwe met een afbeelding van Betty Boop die met goudvissen speelt).
'Het zou zonde van het broekje zijn,' zegt Diederikje met een vette ingehouden glimlach.

'Is het misschien een slecht voorteken?' vraagt Mark.
'Wat..., dat broekje?'
'Nee joh, die haai! Ik bedoel..., dat we met zijn allen naar de haaien gaan.'

Diederikje gaat rechtop staan en zegt snotterend: 'Beste burgers van Nederland..., maakt u zich vooral niet ongerust. Het is maar één haai, en zoals u allen weet - één haai brengt nog geen voorjaar. Maar..., het is alvast een beginnetje.'
'Ja, snift Mark (terwijl hij een traantje wegpinkt); ook ik zie dit als een lichtpuntje. Maar pas..., als er meer reuzenhaaien voor onze kust verschijnen, durf ik oprecht te zeggen dat de economie weer een beetje aantrekt. En..., dat er dan gratis haaienvinnensoep wordt uitgedeeld aan de armsten onder ons.'

Huilend vallen ze daarna in elkaars armen.
'Gedver..., zegt Mark, jij bent helemaal nat.'

------------------------------------------------------------

Het verhaal "Haaienvinnensoep" doet mee aan de NRC.nl Schrijfwedstrijd. Je kunt t/m 31 december 2014 op dit verhaal stemmen. Als ik win, verloot ik een T-shirt onder de stemmers. Doen..., zou ik zeggen!


Klik hiervoor op de volgende link:

Of kijk in de lijst met links op rechter balk en klik op www.editio.nl/schrijfwedstrijd

Bedankt voor uw stem!