Translate

maandag 11 februari 2013

Paus Benedictus XVI treedt af

Een paus die twittert, dat hij aftreedt. Wat is er gebeurd? Normaal sterft een paus in zijn harnas, maar deze man houdt het gewoon voor gezien.

Eigenlijk vind ik een paus - net zoals koningen, prinsen en prinsessen - ook een soort van sprookjesfiguur, die ver weg staat van het werkelijke leven.

Er was eens een paus die - terwijl overal de kerken leegliepen - het verdomde om met zijn tijd mee te gaan.

Erger nog: hij stuurde de mensen het liefst weer terug naar de duistere middeleeuwen.

Hij was voor het celibaat - dat tot zoveel seksueel misbruik leidde. Hij was tegen euthanasie; tegen het homohuwelijk; tegen condooms en..., Darwin werd nog steeds door hem verketterd. Velen vonden hem maar een rare verschijning...

Lang geleden had ik - samen met een vriendin - in Rome een appartementje gehuurd met uitzicht op het Vaticaan.
Er stond zelfs een verrekijker, zodat je de Sint-Pietersbasiliek van heel nabij kon bespieden.


Iedere ochtend lag ik op de loer, want stiekem hoopte ik de paus - ergens achter een raampje - ijverig spruitjes schillend achter de keukentafel aan te treffen.
Of..., hem tango-dansend met een kardinaal te betrappen. Maar helaas.

Op een dag wilde mijn vriendin de basiliek gaan bezichtigen. Samen gingen we met de lift naar boven, waar je een prachtig uitzicht over Rome hebt. Er was echter nog een trap van 820 treden en dan stond je pas écht bovenop de grootste kerk ter wereld! Mijn vriendin vond het tot dan toe hoog genoeg, maar ik wilde naar de top.

Die trap werd steeds smaller en uiteindelijk was de doorgang net groot genoeg voor één persoon (van normale afmeting). Het was er heet en benauwd, en in mijn fantasie zag ik hulpeloze dikke Amerikaanse toeristen - met zwetende lijven - die niet meer voor of achteruit konden.

Toen ik eindelijk bekaf bovenkwam was al dat klimmen - dubbel en dwars - de moeite waard geweest. Het uitzicht was écht adembenemend mooi!

De weg naar beneden werd echter een heel ander verhaal. Ik was blijkbaar ergens verkeerd gelopen en zodoende raakte ik verdwaald in het Vaticaan. Nergens was er nog een toerist te bekennen en helemaal alleen doolde ik door duistere gangen en vertrekken.

Af en toe zag ik ergens een paar zwarte nonnen voorbij fladderen en soms doemde er ineens een priester - die uit een groot stoffig boek prevelend een tekst stond voor te dragen - uit het niets op.
En ik dacht: zo meteen ontmoet ik nog de paus.

Gelukkig liep ik uiteindelijk ergens een suppoost tegen het lijf, die mij door allerlei gangetjes en langs trapjes weer naar de normale wereld loodste.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten